ΔΙΚΑΙΟΣ ΕΠΑΙΝΟΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΟΣ ΕΠΙΦΥΛΑΞΙΣ - Μιχαήλ Γ. Αγγελίδης

ΔΙΚΑΙΟΣ ΕΠΑΙΝΟΣ,

ΑΛΛΑ ΚΑΙ

ΕΥΛΟΓΟΣ ΕΠΙΦΥΛΑΞΙΣ

Εξ αφορμής

του υποατομικού σωματιδίου.

Καλώς αγάλλεται η ανθρωπότης λόγω της ανακαλύψεως του υποατομικού σωματιδίου της ύλης, εις το οποίον αποδίδεται η δομή του υλικού κόσμου. και δικαίως εκφράζονται συγχαρητήρια εις τους μοχθήσαντας επιστήμονας ερευνητάς.

Ως εκ του βαθυτάτου γήτατός μου ενθυμούμαι κατά την διαδρομήν των δεκαετιών πλείστας επιστημονικάς προόδους. Επί παραδείγματι κατά την παιδικήν μου ηλικίαν η ιατρική ευρίσκετο εις νηπιακήν κατάστασιν. Ήσαν άγνωστα τα αντιβιωτικά, αι ακτινογραφίαι, αι αναλύσεις αίματος, και το χρησιμοποιούμενον σήμερον πλήθος τεχνικών επιστημονικών βοηθημάτων. Σχεδόν ουδέν των πολυαρίθμων φαρμάκων τα οποία σήμερον γεμίζουν τα ειδικά αποθηκευτικά συρτάρια των φαρμακείων, έδιδε τότε το παρόν.

Εις την θάλασσαν τα πλοία ήσαν ξύλινα δικάταρτα τρικάταρτα, και εκινούντο με κουπιά. Ηλεκτρικόν ρεύμα υπήρχε μόνον εις τας μεγαλουπόλεις, όπως επίσης και πρωτόγονα αυτοκίνητα. Εις το ουράνιον περιβάλλον μόνον πτηνά επετούσαν. Αι γνώσεις περί των αστέρων ήσαν ελαφρώς βελτιωμέναι από εκείνας των προγόνων μας. ακόμη και η γειτονική μας σελήνη ήτο άγνωστος αστήρ, προκαλών πολλάς φαντασίας. Εξ ου και το ακόλουθον ποίημα των ετών εκείνων: «Σελήνη εις το βασίλειον σου μη κατοικούν άγγελοι, και η αγάπη μου εδώ κατοικεί, και με ένα φίλημα από κει την λάμψιν σου μου στέλνεις;».

Αναμφιβόλως ισχύει ο κανών της συνεχούς προοόδου της ζωής των ανθρώπων, και κατ’ αυτόν πάντοτε υπεράνω του καλού ευρίσκεται το καλύτερον. Συμφώνως δε με αυτόν «εις τον ειπόντα ταύτα πάντα (τα θεοφιλή) εφυλαξάμην εκ νεότητός μου… ο Ιησούς είπεν αυτώ, έτι εν σοι λείπει» (Λουκ. Ιη΄21-22). Όθεν είναι υπερβολικός ο θόρυβος και η θεοποίησις της σημερινής επιστήμης εκ της ανακαλύψεως του υποατομικού σωματιδίου, της ύλης. Είναι σύνηθες η επιστήμη να προοδεύει.

Ούτως ή άλλως πρωτίστως και κατά κύριον λόγον αι ευχαριστίαι και αι επευφημίαι επεβάλλετο να κατευθύνωνται προς τον επινοήσαντα το σωματίδιον Πάνσοφον και Παντοδύναμον Θεόν - Δημιουργόν του υλικού και πνευματικού σύμπαντος. Δυστυχώς η απαραδεκτος σημερινή συμπεριφορά επαρουσιάσθη και προ ετών, ότε ανεκαλύφθη ο γονιδιακός χάρτης του ανθρώπου. Πάντοτε επίκαιρος διαχρονική και ακριβεστάτη είναι η διαπίστωσις του Παύλου: «Εν τη σοφία του Θεού (ευρισκόμενος) ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν» (Α΄ Κορινθ. Α΄, 21)

Άκρως διδακτικαί εν προκειμένω είναι και αι ακόλουθοι περικοπές: «Λέγω γαρ, δια της χάριτος της δοθείσης μοι, μη υπερφρονείν παρ’ ο δει φρονείν, αλλά φρονείν εις το σωφρονείν… Μη γίνεσθε φρόνιμοι παρ’ εαυτοίς (κρίνοντες σεις εαυτούς)». (Ρωμ. Ιβ΄, 3 και 16)

«Απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι, και τα του Θεού τω Θεώ» (Ματθ. Κβ΄, 21). Έκαστος κατά τα έργα του κρίνεται. Επιβάλλεται οι επιστήμονες να είναι ταπεινόφρονες και να μη θηρεύουν δόξαν αλλότριαν, αποδίδοντες εις έκαστον την αρμόζουσαν εις αυτόν τιμήν. «Τί δε έχεις ό ουκ έλαβες (από τον Θεόν); Ει δε και έλαβες τί καυχάσαι ως μη λαβών;» (Α΄ Κορινθ. Δ΄, 7).

«Αυτός (ο Θεός) έδωκεν ανθρώποις επιστήμην ενδόξαζεσθαι (ώστε δι’ αυτής να ωφελούνται οι άνθρωποι, και ούτω να δοξάζηται ο Θεός) εν τοις θαυμασίοις αυτού) (Σοφ. Σειράχ λη΄, 6). Είναι παράδοξος μέχρι γελοιότητος η επικρατούσα νοοτροπία προσωπικής αναδείξεως επιστημόνων, αλλά και των απλών ανθρώπων.

Ο Θεός από καταβολής κόσμου «είπε ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν» (Γεν. α΄, 26). Βεβαίως δεν είμεθα «εικών του Θεού όπως ο Χριστός (Κολασσαείς α΄15-16). Αλλά «κατ’ εικόνα δημιουργηθέντες, όπερ σημαίνει, ότι διαθέτομεν θεία χαρίσματα αθανασίαν, ελευθερίαν, νόησιν, ώστε συνεχώς βελτιούμενοι να προσεγγίζωμεν την θέωσιν. Τα εκ Θεού αυτά χαρίσματα μας ωδήγησαν εις την ανακάλυψιν του υποατομικού σωματιδίου. Προς τί λοιπόν η περφρόνησις του Θεού;;

Κατά ταύτα, εις τον Θεόν οφείλομεν όχι μόνον την δεξιότητα των ανακαλύψεων, αλλά και το ότι είμεθα άνθρωποι και όχι ζώα. Επομένως επιβάλλεται ως τίμιοι άνθρωποι να αναγνωρίσωμεν τας προς ημάς ευεργεσίας του Θεού. Ας μιμηθούν οι επιστήμονες τον Σωκράτην, ο οποίος εν ταπεινοφροσύνη διεκήρυζεν «εν οίδα, ότι ουδέν οίδα». Και ο Αναξαγόρας, αντικρύζων την τελειότητα του σύμπαντος ανεφώνησε μετ’ εκπλήξεως. «Νους προηγήσατο».

Και ο γράφων, αφού συγχαρώ τους ερευνητάς επιστήμονας, καίτοι «ισχνόφωνος και βραδύγλωσσος» καίτοι εν φωνή «βοόντος εν τη ερήμω» οφείλω εκ βάθους ψυχής να αναφωνήσω: «Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου, και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων σου». Αυτό έπρεπε να διακηρυχθή μετά την ανακάλυψιν.

Μιχαήλ Γ. Αγγελίδης