Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά δεν διδάσκει αυτούς που την έζησαν…. και μας την δίδαξαν.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται, 
αλλά δεν διδάσκει αυτούς που την έζησαν…. 

και μας την δίδαξαν.

«Λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. Μεμέρισται ὁ Χριστός; Μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; Ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε; Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ ὅτι οὐδένα ὑμῶν ἐβάπτισα»

Απόστολος Παύλος

«…γενόμενα μεν και αεί εσόμενα, έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων ή…»    «...συνέβησαν και θα συμβαίνουν πάντα όσο μένει ίδια η φύση (ο χαρακτήρας) των ανθρώπων…»

Θουκυδίδης

Χρόνια μιλούσαν για ενότητα, συνεργασία, απρόσωπο Έργο κ.ά.

Όλα αυτά, σε μια σύναξη προ ημερών επτά, κινδύνευσαν. Μου θύμισαν διηγήσεις (μακαριστών Χρήστου Κούλη, Λύσανδρου Φάσσου, Ανδρέα Ανδριόπουλου, Πολύκαρπου Πετσίνη) για τις ημέρες του 1960 που δεν έζησα.

Στο θέμα αυτό της ενότητας, όλοι μας, έχουμε την ευθύνη. Δεν απαλλάσσεται κανένας. Βεβαίως, κατά πρώτο λόγο την ευθύνη την φέρουν οι ταγοί της Κινήσεως, και κατά δεύτερο λόγο την ευθύνη την φέρουν τα μέλη.

Οι πρώτοι, οι ταγοί ευθύνονται για το εάν εργάζονται προσωποκεντρικά, συνδέοντας τα μέλη, όχι με το Θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου, πράγμα που αποτελεί την καθαυτό αποστολή τους, αλλά με τον ίδιο τον εαυτόν τους. Ίσως τούτο, εάν γίνεται, σε ορισμένες των περιπτώσεων να συμβαίνει εντελώς ασυνείδητα, πάντως, τα αποτελέσματα αυτών των καταστάσεων δεν μπορεί παρά να είναι αρνητικά και κάποιες φορές, ολέθρια.

Οι δεύτεροι, τα μέλη, φέρουν και αυτοί την ευθύνη τους, διότι εάν δεν προσέξουν, παραμονεύει ο μεγάλος κίνδυνος να προσκολληθούν παθολογικά σε πρόσωπα αλλά και καιρικά σχήματα, ανάγοντας τα πρόσωπα σε «αλάθητα» και τα δευτερευούσης σημασίας πράγματα σε όρους σωτηρίας. 

Φυσικά, και οι δύο περιπτώσεις, τόσο των απρόσεκτων ταγών, όσο και των απλοϊκών, και όχι μόνο, μελών, αποδεικνύουν πνευματική ανωριμότητα και γήινο φρόνημα. Πολύ γήινο φρόνημα...

Η σύναξη αυτή έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου προς όλες τις κατευθύνσεις. Το χρέος για αρραγή ενότητα βαραίνει τους ασθενικούς ώμους ταγών και μελών.

Θα μείνουμε όπως πρέπει να μείνουμε και θα σταθούμε στις θέσεις μας εάν δείξουμε ολοκληρωτική αφοσίωση, όχι βεβαίως σε ανθρώπους, αλλά στον ίδιο τον Κύριο Ιησού, και εάν με μυστηριακή και αγιαστική ζωή, οικοδομούμε «εαυτούς και αλλήλους» εντός του Σώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Μακριά από διαιρέσεις και σχίσματα, μακριά από ανθρώπινα σχήματα και κατασκευάσματα που στο όνομα δήθεν της αλήθειας και της δικαιοσύνης, σχίζουν τον άρραφο χιτώνα του Χριστού.