Ὁ πιό ἀξιόπιστος λόγος - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή ΛΑ´

Ὁμιλία εἰς τόν Ἀπόστολον

Ὁ πιό ἀξιόπιστος λόγος 

(Α΄Τιμοθ. α΄15-17)

Α´ Ὁ Θεός συγχωρεῖ τούς ἁμαρτωλούς

Β´ Νά τόν δοξολογοῦμε γιά τή μεγάλη δωρεά Του                ˜˜˜˜˜˜˜˜  

Μεγάλη, σοβαρή καί χαρμόσυνη  ἀλήθεια πρόκειται νά διακηρύξει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ἀδελφοί μου. Γι’ αὐτό καί ἀρχίζει μέ τά λόγια: «πιστός ὁ λόγος καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος». Παιδί μου, λέγει στόν Τιμόθεο καί στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, παιδί μου ἀγαπητό, ὁ λόγος πού θά σοῦ πῶ στή συνέχεια εἶναι κατά πάντα ἀξιόπιστος. Ἄξιος νά τόν δεχθεῖς μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς σου καί σύ καί ὅλοι ἀνεξαιρέ­τως οἱ ἄνθρωποι. Καί ποιός εἶναι ὁ λόγος αὐτός; «Χριστός Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἁμαρτω­λούς σῶσαι».           

*****

Α´ Ὁ Θεός συγχωρεῖ τούς ἁμαρτωλούς

Τιμόθεε, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἦρθε στόν κόσμο γιά νά σώσει τούς ἁμαρτωλούς. Αὐτός εἶναι ὁ ἀξιόπιστος λόγος. Πολλοί λόγοι βγαίνουν ἀπό τά στόματα τῶν ἀνθρώπων. Κάποιοι ἀπ’αὐτούς ἔχουν κάποια σχέση μέ τήν ἀλή­θεια, τίς περρισσότερες φορές ὅμως εἶναι ὑπερ­βολικοί, ἤ λόγοι ψεύτικοι. Ἕνας εἶναι ὁ ἀπόλυ­τα ἀληθινός λόγος, ὁ λόγος  ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ Ἅγιος καί ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε οἱ ἁμαρτω­λοί. Ἡ ἁμαρτία μᾶς ἔχει ἀρρωστήσει μᾶς κατέστησε ξένους πρός τόν μόνο ἀληθινό Θεό.  Μᾶς καταδίκασε  στόν αἰώνιο θάνατο, τόν χωρισμό ἀπό τήν αἰτία τῆς ὕπαρξής μας πού εἶναι ὁ Θεός.   

Στό σημεῖο αὐτό ὁ μεγάλος Ἀπόστολος ξετυλίγει ἐνώπιόν μας τήν ἁγιασμένη ψυχή του. Ταπεινώνει τόν ἑαυτό του καί τόν φέρνει παράδειγμα πρός ἐπιβεβαί­ωση αὐτῶν πού εἶπε. Ἐγώ, λέγει, εἶμαι ὁ πιό μεγάλος ἁμαρτωλός. Διότι ἐγώ ὑπῆρξα «βλάσφημος καί ὑβριστής καί διώκτης» τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Τά χέρια μου τά ἐμόλυνα μέ τή σύλληψη τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ καί τήν παράδοσή τους στά χέρια τῶν δημίων. Ἐμένα λοιπόν τόν χειρότερο ἀπό τούς ἁμαρτωλούς ἦρθε νά σώσει ὁ Χριστός. «Ἀλλά διά τοῦτο ἠλεήθην, λέγει, ἵνα ἐν ἐμοί πρῶ­τον ἐνδείξηται Ἰησοῦς Χριστός τήν πᾶσαν μακροθυμίαν». Γι’αὐτό ἀκριβῶς ἐλεήθηκα· γιά νά δείξει σέ μένα περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον ἁμαρτωλό ὅλη του τή μακροθυμία ὁ Χριστός. Εἶμαι τόσο ἁμαρ­τωλός, ὥστε χρειάζεται νά δείξει ὁ Κύριος σ’ ἐμένα ὄχι ἕνα μέρος, ἀλλά ὁλόκληρτη τή μακροθυμία Του. Μέ ἔσωσε καί γιά ἕνα ἀκόμη λόγο: «πρός ὑποτύπωσιν τῶν μελλόντων πιστεύειν ἐπ’αὐτῷ εἰς ζωήν αἰώνιον». Μέ ἔσωσε, γιά νά εἶμαι ὑπόδειγμα σ’ ἐκείνους πού πρόκειται νά πιστέψουν σ’ Αὐτόν, γιά νά κληρονομήσουν τήν αἰώνια ζωή.

Βλέπετε, ἀδελφοί μου, τήν μεγάλη ταπείνωση τοῦ Ἀποστόλου! Ὁ Παῦλος ἦταν ἄμεμπτος κατά τόν Νόμον. Τηροῦσε μέ κάθε ἀκρίβεια τίς διατάξεις τοῦ Νόμου.  Καί αὐτό πού ἔκανε νά κυνηγᾶ τούς χριστιανούς, τό ἔκανε, διότι πίστευε ὅτι ὁ χριστιανισμός ἦταν αἵρεση πού ἔθιγε τήν πίστη στόν ἕνα ἀληθινό Θεό, τόν Θεό τοῦ Ἰσραήλ. Ὁ Χριστός τόν συνεχώρηασε γι’αὐτό τό λάθος του καί  τόν κατέστησε πρωτοκορυφαῖο Ἀπόστολό Του, διότι ἀκριβῶς  κατάλαβε τό λάθος του. Κατάλαβε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός τόν ὁποῖο ἐδίωκε στά πρόσωπα τῶν χριστιανῶν εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ Σωτήρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Εἶναι σίγουρος ὅτι ὁ Θεός δέχθηκε τή μετάνοιά του, εἶναι ἀπόλυτα βέβαιος ὅτι συγχωρήθηκε τό ἁμάρτημά του· ὅμως τό θυμᾶται καί συντρίβεται γι’αὐτό, ἔστω κι ἄν τό διέπραξε  τότε πού βρισκόταν στήν ἄγνοια.

Μέσα στήν ἄπειρη σοφία του ἐπέτρεψεν, ἀδελφοί μου,  ὁ Ἅγιος Θεός νά πέσουν μεγάλοι ἄνθρωποι σέ μεγάλα ἁμαρ­τήματα γιά νά δώσει θάρρος σ’ἐμᾶς τούς  ἁμαρτωλούς καί νά καταστρέψει τά τεχνάσματα τοῦ διαβόλου, νά κόψει τήν ἀφορμή τῆς ἀμετανοησίας καί ἀπιστίας. Παρεχώρησε νά πέσει ὁ Δαυῒδ στήν μοιχεία καί τόν φόνο γιά νά παραδειγματίζονται μέ τή μετάνοιά του οἱ ἄσωτοι καί φονεῖς. 

Ἐπέτρεψε νά πέσει ὁ Πέτρος ὁ θερμός καί ζηλωτής Ἀπόστολος καί νά ἀρνηθεῖ τόν Διδάσκαλό του μέ ὅρκο γιά νά δείξει ὅτι οἱ ληστές καί οἱ ἀρνητές τῆς πίστεως γίνονται δεκτοί, ὅταν χύσουν τά δάκρυα τοῦ Πέτρου.

Ἐπέτρεψε νά πέσει ὁ Παῦλος, νά γίνει διώκτης καί ὑβριστής, γιά νά βεβαιώσει τούς πάντες ὅτι δέχεται ἡ ἀγάπη Του τούς μεγαλύτερους διῶ­κτες τῆς πίστης καί τούς φοβερότερους ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας γιά νά τούς ἀναδείξει μεγάλους ἁγίου καί κληρονόμους τῆς αἰώνιας κληρονομίας Του, ἀρκεῖ νά δείξουν τήν ταπείνωση καί τή συντριβή τοῦ Παύλου.

Τά παραδείγματα τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἀποστόλων φωνάζουν καί διαμαρτύρονται καί διακηρύσσουν:  δέν ὑπάρχει ἀσυγχώρητο ἁμάρτη­μα ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει εἰλικρινής μετάνοια καί θερμά δάκρυα καί βαθειά ταπείνωση.

Ἄς προσέλθουμε λοιπόν πρός τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή μας Χριστό μέ τήν ταπείνωση τοῦ Παύλου, μέ τά δάκρυα τοῦ Πέτρου καί τήν μετάνοια τοῦ Δαυῒδ, γιά ὅ,τι ἐκάμαμεν εἴτε ἀπό ἄγνοια ὅπως ὁ Παῦλος, εἴτε ἀπό ἀδυναμία ὅπως ὁ Πέτρος, εἴτε ἀπό ἀπροσεξία ὅπως ὁ Δαυῒδ καί θά μᾶς συγχωρήσει ὁ Θεός καί ἀντί τῆς θλίψης καί τῆς ὀδύνης τῶν ἁμαρτιῶν μας θά χύσει πλούσια τή χάρι καί τήν εἰρήνη στίς ψυχές μας, θά διανοίξει ἐλεύθερη τήν εἴσοδο τῆς οὐράνιας Βασιλείας Του, γιά νά ζήσουμε ἐκεῖ τήν αἰώνια ζωή. Καί τότε εὐγνώμονες καί ἐμεῖς ὅπως ὁ Παῦλος θά ἀναπέμπουμε στόν Κύριο καί Θεό μας ἀτέλειωτη τήν δοξολογία ἀναφωνώντας μαζί μέ τόν θεορρήμονα Ἀπόστολο τό: «δόξα καί τιμή τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων».

****

Β´ Νά τόν δοξολογοῦμε γιά τή μεγάλη δωρεά Του

Στόν βασιλέα λοιπόν πού εἶναι κύριος τῶν αἰώνων καί ὅλων τῶν κτισμάτων πού ἔγιναν μέσα στούς αἰῶνες αὐτούς, στόν ἄφθαρτο, ἀόρατο, ἕνα καί μόνο σοφό Θεό, ἄς εἶναι τιμή καί δόξα στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός συνεχώρησε τόν Παῦλο, τόν ἔκαμε ἀπό διώκτη Ἀπόστολο. Τόν γέμισε μέ εὐεεργεσίες καί χάριτες. Τόν ἀνέδειξε καί τόν ὕψωσε μέχρι τρίτου οὐρανοῦ. Ἦταν δίκαιο λοιπόν, ὁ Παῦλος νά εύχαριστεῖ καί νά δοξάζει τόν Θεόν.  Καί αὐτό σημαίνει, λέγει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὅτι κάθε προσευχή μας πρέπει νά ἔχει τέλος δοξολογητικό τοῦ Θεοῦ. Καί συνεχίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος: Ἐπειδή ὁ Θεός ἀληθῶς εἶναι τόσον μέγας καί ἔνδοξος καί θαυμαστός ὁποῦ ἔχει φυσικήν καί οὐσιώδη τήν δόξαν δι’αὐτό καί Θεός τῆς δόξης ὀνομάζεται εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν καί τίποτε ἄλλο δέν τοῦ πρέπει παρά δόξα, κράτος,  αἴνεσις  καί ὕμνος ἀπό ὅλα τά λογικά κτίσματα ἀγγέλους καί ἀνθρώπους καί ὄχι σέ περιορισμένο διάστημα χρόνου ἀλλ΄ εἰς τούτους τούς ἀτελευτήτους αἰῶνας τῶν αἰώνων. Καί ὅποιος ἀμελεῖ νά δοξάζει καί νά δοξολογεῖ τόν Θεόν, αὐτός δέν θά κερδίσει τήν μέλλουσαν ζωήν.

Αὐτό πρέπει νά κάμνωμεν καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, διότι,  ὅλοι, χωρίς καμμιά ἀπολύτως ἐξαίρεση, ζοῦμε μέσα στόν ὠκεανό τῶν εὐερ­γεσιῶν τοῦ Θεοῦ. Τῶν ὑλικῶν καί τῶν πνευμα­τικῶν δωρεῶν Του. Τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ τίς ἀπολαμβάνουμε καθημερινά. Πρό παντός ὅμως ὑπάρχει γιά ὅλους μας ἡ εὐεργεσία καί τό δῶρο τῆς μετανοίας καί ἡ συγχώρησή μας ἀπό μέρους τοῦ Χριστοῦ μας. Ἔχουμε λοιπόν καί ἐμεῖς χρἐος νά δοξάζουμε πάντοτε καί νά ὁμολογοῦμε τό ἅγιο Ὄνομά Του. Στίς προσευχές μας δέν πρέπει μόνο νά ζητοῦμε ἀπό τόν Θεόν. Νά μή εἴμαστε μικρόψυχοι καί συνεχῶς νά παρα­καλοῦμε. Εἶναι καθῆ­κον μας καί ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Δοξολογία μέ λόγια καί ὕμνους. Δοξολογία στήν προσευχή τοῦ δωματίου μας, ἀλλά καί στούς Ναούς μας, μέσα στά πλήθη καί τῶν ἄλλων πιστῶν. Καί ὅταν ψάλλεται ἡ δοξολογία νά τήν παρακολουθοῦμε μέ τήν καρδιά μας.

****

Τό συμπέρασμα τώρα τῶν ὅσων εἴπαμε εἶναι ὅτι δέν ὑπάρχει ἁμάρτημα πού δέν συγχω­ρεῖται ἀπό τόν Θεόν, ὅταν ὑπάρχει ἡ ταπείνωση καί ἡ συντριβή τοῦ Παύλου, τά θρερμά δάκρυα τοῦ Πέτρου καί ἡ μετάνοια τοῦ Δαυῒδ. Ἑπομένως σέ ὅποια κατάσταση πνευματική κι ἄν βρισκόμαστε, ὅσα πολλά καί βαριά ἁμαρτήματα βαραίνουν τή ψυχή μας, ποτέ δέν πρέπει νά ἀπελπιζόμαστε, ποτέ νά μή ἀπογοητευόμαστε. Ἀντίθετα ὅσο βαρύτερα τραυματισμένοι εἴμαστε τόσο δυνατότερα νά φωνάζουμε πρός τόν Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστόν ζητώντας τό ἔλεος καί τήν συμπάθειά του, ἀλλά καί νά μή παραλείπουμε νά δοξάζουμε μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς μας τό εὐλογημένο Ὄνομά Του, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης  

Ἱερός Καθεδρικός Ναός  Ἁγίου Ἰωάννου Λευκωσίας,

Κυριακή  24.01.2016