†
Χρήστος Παπαγιαννόπουλος
Ένας ζηλωτής εργάτης του Ευαγγελίου εξεδήμησε προς Κύριον. Ένας εκλεκτός στρατιώτης της αγωνιζομένης Εκκλησίας. Ένας ενθουσιώδης Ιεραπόστολος εγκατέλειψε τον επίγειο τούτο κόσμο, δια να ενταχθεί εις τον ουράνιο πνευματικό κόσμο.
Ο μακαριστός Χρήστος Παπαγιαννόπουλος ήταν μέλος της Αδελφότητος Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ» και διεκρίθη για την σεμνότητα του ήθους. Διηκόνησε ως διευθυντής στα βιβλιοπωλεία της Αδελφότητος στην Πάτρα και την Θεσσαλονίκη, και εφρόντιζε να προσφέρει σαφή και οικοδομητική την αλήθεια εις την αναστροφή του. Τον ενθυμούμε με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη, να με υποδέχεται με χαρά κάθε φορά που περνούσα ως στρατιώτης από την Θεσσαλονίκη. Μαζί με το υλικό κέρασμα μου πρόσφερε και το οικοδομητικό βιβλίο. Είχε περίσσευμα αγάπης.
Στο πρόσωπο του μακαριστού έχουν εφαρμογή τα λόγια του Ευαγγελιστού Ιωάννου «Μακάριοι οι νεκροί, οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ΄ άρτι. Ναι, λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών· τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ΄ αυτών» (Αποκ. ιδ΄ 13).
Αιωνία του η μνήμη!
7 σχόλια:
ΕΥΣΕΒΕΣΤΑΤΟΣ,ΚΑΛΟΣΥΝΑΤΟΣ,ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ.ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ.
Το ακτινοβόλο του πρόσωπο αντιφέγγιζε την εσωτερική του καθαρότητα και λάμψη!Ο αοίδιμος υπέφερε πολύ τον τελευταίο καιρό αλλά υπέμενε καρτερικότατα τον πόνο.Υπήρξε απλός,ταπεινός,άνθρωπος αγάπης!Δεν τον θυμάμαι ποτέ να κατακρίνει άνθρωπο!Αιωνία του η μνήμη!
Αγνή ψυχή, πραγματικός άνθρωπος του Θεού. Με το χαμόγελο στο πρόσωπο
Από τους λίγους ανθρώπους που φέρνοντας τους στην μνήμη σου χαμογελάς ασυναίσθητα. Ηταν κάθε φορά που τον συναντούσα με το χαμόγελο και το φωτεινό του πρόσωπο μια αναψυχή. Αιωνία του η μνήμη και να εύχεται για εμάς όπως μας φώναζε με τα ονόματα μας.
Χριστός Ανέστη! Ευαίσθητη ψυχή, παλλόμενη από την αύρα του Αγίου Πνεύματος όπως τα πέταλα ενός λουλουδιού στον πρωινό αέρα...τα τηλεφωνήματά του μας έδιναν την αφορμή να δοξάζουμε το Θεό για την εύνοιά Του να ζούμε κοντά σε τέτοιες ψυχές. Χαιρόταν όσο λίγοι στη χαρά μας. Αλλά και στο δρόμο της ασθένειας και της αγωνίας, στον οποίο βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε κάποια στιγμή κυριολεκτικά μαζί, ήταν πάντα πρόθυμος να φορτωθεί και το δικό μας φορτίο, με το ίδιο εκείνο φωτεινό χαμόγελο και την ίδια αυτή ευαισθησία. Νομίζω πως δεν θα ξεχάσω ποτέ τον αποχαιρετισμό του μετά από κάθε τηλεφώνημα: "Μας αγαπά ο Θεός! Άντε! Χαίρε! Την ευχή σου! Την ευχή σου!"...Την ευχή σου νά'χουμε όλοι μας, αγαπημένε κύριε Παπαγιαννόπουλε. να είσαι σίγουρος ότι το όνομά σου και για τα παιδιά μας ακόμη πάντα κάτι μοναδικό θα σημαίνει... Χριστός Ανέστη. Μνήσθητι ημών...
Είχε κάτι αυτή η ψυχή που την έκανε να ξεχωρίζει. Πέρασε μαρτυρικά τα τελευταία χρόνια. Τώρα απολαμβάνει την χαρά του Παραδείσου.
Πόσες ψυχές μοναδικές, χαριτωμένες, πλημμυρισμένες ἀπό τη δροσιά του Αγ. Πνεύματος, ἀφιερωμένες στόν Θεό ζούν καί κινοῦνται ἀναμεσά μας χωρίς νά ὑποπτευόμαστε τό μεγαλεῖο τους. Μιά τέτοια χαριτωμένη προσωπικότητα ἦταν καί ὁ κ. Χρ. Παπαγιαννόπουλος.
Ὅπου κι ἄν πέρασε ὅπου κι ἄν ἐργάστηκε ἄφησε παράδειγμα ἐργατικοῦ καί καλωσυνάτου ἀνθρώπου.Ἔπρεπε νά σταθεῖς κοντά του γιά νά αἰσθανθεῖς τό μεγαλεῖο του.
Ἄς ἔχουμε την εὐχή του.
Δημοσίευση σχολίου