Ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία της σωτηρίας. Αυτό σημαίνει πως δεν είναι απλά ένα ´´πρόγραμμα βελτιώσεως της ζωής´´, πως δεν συνιστά απλά μια επινόηση για να υπερνικήσουμε τις καθημερινές αντιξοότητες της ζωής, ούτε και ένα σύνολο αφηρημένων αρχών και κανόνων συμπεριφοράς. Η σωτηρία προϋποθέτει πως κάποιος χάνεται. Εκείνος που πνίγεται, εκείνος που καταβροχθίζεται από τις φλόγες, εκείνος που πέφτει από το χείλος του γκρεμού δεν προσεύχεται για κάποια ανακούφιση, ούτε προφέρει παρηγορητικές λέξεις, αλλά προσεύχεται για τη σωτηρία. Ωστόσο αυτή ακριβώς η αίσθηση της απώλειας και συνεπώς η εμπειρία του χριστιανισμού ως σωτηρίας είναι που έχει καταπνιγεί στο διάβα των αιώνων του χριστιανισμού. Οι περισσότεροι χριστιανοί συνεχίζουν από συνήθεια να λένε τέτοιες λέξεις ´´Σωτήρας´´, ´´Σωτηρία´´, ´´Σώσον ημάς´´, αλλά μέσα τους ασυνείδητα βιώνουν αυτές τις λέξεις με διαφορετικό τρόπο απ' ότι οι πρώτοι χριστιανοί. Μέσα στον ίδιο τον χριστιανισμό έχει λάβει χώρα ένα ιδιόμορφο υποκατάστατο λέξεων, ή μάλλον, όχι λέξεων, γιατί η ορολογία παραμένει η ίδια, αλλά νοήματος με το οποίο ακούγονται οι λέξεις. Αυτό το υποκατάστατο έλαβε χώρα γιατί σταματήσαμε να θεωρούμε τον εαυτό μας ως ύπαρξη που στ' αλήθεια χάνεται, ύπαρξη που η ζωή της σπεύδει αμείλικτα προς την ανόητη κατάρρευση, ύπαρξη της οποίας η ζωή αναλώνεται από το κακό, από τον παραλογισμό, από τον τρόμο του θανάτου και της φθοράς, από τον κτηνώδη αγώνα για επιβίωση, , από τη φοβερή επιθυμία για δύναμη, από τον πόλεμο όλων εναντίον όλων, από τα ψέματα που δηλητηριάζουν τις ίδιες τις πηγές της ζωής, από την άγνοια και την παγκόσμια καταδίκη του θανάτου. Με άλλα λόγια, καταποντιζόμαστε από όλα εκείνα που ο λεγόμενος πολιτισμός μας χρησιμοποιεί-αλίμονο επιτυχώς- για να καταπνίξει τη ζωή και να την παραμορφώσει. Όλα αυτά έχουμε μάθει κάπως να μην τα προσέχουμε, ενώ αναγνωρίζουμε συνάμα πως η ζωή μας φοβίζει. Όλα αυτά έχουμε μάθει να τα ξορκίζουμε με τον έξαλλο ρυθμό της καθημερινής ζωής. Όχι, δεν είναι τυχαίο πως ο εκκωφαντικός θόρυβος της δυνατής μουσικής μαίνεται ολοένα και πιο δυνατός, πως ο ρυθμός της ζωής γίνεται ολοένα και ταχύτερος, πως οι νέες εφευρέσεις συνεχώς αυξάνουν σε αριθμό και πως όλα αυτά μας πνίγουν μέρα με τη μέρα. Αυτή είναι μια ανθρωπότητα που φοβάται να στοχαστεί, που φοβάται να μείνει μόνη με τον εαυτό της και να δεί πως η καταστροφή, ο φόβος, το μίσος και το κακό αποτελούν τη ζωή στην οποία καταδικαστήκαμε να ζούμε. Ωστόσο αυτή είναι η αντίληψη, η εικόνα της ζωής που βρίσκουμε στα Ευαγγέλια. Ο Χριστός έρχεται σε ανθρώπους που ´´κάθονται στο σκοτάδι´´ και ´´στη σκιά του θανάτου´´. Αυτός είναι ο πρώτος ορισμός της ανθρώπινης καταστάσεως στα Ευαγγέλια. Η χαρά της νύχτας των Χριστουγέννων αμαυρώνεται αμέσως. Ο Ηρώδης θέλει να σκοτώσει το Βρέφος και για αυτό δολοφονεί πλήθος παιδιών.....
Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν
Υάκινθος
6 σχόλια:
Σπουδαία λόγια από ένας πραγματικό θεολόγο. Το φωτισμένο του μυαλό μας ανοίγει νέους τρόπους σκέψεις. Αυτό το απόσπασμα είναι καταπληκτικό.
Όλες οι θρησκείες μιλάνε για σωτηρία την οποία βέβαια θα την απολαύσει ο «πιστός» μετά θάνατο. Μου περνά από το μυαλό ότι αυτό είναι μια εσωτερική εφεύρεση του ανθρώπου για να βελτιώσει την ζωή του από κάποιες φοβίες. Στην εποχή μας ο άνθρωπος θέλει να νιώθει ελεύθερος από την θρησκεία. Και όταν κάποια φορά από συνήθεια λέει το «σώσε με» δεν εννοεί την μετά θάνατο αόριστη σωτηρία αλλά προσπαθεί να επιβάλει στην σκέψη του την αλλαγή της πορείας του τώρα για κάποια βελτίωση.
Τέλειο.
Πολύ καλά τα λόγια τα μεγάλα. Εγώ θέλω να σωθώ από τις καθημερινές αντιξοότητες της ζωής που με έχουν φρακάρει. Δεν βρίσκω καμιά παρηγορά σε όλα αυτά. Πώς να σκεφτώ έτσι αφηρημένα μια σωτηρία όταν είμαι στην εφεδρεία για απόλυση. Τώρα με δυσκολία πληρών τα καθημερινά απαιτούμενα έξοδα της οικογένειας χωρίς να περισσεύει κάτι. Αυτό πλέον που με κόβει είναι η σωτηρία του τώρα και όχι του αύριο. Δεν θα έχω ούτε θέρμανση φέτος με την αύξηση του πετρελαίου δεν θα γίνει όμως το ίδιο και στις εκκλησίες. Βλέπω πως έστρωσαν τα υπερπολυτελή χαλιά από τώρα. Τι να την κάνω την σωτηρία του χριστιανισμού όπως λέει και ο παραπάνω όταν δεν βιώνω την σωτηρία σήμερα.
Χρόνια οι παπάδες μιλάνε και συμβουλεύουν χωρίς να μπουν στον κόπο να κάνω προσπάθεια για να κάνουν κάτι από αυτά που λένε. Τους βαρέθηκα.
Μα αυτή είναι η ουσία της Εκκλησίας.Η σωτηριολογική της διάσταση.Η χριστιανική εκκλησία δεν αποτελεί φιλοσοφικό σύστημα ούτε ηθικολογική διδασκαλία αλλά την κιβωτό της σωτηρίας.Δεν αποβλέπει στη βελτίωση του χαρακτήρα αλλά στη θέωση.Δεν στοχεύει στο δέον αλλά στο ον.Δεν είναι με άλλα λόγια δεοντολογία αλλά οντολογία.
ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΝΑΝΗΣ
4:41 και 12:20
Όταν ο Θεός μας χαρίζει απλόχερα οικογένεια, υγεία, σπίτι, φαγητό, εργασία, ειρήνη, αγάπη, την φύση, τον ήλιο, θάλασσα, τα πάντα... ακόμη και τον Υιό Του θυσιάζει για να σωθούμε, αλλά δεν ακούει ούτε ένα Ευχαριστώ αλλά κάποιοι έχουν απαίτηση να βάζουμε κουρελούδες στους ναούς για να Τον τιμήσουμε, είναι μεγάλη ειρωνία και αγνωμοσύνη και αχαριστία.
Εάν λέμε δόξα τω Θεώ για όλα και επιστρέψουμε σε Αυτόν, τον Πατέρα μας, θα σας έρθουν όλα καλύτερα.
Στα Ιερά Μυστήρια βρίσκεται η Θεία Χάρη του Αγίου Πνεύματος που μεταδίδεται στους πιστούς από τους Ιερείς. Όποιοι τα περιφρονούν έρχονται σε αδιέξοδο γιατί δεν ζητούν τη βοήθεια του Θεού αλλά στηρίζονται στις "αδύναμες" δυνάμεις τους, διότι μόνον ο ΘΕΟΣ είναι ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ.
Καλή φώτιση.
Δημοσίευση σχολίου