Όταν ο επιστήθιος φίλος του Χριστού, Λάζαρος, εκδιώχθηκε από τους Φαρισαίους, βρήκε καταφύγιο στο Κίτιο (Λάρνακα) της Κύπρου.

 Όταν ο επιστήθιος φίλος του Χριστού, Λάζαρος, εκδιώχθηκε από τους Φαρισαίους, βρήκε καταφύγιο στο Κίτιο (Λάρνακα) της Κύπρου.

Από τότε η ιστορία της πόλης είναι στενά συνδεδεμένη με τον βίο του Αγίου και διάφορες παραδόσεις της Σκάλας, συνδέονται με το όνομά του.

Οι αλυκές του Λαζάρου

Οι αλυκές της Λάρνακας είναι ένα σύμπλεγμα από τέσσερις λίμνες οι οποίες γεμίζουν από το θαλάσσιο νερό το οποίο διαπερνά έναν πορώδη βράχο και μετατρέπονται έτσι σε αλμυρές.
Όταν ξεραίνονται, παραμένει το αλάτι το οποίο για πάρα πολλά χρόνια αποτελούσε βασική πηγή εισοδήματος για τους κατοίκους της πόλης και των γύρω χωριών.

Μία άλλη εκδοχή όμως, αναφέρει πως τις αλυκές της πόλης δημιούργησε η κατάρα που έριξε ο Άγιος Λάζαρος. Μία καλοκαιρινή μέρα, ο Άγιος περιφερόταν μέσα στην πόλη, βρέθηκε σε ένα αμπέλι και ζήτησε από την ιδιοκτήτρια ένα τσαμπί για ξεδιψάσει.

Η γυναίκα αρνήθηκε να του δώσει λέγοντας πως μέσα στο καλάθι της αντί για σταφύλια είχε αλάτι. Βλέποντας αυτήν την αντίδραση ο άγιος, της είπε: «Ας ξεραθούν τα αμπέλια σας και ας γίνουν σαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα από το αλάτι». Κι αφού τα αμπέλια ξεράθηκαν, έγιναν αλυκές.

Οι πυραμίδες της Λάρνακας

Οι κάτοικοι της Κύπρου εκμεταλλεύονταν τη συγκομιδή αλατιού από την αρχαιότητα.
Η αλυκή παρήγαγε εκτός από το αλάτι και πορφύρα από τα όστρακα της λίμνης, τα οποία μάζευαν οι Κύπριοι και εμπορεύονταν στην Αίγυπτο, στις συροπαλαιστινιακές ακτές και στα νησιά του Αιγαίου.

Η κατασκευή των πυραμίδων. Η φωτογραφία ανήκει στον Αντώνη Χ Παναγή / Πηγή: ΚΙΤΙΟΝ-ΛΑΡΝΑΚΑ-ΣΚΑΛΑ

Ένας από τους πιο γνωστούς πορφυρέμπορους ήταν και ο πατέρας του φιλόσοφου Ζήνωνος Κιτιεύς, ο Μνασέας.
Την περίοδο της Ενετοκρατίας το εμπόριο του αλατιού έφτασε στο πιο ψηλό επίπεδο, αφού φορτώνονταν 60 με 100 καράβια ετησίως μεταφέροντας αλάτι στη Βενετία.
Στα χρόνια της τουρκοκρατίας παρήκμασε, ενώ από την Αγγλοκρατία και έως τα τέλη του 20^ου αιώνα, η συγκομιδή συνεχίστηκε κανονικά.

Το στίβαγμα του αλατιού σε συμπαγείς πυραμίδες. Δεξιά το ειδικό καντάρι για το ζύγισμα.

Τις άσπρες αυτές πυραμίδες τις βλέπαμε μέχρι τη δεκαετία του ’80 / Πηγή: ΚΙΤΙΟΝ-ΛΑΡΝΑΚΑ-ΣΚΑΛΑ

Οι εργάτες που εργάζονταν σε ομάδες μαζί με τα υπομονετικά γαϊδουράκια  τους, δημιουργούσαν μικρά οικόπεδα όπου μάζευαν νυχθημερόν αλάτι, αφού η πληρωμή γινόταν αντίστοιχα με την ποσότητα που μάζευε η κάθε ομάδα.
Όταν το μάζευαν, το στοίβαζαν σε πυραμίδες πάνω στις οποίες ανέβαινε το γαϊδούρι και με τη βοήθεια ενός φτυαριού, σφυρηλατούσαν οι εργάτες το αλάτι για να γίνει συμπαγές και να μην παρασυρθεί από τη βροχή.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Το 1980 η συγκομιδή τερματίστηκε αφού οι λίμνες μολύνθηκαν από τον μόλυβδο που άφηναν τα σκάγια του διπλανού Σκοπευτηρίου, αλλά και τα καυσαέρια των αυτοκινήτων. Οι αλυκές μετατράπηκαν σε υγροβιότοπους που φιλοξενούν σήμερα μεταναστευτικά πουλιά τα οποία κάνουν στάση στις αλυκές στο ταξίδι τους από Αφρική προς Ευρώπη και το αντίθετο.

Πηγή: Μηχανή του χρόνου