ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΙΣΤ’
Στη συνέχεια θα δούμε ένα κείμενο τόσο συγκινητικό, που εκδόθηκε το 1684 και επιγράφεται «Δέησις προς τον Χριστόν υπέρ της Ελλάδος».
Ας προσέξουμε πως προσεύχονταν οι σκλάβοι αδελφοί μας και πως δέονταν για το υπόδουλο γένος των προγόνων μας.
«Φθάνει. Κριτά δικαιότατε, φθάνει. Έως πότε οι δυστυχείς Έλληνες θα ευρίσκωνται εις τα δεσμά της δουλείας και με υπερήφανον πόδα θα πατή τον λαιμόν των ο βάρβαρος κατακτητής; Έως πότε Γένος τόσον ένδοξον και ευγενές θα προσκυνή τον θρόνον ενός αθέου τυράννου; Έως πότε αι χώραι εκείναι, εις τας οποίας ανατέλλει ο ορατός Ήλιος, θα κυβερνώνται από την ημισέληνον;
Σε ικετεύω να ενθυμηθής, ότι είσαι όχι μόνον Κριτής, αλλά και πατήρ, και ότι παιδεύεις, αλλά δεν θανατώνεις τα τέκνα Σου.
Αν αι αμαρτίαι των Ελλήνων έγιναν αφορμή της δικαίας οργής Σου, Συ, όστις είσαι πολυεύσπλαχνος, συγχώρησον αυτούς και μη τους αφανίσης από το πρόσωπον της οικουμένης.
Ενθυμήσου, Θεάνθρωπε Ιησού, ότι το Ελληνικόν Γένος ήνοιξε πρώτον τας αγκάλας του, δια να δεχθή το θείον Σου Ευαγγέλιον. Κατέρριψε πρώτον αυτό τα είδωλα και Σε προσεκύνησεν ως Θεόν, κρεμάμενον επί του τιμίου ξύλου του Σταυρού.
Πρώτον πάλιν το Γένος τούτο αντέστη κατά των τυράννων, οι οποίοι με φοβερούς διωγμούς και μαρτύρια εζήτουν να εκριζώσουν από τον κόσμον την Πίστιν και από τας καρδίας των Χριστιανών το Θείον Σου όνομα. Δια του αίματος των Ελλήνων ηύξανε, Χριστέ μου, εις όλην την οικουμένην η Εκκλησία Σου.
Οι Έλληνες επλούτισαν αυτήν με τους θησαυρούς της σοφίας και την επροστάτευσαν δια της Ελληνικής γλώσσης, δια των συγγραμάτων των και δια της ιδίας ζωής των. Οδηγούντο με άπειρον μεγαλοψυχίαν και εις τας φυλακάς και εις τα βασανιστήρια και εις τας εξορίας. Ηγωνίσθησαν δια να σβήσουν τας πλάνας, δια να εξαπλώσουν την πίστιν, δια να Σε κηρύξουν Θεάνθρωπον και δια να λάμψη η δόξα του Σταυρού.
Ως εύσπλαγχνος λοιπόν και παντοδύναμος, σώσον αυτούς από τον ζυγόν της βαρβαρικής αιχμαλωσίας. Ως φιλόδωρος δε και πλουσιοπάροχος ανταποδότης, άνοιξε τους θησαυρούς των θείων Σου χαρίτων και ύψωσε πάλιν εις την προτέραν δόξαν το Γένος και δώρησε εις αυτό το σκήπτρον και το βασίλειον.
Ναι, Σε παρακαλώ, εις το όνομα του Χαίρε εκείνου, που έφερε την χαράν εις τον κόσμον. Εις το όνομα της Θείας Ενσαρκώσεώς Σου, εις την οποίαν, ενώ ήσο Θεός, έγινες άνθρωπος, δια να φανής εις τους ανθρώπους φιλάνθρωπος. Εις το όνομα του Βαπτίσματος, με το οποίον μας έπλυνες από την αμαρτίαν. Εις το όνομα του Σταυρού Σου, με τον οποίον μας ήνοιξες τον Παράδεισον. Εις το όνομα του θανάτου Σου, με τον οποίον μας έδωσες την ζωήν. Εις το όνομα της ενδόξου Αναστάσεώς Σου, η οποία μας ανεβίβασεν εις τα ουράνια.
Εάν όμως αι φωναί μου αυταί δεν Σε παρακινούν εις ευσπλαγχνίαν, ας Σε παρακινήσουν τα δάκρυα, τα οποία τρέχουν από τους οφθαλμούς μου. Και αν δεν φθάνουν και ταύτα, ας Σε παρακινήσουν αι παρακλήσεις των Αγίων Σου, οι οποίοι φωνάζουν από όλα τα μέρη της υποδούλου Ελλάδος.
Φωνάζει από την Κρήτην ο Άγιος Ανδρέας, ο αρχιεπίσκοπος αυτής και Σε παρακαλεί να εξολοθρεύσης τους Αγαρηνούς λύκους. Φωνάζει από την Πόλιν ο Άγιος Χρυσόστομος και Σε παρακαλεί να εκδιώξης τους εχθρούς εξ εκείνης της χώρας, η οποία έχει υπέρμαχον στρατηγόν την Μητέρα Σου Θεοτόκον. Φωνάζει η Αγία Αικατερίνη και, δεικνύουσα τον τροχόν, εις τον οποίον εμαρτύρησε, Σε παρακαλεί δια την τύχην της Αλεξανδρείας. Φωνάζουν ο Ιγνάτιος από την Αντιόχειαν, ο Πολύκαρπος από την Σμύρνην, ο Διονύσιος από τας Αθήνας, ο Σπυρίδων από την Κύπρον. Και, δεικνύοντες τους λέοντας, οι οποίοι τους εξέσχισαν, τας φλόγας, αι οποίαι τους έκαυσαν, τα σίδηρα, τα οποία τους εθέρισαν, ελπίζουν από την Ευσπλαγχνία Σου την απελευθέρωσιν των Ελληνικών τούτων πόλεων και όλης της Ελλάδος.
«Τέχνη Ρητορικής»
Φραγκίσκος Σκούφος (Διασκευή)
***
Ναι· όπως έγραφε και ο αείμνηστος Δ. Π. Τυπάλδος.
Οι λέξεις Πατρίδα και Θρησκεία για τον Έλληνα εκφράζουν την ίδια ιδέα. Είναι τόσο βαθειά χαραγμένες στην καρδιά του, ώστε μπορούμε να τις παραβάλουμε με τις δύο κυριότερες κινήσεις αυτής, δηλ. την Πατρίδα με την συστολή της καρδιάς και την Θρησκεία με την διαστολή αυτής, εις τρόπον ώστε η ύπαρξις της μιας (της Πατρίδας) προϋποθέτει την υπάρξη της άλλης (της Θρησκείας).
Σε όλα τα εθνικά κινήματα, οι Έλληνες έλαβαν πάντοτε ως σύνθημα το υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Οι πρωτομάρτυρες της Ελληνικής ελευθερίας ήταν οι αρχηγοί της θρησκείας, πατριάρχες και αρχιερείς.
***
ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΓΛΥΚΕΙΑ
Ελλάδα μας γλυκειά
τρισδοξασμένη εσύ,
που ήσουν τίποτε στη γη,
σαν ήλθε όμως η στιγμή
πετάχτηκες ορθή.
Με χρόνια, με καιρούς
ζωσμένη το σπαθί
εσκόρπισες το άγιο φως
εκεί που σκλάβος αδελφός
επρόσμενε σκυφτός.
Μα πέρα στη σκλαβιά
στον ξενικό ζυγό
στενάζουν κι άλλα σου παιδιά
και καρτερούνε λευτεριά
Ελλάδα μας γλυκειά.
Ο Θεός σώζοι την Ελλάδα.
Αμήν.
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ
Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Κόνιτσα
E-mail: ioil.konitsa@gmail.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου