Τά δύο άκρα - π. Δανιήλ Ἀεράκη

Τά δύο άκρα

τοῦ ἀρχ/του Δανιήλ Ἀεράκη

Ἀφορμές σκανδαλισμοῦ δίνονται ἀπό τούς λεγομένους οἰκουμεvιστές. Πολλοί μάλιστα εἶδαν ἐπικίνδυνα βήματα στή λεγομένη «Μεγάλη και Ἁγία Σύνοδο», στήν Κρήτη, τόν παρελθόντα Ἰούνιο.

Στό φυλλάδιο «Πρός τόν Λαό» τής Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας (φ. 49), τονίζεται ἡ ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας:

«Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐκφράζει τήν ἑνότητα καί τήν καθολικότητά της διά τῶν ἱερῶν Μυστηρίων... Ἀξίζει νά σημειωθεῖ, ὅτι ἡ Ἁγία Σύνοδος δέν ἀναφέρθηκε μόνο στό κῦρος τῶν γνωστῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλά σέ αὐτήν γιά πρώτη φορά ἀναγνωρίσθηκαν ὡς Σύνοδοι “καθολικοῦ κύρους”, δηλαδή ὡς Οἰκουμενικές, ἡ Σύνοδος ἐπί Μεγ. Φωτίου (879-880), οἱ ἐπί ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ (1341, 1351, 1368), καί οἱ ἐν Κωνσταντινουπόλει γιά τήν ἀποκήρυξη τῆς Συνόδου τῆς Φλωρεντίας (1438 - 1439), τῶν προτεσταντικῶν δοξασιῶν (1638, 1642, 1672, 1691) καί τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ ὡς ἐκκλησιολογικῆς αἱρέσεως (1872)».

Βέβαια ὑπάρχουν καί πολλοί, οἱ ὁποῖοι στή Σύνοδο τῆς Κρήτης βλέπουν μόνο προδοσίες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως! Δικαίωμα νά διαφωνῆ ἔχει ὁ ὁποιοσδήποτε. Ἐκείνο πού δέν χωρᾶ εἶναι ὁ φανατισμός, ὁ ἐκτός ὁρίων ζηλωτισμός, ἡ ἀπόσχισις ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Τό «διαφωνῶ» μέ οἰκουμενιστικές ἐνέργειες π.χ. τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, δέν σημαίνει και «ἀποκόπτομαι» ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας!

Τά σχίσματα εἶναι δυσίατες πνευματικές ἀσθένειες.

Τώρα τελευταῖα, μερικοί κληρικοί, ἀντί γιά τή λέξι «σχίσμα», χρησιμοποιοῦν και τίς λέξεις «ἀποτείχισις», «διακοπή μνημοσύνου», «ἀκοινωνησία». Καί στηρίζουν τίς ἐνέργειές τους ὅλοι, σ’ ἕνα κανόνα, στόν ιε´ τῆς Πρωτοδευτέρας Συvόδου.

Ἀλλ’ ὁ κανόνας αὐτός δέν εἶναι ὑποχρεωτικός. Εἶναι δυvητικός. Δίνει τό δικαίωμα, δηλαδή, νά διακόπτη κάποιος τό μνημόσυνο τοῦ ἐπισκόπου, στόν ὁποῖον ἀνήκει, ἐφ’ ὅσον ὁ ἐπίσκοπος κηρύττει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» αἵρεσιν. Καί γεννᾶται τό ἐρώτημα: Ὁ Σεβασμ. π.χ. Μητροπ. Φλωρίνης κ. Θεόκλητος κήρυξε καμμία αἵρεσι, καί δή «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», δηλαδή προκλητικά; Ὅλοι μιλᾶνε γιά τήν ὀρθή πίστι καί τόν προσεκτικό του βίο! Γιατί, λοιπόν, ν’ ἀποκοποῦν κληρικοί, πού ἀνήκουν στήν ἐπισκοπή του;

Δικαιολογοῦν οἱ ἀποσχιζόμενοι τήν πρᾶξι τους: «Ἄν ὁ ἐπίσκοπος μνημονεύη τόν Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, εἶναι... αἱρετικός, ὅπως ἐκεῖνος!». Κατά πρῶτον, ὁ ἐπίσκοπος (ἄν ἀκούη ἀπό τόν Πατριάρχη ἐγνωσμένη αἵρεσι), μόνο αὐτός ἔχει δικαίωμα (ὄχι ὑποχρέωσι) νά διακόψη τό μνημόσυνό του. Τό δικαίωμα αὐτό δέν τό ἔχει πρεσβύτερος, πού ἀνήκει σέ ἄλλον ἐπίσκοπο, ἐγνωσμένης μάλιστα πίστεως καί ἀρετής.

Ποιός ἄλλος ἔγραψε πρός Πατριάρχη Κων/λεως περισσότερα ἀπό τόν μακαριστό π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο; Καί ὅμως, οὐδέποτε συνέστησε διακοπή μνημοσύνου, δηλαδή, διακοπή κοινωνίας μέ ἐπίσκοπο! Στό βιβλίο του «Τά δύο ἄκρα» (ἔκδοσις Μονῆς Κεχαριτωμένης) καυτηριάζει ἐπικίνδυνα οἰκουμενιστικά βήματα, ἀλλά καί διαφωνεῖ μέ ἀποσχιστικές ἐνέργειες ἐξαιτίας οἰκουμενιστικῶν βημάτων.

Οὕτε σκανδαλίζουμε μέ οἰκουμενιστικές ἐνέργειες, οὕτε ἐνεργοῦμε κατά τό δοκοῦν. Διαφωνοῦμε καί μέ τά δύο ἄκρα!