Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - π. Χριστοφόρος Μυτιλήνης

Μέ τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ εἰσήλθαμε στήν ἀναστάσιμη ἡμέρα τῆς Κυριακῆς ἀλλά καί στήν  ἑορτή τῶν Μαρτύρων Κυπριανοῦ καί Ἰουστίνης.

 «Τῆ 2ᾳ τοῦ μηνός Ὀκτωβρίου μνήμη ποιούμεθα τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Κυπριανοῦ καί Ἰουστίνης τῆς παρθένου».

          Γιά ἄλλη μιά φορά μέ τήν μνήμη τῶν ἑορταζομένων Ἁγίων  βλέπουμε τόν πόλεμο τοῦ διαβόλου κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Δέν ἀνέχεται ὁ σατανᾶς, νά βλέπει νά προσκυνεῖται τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί «ἀλγεῖ» πονᾶ καί ὑποφέρει ὅταν δικά του ὄργανα ὅπως ὁ πρώην μάγος Κυπριανός τόν ἐγκαταλείπουν καί μαρτυροῦν γιά τόν Χριστό.

 Στιχ. «Ἀλγεῖ σατανᾶς, τόν πάλαι φίλον βλέπων

        Ξίφει φιλοῦντα συνθανεῖν Ἰουστίνη».

Γι’αὐτό καί πολεμᾶ μέ κακία τά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τούς Χριστιανούς καί πανουργεύεται τεχνάσματα « Ἔχων θυμόν μέγαν» (Ἀποκ. Ιβ΄12).

Ὅταν ἡ πρώην ειδωλολάτρης Ἰουστῖνα ἔλαβε τό φῶς τῆς θεογνωσίας καί καταφρόνησε τήν λατρεία τῶν εἰδώλων ἔσπευσε νά γνωρίσει τοῦτο καί στούς γονεῖς της, οἱ ὁποίοι μέ τήν σειρά τους ἀσπάστηκαν κι αὐτοί τήν ἀληθινή πίστη καί βαπτίστηκαν καί οἱ τρεῖς μαζί χριστιανοί. Χάρηκε ὁ οὐρανός. Χάρηκαν οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι. Δέν χάρηκε ὅμως ὁ «ἀρχηγέτης τῶν δαιμόνων», ὁ διάβολος (Εἰς Β΄Τιμοθ. Ὁμ. 10,5 PG 62,611), ὁ ὁποῖος μισεῖ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Τήν μισεῖ γιατί σκοπός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά ἑνώνει τούς πιστούς στούς κόλπους της, μέ τόν ἴδιο τρόπο μέ τόν ὁποῖο τούς ἑνώνει ὁ Θεός. Μᾶς ὑπογραμμίζει αὐτή τήν ἀλήθεια ὁ Ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής μέ τόν λόγο του: «εἰκών...ἐστι τοῦ Θεοῦ...ἡ Ἁγία Ἐκκλησία, ὡς τήν αὐτήν τῷ Θεῷ περί τούς πιστούς ἐνεργοῦσα ἕνωσιν» (ΜυσταγωγίαΑ΄).  

          Βάζει λοιπόν ὁ διάβολος στή σκέψη κάποιου εἰδωλολάτρη ὀνόματι Ἀγλαΐδα, τόν πόθο τόν σαρκικό «ἔρωτι τοῦ κάλλους αὐτῆς τρωθείς» νά παρασύρει τήν Ἰουστῖνα. «Μή τυχών τοῦ σκοποῦ» ὁ Ἀγλαΐδας, καταφεύγει σ’ ἕναν φημισμένο μάγο τῆς Ἀντιοχείας, τόν Κυπριανό, ἀπό τόν ὁποῖο ζητᾶ νά ἐπιστρατεύσει ὅλες τίς μαγικές του δυνάμεις γιά νά παρασύρει τήν εὐλογημένη κόρη. Τρεῖς ἐπιθέσεις δέχτηκε ἡ Ἰουστῖνα καί στίς τρεῖς μέ γενναιότητα πάλεψε κατά τοῦ διαβόλου καί τόν νίκησε. Αὐτό εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα ὁ μάγος Κυπριανός νά ἀναρρωτηθεῖ καί νά ζητήσει νά μάθει πού κρύβεται ἡ δύναμη τῆς νέας. Καί λαμβάνει τήν ἀπάντηση ὅτι ὅπου τυπωθεῖ τό σημεῖο τόυ Σταυροῦ οἱ δαίμονες ἔντρομοι καί κατησχυμμένοι φεύγουν. Αὐτό ἦταν ἀρκετό νά στραφεῖ ὁ Κυπριανός πρός τόν Χριστό νά κατακαύσει τά μαγικά του βιβλία καί νά ἁξιωθεῖ τοῦ Αγίου Βαπτίσματος. «Ὁ λειτουργός τῆς πλάνης τῶν εἰδώλων, ἀρχιερεύς τῆς πίστεως ἐφάνη» (Δοξαστικό). Ἀργότερα δέ, ἀνέρχεται στό ἐπισκοπικό ἀξίωμα καί στή συνέχεια στόν διωγμό πού ἐξαπολύει ὁ Δέκιος κατά τῶν Χριστιανῶν μαζί μέ τήν Ἰουστῖνα συλλαμβάνονται καί ἀποκεφαλίζονται.

          Σέ κάθε Συναξάρι βλέπουμε τόν ἀγώνα καί τήν πάλη τῶν Χριστιανῶν κατά τοῦ μισόκαλου διαβόλου. Καταλαβαίνουμε πώς πίσω ἀπό τούς διωγμούς, τά μαρτύρια, τίς εἰρωνεῖες τίς προσβολές κρύβεται ὁ ἀνθρωποκτόνος διάβολος, ὁ ὁποῖος μισεῖ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία του. Ὑπάρχουν φορές πού ὁ δίαβολος συμμαχεῖ μέ τήν ἀνθρώπινη ἐλευθερία καί πετυχαίνει νίκες πού φέρνουν τόν ὄλεθρο, ὅπως νίκησε τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα. Ὑπάρχουν ὅμως καί καταπληκτικές στιγμές ὅπως στό σημερινό Συναξάρι τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καί Ἰουστίνας πού ἡ σφοδρή ἀγάπη πρός τόν Θεό, ἡ ἐσωτερικές πνευματικές ἀντιστάσεις, ἡ θέληση τῶν ἁγίων ἐξουδετερώνουν τήν μανία τοῦ διαβόλου καί τῶν σκοτεινῶν ὀργάνων του. Ἡ νικηφόρα μάχη τῶν Χριστιανῶν κάνει τούς τυράννους νά μαίνονται καί νά ἀποροῦν. «Τίς εἶδε,τίς ἤκουσε φόνον στέφανον φέροντα, καί σφαγήν νίκην ἐργαζομένην, καί τότε τό στρατόπεδον λαμπρότερον γινόμενον, ὅτε πλείους οἱ σφαττόμενοι παρά τῶν πολεμίων ἐφαίνοντο;» (Ἰω. Χρυσοστ. Ἑρμην. Εἰς Ἡσαΐαν κεφ. Β΄ Α.Α.Π, 61,21DE).

          Αὐτό τόν πόλεμο θά δοῦμε ἀπόψε στίς σύντομες σκέψεις πού θά καταθέσουμε πρός ἐσᾶς τούς εὐλογημένους συνεργούς τῆς Ἀδελφότητός μας, οἱ ὁποῖοι μέ αὐταπάρνηση ζῆλο, ἐνθουσιασμό καί ἀγώνα δίνεται τήν μαρτυρία σας καί πολεμεῖται καί πολεμεῖσθε ἀπό τόν διάβολο. Μαζευτήκατε ἐδῶ στό κέντρο τῆς Ἀδελφότητος γιά νά ἀνταλάξουμε σκέψεις προβληματισμούς, νά ἐνισχυθοῦμε καί νά φύγουμε ἀναπτερωμένοι καί ὠφελημένοι πνευματικά.

          Α. Γιατί πολεμᾶ ὁ διάβολος τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ;

          Β.  Ποιούς τρόπους χρησιμοποιεῖ;

          Γ.  Ποιά ἡ δική μας στάση;

          Α΄. Γιατί πολεμᾶ ὁ διάβολος τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ;

 Γιατί ὁ διάβολος ἔχασε τήν κοινωνία πού εἶχε ὡς Ἑωσφόρος μέ τόν Θεό στή ζωή τήν ἀγγελική. Ἔχασε τό φῶς καί τήν δόξα. Καί ζήλεψε καί τούς ἀγγέλους ἀλλά καί τόν ἄνθρωπο πού ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἀντανακλᾶ τήν σωτηρία. Ἀπό φθόνο λοιπόν, ἀπό μῖσος γιά τά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ ἀπό ἀμετανόητη κακία καί διάθεση πολεμᾶ τον πιστό.

 Στό 12^ο κεφ. τῆς Ἀποκαλύψεως σέ μία φοβερή ὀπτασία πού εἶδε ὁ Εὐαγγ. Ἰωάννης, παρουσιάζεται ὁ δράκοντας μέ ἑπτά κεφάλια καί δέκα κέρατα. Εἶναι ὁ σατανᾶς πού μαζί μέ τίς λεγεῶνες τῶν δαιμόνων καραδοκεῖ νά κατασπαράξει τόν Υἱό τῆς Παρθένου «καί ὁ δράκων ἕστηκεν ἑνώπιον τῆς γυναικός τῆς μελλούσης τεκεῖν, ἵνα, ὅταν τέκῃ, τό τέκνον αὐτῆς καταφάγῃ. Καί ἔτεκεν υἱόν ἄρρενα, ὅς μέλλει ποιμαίνειν πάντα τά ἔθνη ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ. Καί ἡρπάσθη τό τέκνον αὐτῆς πρός τόν Θεόν καί πρός τόν θρόνον αὐτοῦ» (στ. 3-5). Ἀλλά τό ἀγόρι πού γεννιέται -ὁ ἀναμάρτητος καί ἀπρόσβλητος ἀπό τήν ἁμαρτία Θεάνθρωπος Λυτρωτής- ξεφεύγει τήν ἐπιβολή τοῦ διαβόλου καί ἀναλαμβάνεται στόν οὐρανό. Ὁ διάβολος ὅμως διψᾶ νά πιεῖ αἷμα. Ἀφοῦ δέν τά καταφέρνει νά ἐξολοθρεύσει τόν Υἱό τῆς Παρθένου στρέφτεται κατά τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πιστῶν τέκνων της. Οἱ τελευταῖοι στίχοι τοῦ 12^ου κεφ. τῆς Ἀποκαλύψεως μᾶς  περιγράφουν προφητικά αὐτόν τόν πόλεμο: «καί ὠργίσθη ὁ δράκων ἐπί τῇ γυναικί, καί ἀπῆλθε ποιῆσαι πόλεμον μετά τῶν λοιπῶν τοῦ σπέρματος αὐτῆς, τῶν τηρούντων τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί ἐχόντων τήν μαρτυρίαν Ἰησοῦ» (14-17). Θυμωμένος ὁ διάβολος ξεκινᾶ πόλεμο μέ τούς   ἀπογόνους τῆς γυναικός, μέ αὐτούς πού τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Σάν ὁρμητικό ποτάμι ἀπλώθηκαν οἱ διωγμοί κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μέ ἀλλεπάλληλες θυελώδεις ἐπιθέσεις τῶν παγκάκων δαιμόνων. Ἕνα κοπάδι αἱμοβόρων λύκων βγαίνουν ἀπό τήν κοιλιά τοῦ Ἄδου καί ἐπιδιώκουν νά κατασπαράξουν τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά σβύσει.

Β.  Ποιούς τρόπους χρησιμοποιεῖ;

Ἐπιστρατεύει ὁ διάβολος ὄργανα πολλά καί μέσα ἀπό διαφόρους χώρους «πλῆθος ἀθέων ἀνδρῶν, ἤ πονηρῶν δαιμόνων, ἤ ποικίλων πειρασμῶν»,«διά φίλων, δι’ἐχθρῶν, διά τῶν εἰς κλήρον τελούντων, διά τῶν εἰς στρατείαν καταλεγομένων, διά τῶν ἐπισκοπῇ τετιμημένων, διά πολλῶν καί παντοδαπῶν προσώπων τά παρ’ἑαυτοῦ ἐκίνησεν» (Ιω. Χρυσοστ. Πρός σκανδαλισθέντας).

Στήν ἀρχή τοῦ κόσμο νόμισε ὁ διάβολος ὅταν ὁδήγησε στή πτώση τούς Πρωτοπλάστους ὅτι νίκησε. Ὁ Ἄδης ἦταν τό βασίλειό του. Δέν φανταζόταν ποτέ ὅτι θά σωζόταν τό γένος τῶν ἀνθρώπων. Κανείς ἐκ τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ δέν γνώριζε πώς θά σωθεῖ ὁ κόσμος. Ἦρθε ἡ νύχτα τῆς Βηθλεέμ. Θορυβημένος ὁ διάβολος βάζει τόν Ἡρώδη. Ἀπό τίς πρῶτες μέρες τῆς παρουσίας τοῦ Θεανθρώπου χύνεται τό πρῶτο αἷμα τοῦ μαρτυρίου. Πρόκειται γία τό αἷμα τῶν «ἐαρινῶν χελιδόνων τοῦ παραδείσου», ὅπως χαρακτηρίστηκαν ἀπό τήν ἀπαράμιλλη Χρυσοστομική γλῶσσα τά ἅγια Νήπια τῆς Βηθλεέμ.

Πυροδοτεῖ στή συνέχεια τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους. Βάζει τόν Πιλᾶτο. Τί καταφέρνει; Τήν συντριβή του μέ τόν Τ. Σταυρό καί μέ τόν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Χάνει τούς δεσμίους του!  «Κατέλυσας τῷ Σταυρῷ σου τόν θάνατον΄ ἤνέωξας τῷ ληστῇ τόν παράδεισον».

          Παρ’ὅλα αὐτά δέν ἡσυχάζει; Προσωρινή του χαρά εἶναι νά κάνει τό κακό.  Γι’αὐτό καί συνεχίζει:

Μέ τούς φοβερούς διωγμούς τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων.

          Προκαλεῖ καί φανατίζει τούς εἰδωλολάτρες αὐτοκράτορες.  Πρίν ἀκόμη σταθεῖ στά πόδια της ἡ Ἐκκλησία λούζεται μέσα σ’ἕνα ποτάμι Αἵματος. Δέν περιγράφονται τά φοβερά βασανιστήρια τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.Θυμηθεῖτε τόν Διοκλητιανό. «Αὔριο δέν θά ὑπάρχει Ἐκκλησία» βροντοφώναζε. Μάλιστα ἔκοψε καί νόμισμα μέ τήν ἐπιγραφή «Νomine christianorum deleto” στό ἐξαφανισμένο ὄνομα τῶν Χριστιανῶν.

          «Ποῦ ἐστιν ὁ Διοκλητιανός; ποῦ ἐστιν ὁ Νέρων; Ποῦ ὁ Οὐεσπασιανός; Ποῦ ὁ Ἡρώδης; Ποῦ ὁ Μαξιμιανός; Καί πάντες οἱ τούς Χριστοῦ μάρτυρας ἀποκτείναντες;... αὐτοί μέν παρῆλθον ὁ δέ θεμέλιος τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ πίστις ἵσταται ἀσάλευτος διά Χριστόν τόν οὕτως ὁρίσαντα, ὅτι ‘πύλαι ἄδου ού κατισχύσουσιν αὐτῆς΄». (Ἀναστ. Σιναΐτου Διάλεξις κατά Ἰουδαίων P.G. 89,1225^Α)

          Ἔρχονται ἀργότερα (ἀρχές 4^ου αἰῶνος) οἱ φοβερές αἱρέσεις καί μετά ἡ εἰκονομαχία. Κλυδωνισμοί καί ταραχές στήν Ἐκκλησία. Ὁ πόλεμος ξεκινᾶ μέσα ἀπό τά σπλάχνα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐάν ὁ Νέρων καί ὁ Διοκλητιανός πολέμησαν τήν Ἐκκλησία ἀπ’ἔξω τώρα ὁ πόλεμος εἶναι ἀπό μέσα. Ἀξιολύπητοι καί ἀξιοθρήνητοι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, οἱ αἱρετικοί, μέ τόν ἑωσφορικό ἐγωϊσμό τους διασποῦν τήν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Φθάνει ὁ Μ. Ἀθανάσιος νά γράψει τοῦτο τόν λόγο : «οὐκ ἐστιν ἁπλῶς διωγμός, ἀλλά διωγμοῦ μέν πλέον, προοίμιον δέ καί Παρασκευή τοῦ ἀντιχρίστου»

          Πῶς νά περιγράψουμε τά ἀπερίγραπτα ἐγκλήματα τῶν Σταυροφόρων παπικῶν;Φοβερός ὁ πόλεμος τοῦ σατανᾶ μέ τούς διωγμούς  πού προκάλεσαν.

Τί νά ποῦμε γιά τά σχίσματα καί τίς διχοστασίες; Τί προκάλεσαν μέσα στήν Ἐκκλησία ἐκείνοι πού μισοῦσαν τόν Ἱ. Χρυσόστομο; «Οὐδένα γάρ λοιπόν δέδοικα ὡς τούς ἐπισκόπους, πλήν ὁλίγων».

Τί νά ποῦμε γιά τή μανία τῆς Μωαμεθανικῆς λαίλαπας ἀπό τό 1453 καί ἑξῆς; 35.000 Νεομάρτυρες γιά τούς ὁποίους θά γράψει ὁ Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό Νέον Μαρτυρολόγιον  «μέ εὐλάβειαν προσκυνοῦμεν τά ἅγιά σας λείψανα... ἀσπαζόμεθα τό ἱερόν σας πρόσωπον καί τήν  τιμίαν σας κεφαλήν τήν ὁποίαν ὁ Χριστός νοητῶς ἐστεφάνωσεν... Καταφιλοῦμεν τό γλυκύτατον στόμα σας μέ τό ὁποῖον ὁ καθ’ἕνας σας ἀνεκράζετε, τό Χριστιανός εἰμι καί Χριστιανός ἀποθάνω...»! 

Ἀλλά καί ὁ πόλεμος τῆς ἀθεΐας ὄχι τώρα στό Κολοσσαῖο τῆς Ρώμης ἀλλά στήν Ρωσία καί στά ἄλλα ἀνατολικά κράτη ἑκατομμύρια μάρτυρες στολίζονται «ὡς πορφύραν καί βύσσον» στά αἷματα τοῦ μαρτυρίου;

Καί οἱ διωγμοί καί σήμερα καλά κρατοῦν. Ὁ σιωνισμός μέ τήν μασσωνία χτυποῦν πισώπλατα τήν Ἐκκλησία. Σκοτεινές δυνάμεις, μυστικές καί ἀόρατες προωθοῦν τά σχέδια τους καί ταπεινώνουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλά καί ἡ ἐκκοσμικευμένη ἐποχή μας δέν εἶναι ἕνας ὀργανωμένος πόλεμος κατά τῶν ἀρχῶν καί ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου; Προσπάθησαν οἱ ἔχθροί τοῦ Χριστοῦ καί ἐν μέρει τό κατάφεραν νά βγάλουν τόν Χριστό ἀπό τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, τῶν νέων τῆς πατρίδας μας. Ὁ Χριστός βρίσκεται στό περιθώριο. Πόσο ἐπίκαιρα εἶναι τά λόγια τοῦ Ἁγίου ἐπισκόπου Ἀχρίδος Νικολάου Βελιμίροβιτς: «Περιγράφει τήν εἰκόνα μιᾶς δίκης μεταξύ τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Εὐρώπης. Στό τέλος αὐτῆς τῆς δίκης παρουσιάζεται ἡ Εὐρώπη νά περιπαίζει τόν Χριστό καί νά φωνάζει: “Φῦγε ἀπό μᾶς. Δέν σέ ἀναγνωρίζουμε... Ἐμεῖς ἔχουμε τά Πανεπιστήμια... Ὁ νοῦς μας εἶναι ὁ Θεός τῶν θεῶν. Σύ εἶσαι Ἀσιάτης. Ἐμεῖς σέ ἀρνούμεθα...”. Τότε ὁ Χριστός μέ δάκρυα στούς ὀφθαλμούς Του λέγει: Ἰδού ἐγώ ἀπέρχομαι, ἀλλ’ ἐσεῖς θά δεῖτε. Ἀφήσατε τήν ὁδόν τοῦ Θεοῦ καί ἀκολουθήσατε τήν σατανικήν ὁδόν...» Καί καταλήγει ὁ Ἱεράρχης: «Οἰ αἱρετικοί λαοί τῆς ἐποχῆς μας ἔδωσαν εἰς τόν Χριστό καί Κύριο τήν τελευταία  θέση στό τραπέζι τοῦ κόσμου αὐτοῦ, σάν στόν τελευταῖο ἐπαίτη, ἐνῶ στίς πρῶτες θέσεις τοποθέτησαν τούς μεγάλους ἄνδρες τούς πολιτικούς, τούς λογοτέχνες, τούς μυθοποιούς τούς κεφαλαιούχους, άκόμη καί τούς ποδοσφαιριστές» καί συμπηρώνουμε ἐμεῖς τούς τραγουδιστές, τούς ὁμοφυλόφιλους, τούς ναρκομανεῖς, τούς ἐμπόρους τῶν ναρκωτικῶν, τούς δολοφόνους τῶν ἀξιῶν.

Δέν τό ζοῦμε σήμερα; Οἱ νόμοι τοῦ Θεοῦ μπαίνουν στό περιθώριο. Ἡ Ἐκκλησία ὑβρίζεται, περιφρονεῖται, πομπεύεται, συκοφαντεῖται, ἀποδυναμώνεται. Μέ νομοθετήματα, μέ τήν λασπολογία τῶν Μ.Μ.Ε. Μέ τήν παύση τῶν διορισμῶν τῶν κληρικῶν, μέ τήν μείωση πές κατάργηση τῶν θρησκευτικῶν, τήν καθιέρωση πολιτικῆς κηδείας, γάμου, καί καύσης νεκρῶν. Μέ τήν ἀνέγερση τοῦ μουσουλμανικοῦ τεμένους. Τή στιγμή μάλιστα πού ἐκκρεμεῖ ἡ ἀνέγερση τοῦ τάματος τοῦ Ἔθνους.Τό κακό προβάλλεται ὡς φυσικό. Παντοῦ ἐπιχειρεῖται νά ὀργανωθεῖ ἡ ζωή χωρίς τόν Χριστό. Γιατί νά γίνεται προσευχή τό πρωΐ στό σχολεῖο ρώτησε βουλευτής τῆς ἀριστερᾶς τήν ὑπουργό Παιδείας. Βγάλτε, ξεριζῶστε ὅ,τι ἱερό, ὅ,τι ἅγιο, ὅ,τι μᾶς συνδέει μέ τήν κληρονομία μας.

Ἡ οἰκογένεια αὐτή πού κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο ἀποτελεῖ τήν «κατ’οἶκον ἐκκλησίαν» ἰσοπεδώνεται. Ἐλεύθερη συμβίωση, γάμοι μεταξύ ὁμοφίλων καί υἱοθεσία παιδιῶν ἀπό αὐτούς εἶναι ἐνδεικτικά κάποια μελανά σημεῖα τοῦ πολέμου κατά τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν θεσμῶν τούτου τοῦ τόπου.

«Πολλά τά κύματα καί χαλεπόν τό κλυδώνιον΄ ἀλλ΄ οὐ δεδοίκαμεν μή καταποντισθῶμεν΄ ἐπί γάρ τῆς πέτρας ἑστήκαμεν. Μαινέσθω ἡ θάλασσα, πέτραν διαλῦσαι οὐ δύναται΄ ἐγειρέσθω τά κύματα, τοῦ Ἰησοῦ τό πλοῖον καταποντίσαι οὐκ ἰσχύει... Οὐδέν Ἐκκλησίας δυνατώτερον. Λῦσον τόν πόλεμον ἵνα μή καταλύσῃ σου τήν δύναμιν. Ἄνθρωπον ἐάν πολεμῆς, ἤ ἐνίκησας ἤ ἐνικήθης. Ἐκκλησίαν ἐάν πολεμῆς, νικῆσαι σε ἀμήχανον. Ὁ Θεός γάρ ἐστιν ὁ πάντων ἰσχυρότερος» (Ὁμιλία πρό τῆς ἐξορίας).

Γ. Ποιά ἡ δική μας στάση; Ποιό τό δικό μας χρέος ἀπέναντι σ’αὐτό τό φοβερό διωγμό;

1. Δέν πρέπει νά φεύγει ἀπό τήν σκέψη μας ὅτι ὁ Κύριός μας ἀνέβηκε στόν Σταυρό καί κατ’ἐπέκταση κάθε Χριστιανός ὀφείλει νά μιμεῖται τό παράδειγμα τοῦ Διδασκάλου του. «Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ἡμᾶς, διώξουσι». Αὐτός εἶναι ὁ κλῆρος τῶν Χριστιανῶν. Νά κοσκινιστοῦν ὅπως τό σιτάρι. Ἡ φθορά τῆς ἁμαρτίας καί ἡ δική μας ἀπρόσεκτη ζωή δίνουν ἀφορμή στόν διάβολο. Βέβαια σ’αὐτή τήν κατάσταση τῆς ἐσταυρωμένης, ματωμένης Ἐκκλησίας δέν εὐθύνεται ἡ Ἐκκλησία ὡς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἀλλά οἱ παραποιημένες εἰκόνες τοῦ Θεοῦ.(κατά τόν Π. Εὐδοκίμωφ). Τό σχολιάζει αὐτό ὁ Ἅγ. Γρηγόριος Νύσσης πού βάζει στό στόμα τοῦ Θεοῦ καθώς ἀπευθύνεται στούς χριστιανούς τοῦτα τά λόγια: «Ἄν ἤσουν ἐσύ δικό μου παιδί, θἄπρεπε ὁπωσδήποτε ὁ βίος σου νά χαρακτηρίζεται ἀπό τά δικά μου ἀγαθά. Δέν ἀναγνωρίζω ὅμως σέ σένα τήν εἰκόνα τῆς δικῆς μου φύσεως. Ἐντελῶς ἀντίθετα εἶναι τά χαρακτηριστικά. Ποιά σχέση ἔχει πρός τό φῶς τό σκοτάδι; Ποιά συγγένεια τῆς ζωῆς πρός τόν θάνατο; Τί τό οἰκεῖο ἔχει πρός τό καθαρό τό ἀκάθαρτο; Ἄλλος εἶναι ὁ πατέρας τῶν μέσα σου κακῶν διότι τά δικά μου γεννήματα –τά παιδιά μου-πρέπει νά στολίζωνται μέ πατρικά ἀγαθά». (Εἰς τήν Προσευχήν Λόγος β΄ P.G. 44,1144).

Tό πρῶτο λοιπόν μέλημά μας εἶναι νά μή προκαλοῦμε ἐμεῖς τόν πόλεμο κατά τῆς Ἐκκλησίας. Ἰσχύει γιά πολλούς ἀπό μᾶς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «Δι’ὑμᾶς βλασφημεῖται τό ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι». Ρίχνουμε τά βάρη σέ ἄλλους ἐνῶ τούς δικούς μας ὤμους βαρύνει ἡ ἐνοχή γιά τό σταύρωμα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἄς προσέξουμε τήν συμπεριφορά μας καί τόν προσωπικό μας ἁγιασμό.

Καιρός νά πυρακτωθοῦν οἱ καρδιές. Εἶναι ὥρα νά ἀρχίσουμε νά ζοῦμε καί νά ἀγωνιζόμαστε γιά τήν Ἐκκλησία μας, κι ἄν χρειαστεῖ νά πεθάνουμε ἤ νά κακοπαθήσουμε γι’αὐτή. Ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ ἐπιτακτική, ἐπίμονη: «Γίνεσθέ μοι μάρτυρες, καί ἐγώ μάρτυς λέγει Κύριος ὁ Θεός» (Ἡσ. μγ΄10).

2. Ὀφείλουμε νά προσέξουμε ὅτι τό ἡρωϊκό πνεῦμα τῶν Κατακομβῶν πρέπει νά μᾶς συγκινήσει. Τά ἡρωΐκότερα καί ἐνδοξότερα χρόνια τῆς Ἐκκλησίας ἦταν μέσα στίς Κατακόμβες. Κατάφεραν οἱ διωγμοί νά γεμίσουν τόν οὐρανο μέ μάρτυρες. «Ποῦ οἱ πολεμήσαντες; Σεσίγηνται καί λήθη παραδέδονται» λέγει ὁ ἱ. Χρυσόστομος. Τί κατάφεραν οἱ αἱρέσεις; Νά λάμψει ἡ ἀλήθεια καί νά ἔχουμε σήμερα τίς ἅγιες 7 Οἰκουμενικές Συνόδους. Οἱ δέ αἱρετικοί νά πέσουν στό αἰώνιο ἀνάθεμα. Τί κατάφερε ὁ μαρξισμός 70 χρόνια ἀθεΐας; Νά χτίζονται ἐκκλησίες καί μοναστήρια σήμερα σέ ὅλη τήν Ἀνατολική Εὐρώπη.

          «Ὁ Θεός γάρ ἐστιν ὁ πάντων ἰσχυρότερος».

Νά ὁλοκληρώσω αὐτές τίς σκέψεις μέ τά σχόλια πού κάνει ὁ κ. Βασιλειάδης στό 12^ο κεφ. τοῦ νέου βιβλίου του « Ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου» πού προσφατα ἐκδόθηκε ἀπό τήν Ἀδελφότητα καί παραδόθηκε στήν κυκλοφορία.

          α. Στήν πάλη μας κατά τοῦ διαβόλου βεβαιωθήκαμε ὅτι ἔχουμε συμμάχους τούς Ἁγίους Ἀγγέλους. Ἄλλωστε πρῶτος ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ ἀντιμετώπισε τήν ἀνταρσία τοῦ Ἑωσφόρου κατά τοῦ Θεοῦ. Ὁ πόλεμός μας λοιπόν δέν εἶναι «πρός σάρκα καί αἷμα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός του΄ς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. στ΄12).

          β. Ἡ γεμᾶτη αἴγλη καί ἀπερίγραπτη ὡραιότητα καί δόξα τῆς Ἐκκλησίας (ὅπως φαίνεται στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλ.) μᾶς προσφέρεται, ἐάν ἀγωνιστοῦμε μέ συνέπεια «τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως».

          γ. Ὁ σατανᾶς ρίχτηκε στή γῆ, εἶναι κυριευμένος ἀπό μεγάλο θυμό, ἀλλά ἡ κακουργία του δέν θά διαρκέσει πολύ΄ «ὁλίγον χρόνον ἔχει»...  Αὐτό μᾶς γεμίζει μέ θάρρος καί αἰσιοδοξία.

          δ. Ὁ πάγκακος στήν πολεμική του κατά τῆς Ἐκκλησίας χρησιμοποιεῖ τήν ὑλική φύση. Ἀλλά ὁ Δημιουργός τῆς κτίσεως «ὁπλοποιεῖ τήν κτίσιν εἰς ἄμυναν ἐχθρῶν» (Σοφ. Σολ. ε΄ 17). Ὁπλίζει τήν ἄψυχη κτίση, ἐξεγείροντας καί αὐτά τά ἄψυχα στοιχεῖα τῆς φύσεως γιά νά ἀμυνθεῖ κατά τῶν ἐχθρών τῆς Ἐκκλησίας του.

          ε. Ὅταν οἱ οὐρανοί εὐφραίνονται καί πανηγυρίζει ἡ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία γιά τήν ἥτα τοῦ σατανᾶ, πῶς νά μήν ἀγάλλεται καί νά μήν πανηγυρίζει καί ἡ στρατευομένη Ἐκκλησία, ἀφοῦ τά μέλη της δέν θά ἀργήσουν νά γίνουν καί αὐτά μέλη τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας;

          Σεβαστοί πατέρες καί ἀδελφοί,

Δίκαια ὁ εὐαγ. Ἰωάννης, ὁ θεατής τῶν ἀρρήτων μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, γράφει στήν ἀρχή τῆς Ἀποκαλύψεως «μακάριος εἶναι αὐτός πού διαβάζει κι ἐκεῖνοι πού ἀκοῦν τά θεόπνευστα προφητικά καί διδακτικά λόγια καί φυλάττουν μέ πίστη καί εὐλάβεια ὅσα ἔχουν γραφεῖ στὀ βιβλίο αὐτό» (Ἀποκ. α΄3).

  Ὅπως ἔβαλε στοργικά τό δεξί του χέρι ἐπάνω στόν φοβισμένο Ἀπόστολο καί τοῦ εἶπε: «Μή φοβᾶσαι! Ἐγώ εἶμαι ὁ πρῶτος, διότι ὑπάρχω αἰωνίως καί ὁ τελευταῖος διότι θά συνεχίζω νά ὑπάρχω πάντοτε (α΄17), ἔτσι καί τώρα μᾶς ἐμψυχώνει καί μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ ἀπόλυτος ἐξουσιαστής τῶν πάντων....... Εἶναι κοντά μας ρυθμιστής τῆς ἱστορίας. Ἄς τόν παρουσιάζουμε μέ τήν ἁγία ζωή μας. Νά Τόν προσφέρουμε στούς ἀνθρώπους μέ τόν λόγο μας. Νά μένουμε πιστοί στόν λόγο Του ὅτι στό τέλος Αὐτός θά θριαμβεύσει καί ἄς  προσευχόμαστε μέχρι τέλος νά μείνουμε μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία του.   

Αρχιμανδρίτης Χριστοφόρος Μυτιλήνης

Ὁμιλία εἰς τή ν Σύναξη Ἀνδρικῶν Στελεχῶν στόν Σύλλογο «Μέγας Βασίλειος.»   Ἑσπερινός 1/10/2011

Πρώτη "διαδικτυακή" δημοσίευση:  Ανάστασιος