ΣΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟ Την ευγνωμοσύνη μου! ΤΟΥ ΒΑΣ. Π. ΚΑΥΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟ

Την ευγνωμοσύνη μου!

ΤΟΥ ΒΑΣ. Π. ΚΑΥΚΟΠΟΥΛΟΥ

          Πέρασε, κιόλας, ένας χρόνος χωρίς τον Χρήστο Χριστόπουλο ! Τον αγαπημένο μας Χρήστο, τον γίγαντα του ήθους, της ευπρέπειας, της καλωσύνης, της αρχοντιάς ! Τον άνθρωπο με την παιδική αγνότητα και την καρδιά που συναγωνίζονταν την … καρδιά των Αγγέλων ! Τον άκακο άνθρωπο, τον άκακο δημοσιογράφο – και για τούτο απόλυτα έντιμο – τον ιστορικό εκδότη της αγαπημένης μας «ΓΝΩΜΗΣ» !

          Ο ιδρυτής της «ΓΝΩΜΗΣ» βρίσκεται, τώρα, στον Παράδεισο, ακριβώς, γιατί εκεί βρίσκονται το δίχως άλλο οι θαρρετές ψυχές που συναγωνίζονται στο διάβα της γήϊνης ζωής τους το σκίρτημα των ανώτερων αξιών που μας ορίζουν σαν ζώα θεούμενα !

          Ναι, όλοι γνωρίζουμε κι αποτελεί τούτο συνείδηση όλων ημών, των πατρινών, των αχαιών, ότι ο Χρήστος Χριστόπουλος υπήρξε ο πατέρας της έντιμης δημοσιογραφίας στην Πάτρα. Γιατί, η έντιμη δημοσιογραφία είναι ο προστάτης κι ο συμπαραστάτης κάθε αδικούμενου ! Κι αν ο σοφός λαός μας αποφαίνεται «φυλάξου απ’ αυτόν που ευεργέτησες» ο Χρήστος Χριστόπουλος, αντίθετα δεν … φυλαγόταν και συνέχιζε να ευεργετεί, και να ευεργετεί, και  να ευεργετεί !

          Στον γράφοντα, ο Χρήστος Χριστόπουλος άνοιξε διάπλατα τις πύλες – σελίδες της σπουδαίας εφημερίδας του δίχως να με λογοκρίνει, δίχως εμπόδια, δίχως δεύτερες σκέψεις. Έτσι, λοιπόν, τώρα που συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την κοίμησή του, δίκην μνημοσύνου τολμώ το δικό μου προσωπικό ευλαβικό αφιέρωμα στο τίμιο πρόσωπό του. Διότι ο Χρήστος Χριστόπουλος, διαχρονικός πια, είναι επίκαιρος και θα είναι επίκαιρος σε κάθε εποχή, γιατί απετέλεσε και αποτελεί το πιο εξευγενισμένο άνθος της δημοσιογραφίας ! Άνθος, με άρωμα ανεξάντλητο! Με παγκόσμια ευωδιά !

          Ναι, θέλω να καταθέσω την ευγνωμοσύνη μου στον Χρήστο Χριστόπουλο. Είναι κάτι, που βγαίνει απ’ τα εσώτατα βάθη της ψυχής μου. Το κάνω με την καρδιά μου και το καταθέτω στη συγκρότηση της αυριανής ιστορίας. Θα συνερείσω το συναίσθημα και τη λογική μου προς μια μόνο λέξη : ευγνωμοσύνη ! Τολμώ, λοιπόν, την ευγνωμοσύνη !

          Είναι η ευγνωμοσύνη ένα λουλούδι, που, δυστυχώς, δύσκολα ευδοκιμεί. Σπάνια φυτρώνει ανάμεσα στους ανθρώπους. Στους δέκα, ο ένας – ίσως – είναι ευγνώμων. Κι αυτό, γιατί είμαστε εγωϊστές. Δεν αναγνωρίζουμε τις ευεργεσίες που οι άλλοι μάς κάνουν. Νοιώθουμε ταπεινωμένοι και γι’ αυτό – τις περισσότερες φορές – εκδικούμαστε τον ευεργέτη μας, από αισθήματα κατωτερότητας. Φοβερό. Με τη Χάρι του Θεού, θα προσπαθήσω, όσο μπορώ, ν’ ακουμπήσω τα κράσπεδα των ιματίων αυτής της θεϊκής αρετής. «Η ευγνωμοσύνη είναι το άσμα των αγγέλων» (Σπινόζα) και «η μνήμη της καρδιάς» (Ντε Μυσσέ). Αλήθεια, καθημερινά, πόσοι δεν βλασφημούν τον ευεργέτη μας Θεό; τους αγίους; τη Παναγιά μας; «Ένας ευγνώμων λογισμός προς τον ουρανό, είναι ταχεία προσευχή», μας λέει ο Ευριπίδης. Αν θέλουμε νάμαστε αληθινά καλλιεργημένοι άνθρωποι πρέπει να θελήσουμε να ανιχνεύσουμε πού ευδοκιμεί το λουλούδι της ευγνωμοσύνης. Μήπως ο Παρθενώνας και η Αγιά-Σοφιά δεν είναι καρποί ευγνωμοσύνης; Ο πρώτος για τη νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα και η δεύτερη για τη Σοφία του Θεού ! Όποιος αυτά δεν τα καταλαβαίνει, έχει συνείδηση διεστραμμένη. Κι αυτό είναι το τραγικό της Ιστορίας. Η ευγνωμοσύνη είναι ήθος και ευγένεια ψυχής. Αποτελεί κορύφωση αληθινής πνευματικής ζωής. Και έχουμε τόσες πολλές αιτίες και αφορμές για να ευγνωμονούμε. Ο γράφων, σαν μια σοβαρή αιτία και τρισευδαίμονα αφορμή να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του προς τον Χρήστο Χριστόπουλο. Πέραν από την προσωπική μου σχέση  με τον ιστορικό εκδότη θα αποκαλύψω και τούτο σήμερα : Γινόταν κάποτε – εκεί στα 1975 περίπου – μια κουβέντα, για τη σοβαρή δημοσιογραφία της Ελλάδος και το πόσο αυτή συνετέλεσε στην πτώση της δικτατορίας, στα γραφεία της κορυφαίας Le Monde. Παρών ο δικός μας Ζωρζ Μουστακί ! Ξέρετε, σε ποιον κατέληξε η συζήτηση; Στον σπουδαίο δημοσιογράφο – εκδότη Χρήστο Χριστόπουλο. Υπήρχε, μάλιστα, πρόταση να τιμηθεί από τον Ζισκάρ ντ’ Εσταίν. Αλλά, βλέπετε, η σεμνότητά του (τού Χρήστου) και η βαθύτατη ταπεινοφροσύνη του δεν άφηναν περιθώρια για την ύψιστη αυτή τιμή … Αυτός ήταν ο Χρήστος της ΓΝΩΜΗΣ, της ΠΑΤΡΑΣ, της ΑΧΑΪΑΣ, της ΕΛΛΑΔΑΣ !

          Υποκλινόμαστε στη μορφή αυτού τού γίγαντα τού ήθους, της ασυμβίβαστης και έντιμης δημοσιογραφίας !

          Ας είναι αναπαυμένος στου Παραδείσου τις αυλές, με το πλατύ του χαμόγελο να κοιτάζει προς το Ανέσπερο Φως, όπου η ορθρινή αγάπη σφιχταγκαλιάζεται με την ιλαρότητα του έναστρου ουρανού !

            

                                                                   Στο καλό, Φίλε Χρήστο !...