Ἡ φροντίδα γιά τήν ὑγεία μας - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή Β´Νηστειῶν (Γρηγορίου Παλαμᾶ)

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ἡ φροντίδα γιά τήν ὑγεία μας

«Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Μάρκ. β´5)

          Ἄλλο περίμεναν νά ἀκούσουν ἀπό τό στόμα τοῦ Κυρίου ὅσοι βρίσκονταν τήν ὥρα ἐκείνη στό σπίτι τῆς Καπερναούμ. Καθώς τό φορεῖο μέ τόν παραλυτικό ἐναποτέθηκε μπροστά στά Πανά­χραντα πόδια τοῦ μεγάλου ἰατροῦ, ὅλοι περί­μεναν νά ἀκούσουν τό:  «ἔγειρε καί περιπά­τει».        Σήκω πάνω καί περπάτα, ἤ σή­κω, πάρε τό κρεββάτι στήν πλάτη σου καί πήγαι­νε στό σπίτι σου. Καί ὅμως ἀντί τοῦ «ἔγειρε», ἀκούεται τό «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Ὅλοι παραξε­νεύονται. Οἱ γραμματεῖς σκανδαλί­ζονται, ὁ ἁπλός λαός τά ἔχει χαμένα. Τί συμ­βαίνει;  Ποιά σχέση μπορεῖ νά ἔχει ἡ παραλυσία τοῦ σώματος μέ τίς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου, τόν ὁποῖο βέβαια στή συνέχεια θεράπευσε καί σωμα­τικῶς ὁ πολυεύ­σπλαγνχος Κύριος; 

          Ἡ ἐνέργεια αὐτή τοῦ Κυρίου, ἀδελφοί μου, μᾶς διδάσκει δύο πράγματα: πρῶτον ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ αἰτία καί σωματικῶν ἀσθε­νειῶν ἀλλά καί ὅλων τῶν κακῶν, καί δεύτε­ρον ὅτι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι πρέπει νά ζητᾶμε κατά πρῶτο καί κύριο λόγο τήν ἀπαλλαγή μας ἀπ᾽αὐτήν.

*******

« Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου »

          Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου πάνω στή γῆ ἔχει παρομοιασθεῖ μέ ἑπτάχορδη κιθάρα, τῆς ὁποίας οἱ ἕξη χορδές χτυποῦν τήν λύπη καί ἡ μία τήν χαρά. Παντοῦ, ὅπου καί νά στρέψει κανείς τό βλέμμα του θά ἀντικρύσει πρόσωπα πονεμένα, μάτια κλαμένα, θά ἀκούσει κραυγές γοερές καί θρήνους ἀσταμάτητους. Ἀρρώστιες, θάνατοι, φτώχεια, ἀνεργία, συκοφαντίες, ἀδικίες, ἐπιβου­λές, ἀνηθι­κότητες, κάμνουν τά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων νά λούζονται στό ἁλμυρό καί τοῦ πό­νου ὑγρό. Θεομηνίες, ἀνομβρίες, καταστροφές βιβλικές ἀναστατώνουν τόν πλανήτη ἡ μία κατό­πιν τῆς ἄλλης.

          Καί ὅμως ἡ προσεκτική μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς μᾶς πληροφορεῖ καί μᾶς πείθει ὅτι ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο καί μακάριο μέσα στόν Παράδεισο. Μέσα στόν Παράδεισο τῆς Ἐδέμ, ἀγαπητοί μου, δέν ὑπῆρχε οὔτε ἀσθένεια, οὔτε πόνος, οὔτε καταστροφές, οὔτε θάνατος. Τά ζῶα ἦταν φίλοι καί ὑπηρέτες τοῦ ἀνθρώπου, κανένα ζῶο ἤ πουλί ἤ ἔντομο δέν τόν ἔβλαπτε. Τότε πῶς ἐμφανίστηκαν ὅλα αὐτά; Πότε εἰσόρ­μη­σαν στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου; Τότε ἀκριβῶς πού οἱ Πρωτόπλαστοι ἁμάρτησαν. Τότε πού παρ­έ­βησαν τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τότε ἡ φαρμα­κωμένη αὐτή πηγή, ἡ ἁμαρτία, ἐδηλητη­ρίασε ὅλη τήν ζωή μας, ὅλο τόν κόσμο.

          Ἀπό τότε ἄρχισε ἡ ἀπαίσια δουλεία, πού κρατεῖ σκλαβωμένο τόν ἄνθρωπο καί τόν τυραν­νεῖ ἀλύπητα, καί στό τέλος τόν παραδίδει φρικτά παραμορφωμένο στόν θάνατο. Μᾶς τό λέει πολύ παραστατικά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του: «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρ­τίας θάνατος» λέγει (Ρωμ. στ´23). Ἡ πληρωμή δηλαδή πού κάνει ἡ ἁμαρτία σέ ὅσους τήν δια­πράττουν, εἶναι θάνατος. Θάνατος μάλιστα δι­πλός. Θάνατος καί τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς.        Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, τοῦ ὁποίου τή μνήμη γιορτάζουμε σήμερα μᾶς λέει ὅτι: «καθάπερ ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τοῦ σώμα­τος, θάνατός ἐστι τοῦ σώματος, οὕτως ὁ χωρι­σμός τοῦ Θεοῦ ἀπό τῆς ψυχῆς, θάνατός ἐστι τῆς ψυχῆς». Ὅπως δηλαδή ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα εἶναι θάνατος τοῦ σώματος, ἔτσι καί ὁ χωρισμός τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ψυχή λόγῳ τῆς ἁμαρτίας, εἶναι θάνατος τῆς ψυχῆς.

          Ἑπομένως, ἡ ρίζα καί ἡ πηγή ὅλων τῶν κα­κῶν εἶναι ἡ ἁμαρτία τῶν πρωτοπλάστων, τήν ὁ­ποία ὅμως ἐπαναλαμβάνει ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς στή ζωή του.

Γι᾽αὐτό ἄλλωστε παρατηροῦμε ὅτι, σέ ἀρκετές περιπτώσεις, ὁρισμένα ἁμαρτήματα, ἰδι­αι­τέρως βδελυρά καί ἀκάθαρτα, προκαλοῦν καί σωματικές ἀσθένειες. Ζεῖ κάποιος ζωή ἀνηθικό­τητας καί εἰσπράττει ἀσθένειες φοβερές, συντο­μεύοντας τή ζωή του καί καταστρέφοντας τή ζωή ἄλλων.

          Ἀποτελεῖ πείρα ὅλων μας τό γεγονός ὅτι κάθε φορά πού ἁμαρ­τάνουμε ἤ κινούμαστε πρός τήν διάπραξη κάποι­ας ἁμαρτίας, γεμίζουμε ἀπό πίκρα, ἄγχος καί ταραχή.  Ἡ ἀπόλαυση ὁποιασ­δήποτε ἁμαρτίας διαρκεῖ λίγο, ἐλάχιστο χρονικό διάστη­μα. Ἐπειτα ὅμως ἔρχονται τά φρικτά ἀπο­τελέσματά της: ἀκολουθεῖ ἡ ἀγωνία πού πνίγει τήν ψυχή· ἡ ἀνησυχία, πού φέρνει κατάθλιψη καί  κατάπτωση τῶν δυνάμεων, νευρικούς κλονι­σμούς· ἔρχεται τό αἴσθη­μα τῆς ἐνοχῆς, πού ὁδη­γεῖ σέ ἀπόγνωση καί ἀπελπισία.

          Μᾶς τό λέει ξεκάθαρα πάλιν ὁ θεῖος Ἀπό­στολος Παῦλος, ὁ φωτισμένος ἀπό τό Πανά­γιο Πνεῦμα ἀνατόμος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. «Θλῖ­ψις, μᾶς λέγει, καί στενοχωρία ἐπί πᾶσαν ψυχήν ἀνθρώπου τοῦ κατεργαζομένου τό κακόν» ( Ρωμ. β´9). Στήν ψυχή ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος δέν ἀκολουθεῖ καί δέν ἀγωνίζεται νά ἐφαρμόσει τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀλλά παρασύ­ρεται στήν διάπραξη τοῦ κακοῦ, πού εἶναι ἀντίθε­το πρός τό θεῖο θέλημα, στήν ψυχή αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου θά βασιλεύει ἡ θλίψη καί ἡ στενοχώ­ρια.

          Ἡ ἁμαρτία λοιπόν εἶναι ἡ μεγαλύτερη καί χειρότερη ἀσθένεια. Καί αὐτή τήν ἀσθένεια εἶναι ἀνάγκη ὅλοι μας, νά φροντίζουμε πρίν ἀπό κάθε τι ἄλλο νά τήν θεραπεύουμε.

******

          Αὐτή τήν ἀνάγκη θέλει νά μᾶς ὑπογραμ­μίσει ὁ Κύριος μέ τήν κίνησή του αὐτή ἀπέναντι στόν παραλυτικό τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Γι᾽ αὐτό τοῦ ἔδωσε πρῶτα τήν συγχώρηση τῶν ἁμα­ρτιῶν του καί ἔπειτα τοῦ πρόσφερε τήν θερα­πεία τοῦ σώματος, τήν ἀπαλλαγή ἀπό τήν ἀσθένειά του. Μέ τήν ἐνέργειά Του αὐτή εἶναι σάν νά φωνάζει σέ ὅλους μας ὁ Κύριος: ἄνθρωποι, πού βασανίζεστε καί ταλαιπωρεῖσθε, σ᾽ αὐτό τόν κό­σμο ἀπό διάφορες ἀσθένειες καί ἀμέρτητα προ­βλήματα, καταλάβετε πώς ἡ μεγα­λύτερη ἀσθέ­νεια, ἡ χειρότερη συμφορά, ἡ πιό «κακιά ἀρρώ­στια» ἀπό ὅλες τίς κακιές ἀρρώστιες εἶναι ἡ ἁμαρτία. Αὐτήν λοιπόν νά ζητεῖτε νά θεραπεύ­σετε πρώτην.

          Ὁ τρόπος αὐτός τοῦ Κυρίου μας μᾶς ἐλέγχει. Κι ἐμεῖς σάν τόν παραλυτικό καί τούς τέσσαρες φίλους του, εἴμαστε σέ θέση ὄχι σκεπή σπιτιοῦ νά ξεσκεπάσουμε, ἀλλά σέ ὅλα τά νοσο­κομεῖα τῆς  Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς νά πᾶμε, ξοδεύοντας ἀκόμη καί τήν περιουσία μας ὅλη, προκειμένου νά βροῦμε θεραπεία καί νά ἀπαλλα­γοῦμε ἀπό κάποια ἀρρώστια, πού βασανίζει τό σῶμα μας.

          Βέβαια κάτι τέτοιο δέν εἶναι κακό. Τόν για­τρό καί τήν ἰατρική, ὅπως καί κάθε ἐπιστήμη, μᾶς λέει ὁ σοφός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τήν ἔδωκεν ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο. Θά φροντίσουμε λοιπόν τήν ὑγεία τοῦ σώματός μας. Τό ἐρώτημα εἶναι: γιατί δέν δείχνουμε τόν ἴδιο ζῆλο γιά τήν θερα­πεία τῆς ἄρρωστης ἀπό τήν ἁμαρτία ψυχῆς μας; Γιατί δέν τρέχουμε καί γιά τήν ψυχή μας στόν γιατρό μέ τήν ἴδια λαχτάρα καί ἐπιμονή;

          Μήπως ὁ γιατρός αὐτός βρίσκεται μακριά; Μήπως χρειάζεται νά ξοδέψουμε περιουσίες  γιά νά μᾶς θεραπεύσει; Ἀλλά, ἀδελφοί μου, αὐτός ὁ Ἰατρός, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ὄχι μόνο χρή­ματα δέν παίρνει, ἀλλά καί μᾶς παρακαλεῖ νά τρέξουμε κοντά Του: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, μᾶς φωνάζει, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια´28). Ἐλᾶτε κοντά μου ὅλοι οἱ κουρασμένοι καί βαρυφορτωμένοι ἀπό τά βάρη τῆς ἁμαρτίας, καί ἐγώ θά σᾶς ξεκου­ράσω. Καί, ὅπως εἴπαμε, δέν βρίσκεται μακριά μας. Εἶναι μέσα στήν Ἐκκλησία μας. Αὐτή ὁ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, πού Ἀρχηγό καί Κεφαλή της ἔχει τόν Χριστό, εἶναι τό πνευματικό ἰατρεῖο. Καί τό ἰατρικό προσωπικό τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ ἰατρείου, οἱ ἱερεῖς καί οἱ πνευματικοί, εἶναι καί αὐ­τοί κοντά μας. Αὐτοί ἔχουν λάβει ἀπό τόν Χρι­στό τήν ἐξουσία νά θεραπεύουν τίς ψυχές. Ἄς τρέ­ξουμε κοντά τους, λοιπόν, μέ μετάνοια εἰλικρινῆ, μάλιστα τώρα τήν Μ.Τεσσαρακοστή. Μήν καθυ­στεροῦμε, ἀδελφοί. Μήν ἀμελοῦμε, μήν ἀ­ναβάλ­λουμε.

*****

« Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου »

          Ἀδελφοί! Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας μέ τό παράδειγμά τους μᾶς διδάσκουν, ὅπως λέγει ὁ Μ.Βασίλειος: «ὑπερορᾶν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δέ ψυχῆς, πράγματος ἀθανά­του». Νά φροντίζουμε μέν τό θεόπλαστο σῶμα μας καί τήν καλή του κατάσταση, τήν ὑγεία του, ἀλλά νά μήν ἀποτελεῖ ἡ φροντίδα αὐτή τό καίριο μέλημά μας. Διότι "παρέρχεται", φθείρεται. Ἀλλά νά φροντίζουμε μέ ἐπιμέλεια τήν ψυχή, πού εἶναι ἀθάνατη.

          Νά τήν φροντίζουμε, διότι ἡ ὀμορφιά τῆς ψυχῆς εἶναι ἐκείνη, πού θά ἀποτυπωθεῖ στό ἀνα­στημένο σῶμα μας κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας. Ἐκεῖ θά ἀντικρύσουμε μεγάλες ἐκπλήξεις. Ἄνθρωποι, πού ἐδῶ στή γῆ ἦταν ἄσχημοι, ἄρρωστοι, μέ σῶμα καχεκτικό καί εὔθραυστο ἐκεῖ θά λάμπουν σάν τόν ἥλιο. Ἐνῶ ἄλλοι, πού ἔλαμπαν ἐδῶ ἀπό ὀμοφιά, καί εἶχαν σιδερένια ὑγεία, θά εἶναι σκοτεινοί σάν τήν Κόλαση.

          Αὐτό τό τελευταῖο νά μή τό δώσει ὁ Θεός γιά κανένα μας. Ἤ μᾶλλον κανείς νά μή τό δια­λέξει. Διότι ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτᾶται τό ποῦ καί πῶς θά εὑρεθοῦμε.

          Μακάρι ὅλοι μας νά εὑρεθοῦμε ἐκεῖ στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στήν χώρα τοῦ φωτός, στήν κοινωνία τῶν Ἁγίων, στόν Παράδεισο ὅπου θά βρίσκονται ὅλοι οἱ λυτρωμένοι μέ τό πανάγιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας.

 Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης