Συνέχεια από προηγούμενη ανάρτησηΠοιος όμως αμφιβάλει ότι η πνευματικότητα του ανθρώπου φαίνεται μπροστά στους μεγάλους πειρασμούς των ασθενειών, ιδιαίτερα μάλιστα στην ασθένεια που με βεβαιότητα οδηγεί στο θάνατο ;
Και σε αυτό το πεδίο εσωτερικής μάχης και υπαρξιακού αγώνα ο αοίδιμος Σεβαστιανός διέπρεψε.
Η διάγνωση του καρκίνου και η πρώτη επέμβαση έγινε τον Απρίλιο 1994 στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο Αθηνών, όπου του αφαιρέθηκε μεγάλο μέρος του συκωτιού. Οι πόνοι του ήσαν αφόρητοι. Η υπομονή και η καρτερία του υποδειγματική. Ας προσέξουμε την ερμηνεία που έδωσε στην αρρώστιά του. Γεμάτος από ταπείνωση και συγκίνηση έλεγε : “Υποφέρω από πόνους και αυτό γίνεται εξ αιτίας των χειροκροτημάτων που δέχθηκα στη ζωή μου” !
Μην ξεχνάμε όμως ότι λόγω του Βορειοηπειρωτικού αγώνα δεν δέχθηκε μόνο χειροκροτήματα και επαίνους, αλλά και πολλές επιθέσεις, χλευασμούς και συκοφαντίες. Εκείνος όμως ξέχασε τις λοιδορίες, τις διώξεις, τις διαβολές και παρέμεινε στους επαίνους των ανθρώπων. Θεωρούσε, λοιπόν, ότι η ταπείνωσή του, που έγινε με την ασθένεια, ήταν αποτέλεσμα των χειροκροτημάτων που δέχθηκε, ότι τα χειροκροτήματα του έκαναν κακό!
Η θλίψη του όμως στην πρώτη φάση της αρρώστιας είναι βαθιά, διότι – όπως έλεγε - πέρασαν οι εορτές του Πάσχα χωρίς να μπορέσει να λειτουργήσει. Αλλά αυτό ήταν και το παράπονό του στις τελευταίες 40 μέρες που έμεινε στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων (από τις 4 Νοεμβρίου μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου 1994). Ο π. Ανδρέας Τρεμπέλας συχνά τον ακούει να του λέει : “πάρε με από δω μέσα. Πάμε στην Κόνιτσα να λειτουργήσω” !
Συγκλονιστική ήταν η τελευταία του Αγρυπνία της Παναγίας στο Μολυβδοσκέπαστο. Είχε πρόσφατα υποβληθεί σε επώδυνη εγχείρηση, η δε ανοιχτή πληγή στο πόδι του δυσχέραινε πολύ την κατάσταση. Βάδιζε μόνο με πατερίτσες. Την παραμονή της εορτής οι στενοί του συνεργάτες επιμένουν να μη λάβει μέρος στην αγρυπνία. Ο ίδιος αποκλείει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. “Δεν πρόκειται να λείψω τουλάχιστον στην αρχή. Έχω υποχρέωση να δώσω κουράγιο στους αδελφούς Βορειοηπειρώτες που περνούν τραγικές στιγμές μέσα”. Και πράγματι με τη βοήθεια της Παναγίας μιλάει στο εκκλησίασμα επί 50 λεπτά σαν να είναι απολύτως υγιής. Μετά την ομιλία όμως αναχωρεί για την Κόνιτσα για να αναπαυθεί. Ξαπλώνει στο κρεβάτι. Δεν τον πιάνει όμως ύπνος. Ακούει από το ραδιόφωνο την Αγρυπνία. Και σηκώνεται. Ετοιμάζεται και επιστρέφει πάλι στο Μοναστήρι, στην Αγρυπνία, όπου και κάθεται μέχρι το τέλος της. Καθησυχάζει τους σαστισμένους ιερείς του : “Μη φοβάσθε. Δεν θα μου συμβεί τίποτα. Η Παναγία με προστατεύει. Ήρθα γιατί σκέφτηκα πως δεν είναι σωστό εσείς όλοι να προσεύχεστε για τη λύτρωση των σκλάβων της Β. Ηπείρου και εγώ να απουσιάζω” !
Στους επόμενους μήνες ανέβαινε στο Γολγοθά. Όλο και περισσότερο οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν. Η υγεία του πλέον είχε κλονιστεί ανεπανόρθωτα. Ήξερε ότι οδεύει προς το θάνατο. Δεν τον φόβιζε η πραγματικότητα αυτή. Οι σκέψεις του είναι συγκλονιστικές και μας θυμίζουν ανάλογες του Απ. Παύλου και των μεγάλων νηπτικών Πατέρων : “προσεύχομαι και παρακαλώ το Θεό να με αφήσει να ζήσω για δύο λόγους : πρώτον για να μπορέσω να μετανοήσω για τις αμαρτίες μου. Και δεύτερον γι’ αυτούς τους ταλαίπωρους Βορειοηπειρώτες. Για να μπορέσω να τους βοηθήσω” !
Οι τελευταίες του μέρες στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων δείχνουν το μεγαλείο της ταπείνωσής του : “Τι με υπηρετείτε, παιδιά μου, Εγώ είμαι ανάξιος και περισσότερο αμαρτωλός από όλους τους ανθρώπους… Συγχωρέστε με αν σας πίκρανα”.
Ας παρακολουθήσουμε όμως τη μαρτυρία του π. Ανδρέου για τις τελευταίες ώρες του αοιδίμου Ιεράρχου, όπως τη διασώζει ο Ηλ. Μάκος στο “Φτερωτός άγγελος” : “Την παραμονή της Κοιμήσεώς του, ήταν Κυριακή 11 Δεκεμβρίου, είχα ειδοποιηθεί ότι τέλος έφτανε και κατέβηκα στο Νοσοκομείο των Ιωαννίνων. Μπαίνοντας στο δωμάτιο στο οποίο νοσηλευόταν, τον είδα να έχει ένα ρόγχο βαρύτατο, που έδινε την εντύπωση ότι το τέλος ήταν κοντά. Πέρασαν κάποιοι ιατροί. Άλλος είπε σε μισή ώρα, άλλος είπε σε μία ώρα. Μη έχοντας τι άλλο να κάνω κάθισα δίπλα στην κλίνη της ασθένειας του μακαριστού και προσπαθούσα να συγκεντρώσω τον εαυτό μου και να προσευχηθώ. Μέσα μου όμως είχα μία αγωνία. Ρώτησα λοιπόν , ένα συνεργάτη που βρισκόταν μέσα στο δωμάτιο αν μετέλαβε. Βέβαια μεταλάμβανε συχνά. Αλλά σκέφτηκα ως τελευταίο εφόδιο, το φάρμακο της αθανασίας. Μου απάντησε ότι επρόκειτο να μεταλάβει το Σάββατο, αλλά δεν μετέλαβε, γιατί είχε την τάση να βγάζει ό,τι έπαιρνε (δεν έπαιρνε ούτε τροφή) και επί πλέον είχε ένα σωληνάκι, το οποίο ομολογουμένως τον εμπόδιζε και τον κούραζε. Άκουσα την πληροφορία αυτή, κάθισα πάλι στη θέση μου, αλλά δεν ησύχασα.
Σε μια στιγμή μπαίνει μέσα ένας γιατρός, χωρίς εμείς να έχουμε ειδοποιήσει, πλησιάζει το κρεβάτι και λέει :
Να του βγάλουμε του ανθρώπου το σωληνάκι αυτό, διότι τον ταλαιπωρεί και δεν του προσφέρει και τίποτα. Μόλις βγήκε το σωληνάκι, κάπως κατέπαυσε ο ρόγχος και έγινε πιο κανονική η αναπνοή του. Πέρασε λίγη ώρα και κάποια στιγμή σκύβω κοντά στο αυτί του και με κάπως δυνατή φωνή του λέω :
- Σεβασμιώτατε, θέλετε να φέρουμε τη θεία Κοινωνία ;
Τότε όσοι είμαστε μέσα στο θάλαμο παρακολουθήσαμε ένα θαύμα. Γύρισε προς τα εκεί που ακουγόταν η φωνή, άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε με ένα ιλαρώτατο βλέμμα. Όλοι σχηματίσαμε την εντύπωση ότι πραγματικά επιθυμούσε τη Θ. Κοινωνία. Ειδοποιήσαμε να έλεθει ιερέας από το μετόχι της Ι. Μ. Σινά να τον μεταλάβει. Όταν ήρθε ο ιερέας με τη Θ. Κοινωνία, σκύβω πάλι στο αυτί του και του λέω :
- Σεβασμιώτατε, ήλθε η Θ. Κοινωνία.
Άνοιξε τα μάτια του και προσπάθησε να ενώσει τα δάχτυλά του για να κάνει το σημείο του σταυρού . Τον βοηθήσαμε να κάνει το σταυρό και με πλήρη συναίσθηση και μια βαθύτατη ικανοποίηση και χαρά μετάλαβε την τελευταία Θ. Μετάληψή του. Έσκυψα μετά στο αυτί και του έψαλα αυτό που και ο ΄διος συνήθιζε : “Του Δείπνου σου του Μυστικού…”. Σε μια στιγμή είδα τα μάτια του να υγραίνονται ελαφρά. Η θαυμαστή αυτή ανάνηψη κράτησε περίπου τρία τέταρτα”.
Μετά έπεσε σε ένα λήθαργο που διήρκησε ορισμένες ώρες και στις 6:35 το πρωί της 12 Δεκεμβρίου 1994, με το κτύπημα της πρώτης Καμπάνας για την εορτή του Αγ. Σπυρίδωνος, ο μέγας Σεβαστιανός παραδίδει την αγία ψυχή του στα χέρια του Κυρίου, τον οποίο από μικρός αγάπησε και μέχρι τέλους διηκόνησε.
Πραγματικά οσιακά τέλη ! Και στην περίπτωση του αειμνήστου Σεβαστιανού θα μπορούσε να ψάλει Ψαλμωδός : “ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν αυτόν και ως ολοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αυτόν”.
Πραγματικά ο Σεβαστιανός δίδαξε και μετά το θάνατό του. Η διαθήκη είναι το απόσταγμα μιας ζωής δοσμένης στο Χριστό και τον άνθρωπο, είναι απαύγασμα μιας ψυχής που ήξερε να θυσιάζεται για τα υψηλά ιδεώδη της πίστεως και της πατρίδος.
Θαυμάζει ο καθένας μας τη βαθιά του αγάπη και συγχωρητικότητα ακόμα και προς αυτούς που τον πίκραναν. Πλεονάζει βέβαια η ευγνωμοσύνη του στους στενούς του συνεργάτες κληρικούς και λαϊκούς οι οποίοι συνεπαρμένοι από το ήθος του τον ακολούθησαν στα δύσβατα μονοπάτια της διακονίας του. Μνημονεύει τους συνεργάτες του στον ΠΑΣΥΒΑ και “τα ηρωικά παλληκάρια” της ΣΦΕΒΑ και κάνει θερμή αναφορά στους “προσφιλείς μου αδελφούς και πονεμένους Βορ/τες, τους οποίους τόσο πολύ ηγάπησα”.
Διακρίνεται έντονα η απόλυτη ακτημοσύνη του. Δεν υπάρχει περιουσία ούτε κινητή, ούτε ακίνητη. Μόνο κάποια άμφια και βιβλία. Έζησε πραγματικά ως ασκητής Επίσκοπος.
Και η κατάληξη της διαθήκης φανερώνει την βαθιά του ταπείνωσή, και την αυτοπαράδοσή του στο έλεος του Κυρίου τον οποίο, όπως χαρακτηριστικά τονίζει, παρά την εν γένει αμαρτωλότητά του τον αγάπησε και τον παρακαλεί να τον αξιώσει της επουρανίου βασιλείας του μαζί με τον ευγνώμονα ληστή.
Αγαπητοί, ο Σεβαστιανός πέθανε, αλλά και συνεχίζει να ζει. Ζει στις καρδιές και τη σκέψη όσων τον γνώρισαν. Ζει απελευθερωμένος πλέον από τα δεσμά του χώρου και του χρόνου, υμνώντας και δοξολογώντας τον Τριαδικό Θεό και ικετεύοντας τον για τα παιδιά του. Αγαπητοί, προσπάθησα στο λόγο μου να αποφύγω τους επιθετικούς προσδιορισμούς για τον αείμνηστο Μητροπολίτη Σεβαστιανό. Και αυτό το έκανα, διότι ό,τι χαρακτηρισμό και να του απένειμα θα ήταν λίγος και φτωχός. Επέλεξα να παραθέσω κάποια ελάχιστα ψήγματα για να αποκτήσετε μία υποψία του ήταν ο Σεβαστιανός. σας γνωρίσω ή να υπενθυμίσω τα ίδια τα γεγονότα – ελάχιστα βέβαια και αυτά – για να για να αποκτήσετε μία υποψία μιας ηγετικής προσωπικότητας, ενός γνήσιου πατριώτη, ενός σύγχρονου αγίου, του αειμνήστου Σεβαστιανού.
Τέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου