Ο Σταυρανθός της Εκκλησίας - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Από τoν αµπελώνα της Μεγάλης Εκκλησίας

Ο Σταυρανθός της Εκκλησίας

(Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως)

Κάνοντας λόγο στην Πόλι µας για τον Σταυρό, είναι σαν κανείς να "κοµίζει γλαύκα εις Αθήνας". Ως σταυροδρόµι των πολιτισµών, από τον Σταυρωµένο Προκαθήµενο µέχρι το Σταυροδρόµι που βιωσε την οδύνη του "Κρανίου τόπου" η Βασιλίδα φέρει στη σφραγίδα και στη µίτρα της το σηµείο του Σταυρού, είναι άρρηκτα δεµένη µαζύ Του.

Τί Σταυρό κουβαλά το χαµόγελο της Ρωµηοσύνης της Πόλης! Ευλαβικά τον διακρίνεις από τη λεπτότητα, την αρχοντιά, το ήθος, την ευσέβεια, τη σεµνότητα. Κοσµοπολίτισσα παρουσιάζεται στα µάτια σου µα τα δικά της µάτια δεν έπαυσαν ποτέ να τρέχουν πίσω από ένα δίκιο που ποτέ δεν αποδόθηκε. Η σεβάσµια Ρωµηοσύνη της Πόλης, ο εύοσµος Βασιλικός διάκοσµος στον στολισµένο κι ανθόπλεκτο δίσκο της Ορθοδοξίας λιτανεύει στον κόσμο την πίστι και την αφοσίωσί της στον Ιησού Χριστό, Εσταυρωµένο και Αναστηµένο.

Στα δύο αυτά στηρίζει το παρόν του χθες, του σήµερα, του αύριο. Σταυρωµένη απ' τις προσευχές Οσίων, θεµελιωµένη στον Γολγοθά του χρέους, στέκεται περήφανη εκεί όπου ο Βόσπορος διασταυρώνεται µε τον Κεράτιο και εκτείνει τα χέρια της, τα γηρασµένα από τον πόνο και την αγωνία, σε Ανατολή και Δύσι προσκαρτερώντας «φωνή Αρχαγγέλου και σάλπιγγα Θεού».

Δεν  µπορείς  στην  Πόλι  του  Κωνσταντίνου  να  περιγράφεις και να εξηγείς τον Τίµιο Σταυρό και την έννοιά Του! Βλασφηµία-Ύβρις! Εδώ, στα χώµατα αυτά µόνο κάµεις τον Σταυρό σου και προσκυνάς. Τον κρεµασθέντα Λυτρωτή και τις βουβές κόγχες Του, τη µυροφόρα Μητέρα Του µα και το σιωπηλό και εύκολα δακρυσµένο βλέµµα, την ιστορία του προσώπου που διακόπτει ο λυγµός, τη "Βυζαντινή στόφα", την αδιόρατη σοφία, όλα. Στην Πόλι σταυροκοπιέσαι  για  όλα,  για  ευχαριστία  πρώτα  αλλά  και µετά για δύναµι ώστε να συνεχίζεις.

Και µεις όλοι, αδελφοί, έχοντας φθάσει στη µέση της πορείας του πνευµατικού σταδίου, µόνο τον Σταυρό έχουµε για προστασία ισχυρή. Ενώ η νεότητα µας εγκαταλείπει στο πέρασµα του χρόνου, ενώ τα δεδοµένα της ζωής ανατρέπονται –πώς όχι αφού είναι φθαρτά;– και η άνεσι δίνει θέσι στη στενοχώρια, τί άλλο µας έµεινε εµπόδιο στο να κατανοήσουµε πως µακρυά από τον Τίµιο Σταυρό δεν υπάρχει αλλού ελπίδα; Είναι φυσικό, αγωνιζόµενοι και αυτήν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, να αισθανθήκαµε έντονη την κόπωσι του σώµατος. Αυτό συµβαίνει διότι απαρνούµαστε ή τουλάχιστον προσπαθούµε και παλεύουµε να απαρνηθούµε για τις ηµέρες αυτές τις πολλές ανέσεις, επιχειρούµε να αυταπαρνηθούµε µε µια λέξι. Σαν να πλέουµε σε πόντο αλίµενο και ο προορισµός πουθενά στον ορίζοντα.

Το αντιλήφθηκε αυτό η στοργική Εκκλησία. Έτσι, αυτήν την Κυριακή µας ενισχύει όχι µε το τέλος(σκοπό) αυτού του αγώνα αλλά µε το τέλος της αµαρτίας πίσω από το οποίο τέλος κρύβεται η αρχή της Βασιλείας του Θεού.

Μεθαύριο, ο Σταυρός στις Εκκλησιές µας δε θα περιφέρει σ'αυτήν Του τη γιορτή την οδύνη για το έγκληµα προς τον Θεάνθρωπο. Θα σκορπίζει κουράγιο, θα µοιράζει ευλογίες, θα προεισοδεύει το λάβαρο του Πάσχα.

Σίγουρα θα εννοούσε και τη Ρωµηοσύνη µας, το περιούσιο λείµµα της Πόλης Του, ο Ιησούς λέγοντας: «Αλήθεια σας λέγω, ότι υπάρχουν µερικοί από αυτούς που στέκονται τώρα εδώ οι οποίοι δε θα γευτούν θάνατο έως να ιδούν τη Βασιλεία του Θεού να καταφθάνει µε δύναµι» .

Στο Φανάρι του Εσταυρωµένου, πάντως, αδελφοί, κι ενώ όλα προδίδουν σαρακοστιανή µελαγχολία, εµείς, από την Σταυροπροσκύνησι κιόλας, θα ξεκινήσουµε να ευχόµαστε "Καλή Ανάστασι...!".  Γένοιτο. Γένοιτο.

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως