Η ΓΝΗΣΙΟΤΕΡΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ - Β. Π. Καυκόπουλου

Η ΓΝΗΣΙΟΤΕΡΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

τού Β. Π. Καυκόπουλου

Η αγία των ημερών μας και μάρτυρας μοναχή Μαρία Σκομπτσόβα (1891-1945), είχε διαπιστώσει την ύπαρξη και στις μέρες μας παρόμοιων δυνάμεων, παρατάξεων και «κομμάτων» με αυτά που συναντούμε στα Ευαγγέλια: «…στην πραγματικότητα ο Χριστιανισμός διέσωσε όλες τις δυνάμεις που ήταν ενεργές στην Παλαιά Διαθήκη. Το ίδιο σκληροτράχηλο, αδιάφορο, ασταθές πλήθος, οι ίδιοι φύλακες τού νόμου (τώρα τού δικού Του νέου νόμου). Χριστιανοί, Γραμματείς και Φαρισαίοι, δόκτορες τού νόμου – κι επίσης οι ίδιοι οι προφήτες προς λιθοβολισμόν…». [«Η θυσία τού αδελφού», εκδ. Δορκάς, 2007, σ. 154]

Ειδικότερα, κυρίαρχο ρόλο διεδραμάτισε, Φίλες και Φίλοι, τότε, η παράταξη των Φαρισαίων. Σύμφωνα με σχετικό άρθρο τού αειμνήστου π. Ευαγγέλου Σκορδά, το όνομα τής παράταξης αυτής ετυμολογικά προερχόταν από το «Φαρούς, που προέρχεται με τη σειρά του από το ρήμα «φοράς», το οποίο σημαίνει χωρίζω, διαχωρίζω, διακρίνω.
Φαρισαίοι εκαλούντο οι ανήκοντες στην ομώνυμη αίρεση, η οποία ανεφάνη στο ιουδαϊκό έθνος μετά τούς χρόνους των Προφητών. Ονομάσθηκαν έτσι, διότι ξεχώριζαν τούς εαυτούς τους από τούς άλλους ανθρώπους, ότι δήθεν αυτοί ήσαν οι πιστοί και ακριβείς τηρητές τού Μωσαϊκού Νόμου».

Ταυτόχρονα, οι Φαρισαίοι υπήρξαν μοιρολάτρες, εφ όσον σύμφωνα με τον μεγάλο ιστορικό τού ισραηλιτικού έθνους, Ιώσηπο, απέδιδαν τα πάντα στην ειμαρμένη και απαρνούνταν την ανθρώπινη βούληση και πρωτοβουλία, υπήρξαν δήλα δη κήρυκες τής παθητικότητας και τής αβουλίας υπό τη λεοντή τής «ευσέβειας». Το γνωστότερο πάντως ιδίωμά τους ήταν μάλλον αυτό τού ακραιφνούς ηθικισμού και νομικισμού. Εκτός από το ότι ήσαν προσκολλημένοι στο «γράμμα και όχι στο πνεύμα τού γράμματος», επισώρευαν ιδίας επινοήσεως διατάξεις επί διατάξεων, που ήσαν βέβαια βασισμένες στον Μωσαϊκό Νόμο, με αποτέλεσμα να καταταλαιπωρούν και να συμπνίγουν την ελευθερία των ανθρώπων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην …αντέξουν την ελευθερία και τη φιλανθρωπία τού Χριστού, να γίνουν θανάσιμοι εχθροί Του και να εκβιάσουν τον Πιλάτο ώστε να Τον σταυρώσει.

Φίλες και Φίλοι, όλα αυτά μάς ήρθαν αβίαστα στον νου, με ένα πρόσφατο περιστατικό που συνέβη στην Θεσσαλονίκη: Εφημέριος κεντρικού ναού τής πόλης (Ι. Ν. Αχειροποιήτου), με αφορμή την ύπαρξη Νόμου, που ζητά την αδειοδότηση τοπικών φορέων, για τη λειτουργία καφφετεριών και άλλων παρόμοιων καταστημάτων, έχει κηρύξει δημόσια, τοιχοκολλώντας ανακοινώσεις που απειλούν με δικαστήρια, «ανένδοτο» αγώνα κατά ανέργων και φτωχών νέων, πιστών ανθρώπων τής περιοχής, που επιθυμούν να ανοίξουν μικρό συνεταιριστικό «γκαλερί - καφφέ» σε μικρή απόσταση από το Ναό. Ο εν λόγω εφημέριος θεωρεί βάσει των δημοσίων ανακοινώσεών του, βέβαιο ότι η γειτονιά θα γεμίσει, λόγω ενός μικρού καφφέ –σε μια οδό που τελεί υπό καθεστώς σχεδόν γενικευμένης ερήμωσης, λόγω τής μνημονιακής κρίσης των τελευταίων ετών και το οποίο θα λειτουργεί κατά τη διάρκεια τής ημέρας σύμφωνα με το ρεπορτάζ τής ιστοσελίδας voria.gr- με συμμορίες, ναρκωτικά, ύποπτα «μπαράκια», «ζευγαράκια» και «διαφθορείς τής νεολαίας κυρίως». Επομένως και προς τον σκοπό τής αποφυγής τής μίανσης των περιοίκων από ένα τέτοιο «διαφθορέα», γίνεται ο εν λόγω «αγώνας».

Ας κλείσουμε με μια φράση τού Αλ. Τσιριντάνη: «Όποιος όμως ισχυρίζεται πως δεν ενδιαφέρεται για τα κοινωνικά ζητήματα, γιατί τον ενδιαφέρει μόνον ο Ουρανός, αυτός απλούστατα συκοφαντεί τον Ουρανό!... Εδώ κάτω, λοιπόν! Κάτω στη γη. Εδώ μέσα μας αρχίζει ο δρόμος για τον ουρανό… Εδώ, στην τρώγλη τού πεινασμένου… Δεν τα είπε αυτά ο Μαρξ. Ο Κύριος τα είπε… (γιατί) υλισμόν αποτελεί να επιδιώκεις την ύλην διά τον εαυτόν σου. Αντιθέτως, το να ανακουφίζεις τας οικονομικάς, τας υλικάς ανάγκας τού πλησίον, δεν είναι υλισμός, είναι η γνησιότερη εκδήλωσις τής πνευματικότητας».

Φίλες και Φίλοι, η Ορθοδοξία, επειδή δεν είναι μεταφυσική, ούτε ιδεολογία, ούτε έχει κομματικά ενδιαφέροντα, δέχεται με χαρά όλα τα αληθινά στοιχεία τού σημερινού κόσμου, όπου κι αν βρίσκονται, όλους τούς πόνους και τούς καημούς και τούς δίκαιους αγώνες των σημερινών ανθρώπων, για να τα προσφέρη σαν άλλη Παναγιά όλα στο Θεό, για να τα κάνη ο Θεός σάρκα του και να μιλήση μεσ’ απ’ αυτά τα στοιχεία: τη σάρκα μας που την έκαμε δική του –στο σημερινό κόσμο. Κι αυτή η σάρκα έχει ανάγκες· ανάγκες που εντοπίζει (και θεραπεύει) η Ορθοδοξία, η ουσία τής Οποίας διαχρονικά μέσα στην ιστορία, είναι ριζοσπαστικά επαναστατική, με επαναστατικά αντανακλαστικά που μπορούν να κατανοήσουν, ακόμη, έναν μονισμό με κέντρο τον άνθρωπο. Ας φροντίσουμε, Φίλες και Φίλοι, τα παιδιά μας να μη μάς φωνάξουν …’’ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΣΑΣ!’’