Κάποτε ἦρθαν δυὸ-τρεῖς φοιτήτριες στὸν π. Παΐσιο καὶ τοῦ εἶπαν: «Γέροντα, κάντε προσευχὴ νὰ περάσουμε στὶς ἐξετάσεις». Καὶ ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε: «Θὰ εὐχηθῶ νὰ περάσετε στὶς ἐξετάσεις τῆς ἁγνότητος. Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ βασικό. Ὅλα τὰ ἄλλα βολεύονται μετά». Ναί, εἶναι μεγάλο πράγμα νὰ βλέπεις στὰ πρόσωπα τῶν νέων σήμερα τὴν σεμνότητα, τὴν ἁγνότητα! Πολὺ μεγάλο πράγμα!
Δυστυχῶς ὅμως ὁ παραπάνω λόγος τοῦ μακαριστοῦ γέροντος στὴν ἀπαράκλητη καὶ ἀποστασιοποιημένη ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐποχή μας μᾶλλον δὲν βρίσκει ἐφαρμογὴ παρὰ ἐλάχιστους, ἐκλεκτοὺς ὅμως μιμητᾶς.
Ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ ἀνηθικότητα γίνεται κανόνας, ἡ αἰσχρότητα καὶ ἡ γύμνια ἐπιβάλλονται ὡς κάτι τὸ φυσιολογικὸ καὶ μᾶλλον ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ἄστατη καὶ ἄσωτη ζωή μας. Ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου, ἡ ἡδονὴ τῆς ἁμαρτίας, ἁπλώνει τὰ δίχτυα της καὶ ἁλιεύει τοὺς νέους ποὺ τώρα ἀνοίγονται στὸ ταξίδι τῆς ζωῆς. Δίκαια κάπου εἰπώθηκε: πὼς ἡ κοινωνία μᾶς μυρίζει ἁμαρτία μίας καὶ θυμίζει ἐκεῖνες τὶς φρικτὲς ἡμέρες τῶν Σοδόμων καὶ τῶν Γομόρων... Διαπίστωση ὄχι αὐστηρή, ἀλλὰ πολὺ ρεαλιστική. Ἄποψη ποὺ δὲν φέρνει ἀπελπισία ἀλλὰ προκαλεῖ ἀφύπνιση καρδιῶν καὶ συνειδήσεων. Μήνυμα ποὺ ἠχεῖ τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου, σημαίνει πνευματικὸ συναγερμὸ καὶ μᾶς προσκαλεῖ σὲ ἀγώνα κατὰ τῆς κοσμικῆς ζωῆς. Ἔντονα ἄλλωστε ἠχεῖ στὰ αὐτιά μας πὼς τὰ « Ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος…». Καὶ ἐδῶ ἀκούγεται ἡ γεμάτη ἀγωνία φωνὴ τῆς Μάνας Ἐκκλησίας: Νέοι/ἒς ἀντισταθεῖτε στὸ ρεῦμα τοῦ κόσμου, μὴν ἀκολουθεῖτε τὴν ἐποχή. Ἐπιλέξτε τὸ δικό σας δρόμο. Διαγράψτε τὴν δικὴ σὴς πορεία μέσα στὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι. Δῶστε τὴν μαρτυρία μιας ἄλλης ζωῆς, μιας ζωῆς ποὺ ξέρει νὰ χαίρεται χωρὶς νὰ λυπᾶται, μιας ζωῆς ποὺ ξέρει νὰ ἀπολαμβάνει τὶς χαρὲς τοῦ κόσμου χωρὶς νὰ ἁμαρτάνει, μιας ζωῆς μέσα στὴν μεγάλη ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλωστε μάγκας δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀκολουθεῖ ἀπὸ πίσω τὸ ρεῦμα ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ στέκεται ΟΡΘΙΟΣ ὅταν τὸ ρεῦμα παρασύρει τὰ πάντα στὸ πέρασμά του... Καὶ ἐπειδὴ ἔχουμε φτάσει λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ τέρμα, ἂς εὐχηθοῦμε καὶ ἂς κλείσουμε μὲ μία εὐχὴ-προτροπὴ ποὺ μόνο ὁ ποιητὴς μπορεῖ νὰ ἐκφράσει μὲ τὸ δικό του μοναδικὸ τρόπο:
Δυστυχῶς ὅμως ὁ παραπάνω λόγος τοῦ μακαριστοῦ γέροντος στὴν ἀπαράκλητη καὶ ἀποστασιοποιημένη ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐποχή μας μᾶλλον δὲν βρίσκει ἐφαρμογὴ παρὰ ἐλάχιστους, ἐκλεκτοὺς ὅμως μιμητᾶς.
Ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ ἀνηθικότητα γίνεται κανόνας, ἡ αἰσχρότητα καὶ ἡ γύμνια ἐπιβάλλονται ὡς κάτι τὸ φυσιολογικὸ καὶ μᾶλλον ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ἄστατη καὶ ἄσωτη ζωή μας. Ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου, ἡ ἡδονὴ τῆς ἁμαρτίας, ἁπλώνει τὰ δίχτυα της καὶ ἁλιεύει τοὺς νέους ποὺ τώρα ἀνοίγονται στὸ ταξίδι τῆς ζωῆς. Δίκαια κάπου εἰπώθηκε: πὼς ἡ κοινωνία μᾶς μυρίζει ἁμαρτία μίας καὶ θυμίζει ἐκεῖνες τὶς φρικτὲς ἡμέρες τῶν Σοδόμων καὶ τῶν Γομόρων... Διαπίστωση ὄχι αὐστηρή, ἀλλὰ πολὺ ρεαλιστική. Ἄποψη ποὺ δὲν φέρνει ἀπελπισία ἀλλὰ προκαλεῖ ἀφύπνιση καρδιῶν καὶ συνειδήσεων. Μήνυμα ποὺ ἠχεῖ τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου, σημαίνει πνευματικὸ συναγερμὸ καὶ μᾶς προσκαλεῖ σὲ ἀγώνα κατὰ τῆς κοσμικῆς ζωῆς. Ἔντονα ἄλλωστε ἠχεῖ στὰ αὐτιά μας πὼς τὰ « Ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος…». Καὶ ἐδῶ ἀκούγεται ἡ γεμάτη ἀγωνία φωνὴ τῆς Μάνας Ἐκκλησίας: Νέοι/ἒς ἀντισταθεῖτε στὸ ρεῦμα τοῦ κόσμου, μὴν ἀκολουθεῖτε τὴν ἐποχή. Ἐπιλέξτε τὸ δικό σας δρόμο. Διαγράψτε τὴν δικὴ σὴς πορεία μέσα στὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι. Δῶστε τὴν μαρτυρία μιας ἄλλης ζωῆς, μιας ζωῆς ποὺ ξέρει νὰ χαίρεται χωρὶς νὰ λυπᾶται, μιας ζωῆς ποὺ ξέρει νὰ ἀπολαμβάνει τὶς χαρὲς τοῦ κόσμου χωρὶς νὰ ἁμαρτάνει, μιας ζωῆς μέσα στὴν μεγάλη ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλωστε μάγκας δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀκολουθεῖ ἀπὸ πίσω τὸ ρεῦμα ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ στέκεται ΟΡΘΙΟΣ ὅταν τὸ ρεῦμα παρασύρει τὰ πάντα στὸ πέρασμά του... Καὶ ἐπειδὴ ἔχουμε φτάσει λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ τέρμα, ἂς εὐχηθοῦμε καὶ ἂς κλείσουμε μὲ μία εὐχὴ-προτροπὴ ποὺ μόνο ὁ ποιητὴς μπορεῖ νὰ ἐκφράσει μὲ τὸ δικό του μοναδικὸ τρόπο:
Στὴν ζωή σου νὰ χαρεῖς, νὰ μὴν φθαρεῖς
Ἀπ’ τὸ κακὸ μὴν πληγωθεῖς.
Κι ἂν πληγωθεῖς ἀργὰ πὼς εἶναι νὰ μὴν πεῖς.
Μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ θὰ γιατρευτεῖς.
Ἀπ’ τὸ κακὸ μὴν πληγωθεῖς.
Κι ἂν πληγωθεῖς ἀργὰ πὼς εἶναι νὰ μὴν πεῖς.
Μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ θὰ γιατρευτεῖς.
π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος
3 σχόλια:
Νέος είσαι κι εσύ, μην το ξεχνάς
Καλή η αγνότητα αλλά μόνο αυτή;
Βλέπω αγνούς που είναι φιλάργυροι, ρουφιάνοι, τοκογλύφοι και τόσα άλλα……
Πάρα πολύ ωραίος λόγος!Ο Άγ.Ινοκέντιος μας λέγει κάτι πολύ ωραίο.Πως από τις σωματικές αμαρτίες μισητές στον Άγιον Πνεύμα είναι η πορνεία και από τις ψυχικές, η υπηφάνεια.Όταν μας μιλά η εκκλησία γιά την αγνότητα,στην ουσία της αυτή η αρετή συνοδευεται από πολλά.Προσευχή συνεχή,συμμετοχή στα Μυστήρια,αποχή από θανάσιμες αμαρτίες και πιστεύω πως αυτή την αρετή την έχουν οι τέλιοι.Εδώ μας μιλάει ο πάτερ γιά την αγνότητα αλλά αυτή ξεκινά από την εγκράτεια.Την προσπάθεια δηλαδή να είναι κανείς εγκρατής στα πάθη του,με τη βοήθεια των Μυστηρίων της εξομολόγησης και της Θ.Κοινωνίας αλλά και της νηστείας και της προσευχής,της συμμετοχής μας στη Θεία Λειτουγία,που αυτά μας δίνουν τη Δύναμη να προχωρήσουμε γιά τον εξαγιασμό μας.Ομως,κατ εμέ,δεν θα μου ΄λεγε τίποτε μιά αγνότητα επιφανειακή,αν δεν ήταν σίγουρη ώς το τέλος.Αν δηλαδή,δεν ήταν σταθερή η απόφασή ,να παραμείνει κανείς εγκρατής ως το τέλος, γιά χάρη Του Χριστού,γιά χάρη της ίδιας της αρετής.Και όταν λέμε ώς το τέλος εννοούμε ώς το Μυστήριο του Γάμου αλλά και μετέπειτα σε όλη του τη ζωή.Παράλληλα,από μόνη της αυτή η προσπάθεια,σε βάζει να αναζητάς τον αγνό,τον αληθινό τρόπο ζωής,κοντά στο Χριστό,επειδή βλέπεις πως η ψυχή αναπαύεται εκεί,σε αυτό τον τρόπο ζωής.Γιαυτό πρέπει να γίνουμε όλοι κήρυκες αυτού του τρόπου ζωής και παιδιά της αλήθειας,Γνήσια παιδιά Του Θεού.Αυτό σε καθιστά αντάρτη στο κατεστημένο.Και όμως,είναι πολύ ωραία αυτή η ανταρσία!Επομένως,οι ''αγνοί'',που είναι φυλάγυροι,ρουφιάνοι,σε τίποτε δεν θυμίζουν τα παιδιά τα γνήσια που θέλει Ο Θεός να είμαστε.Άρα ποιά αγνότητα είν αυτή που έχουν?Μιά προσωρινή κατάσταση εγκράτειας,η οποία μπορεί να αλλάξει με την πρώτη ευκαιρία.Και χαίρομαι πολύ που η εκκλησία κάνει αυτό το άνοιγμα στους νέους μας.Πρέπει να φυτέψουμε την αλήθεια στα παιδιά..
Δημοσίευση σχολίου