Συνάντησις
Ένα καυτό του Ιούλη μεσημέρι,
νωχελικά στους έρημους δρόμους περπατούσα.
Η πόλις κοιμόταν, ησύχαζε.
Δυο βήματα μπροστά, ένας ταλαίπωρος επαίτης,
μάλλον χωλός, του πρωινού το κέρδος
ξανά και ξανά προσεκτικά μετρούσε.
Ξάφνου με μια κίνηση, πετάχτηκε ορθός
και ζωηρά, χωρίς αιδώ, έκανε να τρέξει.
Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν.
Με κοίταξε και γέλασε.
Τον είχαν «καταλάβει», μα δεν τον ένοιαζε ∙
ο άρτος ο επιούσιος και πάλι εξησφαλίσθη.
Δεν μίλησα.
Αντίθετα, συγκαταβατικά μειδίασα,
αποδεχόμενος την τραγική ομοιότητα.
Τι υποκριτές εμπρός στα μάτια Σου
γινόμαστε, Θεέ μου…
Στάχυς
12 σχόλια:
Εξαιρετικό ποίημα, καταπληκτική φωτογραφία.
Συγχαρητήρια Στάχυ.
Γράφεις υπέροχα. Η σκέψη σου τρέχει λογοτεχνικά.
Εξαιρετικό.
Αποτυπώνει μια πραγματικότητα.
Μήπως αυτό δεν συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις;
Γιατί να τον πειράξει όλοι φοράμε μάσκες για να καλύψουμε τις ψεύτικες αναπηρίες μας που κάποτε μπορεί ξαφνικά να βγουν. Το γέλιο συνήθως αφοπλίζει.
Ωραία αποδίδεις το περιστατικό.
Καλό! Καλό!!!!
Όπως πάντα γράφεις ποιοτικά και μόνιμα έχεις κάτι το νέο να δώσεις στον αναγνώστη σου.
μπράβο ρε Στάχυ!
σε πάω
γδμ
Καλό. Ποιά είναι η τραγική ομοιότητα;
Τέλεια απόδοση επώδυνης αυτογνωσίας! συγχαρητήρια
Εξαιρετικό....!! Έχεις χάρισμα, Στάχυ...Μην το αφήσεις ποτέ!
Στάχυ δεν σου γράφω σχόλια αλλά να γνωρίζεις ότι σε διαβάζω και σε θαυμάζω για την αλματώδη ποιοτική γραφή σου. Συνέχισε σε λίγα χρόνια θα είσαι κεφάλαιο για την ποίηση στον χώρο μας και όχι μόνο.
Καλα, ε!!!απίστευτο κ.Τασο!!!
Θαλεια
Δημοσίευση σχολίου