«Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος…» - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή τῶν Βαῒων

Ὁμιλία εἰς τό Εὐαγγέλιον

«Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος…»

 (Ἰωάν. ιβ΄1-18)

Α´  Τό Πάθος τοῦ Κυρίου κέντρο τῆς ζωῆς μας

         Β΄ «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος»

        Φθάσαμε, ἀδελφοί μου, μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ στό κατώφλι τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Ἡ σημερινή ἡμέρα, ἡ Κυριακή τῶν Βαῒων, εἶναι ἰδι­αίτε­ρα ἀγαπητή στά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τά κλωνάρια τῆς ἐλιᾶς καί τῆς δάφνης στά χέρια ἐνθυμούμεθα τά βαῒα, δηλαδή τά κλαδιά τῶν φοινίκων, μέ τά ὁποῖα οἱ Ἑβραῖοι ὑποδέ­χτη­καν τόν Κύριο, κατά τήν εἴσοδό του στά Ἱεροσόλυμα. Τήν ἡμέρα αὐτή ὅπως καί σέ κάθε Θεία Λειτουργία ψάλλουμε κι ἐμεῖς τόν ὕμνο «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», πού ἔψαλαν τότε οἱ Ἑβραῖοι μέ ἄλλο πλέον νόημα.

        Ταυτόχρονα στρέφουμε τά μάτια τῆς ψυχῆς μας πρός τό Πάθος τοῦ Κυρίου.

Α´  Τό Πάθος τοῦ Κυρίου κέντρο τῆς ζωῆς μας

          Εἶχαν περάσει ἀρκετές ἡμέρες ἀπό τότε πού ὁ Κύριος στήν μικρή πόλη Βηθανία εἶχε κάμει τό μεγαλύτερο ἀπό τά θαύματά Του. Εἶχε ἀναστήσει τόν φίλο Του Λάζαρο, ὁ ὁποῖος τέσσαρες ὁλόκληρες ἡμέρες βρισκόταν στόν τάφο νεκρός. Τό γεγονός αὐτό ἐντυπωσίασε τόσο πολύ τά πλήθη τοῦ λαοῦ. Αὐτός ὁ ἐνθουσιασμός ἔκαμε τόν Χριστόν μας νά ἀπομακρυνθεῖ στήν ἔρημο τῆς πόλεως Ἐφραίμ, προκειμένου νά ἀ­ποφύγει αὐτό τόν ἀσύνετο ἐνθουσιασμό, ὁ ὁποῖος θά ἐρέθιζε ἀκόμη περισσότερο τούς ἐχθρούς του, τούς Ἀρχιερεῖς, τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους.

          Καθώς ὅμως πλησιάζει ἡ μεγάλη ἑβραϊκή ἑορτή τοῦ Πάσχα, ὁ Κύριος πορεύεται χωρίς ἀναβολές καί καθυστερήσεις πρός τήν πόλη τῶν Ἱεροσολύμων, γιά νά προσφέρει τήν ἑκούσια Θυσία Του «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας». Τήν πορεία του πρός τήν προφητοκτόνο πόλη τήν διέκοψε κάνοντας μιά στάση στήν Βηθανία, πού βρίσκεται κοντά στά Ἱεροσόλυμα. Ἐκεῖ οἱ συγγενεῖς τοῦ Λαζάρου γεμάτοι εὐγνωμοσύνη γιά τό μεγάλο δῶρο πού τούς ἔκαμε μέ τό νά ἀναστήσει τόν φίλο Του τοῦ ἔκαμαν τραπέζι, στό ὁποῖο παρεκάθισε καί ὁ Λάζαρος. Τήν φροντίδα τῆς ὅλης ἑτοιμασίας τήν εἶχεν ἀναλάβει ἡ Μάρθα. Τήν ἴδια ὥρα ἡ ἄλλη ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, ἡ Μαρία, ἔδειξε τό ξεχείλισμα τῆς εὐγνωμοσύνης της πρός τόν Κύριο μέ ἄλλο τρόπο. Ἔτρεξε καί ἀγόρασε μία λίτρα, δηλαδή 325 γραμμάρια  ἀπό τό πανάκριβο μύρο, πού τό ἔφτειαχναν ἀπό τό φυτό Νάρδος καί μέ αὐτό ἄλειψε τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ. Στή συνέχεια μέ πολλή ταπείνωση καί ἄπειρο σεβασμό ἐ­σκούπισε τά πόδια τοῦ Λυτρωτοῦ μας μέ τά μαλλιά της. Ὅλο τό σπίτι ἐμύρισεν ἀπό τήν εὐωδία τοῦ μύρου.

          Ἡ πράξη αὐτή τῆς Μαρίας προκάλεσε ρίγη συγκινήσεως σέ ὅλους τούς παρευρισκομένους ἐκείνη τήν ὥρα στό σπίτι τοῦ Λαζάρου. Ὅλοι συγκινήθηκαν ἐκτός ἀπό ἕναν ἄνθρωπο, τόν Ἰούδα, ἕναν ἀπό τούς δώδεκα Μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἰούδας ὄχι μόνο δέν συγκινήθηκε ἀπό τήν πράξη τῆς Μαρίας ἀλλά καί τήν ἐπέκρινε λέγοντας: Γιατί νά μή πωληθεῖ αὐτό τό μύρο πού ἡ ἀξία του θά ἔφθανε τά τριακόσια δηνάρια, περίπου 5.500 χιλιάδες σημερινά Εὐρώ καί νά δοθοῦν στούς πτωχούς;

          Τόν λόγο αὐτό τόν ξεστόμισε ὁ προδότης Μαθητής ὄχι γιατί τόν ἐνδιέφεραν οἱ πτωχοί, ἀλλά διότι ἤθελε νά τά ἁρπάξει ὁ ἴδιος ἀπό τό κοινό ταμεῖο, πού ὁ Κύριος τό εἶχεν ἀναθέσει σ᾽αὐτόν. Γι᾽αὐτό καί ὁ Διδάσκαλος τοῦ ἔδωκε τήν ἀπάντηση: ἄφησε τήν Μαρία ἥσυχη. Μέ τήν πράξη της αὐτή οὐσιαστικά δέν ἔκαμε τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά ἑτοιμάσει τό σῶμα Μου γιά τήν ταφή. Τούς φτωχούς τούς ἔχετε πάντοτε μαζί σας καί ὅποτε θέλετε μπορεῖτε νά τούς βοηθήσετε, ἐμένα ὅμως ὄχι, διότι σέ λίγες ἡμέρες θά πεθάνω.

          Στό σημεῖο αὐτό βλέπουμε τόν Κύριο νά συνδέει τήν πράξη τῆς Μαρίας μέ τόν θάνατο καί τήν ταφή Του. Τά λόγια Του «ἄφες αὐτήν, εἰς τήν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό», σημαίνουν:  «ἡ Μαρία μέ ἑτοίμασε γιά τήν ταφή». Παρ᾽ ὅλο πού ἡ Μαρία δέν εἶχε, ἀλλά οὔτε καί μποροῦσε νά σκεφθεῖ κάτι τέτοιο, ἐν τούτοις ὁ Κύριος τό ἐπιβεβαι­ώνει. Καί μέ τήν ἑρμηνεία πού δίνει μᾶς ἀποκαλύπτει τό ἐσωτερικό Του. Μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ἔχει διαρκῶς στραμμένη τή σκέψη Του στά παθήματα, τόν θάνατο καί τήν ταφή Του. Τόν συνέχει τό γεγονός. Τόν ἀπορ­ροφᾶ ἡ σταυρική θυσία. Γι᾽αὐτό καί βιώνει τό Πάθος Του ὄχι μόνο τήν Μεγάλη Παρασκευή, οὔτε μόνο λίγες ἡ­μέρες πρίν, ἀλλά ζεῖ τό Πάθος ἀκατάπαυστα καί βαδίζει πρός αὐτό. Τό Πάθος συνεῖχε τήν ἁγία ψυχή Του. Χωρίς ὑπερβολή μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ὁλό­κληρη ἡ ζωή Του ἦταν μία συνεχής βίωση τοῦ Πάθους. Γι᾽αὐτό καί ἄσχετες ἀκόμη ἐνέργειες σάν αὐτή τῆς Μαρίας, τίς συνέδεε μέ αὐτό πού τόν εἶχεν ἀπορ­ροφήσει, δηλαδή τό Πάθος. Σκεπτόταν τό φρικτό βάρος τῶν ἁμαρτημάτων ὅλου τοῦ κόσμου ἀπό τόν Ἀδάμ μέχρι τή συντέλεια τοῦ κόσμου, πού ἐπρόκειτο νά σηκώσει ὁ Ἴδιος. Αἰσθανόταν ὅμως καί τήν ἅγια χαρά γιά τή λύτρωση πού μέ αὐτό τόν τρόπο θά ἐχάριζε στούς ἀνθρώπους πού θά τόν πιστεύσουν.

          Μπήκαμε, ἀδελφοί μου, στήν Μεγάλη Ἑβδομά­δα. Θά δοῦμε τόν Κύριο ἐμπαιζόμενο, ὑβριζόμενο, μαστιγούμενον, σταυρούμενον καί ἀποθνήσκοντα ἐπί τοῦ Σταυροῦ ὡς κακοῦργον. Ἔχουμε ἆραγε στραμμένο τό νοῦ καί τήν καρδιά μας στό μεγαλύτερο αὐ­τό γεγονός τῆς ἱστορίας καί τῆς σωτηρίας μας; Μᾶς συνέχει ἡ Θυσία τοῦ Κυρίου; Ὄχι μόνο τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἀλλά πάντοτε. Ἄν μπορούσαμε νά συλλάβουμε ἔστω γιά λίγο τό τί ἔπαθεν ὁ Κύριος γιά μᾶς, θά μᾶς συνεκλόνιζε ἡ θυσία Του καί θά ἀλλοίωνε τήν ὕπαρξή μας ἡ ἄμετρη φιλανθρωπία Του. Δυστυχῶς ὅμως ἐμεῖς συχνά ξεχνιόμαστε στήν καθημερινότητά μας. Οἱ εἰδήσεις γιά τά διάφορα γεγονότα τοῦ κόσμου, οἱ πολιτικές ἀνακατατάξεις, οἱ οἰκονομικές κρίσεις καί μεταρρυθμίσεις εἶναι καιρός νά παύσουν νά ἀπορροφοῦν τόσο πολύ τήν καρδιά μας.

          Ἄς μᾶς συγκινήσει ἡ Θυσία τοῦ Κυρίου. Νά γίνει πάντοτε, ἰδιαιτέρως τώρα ὁ σταυρωθείς Κύριος τό κέντρο τῆς ζωῆς μας, ὁ ἀσίγαστος πόθος μας, ὁ ἀκατανίκητος ἔρως τῆς καρδιᾶς μας, ὁ μεγάλος ἀναμενόμενος. Νά τόν προσμένουμε καθημερινά στή ζωή μας μέ ἀγάπη καί εὐγνωμοσύνη. «Γιά νά μή ζοῦμε μέ ψέματα καί ψευδαισθήσεις, προσπαθώντας νά ξεδιψάσουμε μέ ζωγραφισμένα νερά, ἀλλά νά τρέχουμε στήν πηγή τῆς ζωῆς, πού εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Ἐσταυρωμένος Κύριος καί Θεός μας. Ἀλλοιῶς κινδυνεύουμε νά πάθουμε ὅ,τι ἔπαθε τό πλῆθος τῶν Ἑβραίων τήν Κυριακή τῶν Βαΐων μέ τά ψεύτικα ἐπιδερμικά συναισθήματα γιά τά ὁποῖα ὁμιλεῖ στή συνέχεια τό εὐαγγελικό μας ἀνάγνωσμα.

         Β΄ «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος»

        Ἡ εἴδηση τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου στήν Βηθανία κυκλοφόρησε ἀστραπιαῖα σ᾽ὁλόκληρη τήν πόλη τῶν Ἱεροσολύμων. Ἄρχισαν λοιπόν νά καταφθάνουν πλήθη λαοῦ γιά νά ἰδοῦν ὄχι μόνο τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἀλλά καί τόν ἀναστη­μένο  Λάζαρο. Ἀρκετοί μάλιστα ἀπό τούς ἐπισκέ­πτες ἐκείνους ἐπιβεβαίωναν τό θαῦμα τῆς ἀνα­στάσεως τοῦ Λαζάρου καί αὐτό γινόταν αἰτία πολλοί ἄνθρωποι νά πιστεύσουν στόν Χριστό. Ὅλη αὐτή ἡ κατάσταση ἀναστάτωσε τούς ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀποφάσισαν νά θανατώσουν ὄχι μόνο τόν Ἰησοῦν, ἀλλά καί τόν Λάζαρον.

   Τήν ἑπόμενη ἡμέρα μόλις ὁ Κύριος ξεκίνησε γιά τήν πόλη τῶν Ἱεροσολύμων, ἀμέτρητα πλήθη λαοῦ, χωρίς νά μποροῦν νά συγκρατήσουν τόν ἐνθουσιασμό τους, ξεχύθηκαν στούς δρόμους. Ἔκοβαν κλαδιά ἀπό τούς φοίνικες καί ἔβγαιναν ἔξω ἀπό τήν πόλη μέ χαρά γιά νά ὑποδεχθοῦν τόν Χριστό. Μόλις τόν ἀντίκρυσαν ἄρχισαν νά φωνάζουν δυνατά: «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ». Ὁ Κύριος ἐρχόταν στήν πόλη «καθήμενος ἐπί πῶλον ὄνου, ὅπως τό εἶχε προφητεύσει ὁ Προφήτης Ζαχαρίας: «Μή φοβᾶσαι Ἱερουσαλήμ, γιατί ὁ βασιλιάς σου ἔρχεται ὄχι σάν τύραννος, ἀλλά πρᾶος καί ταπεινός, καθισμένος πάνω σέ γαϊδουράκι». Βέβαια οἱ Μαθητές τήν ὥρα ἐκείνη δέν καταλάβαιναν ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό ἐκπληρώνονταν ἡ προφητικοί λόγοι πού ἀναφέραμε. Τό κατάλαβαν ὅμως ἀργότερα, μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου φωτισμένοι ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα.

   Ἡ ὑποδοχή πού ἐπεφύλαξαν ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρω­ποι στόν Χριστόν μας ἦταν πραγματικά μεγαλειώδης. Τό πρόβλημα ὅμως στήν ὅλη ὑπόθεση εἶναι ὅτι νόμιζαν πώς ὑποδέχονται ἕνα κοσμικό ἄρχον­τα, ὁ ὁποῖος ἐπρόκειτο σύντομα νά ἐγκαθιδρύσει μιά ἐπίγεια βασιλεία, καί ἔτσι θά συντρίψει τούς Ρωμαίους καί θά κατακτήσει ὅλη τή γῆ. Δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν ὅτι ὁ Χριστός, τόν ὁποῖον ὑποδέ­χονταν, εἶναι ὄχι ἁπλῶς ὁ βασιλιάς τοῦ κόσμου, ἀλλ᾽ ὁ βασιλιάς τοῦ σύμπαντος κόσμου, τῶν ἐπουρανίων, τῶν ἐπιγείων καί τῶν καταχθονίων. Εἶναι ὁ Βασιλεύς τῶν Βασιλευόντων καί Κύριος τῶν κυριευόντων. Εἶναι βασιλιάς κυρίως τῶν καρδιῶν, πού δέν ζητεῖ τίποτε ἄλλο ἀπό ἐμᾶς παρά μόνο τήν ἀγάπη μας, τήν ἀφοσίωσή μας, τήν καρδιά μας. Ὁ Κύριος εἶναι βασιλιάς πού θέλει ὄχι νά ἐξουσιάζει χῶρες καί λαούς καί πλήθη ἄβουλα, ἀλλά τίς καρδιές τῶν ὑπηκόων Του.  Καί θέλει νά τίς ἐξουσιάζει ὄχι γιά νά τίς καταπιέζει, ἀλλά γιά νά τίς γεμίζει μέ τά οὐράνια δῶρα Του. Καί ἀκόμη περισσότερο γιά νά τίς ἑτοιμάζει νά μετάσχουν στήν αἰώνια βασιλεία Του.

                             ****        

      Καθώς θά ἀντικρύσουμε τόν Κύριο αὐτές τίς ἡμέρες νά πορεύεται πρός τό Πάθος, νά ἀνεβαίνει στόν Σταυρό, νά συντρίβει τόν θάνατο, ἄς ἀτενίζουμε τό ἔνδοξο τέρμα. Τήν μεγάλη χαρά πού θά μᾶς δώσει ἡ μεγάλη ἐκείνη ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του, πρός τήν ὁποία ὀφείλουμε νά κατευθύνουμε τά βήματά μας ἀγωνιζόμενοι κατά τῆς ἁμαρτίας καί ψάλλοντας μέ ὅλη μας τήν δύναμη τόν ὑπέροχο ὕμνο Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος Βασιλιάς τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἐκφωνήθηκε  στόν Ἱερό Καθεδρικό Ναό  Ἁγίου Ἰωάννου Λευκωσίας  Κυριακή 05.04.2015