Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ - Β. Π. Καυκόπουλος

Ο ΙΗΣΟΥΣ 
ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

Β. Π. Καυκόπουλος

Φίλες και Φίλοι, έχομε στ’ αλήθεια προβληματισθεί, τί ακριβώς σημαίνει για την ανθρωπότητα, για όλους εμάς ο Ιησούς Χριστός; Τί ακριβώς σηματοδοτεί ο Κύριος και Θεός μας; Ας καταθέσομε στην αγάπη τού καθ’ ενός μας κάποιες σκέψεις: Ίσως, ο περίφημος ορισμός που έδωσε ο Μαρξ στη θρησκεία, όταν την εχαρακτήριζε «όπιο τού λαού» να οφείλεται σ’ αυτή τη «θρησκευτική» θεώρηση τού Θεού και τού ανθρώπου, η οποία δεν έχει τίποτα το κοινό με τη χριστιανική παράδοση.

Όμως, και αν αναφερόταν στον Χριστιανισμό, το λάθος δεν ήταν δικό του, αλλά ορισμένων χριστιανών από τούς οποίους είχε δεχθεί το κακό παράδειγμα. Και βεβαίως δε γινόμαστε απολογητές τού Καρόλου Μαρξ, αλλά, τουλάχιστον, η αλήθεια πρέπει να λέγεται και να γράφεται! Δεν αποκλείεται επομένως οι χριστιανοί αυτοί να ήσαν «θρησκευόμενοι» άνθρωποι, όχι όμως «πιστοί» στο Θεό, που αποκάλυψε ο Ιησούς. Διαφορετικά, πώς θα ήταν δυνατό να δώσουν στον φιλόσοφο (Μαρξ) την  εντύπωση της «αλλοτρίωσης»;

Φίλες και Φίλοι, ο Μαρξ δεν είχε την ευκαιρία να διαπιστώση ότι ο αυθεντικός χριστιανισμός, ο χριστιανισμός που μένει πιστός στο αρχικό μήνυμά του, αποτελεί μια ριζοσπαστική καινοτομία, η οποία ελευθερώνει τον κόσμο από την εξωτερικότητα και την …καταπίεση των θρησκειών: δήλα δη, από κάθε προσπάθεια του ανθρώπου να αναρριχηθή ως το Θεό, να τού δώση τη δική του μορφή και να τον ικανοποιήση με την υποταγή του.

Έχω δε την ταπεινή γνώμη, ότι η χριστιανική πίστη δεν πρέπει να στρέφεται ενάντια στο είδος τού αθεϊσμού, που εξαγνίζει τον άνθρωπο με το να ελευθερώνη την καρδιά και το πνεύμα του από τους θεούς, τους οποίους εδημιούργησε η φαντασία του, αφ’ ενός και η ανάγκη του, αφ’ ετέρου.

Ωστόσο, αν κάποιος αλλοτριώνεται στο Ευαγγέλιο, αυτός είναι ο ίδιος ο Θεός. Ένας Θεός ο οποίος, κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη «αγάπησε τόσο τον κόσμο, ώστε παρέδωκε γι’ αυτόν τον Μονογενή Του Υιό». Τον παρέδωκε στους ανθρώπους όχι μόνο για να τον οδηγήσουν στο θάνατο αλλά για να διαιωνίσουν την ταπείνωσή Του.

Επομένως, ο Θεός που μας αποκάλυψε ο Ιησούς, δεν είναι όπως συμβαίνει με τις άλλες θρησκείες , ο απόλυτος Κύριος, στον οποίο θα πρέπει ο άνθρωπος να εναποθέση όλη τη ζωτικότητά του μέχρι εξάντλησης και «αλλοτρίωσης». Ο Θεός τού Ιησού δεν κλείνεται στον εαυτό του, προσφέρεται στους άλλους και «αλλοτριώνεται». Είναι ο Δημιουργός, που εμφανίζεται στα πλάσματά του, με τη μορφή τού δούλου. Είναι ασύγκριτα διαφορετικός από οποιαδήποτε άλλη θρησκευτική ή φιλοσοφική θεότητα. Είναι ο μόνος Θεός τον Οποίο δεν χρειάζεται να αναζητήσωμε, αφ’ ου έρχεται ο Ίδιος στην συναπάντησή μας.

Φίλες και Φίλοι , η Εκκλησία των πρώτων χριστιανικών χρόνων έψαλε στο Θεό τού Ιησού έναν ύμνο, που συναντάμε στο δεύτερο κεφάλαιο τής επιστολής τού αποστόλου Παύλου προς τούς Φιλιππησίους. Αυτός ο ύμνος-κήρυγμα, είναι, ίσως, το κλειδί τής Καινής Διαθήκης· ένα κείμενο τού οποίου η μαρτυρία για τον Θεό βρίσκεται στους αντίποδες των αναρίθμητων θρησκευτικών αλλοτριώσεων:

«Ας επικρατεί μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα

το οποίο υπήρχε στον Χριστό

                                        Ιησού,

ο Οποίος, αν και είχε θεϊκή ύπαρξη,

δεν κράτησε εγωιστικά την ισότητά του

                                                 με τον Θεό,

αλλά εκκένωσε τον εαυτό Του

λαμβάνοντας μορφή δούλου,

γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους,

και αφ’ ου κατά το σχήμα εξομοιώθηκε

                                       με τον άνθρωπο

έγινε υπήκοος μέχρι θανάτου

και μάλιστα θανάτου

                   σταυρικού.

Γι’ αυτό ο Θεός τον υπερύψωσε

και τού χάρισε όνομα,

το οποίο είναι πάνω από κάθε άλλο

                                                   όνομα,

ώστε στο όνομα τού Ιησού

να κλίνη κάθε γόνατο

των επουρανίων,

των επιγείων

και των καταχθονίων

και κάθε γλώσσα να ομολογή

ότι ο Ιησούς Χριστός

              είναι Κύριος,

στη δόξα τού Θεού - Πατέρα»!

Αν όμως Φίλες και Φίλοι, και αυτός ο Θεός – Ιησούς είναι αμφιλεγόμενος; (Ρητορικόν το ερώτημα)… Αν παρ’ όλη την αληθοφάνεια πρόκειται για μια καταχρηστική προβολή στον ουρανό τής θρησκευτικής ανάγκης των ανθρώπων; Τότε, Φίλες και Φίλοι, η κραυγή τού Ριχάρδου τού Αγίου Βίκτωρος αντηχεί μέχρι σήμερα με ανανεωμένη αλήθεια: «Κύριε, αν απατώμαστε, τότε, είσαι Εσύ η αιτία».

Και κάτι ακόμη: Το μήνυμα τής ύπαρξης και θεϊκής παρουσίας τού Ιησού, τού αληθινού δήλα δη Θεού, για καλόπιστο, καλοπροαίρετο και ειλικρινή άνθρωπο –χριστιανό ή μη- είναι μονίμως και διαρκώς επικαιροποιημένο! Χωρίς να αλλοιώνεται η ουσία και υπόστασή του (τού μηνύματος δήλα δη αυτού), σε κάθε εποχή καθίσταται επίκαιρο και ελπιδοφόρο! Και αυτή ενδεχομένως, είναι η διαφορά τού αληθινού Θεού με τις ανθρώπινες …θεϊκές εφευρέσεις…

Κύριε, αληθινέ, ζωντανέ Θεέ , που μπορώ/μπορούμε να Σε πληγώνωμε και να Σε στενοχωρούμε, Σ’ ευχαριστώ γιατί η αγάπη Σου είναι ένα βέλος που μάς …κυνηγά! Ένα βέλος που μάς καταδιώκει! Σ’ ευχαριστούμε που είσαι για εμάς ένας Θεός …επί πιστώσει και μάς περιμένεις δίχως να βαρυγκομής! Σ’ ευχαριστούμε που είμαστε για σένα ένα διαρκές κασαβέτι! Κάθε άλλο στρατί, έξω από τον δικό Σου δρόμο, Κύριε, σίγουρα συνιστά, μια μουσαντένια είσοδο· είσοδο προς την πλάνη, σε δρόμους μόνιμα θλιμμένης πορείας, από τον άνθρωπο προς τον απάνθρωπο… Ας είναι, Κύριε, η όποια απόφασή μας, μια ειλικρινή και ταπεινή πορεία προς την ψυχή μας κι όχι οι μπενετάδες προς μια αντίθεη ξενιτειά, μακρυά από Εσένα, την Πηγή τής Αγάπης! Γένοιτο, Κύριε!