ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΡΙΝΕΛΛΗΣ Τού ήθους λειτουργός πανάριστος! - ΒΑΣ. Π. ΚΑΥΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΡΙΝΕΛΛΗΣ

Τού ήθους λειτουργός πανάριστος!

ΤΟΥ ΒΑΣ. Π. ΚΑΥΚΟΠΟΥΛΟΥ

Προ ολίγων ημερών, με αφορμή τα ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΑ, ο Σεπτός Ποιμενάρχης μας κ. κ. Χρυσόστομος και η γεραρά, ιστορική Ι. Μ. Γηροκομείου, ετίμησαν –και ορθώς- κάποιες προσωπικότητες τού τόπου μας, μας, οι οποίες έχουν λειτουργήσει κατά τρόπον ευεργετικόν στην κοινωνία και, εν προκειμένω, στην ιστορική ως άνω σεβασμία Μονή μας. Μεταξύ των τιμηθέντων, ήταν και ο γνωστός και πολυσέβαστος και κ. Ελευθέριος Μαρινέλλης. Άνθρωπος κύρους, ειδικού βάρους, τρανός παρά το μικρό του δέμας, με σημαντική προσφορά στην υπόθεση τής Παιδείας –αφ’ ου υπήρξε λειτουργός τής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης διδάσκων πρωτίστως ήθος, ευσεβής και φιλοάγιος, σταθερά προσηλωμένος στο ορθόδοξο φρόνημα!

Γνώρισα τον κ. Λευτέρη το 1980. Συμμετείχε, κατά κάποιον τρόπο ως καθηγητής στο ανώτερο κατηχητικό μας, τής Αγ. Σοφίας Πατρών, υπό τον άγιο Γέροντά μας π. Συμεών Χατζή. Σημειωτέον, ότι στο εν λόγω κατηχητικό, που ήταν μια υπέροχη εφηβική και φοιτητική συντροφιά, συμμετείχε και ο σπουδαίος σήμερα, κληρικός, π. Νεκτάριος Κωτσάκης, ο γιατρός Γ. Βέργος, οι Γιώργος και Τάκης Αναγνώστου, η …αφεντομουτσουνάρα μου κ. ά. π. Βγάζαμε ακόμη, μέχρι εφημερίδα! Γεγονός, για εκείνη την εποχή.

Από τότε, λοιπόν, με τον κ. Λευτέρη γίναμε μια παρέα. Παρ’ ότι μεγαλύτερος όλων μας, σχεδόν πατέρας μας, ήταν τέτοια η χημεία μας που δεν μπορεί να περιγραφή με λόγια… Σύνδεσμός μας πνευματικός, αληθινό κέντρο εκκλησιαστικής ζωής ο άγιος κληρικός π. Συμεών Χατζής. Ο κ. Λευτέρης μάς συμβούλευε, μάς έκανε γνωστή την πνευματική του εμπειρία, ενώ μάς επλούτιζε με τη γνώση και τη σοφία του! Ας σημειωθή ακόμη, ότι με την κόρη του, Μαρία, για χρόνια εργαζόμασταν μαζύ στο Πατραϊκό Ωδείο.

Κάλλιστα λοιπόν, μπορώ να πω για τον κ. Λευτέρη, ότι αξίως και δικαίως επηνέθη και ετιμήθη. Πρόκειται για σοβαρό συγγραφέα –για τούτο και μέλος τής Εταιρείας Λογοτεχνών ν/δ Ελλάδος- τίμιο άνθρωπο και ανιδιοτελή. Με δυνατά και ανώτερα κριτήρια ζωής. Η αρετή είναι πάντα στο κέντρο τής ζωής του και μάχεται ολόψυχα γι’ αυτήν. Έχει μοναδικό ήθος, ενώ μεταδίδει αθόρυβα υγεία και φως.

Η προβληματική που βάζει στην έννοια «ήθος», η προσωπικότητα τού κ. Μαρινέλλη, προσδιορίζει αυτή τη σπουδαία αρετή ως υποκείμενο ό, τι βαθύτερου έχει ο άνθρωπος στην ψυχή του, το οποίο προσδιορίζει, με τη σειρά του, τις πράξεις του και την εσωτερική του ζωή (τού ανθρώπου). Η λέξη τα «ήθη» (πληθ.), χρησιμοποιείται για τα ζητήματα που έχουν σχέση με την ηθική, υπό την ευρεία έννοια τής λέξης, κοινωνικών πράξεων και εθίμων. Φυσικά, το ήθος διαφέρει από το έθος (έθιμο), ως προς το ότι το μεν ήθος σχετίζεται με την ποιότητα τής ύπαρξης τού ανθρώπου, το δε έθος προέρχεται από την συνήθεια ή την παράδοση και τις κοινωνικές συνθήκες τής ζωής. Το σημειώνω, Φίλες και Φίλοι, αυτό, για να μην ταυτίζουμε εννοιολογικά τα ήθη και τα έθιμα. Με την ευκαιρία: Το έθιμο, ασφαλώς, κουβαλάει και ήθος, καλό ή κακό. Μακάρι βέβαια όλα τα έθιμά μας να έχουν ήθος υψηλό και θείο. Τότε, ζούμε θεία. Ένθεα. Αυτή την ένθεη βιωτή έχει κάμει πράξη ο κ. Μαρινέλλης, που κουβαλά τα άγια ήθη τής Ιωνίας, προγονικώ δικαίω!

Φίλες και Φίλοι, σήμερα έχουμε ιδιαίτερη ανάγκη ανθρώπων με υψηλό ήθος –σαν τού κ. Μαρινέλλη-, ώστε να αντιτάσσωνται ως προμαχώνες, ενάντια στην διάλυση των πάντων. Ενάντια στην χοάνη τής παγκόσμιας κιμαδοποίησης, πολτοποίησης, αναξιοποίησης και ανυπαρξιοποίησης εθνών, λαών, πολιτισμών, ιδανικών, θρησκείας, πατρίδας, οικογένειας, ατομικών ελευθεριών και αξιών. Καταντήσαμε, Φίλες και Φίλοι, α-ήθεις, ά-θεοι και ως εκ τούτου απάνθρωποι. Ας παραδειγματιστούμε από τον κ. Λ. Μαρινέλλη, που κοσμεί την πόλη τού Πρωτοκλήτου μας, ώστε να γίνουμε ένθεοι, σπάζοντας τούς κελεψέδες των πολυποίκιλων εχθρών τής Ρωμηοσύνης και τής Ορθοδοξίας.

Συνελόντι ειπείν, ο κ. Ελ. Μαρινέλλης είναι για την Πάτρα, για όλους εμάς, το ακριβό μας talisman (τάλισμαν = φυλαχτό), σε δρόμους εθνικής αυτοσυνειδησίας, απελεύθερους και δοτικούς στον άνθρωπο και την αληθινή ζωή! Κάτι, που το έχουμε απόλυτη ανάγκη, σήμερα μάλιστα, που το υπαρξιακό πρόβλημα ημών των νεοελλήνων, ως «υπαρκτού» τρόπον τινά, ελληνισμού, είναι η αρρωστημένη άρνηση τής πραγματικότητας· μιας πραγματικότητας, που αντιμάχεται το εσώτατο κύτταρό μας, αυτό τής ελληνορθοδοξίας!