Τρίτη 2 Αυγούστου 2016

ΟΝΤΩΣ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ


«Εξηρεύξατο η καρδία μου λόγον αγαθόν», 3ο.

ΟΝΤΩΣ  ΑΓΙΑ  ΚΑΙ  ΜΕΓΑΛΗ  Η  ΣΥΝΟΔΟΣ  ΤΗΣ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

Α.      Όντως ! Και Αγία και Μεγάλη η Σύνοδος της Ορθοδοξίας-Ιούνιος, 2016- στην Αποστολική μας μεγαλόνησο, την Κρήτη. Σημαδεμένη με την εναρκτήρια Λειτουργία της γιορτής των Γενεθλίων της Εκκλησίας, της Πεντηκοστής, από την πυρφόρο χάρη του Αγίου Πνεύματος που, «θεραπεύει τα ασθενή και αναπληρώνει τα ελλείποντα» !
       Αγία, γιατί η Ορθοδοξία ως η απαρέγκλιτη συνέχεια της ενωμένης Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας ευλογήθηκε να εκπέμψει σήμα μαρτυρίας ζώντος Θεού σε καίρια σύγχρονα προβλήματα ! Μεγάλη, γιατί αντιμετώπισε με διακριτική οικονομία και ευδιάκριτη αδελφική αλληλοπεριχώρηση το θέμα «αιχμής», τις σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με το θρυμματισμένο, λόγω του μη επαρκώς «ουρανωθέντος γεώδους φυράματος» όλων, υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο !
      Η εμμονή των τεσσάρων στην απουσία, παρά τις αδελφικές εκκλήσεις ως τη δωδεκάτη, ουδόλως την έβλαψε. Γιατί, ο εθνοφυλετισμός δεν έχει πέραση στην Ορθοδοξία, όσο μεγάλο αριθμητικά πάτρωνα κι αν διαθέτει ! Το θέμα της Αλήθειας της Εκκλησίας ήταν πάντα και είναι ποιοτικό, όχι ποσοτικό ! Ένας Μέγας Αθανάσιος άρκεσε να το σηκώσει στους ώμους του ! Και η εν Ελλάδι Επισκοπική «Τετρακτύς», με την πανεπιστημιακή υποστηρικτική τριανδρία της συντονισμένη στο γνωστό της κυμβαλισμό, «ώδινεν όρος και έτεκε μυν», ή πιο θεολογικά, «συ τηρήσεις αυτής-της Εκκλησίας- την πτέρναν» !
******
      Αμφότερα, «όντως Αγία και Μεγάλη», κοινωνούνται ειρηνικά από όσους χριστιανούς συντονίζονται με την παρθενική ταπείνωση-«Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»-Λκ.1,38-και τη συνακόλουθη υπακοή στη Συνοδική-δημοκρατική-έκφραση της Εκκλησίας-«Πείθεσθε τοις ηγουμένοις και υπείκετε, αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών
ημών ως λόγον αποδώσοντες»-Εβρ.13,17. Δηλαδή,, από τους ορθόδοξους ουσίας, που μπορούν να ιχνηλατήσουν στα διασκευασμένα κατάλληλα αποσπάσματα που ακολουθούν, από γραπτό υψηλής πνευματικότητας, αυτό του παραπάνω από λίαν αγαπητού μου Αγιορείτη Προηγούμενου της Μονής Ιβήρων, Αρχιμανδρίτη Βασιλείου-του Μιχάλη Γοντικάκη των φοιτητικών χρόνων, συνεργάτη σε δυο μηχανές στο τμήμα Διεκπεραίωσης του φύλλου της «Ζωής». Φυσικά, όχι από τους «ορθόδοξους» τύπου οπαδού ποδοσφαιρικού σωματείου ! Που, και δεν παρέλειψαν να του εξαπολύσουν τους απαραίτητους μύδρους !

         Πιο συγκεκριμένα:        
1.    Το πρώτο απόσπασμα αναδείχνει περίλαμπρα «όντως Αγία» τη Σύνοδο της Ορθοδοξίας σε όσους μπορούν να το διαβάσουν απροκατάληπτα ως εξής: Οι Συνοδικοί Ιεράρχες, Λειτουργοί του Κυρίου, πιστοί «στο χρέος το μεγάλο και άγιο των Ορθοδόξων, δεν έκαναν απλώς κάτι, αλλά φανέρωσαν τον πλούτο της χάριτος που λειτουργικά ζούμε στην Εκκλησία. Αυτό που μένει αμετάθετο, έστω κι αν ταράσσεται η οικουμένη και μετατίθενται όρη εις καρδίαν θαλασσών. Έχοντας συνείδηση της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, όχι ως ισχυρισμό, αλλά, ως ευλογία προερχόμενη από το Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού, και τη μαρτυρία των Αγίων του, διατράνωσαν ότι είναι «η μικρά ζύμη», η οποία «ουρανώνει το γεώδες ημών φύραμα»σε τούτη τη χαοτική εποχή,  στο μέτρο της χάρης που δέχονται από το Χριστό !
         Αυτό είναι λίαν ευανάγνωστο στο Τριαδικής δοξολογίας και ευχαριστίας μήνυμά της, όπου επισημαίνεται ότι: «Η Εκκλησία δε ζει  για τον εαυτό της. Προσφέρεται για ολόκληρη την ανθρωπότητα, για την ανύψωση και ανακαίνιση του κόσμου…» ! Και, αναλύεται στα εξής έξι κεφάλαια. 1. «Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού και η εικόνα της Αγίας Τριάδος», και,  2. «Η αποστολή της στον κόσμο», όπου υπογραμμίζεται το θείο και ανθρώπινο της φύσης της, η αυτοσυνειδησίας της, συνακόλουθα και η αποστολή της. Να συντελέσει, ως θα λέγαμε χωρίς τις γνωστές θεολογικές μεγαλοστομίες, απλά και ταπεινά με το στίχο του Σεφέρη, «λίγο ακόμα να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα» σε καίρια θέματα, όπως: 3. Η οικογένεια …. 4. Η χριστιανική παιδεία. 5. Οι σύγχρονες προκλήσεις, και, 6. Η παγκοσμιοποίηση, τα ακραία φαινόμενα βίας και η μετανάστευση. Μεγάλα θέματα ή προβλήματα της σύγχρονης ζωής, που η Ορθοδοξία επιζητεί να διαποτίσει με «νουν Χριστού», ήγουν, με τη δυναμική της χωρίς όρους και όρια αγάπης Του, της κορυφαίας αγάπης-«μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει»-Ιω.15,13 ! Να τα ανεβάσει όσο είναι ανθρώπινα εφικτό σε άλλο επίπεδο, «ουρανώνοντας» «με τα όπλα του φωτός»-Ρωμ.13,12-«το γεώδες φύραμα» των μελών της, από τούτο, της ευρύτερης κοινωνίας.

2.   Το δεύτερο απόσπασμα αναδείχνει περίλαμπρα «όντως Μεγάλη» τη Σύνοδο της Ορθοδοξίας σε όσους μπορούν να το διαβάσουν απροκατάληπτα ως εξής: Οι Συνοδικοί
Ιεράρχες, με όση χάρη τους δώρισε ο Χριστός ως Λειτουργούς Του, υπακούοντας στη «σαφή προτροπή του Κυρίου … Σας έδωσα παράδειγμα. Όποιος θέλει ας έλθει μαζί μου. Σηκώστε το σταυρό σας και ακολουθείστε με, χωρίς να έχετε παράπονο προς ουδένα. Αλλά, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς…»-Λκ.6,27. Και, έχοντας υπόψη ότι: «Η Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος …γι αυτό, το θέμα μας δεν είναι πώς θα δώσουμε λύσεις σε προβλήματα-«καθώς ο κόσμος δίδωσι»-Ιω.14,27-αλλά να αφήσουμε να φανεί πώς λύνει τα προβλήματα ο εν ημίν ζων Κύριος … Που, δεν προκαλεί κανέναν, αλλά ο Ίδιος «πάντα υπομένει» για να σώσει όλους …Φίλους του θεωρεί … εκείνους που αυτός αγαπά. Και τους αγαπά όλους, και αυτούς που τον αρνούνται, τον μισούν, και τον σταυρώνουν. Αυτή είναι η επανάσταση της αγάπης, «το μόνον καινόν υπό τον ήλιον».
      Διό, στο έβδομο κεφάλαιο. «Η Εκκλησία εν διαλόγω», η Ορθοδοξία, ως η απαρέγκλιτη συνέχεια της ενωμένης Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, σηκώνει το Σταυρό του διαλόγου για όσο χρόνο χρειαστεί με τη θρυμματισμένη– διχοτομημένη από το 1054, και τριχοτομημένη από το 1517-λόγω μη επαρκούς «ουρανώσεως του γεώδους φυράματος» ό λ ω ν, Εκκλησία του Χριστού, στηριζόμενη στη μόνη Κεφαλή της, τον Κύριο, που κάνει «τα αδύνατα, δυνατά» ! Γιατί, η Ορθοδοξία: «Έχει την ευρυχωρία του Πνεύματος, που αγκαλιάζει την οικουμένη. Αυτός είναι ο τρόπος και ο σκοπός της ζωής της. Και, αυτούς που ήλθαν … να την κτυπήσουν, να την αλλοιώσουν και να επιβληθούν, τους βλέπει ως θύματα πλάνης. Τους βλέπει ως αδελφούς αδύνατους που έχουν ανάγκη τη βοήθειά της. Έμαθε μόνο να αγαπά ! Εδώ κρίνεται η γνησιότητα και η δύναμη της πίστεώς μας, γιατί ούτε την αλήθεια σώζουμε καταρώμενοι τους πεπλανημένους, ούτε προσφέρουμε αυτό που ζητά η ψυχή του ανθρώπου με ψεύτικες φιλοφροσύνες» !
       Κατά ταύτα, η Ορθόδοξη Εκκλησία, χωρίς να παύει «να γνωρίζει, πού είναι η Εκκλησία, και να αναγνωρίζει ότι, δεν έχει την εξουσία να εκφέρει κρίση και να πει, πού δεν είναι η Εκκλησία»-Π. Ευδοκίμωφ-γιατί, «το Άγιο Πνεύμα πνέει όπου θέλει»-Ιω,3,8-αυτονόητο, χωρίς να ζητήσει την άδειά μας. Ακολουθώντας τη δημοκρατική αρχή, «η γνώμη των πλειόνων κρατείτω»-που εδώ άγγιξε την παμψηφία-αποφασίζει: «Η
Ορθόδοξη Εκκλησία αποδέχεται την ιστορική ονομασία άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών». Με άλλα λόγια και πολύ απλά, ξεκαθαρίζει μια για πάντα ότι, «τα μεν οπίσω επιλανθανομένη, τοις δε έμπροσθεν επεκτεινομένη κατά σκοπόν διώκει εις το βραβείον της άνω κλήσεως»-Φλπ.3,13. Τουτέστιν ότι, ευθυγραμμίζεται με το Χριστό που: «Φίλους του θεωρεί … εκείνους που αυτός αγαπά. Και τους αγαπά όλους, και αυτούς που τον αρνούνται, τον μισούν, και τον σταυρώνουν. Αυτή είναι η επανάσταση της αγάπης, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον» ! 
     Άρα, από δω κι εμπρός εκείνο που μετράει  για όλους είναι το λειτουργικό: «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου» ! Ο Χριστός κρίνει την ταπείνωση, την υπακοή, την ειλικρίνεια όλων !
*******
Β. Επίμετρα.  α.    Η ανωτέρω επικυρωθείσα σχεδόν παμψηφεί από τους Αγίους Συνοδικούς για το σημείο «αιχμής», τις «Σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο», τελική διατύπωση: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία αποδέχεται την ιστορική ονομασία άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών», αντί
εκείνης της αρμόδιας Επιτροπής: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορική ύπαρξη άλλων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών, που δεν είναι σε πνευματική κοινωνία μαζί της», από την οποία η Εκκλησία της Ελλάδος ζητούσε να διαγραφεί ο όρος «Εκκλησιών», αποτελεί ευλογία και δωρεά της Αγάπης του Χριστού ! Και, καταγράφεται στην Παύλεια υπομονή, επιμονή, και ευρύτητα πνεύματος με την οποία οι, Παναγιότατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος και Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ανέλαβαν την πρωτοβουλία και ευθύνη να αποτολμήσουν να προτείνουν αυτή την ιερή υπέρβαση !
       Που είναι, και Αγιογραφικά άψογη, και πατάει γερά στο αγαπητικό πνεύμα των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας ! Και πρόκειται για μια ειλικρινή αδελφική υπέρβαση της αδυναμίας του «υπόλοιπου χριστιανικού κόσμου», έστω με καθυστέρηση όχι λίγων αιώνων, που χωρίς περιστροφές λέει: «Ως η Ορθόδοξη Εκκλησία βλέπουμε ότι κάπου κάπως ξεστρατίσατε ! Ωστόσο, αποδεχόμαστε αυτό που υπεύθυνα μας λέτε ότι ήσαστε, Εκκλησία ή Ομολογία. Αποτολμούμε αυτό το βήμα σεβόμενοι τη Γραφή που λέει ότι, «το Άγιο Πνεύμα πνέει όπου θέλει»-Ιω.3,8. Μας επισημαίνει, δηλαδή,  ότι:  «Η Αγία  Τριαδική Αγάπη στέλνει τη χάρη της, όπου κρίνει Αυτή, ασφαλώς χωρίς να ζητάει την άδειά μας  ! Πράγμα κάθε άλλο παρά άγνωστο, αφού παμπάλαια ο Θεός μέσω του προφήτη μας το κάνει γνωστό λέγοντας: «Ευρέθην τοις προς εμέ μη ζητούσιν, εμφανής εγενόμην τοις εμέ μη επερωτώσιν»-65,1. Και, ο τιμώμενος σε Ανατολή και Δύση Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, ο Θεολόγος επισημαίνει: «Πολλοί της Εκκλησίας εντός, είναι ουσιαστικά εκτός αυτής, και όχι λίγοι τυπικά της Εκκλησίας εκτός, είναι ουσιαστικά εντός αυτής» ! Στο Όνομα, λοιπόν, του Χριστού, και σε ευθεία γραμμή με τους Μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας,  αποδεχόμαστε αυτό που με ευθύνη σας λέτε ότι ήσαστε, και συζητάμε ως ισότιμοι αδελφοί μαζί σας τα πάντα, αφήνοντας το ατυχές παρελθόν στην κρίση της αγάπης του Θεού !
      Είναι που λέει ο όχι μικρής ασκητικής εμπειρίας και θεολογικής εμβρίθειας Προηγούμενος της Ιβήρων Αρχιμανδρίτης Βασίλειος: «Εδώ χρειάζονται οι αληθινοί ήρωες της πίστεως, που σώζουν την ψυχή τους με το να τη χάνουν ένεκεν του Κυρίου»-Λκ.9,24.  

β.   Αυτά, βέβαια, όχι μόνο δεν αγγίζουν τους στρατευμένους «στον πτωχοπροδρομικό ελλαδισμό και τον εν πλειοδοσία εκκλησιαστικό επαρχιωτισμό», κατά την εύστοχη επισήμανση  του Ηγούμενου της Σταυροπηγιακής Μονής Παναγίας της Τατάρνας Αρχιμανδρίτη Δοσίθεου, αλλά και τους προκαλούν. Διό και σερβίρουν ξαναζεσταμένο το ίδιο παλιό πιάτο, «διακόπτουν το μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου», όπως άλλοτε του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα, του και πρωτοστάτη της «Στρατηγικής Οικουμενικής Αδελφοσύνης» ! Τουτέστιν, της εντολής του Κυρίου: «Και ο εις το ους ακούετε, κηρύξατε επί των δωμάτων»-«Αυτό που ακούτε ψιθυριστά στ ’ αυτί, διακηρύξτε το από τους εξώστες»-Μτ.10,27.
     Και, κάποιοι Επίσκοποι σπεύδουν να «εξηγήσουν», γιατί δεν υπέγραψαν την τελική διατύπωση. Δεν τους είπε κάτι π.χ. η σεμνότητα και η σύνεση του διαπρεπούς Καθηγητή της Δογματικής και αγίου αδελφού τους Επίσκοπου Αβύδου κ. Κυρίλλου Κατερέλου, που κλείνει
την εμπεριστατωμένη και άκρως ενδιαφέρουσα ανάλυση των σχετικών θέσεών του ως εξής: «Όλες οι παραπάνω θέσεις αποτελούν απόψεις του συντάκτη του κειμένου αυτού, ο οποίος πρωτίστως εμπιστεύεται την Εκκλησία, όπως υποδεικνύει ο Μ. Βασίλειος. Θα ήταν οδυνηρή αστοχία να επιζητούμε να υπερβούμε τα όριά μας, εμπιστευόμενοι τη δική μας αλαζονεία, που οδηγεί με βεβαιότητα στην πλάνη». Ως φαίνεται «ουκ εά αυτούς καθεύδειν» η φήμη και τιμή Αγίου Μάρκου Ευγενικού, που ήταν αυτός που έπρεπε, και στάθηκε όπως έπρεπε, την ώρα που έπρεπε ! Ό, τι προσπερνά αυτά τα βασικά, συχνά στην ιστορία καταλήγει σε φάρσα !
       Επί πλέον, παρότι εγκρατείς θεολόγοι και αυτοί, ζητούν ορισμό της Εκκλησίας ! Αλλά, ως διδάχτηκα στη Θεολογική της Αθήνας-1953/57-από τον
αείμνηστο Ιωάννη Καρμίρη, Καθηγητή Δογματικής, Συμβολικής. Ιστορίας Δογμάτων ορισμός της Εκκλησίας δεν υπάρχει, γιατί: «Η Εκκλησία είναι Μυστήριον ακατάληπτον υπό του ανθρωπίνου νου … Δεν είναι δυνατόν να ορισθεί και να καθορισθεί … Αυτή είναι η βαθύτερη σημασία της μυστικής ενότητος της Εκκλησίας άνωθεν, δηλαδή, εκ του Τριαδικού Θεού, η οποία έχει συνέπειες και για τη συγκεκριμένη σύγχρονη κατάσταση των διηρημένων χριστιανών … Η υφισταμένη νυν εκκλησιαστική διαίρεσις προέρχεται εκ των έξω και των κάτω και ουχί εκ των έσω και των άνω, προέρχεται εκ των ανθρώπων, εκ των ατελειών και των αμαρτιών αυτών, περιοριζομένη προς τα άνω και σχεδόν εξαφανιζομένη ενώπιον του Θεού, εκ του οποίου αντιθέτως προέρχεται η εσωτερική μυστική ενότης της Εκκλησίας»-οφείλεται στο μη επαρκώς «ουρανωθέν γεώδες φύραμα» όλων, γράφει ο Προηγούμενος της Ιβήρων Βασίλειος, δυο ακαδημαϊκά χρόνια νεώτερος, που ως φαίνεται τον πρόλαβε διδάσκοντα.
      «Ὁ Καρμίρης-αντιγράφω από τον Καθηγητή της Ορθόδοξης Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Graz, Αυστρία, Γρηγόριο Λαρεντζάκη-«παραπέμπει και στο Μητροπολίτη Κιέβου Πλάτωνα, ο οποίος θεωρεί την «Παγκόσμια Εκκλησία» (Universalkirche) ως ένα τεράστιο Ναό με πολλά εσωτερικά παρεκκλήσια, τα οποία είναι μεταξύ των είτε με μεσότοιχους, είτε με κιγκλιδώματα χωρισμένα, χωρίς όμως ο χωρισμός αυτός να φθάνει μέχρι την οροφή, από όπου όλοι έχουν πρόσβαση προς τον ουρανό». Βάσει αυτής της πραγματικότητος, διαπιστώνει στη συνέχεια ο Καρμίρης, «δεν εδίστασε το Οικουμενικόν Πατριαρχείον να απευθύνῃ το περίφημον διάγγελμα αυτού του έτους 1920 «προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού, χαρακτηρίσαν τας χριστιανικάς Ομολογίας ως Εκκλησίας και τονίσαν «ότι επιβάλλεται ίνα αναζωπυρωθή και ενισχυθή προ παντός η αγάπη μεταξύ των Εκκλησιών, μη λογιζομένων αλλήλας ως ξένας και αλλοτρίας, αλλ’ ως συγγενείς και οικείας εν Χριστώ και «συγκληρονόμους και συσσώμους της επαγγελίας του Θεού εν τω Χριστώ»-Εφ.3,6. Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία εμμένει μέχρι σήμερον εις την «αρχαιοπαράδοτον αγιοπατερικήν διδασκαλίαν», «επαφιεμένη εις την ευσπλαγχνίαν, την πανσοφίαν και την παντοδυναμίαν του πάντας ανθρώπους θέλοντος σωθήναι Θεού» ότι, και οι ευρισκόμενοι εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και βαπτισθέντες εις το Όνομα της Αγίας Τριάδος «και ούτω την δικαίωσιν αποκτήσαντες», εσωτερικώς ζουν εν τη καταστάσει της χάριτος, όπως και οι μη βαπτισθέντες, αλλά εν πίστει αναζητούντες τον αληθινόν Θεόν».  

γ.    Ορθόδοξη Θεολογία αυτού του επιπέδου δεν την αντέχουν οι «του πτωχοπροδρομικού ελλαδισμού και εκκλησιαστικού επαρχιωτισμού εν πλειοδοσία», γιατί εμποδίζει τη μανική πολεμική τους. Δεν μπορούν να ζήσουν «χωρίς βαρβάρους», χωρίς να στιγματίζουν, π.χ. τους Ρωμαιοκαθολικούς, αιρετικούς ! Νιώθουν τη ζωή τους άδεια, αν δεν ξορκίζουν ένα σκιάχτρο, π.χ. την … «παν-αίρεση του οικουμενισμού»,  αν δεν  κυνηγούν ανεμόμυλους ως ο Δον Κιχώτης !
     Διό, ψάχνουν, ψάχνουν, αραδιάζουν άρθρα και υποπαραγράφους Κανόνων, αποβλέποντας σ’ αυτό. Αλλά ! Οι Κανόνες της Εκκλησίας είναι επικαιρικά ιαματικά φάρμακα για συγκεκριμένες ατυχείς καταστάσεις, εκτροπές, αιρέσεις. Δεν είναι πανάκεια «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» ! Και, εφαρμόζονται με την οικονομία της Αγάπης του Ιησού Χριστού, αποβλέποντας στην ανάνηψη και σωτηρία του πλανεμένου, όχι στη θανάτωση αυτού. Για τούτο κατά καιρούς η Εκκλησία «παγώνει», ορισμένους, που «έληξε η θεραπευτική ισχύς τους», και συντάσσει άλλους, κατάλληλους για τη συγκεκριμένη «αρρώστια» και εποχή.
      Ντε και καλά να βγουν αιρετικοί οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες. Βασικά εξ αιτίας του filioque που γενικεύτηκε στη Δύση, παρά τη σθεναρή αντίσταση των Παπών μέχρι και το 10ο αιώνα, τον επόμενο 11ο αιώνα-1014-μετά από απαίτηση και επιβολή του Φράγκου βασιλιά Ερρίκου του 2ου. Έλα όμως που αμφότεροι, παρότι, «ευρισκόμενοι εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι βαπτισθέντες εις το Όνομα της Αγίας Τριάδος, και ούτω την δικαίωσιν αποκτήσαντες, εσωτερικώς ζουν εν τη καταστάσει της χάριτος»; Και, οι Ρωμαιοκαθολικοί αναγνωρίζουν και τιμούν, όπως κι εμείς οι Ορθόδοξοι, τις επτά Άγιες Οικουμενικές Συνόδους !
      Έτσι, ευκαιρίας δοθείσης επαναλαμβάνω ότι, το filioque-«και εκ του Υιού»-λόγω της διατύπωσης «δι’ Υού», στη γνωστή θεολογική έκφραση του Μ. Αθανασίου, «ο Πατήρ, δι’ Υιού, εν Αγίω Πνεύματι ποιεί τα πάντα», δεν έπαψε να είναι θεολογούμενο ! Και, σε κάποιον που μου διαμήνυσε παλιά ότι έπαψε να είναι, «γιατί το καταδίκασε στη Σύνοδο του 879/880 ο ιερός Φώτιος», απαντώ ότι λέει τη μισή αλήθεια ! Σ’ αυτήν τη Σύνοδο, «στο βασικό θέμα της πίστεως περί Αγίου Πνεύματος, απεφασίσθη να παραμείνει το Σύμβολο της Πίστεως απαραχάρακτο, δηλαδή, χωρίς το filioque», με κοινή απόφαση των Πατριαρχών, Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου, και των άλλων της Ανατολής, αλλά και του Πάπα Ιωάννη του 8ο μέσω των αντιπροσώπων του,  που διάβασαν στη Σύνοδο την επιστολή-«ην προηκούσατε»-με τη συγκατάθεση αυτού !
      Που σημαίνει ότι, «η Σύνοδος αυτή δεν ήταν αντί-παπική», ως τους βολεύει να την παρουσιάζουν, «αλλά κοινή ολοκλήρου της Εκκλησίας …Και, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και «Ενωτική Σύνοδος ή Σύνοδος της Καταλλαγής», διότι αποκαταστάθηκε και η Κοινωνία μεταξύ των Θρόνων Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως, καθώς επίσης μεταξύ του Πάπα της Ρώμης Ιωάννη 8ου και του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ιερού Φωτίου …  Γι αυτό, τουτέστιν, επειδή έτσι  την είδε, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, επικαλέστηκε τις αποφάσεις αυτής της Συνόδου και τις επιστολές του Πάπα Ρώμης Ιωάννη 8ου στη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας»-«Η Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως του 879/880 του ιερού Φωτίου, 8η Οικουμενική της καθόλου Εκκλησίας Ανατολής και Δύσεως»-Γρηγ. Λαρεντζάκης, Διαδίκτυο
     Τώρα, επειδή από οικογενειακή οδό, ιδιαίτερα από αυτήν της Ρωμαιοκαθολικής κορυφής, του Πάπα Φραγκίσκου, ανακινήθηκε το θέμα της ναζιστικής βαρβαρότητας του Άουσβιτς, θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς τι απαντούν, οι «του πτωχοπροδρομικού ελλαδισμού και του εκκλησιαστικού επαρχιωτισμού εν πλειοδοσία» στο ερώτημα; Οι, ρωμαιοκαθολικός φραγκισκανός ιερέας Μαξιμιλιανός Κόλμπε, που ως κρατούμενος στο Άουσβιτς, προσφέρθηκε να πάρει τη θέση ενός οικογενειάρχη, και να θανατωθεί γι αυτόν !! Και, η ευσεβής ρωμαιοκαθολική κοινωνική λειτουργός Ιρένα Σέντλερ, που έσωσε από το γκέτο της Βαρσοβίας 2500 παιδιά Εβραίων !! Αμφότεροι όμως κατ’ αυτούς, αιρετικοί, άρα παραδομένοι στο διάβολο ! Ο πρώτος στη θυσιαστική του αυθυπέρβαση, κι η δεύτερη στην παράτολμη, επικίνδυνη, πλην ηρωική πράξη της, ποιου το παράδειγμα ακολούθησαν; 
********
Κατά τα άλλα ! «Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία εμμένει μέχρι σήμερον εις την «αρχαιοπαράδοτον αγιοπατερικήν διδασκαλίαν», «επαφιεμένη εις την ευσπλαγχνίαν, την πανσοφίαν και την παντοδυναμίαν του πάντας ανθρώπους θέλοντος σωθήναι Θεού» ότι, και οι ευρισκόμενοι εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και βαπτισθέντες εις το Όνομα της Αγίας Τριάδος «και ούτω την δικαίωσιν αποκτήσαντες», εσωτερικώς ζουν εν τη καταστάσει της χάριτος, όπως και οι μη βαπτισθέντες, αλλά εν πίστει αναζητούντες τον αληθινόν Θεόν»-Καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης. Και:  Η Ορθοδοξία, έχει την ευρυχωρία του Πνεύματος, που αγκαλιάζει την οικουμένη. Αυτός είναι ο τρόπος και ο σκοπός της ζωής της. Και αυτούς που ήλθαν … να την κτυπήσουν, να την αλλοιώσουν και να επιβληθούν, τους βλέπει ως θύματα πλάνης. Τους βλέπει ως αδελφούς αδύνατους που έχουν ανάγκη τη βοήθειά της. Έμαθε μόνο να αγαπά ! Εδώ κρίνεται η γνησιότητα και η δύναμη της πίστεώς μας, γιατί ούτε την αλήθεια σώζουμε καταρώμενοι τους πεπλανημένους, ούτε προσφέρουμε αυτό που ζητά η ψυχή του ανθρώπου με ψεύτικες φιλοφροσύνες» !-Προηγούμενος της Μονής Ιβήρων, Βασίλειος..
       
Δεκαπενταύγουστος 2016               

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα»
Αθανάσιος  Κοτταδάκης

13 σχόλια:

Νικόλαος Μεσσαλάς είπε...

Ἀγαπητέ μου κ. Κοτταδάκη,
Πάντοτε ἔχετε ἔνα ποιητικό λόγο στό τρόπο ἐκφράσεώς σας. Ὅμως, μοῦ προξένησε μεγάλη ἀπορία, πῶς σεῖς ἕνας ἐμβρυθής θεολόγος λέτε καί γράφετε, ὅτι τό filioque «δεν έπαψε να είναι θεολογούμενο!» («Έτσι, ευκαιρίας δοθείσης επαναλαμβάνω ότι, το filioque-«και εκ του Υιού»-λόγω της διατύπωσης «δι’ Υού», στη γνωστή θεολογική έκφραση του Μ. Αθανασίου, «ο Πατήρ, δι’ Υιού, εν Αγίω Πνεύματι ποιεί τα πάντα», δεν έπαψε να είναι θεολογούμενο !).

Εἶναι τό filioque θεολογούμενο; Δηλ. οἱ ἁγιοι Πατέρες τῆς Β Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ 381, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός καί ἄλλοι Πατέρες γιατί δέν ἔγραψαν καί δέν κήρυξαν κάτι τέτοιο; Τότε πρός τί ἡ Σύνοδος πού ἐπικαλεῖσθε τοῦ 879, οἱ ἀποκηρύξεις τῶν Παπῶν μέχρι τοῦ 1014, τό σχίσμα τοῦ 1054, οἱ Σύνοδοι ἐπί Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ 1340-1350 κ.ἄ.

Καλό θά ἦταν νά ἐπανορθώσετε γιά νά μήν ὑπάρχει παρεξήγηση, διότι στό δόγμα δέν χωροῦν παρερμηνεῖες.
Μέ πολλή ἀγάπη Χριστοῦ καί εὐχές
π. Νικόλαος

Ανώνυμος είπε...

Για κοινωνικούς λόγους έχω παραβρεθεί σε λειτουργία των Καθολικών στον Άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη στην Αθήνα. Εντύπωση μου έκανε που το Σύμβολο της Πίστεως το είπαν όπως εμείς οι Ορθόδοξοι και τις τρεις φορές που πήγα. Μήπως είναι θεολογούμενο δηλαδή στην διακριτικότητα της κάθε ενορίας;

Ανώνυμος είπε...

Αλλο πραγμα η ευφραδεια, αλλο πραγμα η Θεολογια.
Αλλο πραγμα η μορφωση, αλλο πραγμα η Φωτιση.
Αλλο πραγμα η ρητορεια, αλλο πραγμα η Δογματικη Ακριβεια.
Αλλο πραγμα Διανοηση, αλλο πραγμα η Αγιοπνευματικη Εμπειρια !

Ανώνυμος είπε...

Από αυτή την Σύνοδο της Κρήτης κατάλαβα ότι στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει μία Εκκλησία αλλά μία Συνομοσπονδία Ορθοδόξων Εκκλησιών που η καθεμιά κάνει ότι θέλει χωρίς να υπολογίζει τις άλλες. Τα προσωπικά συμφέροντα και ο εθνοφυλετισμός μπήκαν μέχρι το μεδούλι της. Η αίρεση δεν είναι στους άλλους, αλλά εμείς είμαστε στην αίρεση. Για μας τον κόσμο αρκεί ένα κεράκι και ένα Κύριε ελέησον.
Όσο μακρύτερα τόσο καλύτερα.

Ανώνυμος είπε...

Αφού τα βρήκαν οι προεστοί, ο Ναυπάκτου τώρα γιατί φωνάζει;
Η προϊσταμένη του ι. Σύνοδος γιατί δεν του τραβά το αυτί όπως κάνει σε άλλους (πχ σε παπά της Θεσσαλονίκης)

Ανώνυμος είπε...

Το επίκεντρο της Ορθοδοξίας ανά τον κόσμο έγινε για 10 και πλέον ημέρες η Κρήτη, αφού στο νησί πραγματοποιήθηκε η πρώτη μετά το σχίσμα Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος της Ορθοδοξίας, 1229 χρόνια μετά την 7η Οικουμενική Σύνοδο!
Αυτή η Μεγάλη Σύνοδος ας είναι η αρχή και αφορμή για την ορθή εκκλησιολογικώς επαναλειτουργία του Συνοδικού Θεσμού, σε πανορθόδοξο επίπεδο αλλά και η μεγάλη αιτία και αφορμή για γόνιμο και εποικοδομητικό διαρκή διάλογο, στους κόλπους σύμπασας της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Δεν είναι ολίγοι αυτοί που με κραυγές γράφουν εναντίον της Συνόδου αυτής. Ελάχιστοι τεκμηριώνουν τον λόγο τους.
Εδώ ο κ. Κοτταδάκης μας παρουσιάζει τα θετικά όχι με κραυγές αλλά με θεολογικό λόγο.

Ανώνυμος είπε...

Ο κ. Κοτταδάκης είναι πάντα κατατοπιστικός, και πάντα με παραπομπές.
Τα κείμενά του πάντα εύστοχα, και γραμμένα με την μέση και βασιλική οδό.

Ανώνυμος είπε...

Γράφεις ανώνυμε 1:45

'' Τα κείμενά του πάντα εύστοχα, και γραμμένα με την μέση και βασιλική οδό. ''

Μάλλον υπερβάλλεις....

Δείχνουν αντικειμενικότητα ή μετριότητα οι έκδηλα υποτιμητικές και απαράδεκτες αναφορές του σε Μητροπολίτες εγνωσμένου κύρους της Ελλαδικής μας Εκκλησίας ;;;

όπως πχ.

'' Και η εν Ελλάδι Επισκοπική «Τετρακτύς», με την πανεπιστημιακή υποστηρικτική τριανδρία της συντονισμένη στο γνωστό της κυμβαλισμό, «ώδινεν όρος και έτεκε μυν», ή πιο θεολογικά, «συ τηρήσεις αυτής-της Εκκλησίας- την πτέρναν» !

'' Και, κάποιοι Επίσκοποι σπεύδουν να «εξηγήσουν», γιατί δεν υπέγραψαν την τελική διατύπωση. '''

Γιατί κ. Κοτταδάκη ενοχλείσαι από την αυτονόητα επιβεβλημένη υποχρέωση των Επισκόπων αυτών να ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΟΥΝ σχετικά το πλήρωμα της Εκκλησίας ;;;

ΟΤΑΝ ΟΛΟΙ οι εξ΄Ελλάδος Μητροπολίτες που συμμετείχαν στη Σύνοδο ήσαν ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ,ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΝ την ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗς ΕΛΛΆΔΟς ,ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΊΑ ΚΑΙ ΜΌΝΟ ΉΣΑΝ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΜΕΝΟΙ , και ήταν η ακόλουθη :

«ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησίας γνωρίζει τήν ἱστορικήν ὕπαρξιν ἄλλων Χριστιανικῶν Ὁµολογιῶν καί Κοινοτήτων»,

και η οποία τελικώς τροποποιήθηκε, όχι από την Ιεραρχία, αλλά ,από την αντιπροσωπεία της Ελλαδικής Εκκλησίας στη Σύνοδο ,την Αγία και Μεγάλη, στη Κρήτη

µέ τήν πρόταση :

«ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορικήν ὀνοµασίαν ἄλλων ἑτεροδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁµολογιῶν».

ΕΙΝΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΡΧΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ .

Μπορεί μια αντιπροσωπεία Επισκόπων να αλλάζει κεντρική θέση μιας ομόφωνης απόφασης της Ελλαδικής Ιεραρχίας ;;;;

ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ.

Έτσι ουσιαστικά ο κ Κοτταδάκης μέμφεται τους Επισκόπους που ΥΠΕΣΤΗΡΙΞΑΝ ΤΗΝ ΠΡΌΤΑΣΗ ΤΗς ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ , και ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΑΝ , στο Πλήρωμα της Εκκλησίας τη στάση τους !!!
Για περισσότερα παραπέμπω σε ανακοίνωση στη Ρομφέα /30/6/2016 επιστολή του Σεβασμ. Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου.

Κύριε Κοτταδάκη είναι ενοχλητική η αμφίπλευρη ενημέρωση ;

Γι΄ αυτό και οι λεκτικοί λιθοβολισμοί ;

Ανώνυμος είπε...

Η διαφορα της αρχικης απο την τελικη προταση της Εκκλησιας της Ελλαδος οφειλεται στο οτι, οταν συμμετεχεις σε μια Συνοδο με αλλους εννεα, οι οποιοι εχουν αλλη αποψη, δεν μπορεις να επιβαλης την γνωμη σου 100 ο/ο, αλλα θα ελθης σε συμβιβασμο.
Η Εκκλησια της Ελλαδος εχει καθαρη και κρυσταλλινη θεση, αλλα η Πανορθοδοξη Συνοδος αποφασισε καπως διαφορετικα, χωρις ομως να θιγεται η Ορθοδοξη Εκκλησιολογια.

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε 5.50 μμ ,

Υπήρχε και άλλη αντιμετώπιση ....

Δεν είναι ΛΎΣΗ πάντα το να έρθης σε συμβιβασμό..ειδικά σε σχέση με τις ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑς , ΟΠΩΣ Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
Πολύ συνετά και έντιμα ο σεβασμιώτατος Ναυπάκτου ΔΕΝ ΥΠΕΚΥΨΕ ΣΤΙΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΠΙΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΣΚΗΘΗΚΑΝ ....

Παραθέτω σχετικό- Αποκαλυπτικό τμήμα από γραπτή του ανακοίνωση :

''... ∆έν εἶναι δυνατόν νά κατανοηθῆ πλήρως τό γιατί ἀρνήθηκα τήν ὑπογραφή µου, ἐάν δέν δώσω καί µερικές πληροφορίες γιατί οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἄλλαξαν ἐκείνη τήν στιγµή τήν ὁµόφωνη ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας.

Ὡς γνωστόν ἡ ἀρχική ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Μαΐου 2016 ἦταν ὅτι «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησίας γνωρίζει τήν ἱστορικήν ὕπαρξιν ἄλλων Χριστιανικῶν Ὁµολογιῶν καί Κοινοτήτων», καί αὐτή τροποποιήθηκε µέ τήν πρόταση «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορικήν ὀνοµασίαν ἄλλων ἑτεροδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁµολογιῶν».

Ἡ διαφορά µεταξύ τῶν δύο φράσεων εἶναι ἐµφανής. ...........

''..Σέ εἰδική σύσκεψη τῆς ἀντιπροσωπείας µας τήν Παρασκευή τό µεσηµέρι ἀποφασίσθηκε νά παραµείνουµε σταθεροί στήν ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας καί νά προταθοῦν ἐναλλακτικές λύσεις, ἤτοι νά γραφῆ «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία γνωρίζει τήν ὕπαρξιν ἑτεροδόξων» ἤ «ἄλλων Χριστιανῶν» ἤ «µή Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν».

Ἐπειδή δέν γίνονταν ἀποδεκτές οἱ προτάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ Οἰκουµενικός Πατριάρχης στήν ἀπογευµατινή Συνεδρίαση τῆς Παρασκευῆς πρότεινε δηµοσίως νά γίνη συνάντηση µεταξύ τοῦ Μητροπολίτου Περγάµου καί ἐµοῦ προκειµένου νά βρεθῆ λύση.

Ὁ Μητροπολίτης Περγάµου δέν φάνηκε διατεθειµένος γιά κάτι τέτοιο καί ἐγώ δήλωσα ὅτι δέν εἶναι θέµα προσωπικό γιά νά ἀναλάβω τέτοια εὐθύνη, ἀλλά εἶναι θέµα ὅλης τῆς ἀντιπροσωπείας.

Τότε ὁ Οἰκουµενικός Πατριάρχης πρότεινε στόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν νά βρεθῆ ὁπωσδήποτε λύση.

Τό Σάββατο τό πρωΐ πρίν τήν Συνεδρίαση, ἡ ἀντιπροσωπεία µας συναντήθηκε γιά νά ἀποφασίση σχετικῶς.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυµος, φερόµενος δηµοκρατικά, ἀνέφερε ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς συγκεκριµένες λύσεις.

Ἡ πρώτη νά παραµείνουµε στήν ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας· ἡ δεύτερη νά καταθέσουµε µιά νέα πρόταση, γιά τήν ὁποία δέν γνωρίζω πῶς προέκυψε καί ποιός τήν πρότεινε, ἤτοι «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορικήν ὀνοµασίαν ἄλλων ἑτεροδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁµολογιῶν» µέ τό ἰδιαίτερο σκεπτικό· καί ἡ τρίτη νά δεχθοῦµε τήν πρόταση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, πού ἔκανε λόγο γιά «ἑτερόδοξες Ἐκκλησίες».

Ἔγινε συζήτηση καί ψηφοφορία µεταξύ τῶν µελῶν τῆς ἀντιπροσωπείας µας πάνω στίς τρεῖς προτάσεις. Προσωπικά ὑποστήριξα τήν πρώτη πρόταση µέ τίς ἐναλλακτικές της διατυπώσεις πού ἀναφέρθησαν προηγουµένως, ἐνῶ ὅλοι οἱ ἄλλοι παρόντες ἐψήφισαν τήν δεύτερη νέα πρόταση.

Θεώρησα ὅτι αὐτή ἡ πρόταση δέν ἦταν ἡ πλέον ἐνδεδειγµένη ἀπό πλευρᾶς ἱστορικῆς καί θεολογικῆς καί δήλωσα ἀµέσως ἐνώπιον ὅλων τῶν παρόντων ὅτι δέν θά ὑπογράψω τό κείµενο αὐτό,
ἐάν κατατεθῆ αὐτή ἡ πρόταση, χάριν ὅµως τῆς ἑνότητος θά ἐπέχω ἀπό τήν περαιτέρω συζήτηση.

Ἑποµένως, δέν θά µποροῦσα καί γιά τόν λόγο αὐτό νά ὑπογράψω τό κείµενο.

4. Ἕνας ἀκόµη λόγος, πού δέν εἶναι βέβαια καί οὐσιαστικός, ἀλλά ἔχει ἕνα εἰδικό βάρος εἶναι ὅτι ἀσκήθηκε ἔντονη λεκτική κριτική πρός τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος γιά τήν ἀπόφασή της.

Βέβαια, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυµος ἀπέρριψε µέ πολύ σηµαντικό λόγο τήν ὑβριστική αὐτή τοποθέτηση.

Τελικά, ὅµως, ἡ ἀντίδραση αὐτή ἔπαιξε ἕναν ψυχολογικό ρόλο στήν διαµόρφωση τῆς ἄλλης πρότασης.

Τοὐλάχιστον ἐγώ προσωπικά δέχθηκα σοβαρή πίεση καί ὑβριστική ἀντιµετώπιση ἀπό Ἱεράρχες γιά τήν στάση µου, πληροφορήθηκα δέ ὅτι πιέσεις δέχθηκαν καί ἄλλοι Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας µας....

Καί ἐπειδή πάντοτε ἐνεργῶ µέ ψυχραιµία, νηφιαλιότητα καί ἐλευθερία, δέν µποροῦσα νά ἀποδεχθῶ τέτοιες ὑβριστικές πρακτικές...''

Προσωπικά Θεωρώ την Στάση του κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ : ΑΝΔΡΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΤΙΜΗ

Ανώνυμος είπε...

Θεωρώ την στάση του κ. Ιεροθέου καιροσκοπική. Τον ενδιαφέρει η Αρχιεπισκοπή Αθηνών και κάνει το παιχνίδι του. Δεν θα καταφέρει τίποτα το έχασε το παιχνίδι από «χέρι».

Ανώνυμος είπε...


Ανώνυμε 12.36 πμ

Αυθαίρετη - προσβλητική και ατεκμηρίωτη η ''άποψή σου '' ....

Επι της ουσίας ωστόσο γιατί ΣΙΩΠΑΣ ;;;

Κατανοώ πόσο πόνεσε η στάση του Ιεροθέου....

Γιατί φαίνεται και εδώ να ισχύει το '' «λοιπόν, εποιήσαμεν ουδέν»..

Θεωρώ τιμή και έπαινο για κάθε Επίσκοπο - Ποιμένα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας να ισχύει το του Αγ. Μάρκου του Ευγενικού το :

'' Εγώ δε ου κηρύττω ιδίαν μου δόξαν ουδέ τι εκαινοτόμησα, ουδέ υπέρ αλλοτρίου τινός δόγματος και νόμου ενίσταμαι, αλλ' εις την ακραιφνή δόξαν, τηρώ εμαυτόν».

ΠΑΡΑ ΚΥΡΙΟΥ Ο ΕΠΑΙΝΟΣ και όχι παρά εφήμερων ανθρώπων ......

Φαίη είπε...

Οι Άγιοι Πατέρες προνόησαν γι' αυτά που δεν καταλαβαίνουμε, για τις παγίδες που ελλοχεύουν μπροστά μας λόγω της φθαρτής μας φύσης και της ροπής μας προς την πτώση και μας παρέδωσαν σαφείς οδηγίες. ΚΑΝΟΝΕΣ. Η αλαζονεία των σημερινών εδώ ακριβώς βρίσκεται, στο ότι αντί να αποδεχτούν απλά αυτές τις οδηγίες με ταπεινότητα, καινοτομούν χρησιμοποιώντας μία εναλλασσόμενη συναισθηματικο-λογική γλώσσα για να φτιάξουν τα δικά τους είδωλα.
Σκέφτομαι μερικές φορές, αν για εμάς τους απλούς λαϊκούς είναι δύσκολο να ασκηθούμε στη νήψη, για τους θεολόγους είναι πολύ πιο δύσκολο διότι εκείνοι έχοντας κάποιες θεολογικές γνώσεις μπορεί να πέσουν στην πλάνη της αυταρέσκειας, να νομίσουν ότι είναι λίγο θεοί επειδή θεωρητικο-θεολογούν και ότι μπορούν να καινοτομήσουν.
Ο λόγος τους όμως θα έπρεπε να αφαιρεί το ψέμα που έχουν την τάση οι άνθρωποι να προσκολλούν στην παραδοθείσα Αλήθεια του Θεού όπως κάποιος αφαιρεί τη σκουριά από κάποιο γνήσιο μέταλλο και όχι να παραμορφώνουν το Λόγο του Θεού με χαριτωμένες αγαπολογίστικες κοινοτυπίες.
Όταν πρέπει λοιπόν να δικαιολογήσουμε τη δική μας αποστασία όπου αποδεχτήκαμε τις αιρέσεις ως «εκκλησίες» και φτύσαμε στο αίμα των Αγίων που μαρτύρησαν από αυτές τις αιρέσεις και υποκριτικά πια τιμούμε την ημέρα της μνήμης τους, τότε η Εκκλησία είναι κάτι το αόριστο και το αδιευκρίνιστο και δεν μας επιτρέπεται να πούμε ποιοι είναι Εκκλησία και ποιοι δεν είναι. Όταν πάλι κάποιοι ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ πίστη και εξηγούν γιατί δεν υπέγραψαν, τότε η Εκκλησία παύει να είναι κάτι το αόριστο αλλά αποκτά οντότητα και διεκδικεί τα πνευματικά δικαιώματα της συνείδησης του άλλου.
Το κείμενο βρίθει από τέτοιες αντιφάσεις και φτάνει στο σημείο να ενστερνιστεί το παπικό αλάθητο δικαιολογώντας την πρωτοβουλία του Ιερώνυμου, εμφορούμενος από πνεύμα αγάπης ήταν ο άνθρωπος!!, να γράψει στα παλαιά των υποδημάτων του την απόφαση της ΔΙΣ. Νομίζει ο αρθογράφος ότι απευθύνεται σε ηλιθίους;
Μαυρίζει η ψυχή μου όταν διαβάζω τέτοια άρθρα. Η κατάρα της μετα-πατερικής θεολογίας που παρέχει θεολογική κάλυψη στην παναίρεση του οικουμενσμού εξαπλώνεται σαν τη γάγγραινα και δηλητηριάζει ανύποπτες ψυχές.
Ο Θεός να βάλει το χέρι Του.