Κραυγή πόνου & διαμαρτυρία!

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ

Κραυγή πόνου & διαμαρτυρία!

“Αγιοι” Αρχιερείς. Υπάρχετε …ή δεν ΥΠΑΡΧΕΤΕ… !!!

Η Αρχιερωσύνη είναι προσφορά λατρείας στο Θεό και σχέση κοινωνίας και αγάπης με το λαό, συνεπώς, ο κάτοχός της δεν δικαιούται να απολαμβάνει την τιμή κλεισμένος και απομονωμένος στην έπαρσή του, μακριά από το λαό και ερήμην του λαού, δεδομένου ότι η προσταγή του Κυρίου μας είναι κατηγορηματική και δεν επιδέχεται υπερφίαλη περιφρόνηση ή πλαστή ερμηνεία όταν λέγει «ός εάν θέλη έν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος και ός εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος» (Ματθ. 20, 26-27).

Από την ημέρα της χειροτονίας πρέπει να ζει, να εκφράζεται και να ενεργεί ως εντολοδόχος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και για χάρη του αγαπημένου του ποιμνίου «υπέρ ου Χριστός απέθανε…» (Ρωμ. 14, 15).

Στη σύγχρονη εποχή μας, βρίσκει στις τιμημένες καθέδρες των αγίων πατέρων, ηγέτες, που έχουν ζυμώσει τα Πατερικά πρότυπα με τα κοσμικά εμβλήματα.

Οι σημερινοί Επίσκοποι ασκούν εξουσία, δίνουν διαταγές, υπογράφουν έγγραφα, απολαμβάνουν τιμές και η υπευθυνότητά τους λειτουργεί μέσα στα πλαίσια του κρατικού μηχανισμού, διαλεγόμενοι με την πολιτική και οικονομική ηγεσία και εφησυχάζουν με τη σκέψη και την πεποίθηση ότι ανταποκρίθηκαν πλήρως στην αποστολή τους(!).

Βέβαια στην τελευταία εβδομηκονταετία υπήρξαν επίσκοποι με έμπνευση, και αγωνίστηκαν να βιώσουν το λειτούργημά τους σε προδιαγραφές Πατερικές, με φόβο Θεού, και με αναφορά στα αναστήματα των αγίων. Αυτοί όμως είναι λίγοι. Ο πιστός λαός τους αναγνώρισε, τους τίμησε, τους αποκάλεσε Πατέρες και στοιχήθηκε στο παράδειγμά τους και στη διδαχή τους.

Τέτοιες Πατερικές προσωπικότητες (καταξιωμένοι αρχιμανδρίτες), που είχαν δώσει δείγματα ιερατικής εντιμότητας, θεολογικής καλλιέργειας και αποστολικής δεξιότητας, κρατώντας με δέος και συνέπεια το βάρος της ιερωσύνης και δίδοντας βηματισμό στον πιστό λαό για να πορευτεί στο φως και στη χαρά της Βασιλείας του Θεού, υπήρξαν αρκετοί. Η εκκλησιαστική, όμως, διοίκηση τους αγνόησε, με γελοίες προφάσεις αφήνοντάς τους μόνιμα αποκλεισμένους από την διαποίμανση κάποιας εκκλησιαστικής επαρχίας. Αντ’ αυτών, το εκκλησιαστικό κατεστημένο (η λεγόμενη ιεραρχία), ανυψώνει στις επισκοπικές καθέδρες κόλακες που σταδιοδρομούν στους διαδρόμους και στα γραφεία της αρχιεπισκοπής ή της Ιεράς Συνόδου και προσφέρουν αφειδώλευτα εξυπηρετήσεις και φιλοφρονήσεις στους περαστικούς δεσποτάδες.

Έτσι η πλειοψηφία της Ιεραρχίας είναι σχεδόν πάντα πλαστή και εύκολα… ξεχνάει πως η ανάδειξη των ποιμένων εντάσσεται στην ευχαριστιακή επίκληση της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, με αποτέλεσμα να διαγράφουν τους Ιερούς Κανόνες, που καθορίζουν τα πλαίσια, τις προϋποθέσεις και τη διαδικασία της εκλογής και χειροτονίας των επισκόπων. Ούτω πως ενεργώντας ανεβάζουν στους επισκοπικούς θρόνους δακτυλοδεικτούμενα ΡΑΚΗ καυχόμενα ότι είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού».

Πόση, αλήθεια, σημασία δίνεται σ’ αυτή την Ιερή Πράξη (εκλογή διαδόχου των Αποστόλων) που στην Θεία Λειτουργία, που προηγείται των εκλογών, δεν παραβρίσκεται κανένας τους, εκτός από τον αναγκασμένο λειτουργό (νεώτερο τη τάξει). Τέτοια αδιαφορία! Τέτοια παγερότητα! Είναι δυνατόν οι Επίσκοποι της Εκκλησίας, που σε λίγο θα συγκροτήσουν την Ιερά Σύναξη και θα καλέσουν το Άγιο Πνεύμα να σκιάσει την ψυχή τους ώστε να εκλέξουν τον άξιο διάδοχο, να μην μετάσχουν στη Θεία Ευχαριστία και να γίνουν κοινωνοί του Θεϊκού Σώματος;

Αυτό δείχνει ότι είναι μέλη διοικητικού Συμβουλίου ή οποιουδήποτε σωματείου, και όχι προέκταση της Πεντηκοστής και των Ιεροπρεπών συναθροίσεων των αγίων Πατέρων.

Η ΣΤΑΘΜΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

Οι αρχιεπίσκοποι την τελευταία 45ετία αγωνίστηκαν να βρουν άβουλα όντα, έτοιμα να κάμψουν τον αυχένα και να αποδεχθούν δουλικά την προσταγή του ευεργέτη τους. Στρατεύουν κόλακες φορτωμένους με τη λαϊκή κατακραυγή για τις ύψιστες αυτές θέσεις. 

Η αίθουσα των Συνοδικών συνεδριάσεων τις τελευταίες δεκαετίες αποδείχθηκε «αφωνότερη των ιχθύων και απραγότερη των βατράχων».Σ’ αυτήν οι ιεράρχες γνωρίζουν μόνο να αναφωνούν το «ΝΑΙ» όταν ο πρώτος δίνει το πρόσταγμα.

Η χαμηλή στάθμη της είναι ό,τι πιο τραγικό τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, με τη θεολογική συγκρότηση των στελεχών της σε βαθμό επικίνδυνα χαμηλό. Όσο για τον πνευματικό δεσμό της με το πλήρωμα της Εκκλησίας είναι σίγουρα υπό αμφισβήτηση. Είναι ακόμα θλιβερό στα χρονικά της Ορθόδοξης Ελλαδικής μας Εκκλησίας να βλέπουμε το κτίριο των Συνοδικών διασκέψεων περιστοιχισμένο από ένοπλες δυνάμεις καταστολής – “ΜΑΤ”.

Οι πνευματικοί Πατέρες δεν επιστρατεύουν ούτε τη βία ούτε την αδιάκοπη υπόμνηση της υπακοής. Τα πρόσωπά τους πρέπει να λάμπουν, το παράδειγμά τους να φωτίζει, οι αναλύσεις τους να πείθουν και οι αποφάσεις να καθοδηγούν. Τότε ασφαλώς ο λαός του Θεού θα είναι γύρω από την εκκλησιαστική ηγεσία με τη θέλησή του γιατί θα βλέπει να ορθοτομείται ο λόγος της αληθείας. Το αντίθετο συμβαίνει όταν αυτονομούνται από τη σύναξη της Εκκλησίας, κλείνονται στην αίθουσα των συνεδριάσεων, υπερυψώνονται σε κλειστό αυταρχικό διοικητικό σώμα και αποφασίζουν δικτατορικά – ενέργειες που προκαλούν το δημόσιο αίσθημα –. Τότε καλούν τα ΜΑΤ για να τους προστατεύσουν από τη λαϊκή οργή, ώστε απρόσκοπτα να διευκολυνθούν στο έργο της συναλλαγής και της παρανομίας.

Αγιοπατερική Σύνοδος και ΜΑΤ είναι δύο αταίριαστα σώματα, είναι δύο πραγματικότητες που δεν συνταιριάζονται. Η Σύνοδος είναι μια πνευματική πράξη, μία Ιερουργία, είναι Πεντηκοστή. Τα ΜΑΤ είναι βία, είναι κρατική επιβολή. Αν οι Ποιμένες, για να επιβάλουν τις παρανομίες τους, καλούν τα ΜΑΤ, τότε δεν ευαγγελίζονται στο λαό το θέλημα του Θεού, αλλά είναι μια απολυταρχική – δικτατορική τυραννία.

ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Έτσι λειτούργησε το σύστημα επί δεκαετίες για την ανάδειξη επισκόπων.

Για την ιστορία θα θυμίσουμε τρία (3) – από τα πολλά – διαφορετικά γεγονότα με το ίδιο αντικείμενο που ταρακούνησε συθέμελα την Εκκλησία. Το πρώτο αναφέρεται στο 1876 επί αρχιεπισκόπου Προκοπίου Α΄ (Γεωργιάδη) όταν ο Απόστολος Μακράκης βγήκε με “τηλεβόα” και σάλπισε με ελεγκτική γλώσσα στο επισκοπικό σώμα στιγματίζοντας τις ποικίλες εκτροπές τους. Εκείνο που θα παραμείνει ως ιστορικό ορόσημο είναι το όνομα Απ. Μακράκης γιατί καυτηρίασε την αγοροπωλησία που γίνονταν για την κατάληψη των επισκοπικών θρόνων. Γνώριζε ότι καταβάλλονταν μεγάλα χρηματικά ποσά. Με την τόλμη και ακατάβλητη παρρησία του κατόρθωσε οι δύο χρηματιζόμενοι υπουργοί Ι. Βαλασόπουλος& Β. Νικολόπουλος αμέσως να παραπεμφθούν σε ειδικό δικαστήριο και να καταδικαστούν. Το αντίθετο συνέβη με τους εκλεγέντες σιμωνιακούς μητροπολίτες (Πατρών, Μεσσηνίας και Κεφαλληνίας). Το εκκλησιαστικό κατεστημένο, ζώντας στο δικό του κόσμο, μήτε άκουγε, μήτε έβλεπε γι’ αυτό και προσπαθούσε να τα κουκουλώσει, αλλά η κατακραυγή ήταν μεγάλη! Και αφού ταλαντεύτηκαν για αρκετό καιρό (μήπως το ίδιο φαινόμενο δεν είχαμε με τον Αττικής Παντελεήμονα Μπεζενίτη που τα πολιτικά δικαστήρια τον δίκαζαν με έξι (6) χρόνια φυλακή και τα εκκλησιαστικά τον αθώωναν;) αναγκάστηκε να τους κηρύξει έκπτωτους με την μεμπτή μέθοδο της Σιμωνίας.

Το δεύτερο αφορά την εκλογή στην αρχιεπισκοπή καθέδρα του Σεραφείμ Τίκα. Τότε οι Ιεροί Κανόνες κλειδώθηκαν στο ντουλάπι και έτσι αναρριχήθηκε ο Σεραφείμ στη ζηλευτή καρέκλα του αρχιεπισκόπου με 20 ψήφους από τους 65 ιεράρχες – ο ένας ήταν ο δικός του, οι 12 ήταν σιμωνιακοί (τους εξαγόρασε με μεταθέσεις σε πλούσιες μητροπόλεις ή με επισκοποιήσεις “πνευματικοπαίδων” τους), οι δε υπόλοιποι 7 ήταν δικτατορικοί εκβιασμοί. Ο άγιος Νικόδημος αναφερόμενος στα περί Σιμωνίας, μας παραπέμπει εις την ρκγ΄ Νεαράν του Ιουστινιανού, που επιτάσσει να μη χειροτονούνται «με δόσιν χρυσίου ή άλλων τινών προσταγμάτων και ειδών». Και συνεχίζει: «ει δε και γένη τούτο, τόσον εκείνοι όπου δίδουσιν, όσον και εκείνοι, όπου λαμβάνουσιν… μόνοι τους καταδικάζουσι τον εαυτόν τους, κατά τας Θείας Γραφάς και τους ιερούς Κανόνας, καθαιρούμενοι από την ιερωσύνην και την του κλήρου τιμήν» (Πηδάλιον, σελ. 31, υποσ. 1).

Ο μητροπολίτης Αμβρόσιος Ελευθερουπόλεως γράφει σχετικά με το θέμα, σε κείμενο που κατέθεσε στην Αρχιγραμματεία της Ι.Σ. και δημοσιεύτηκε στις 14/11/1975: «… Ο, κακή τη μοίρα, υπό της Αντικανονικής Αριστίνδην Συνόδου εκλεγείς Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ… ζ) Η Σιμωνία ωργίασε κατά της προαγωγής και μεταθέσεων “ημετέρων”». Και σε αγόρευση κατά την συνεδρίαση, της Ι.Σ. (10/5/74) είπε: «Εις την αρχιεπισκοπικήν παράταξιν συγκαταλέγονται… ιδιοτελείς, συμφερολάτραι και ευγενείς πλιατσικολόγοι… Πρόσωπα της απολύτου προτιμήσεως του Εκκλησιαστικού Κατεστημένου δια την προαγωγήν εις Επισκόπους, κάμνουν διανομήν των Μητροπολιτικών Εδρών κατά τρόπον σατανικόν και θεοκατάρατον…».

Αυτή τη σκοτεινή παρακαταθήκη μας άφησε ο μακαρίτης Σεραφείμ και την ακολουθούν πιστά και οι διάδοχοί του.

Και το τρίτο. Θα αποφύγω να ιστορήσω με δικές μου εγγραφές την έκταση και το βάθος του τραύματος που προκλήθηκε στην Εκκλησία από την εποχή Σεραφείμ και συνεχίζεται…, κι επειδή η περιγραφή αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί ως αυθάδεια ή το επιεικέστερο, ως ιεροκατηγορία, γι’ αυτό θα μεταφέρω ελάχιστα αποσπάσματα από τις επίσημες ανακοινώσεις του μακαριστού αρχιεπ. Χριστοδούλου που τις έκανε σε διάφορες στιγμές της αρχιεπισκοπείας του: «Είναι ίσως η πρώτη φορά – δήλωσε – κατά τις τελευταίες δεκαετίες, που η Διοικούσα Εκκλησία ευρίσκεται εις το επίκεντρον κρίσεως, που απειλεί με σοβαρό τραυματισμό τα εκκλησιαστικά πρόσωπα και με απαξίωση τον ιερόν θεσμό, που αυτά υποστασιάζουν… Οι αποκαλύψεις που το συνθέτουν συγκλονίζουν τους απανταχού Έλληνες “Εγενήθημεν όνειδος τοις γείτοσιν ημών…”» (18-19 Φεβρ. 2005).

«Όπως αποδεικνύεται, υπάρχουν σε όλες τις βαθμίδες κληρικοί, που έχουν προδώσει την ιερή αποστολή των… Δύο είναι τα βασικά αδικήματα των κληρικών αυτών: η φιληδονία και η φιλαργυρία… Είμαστε υπεύθυνοι διότι από μία κακώς εννοούμενη πρόνοια… Μετατρέψαμε τις Μητροπόλεις μας σε θερμοκήπια αθλιοτήτων…».

Η αυθεντική αυτή ομολογία του μακαριστού Χριστοδούλου έπρεπε αμέσως να οδηγήσει σε πλήρη ανατροπή της κατεστημένης Συνοδικής συγκρότησης και να φέρει στη θέση της άλλη σύνθεση, με καθαρό ήθος και προσόντα που δεν θα επιδέχονται ψόγο.

Γιατί όμως δεν έγινε αυτό; Δεν έγινε διότι υπήρχε ένας άγραφος κανόνας από την ημέρα που αναρριχήθηκε ο Σεραφείμ στο αρχιεπισκοπικό θρόνο, να κάνει επιλογή επισκόπων – επί το πλείστον – μετρίου “αναστήματος” και με γεμάτους φακέλους. Τους επισήμανε και τους προτιμούσε για να τους έχει στο χέρι σε οποιαδήποτε στιγμή τους ζητούσε. Αλλοίμονο σε κείνον, που θα έφερνε αντίρρηση ή δοκίμαζε να υψώση το ανάστημά του και να προβάλει κάποια ένσταση. Η αντίδραση του Σεραφείμ ήταν άμεση και επεισοδιακή. Έβγαζε από το συρτάρι του ένα χαρτί-καταγγελία, το έδινε στον αρχιγραμματέα να το διαβάσει σε επήκοον όλων των Συνοδικών επισκόπων και – μετά – το ξανάβαζε στο συρτάρι του. Αυτό ήταν η πρώτη προειδοποίηση. Αν ο “ατακτούλης” επίσκοπος, αποτολμούσε να συνεχίσει, το χαρτί το έβγαζε και πάλι από το συρτάρι, το ανέμιζε στα μέσα ενημέρωσης και γίνονταν βούκινο τα λεπτά σημεία του αγνώμονα αντιρρησία.

Οι πιο ανώδυνες συνηθισμένες εκφράσεις του Σεραφείμ προς τους αμφισβητίες ήταν: «Δεν φταις εσύ, βρε, φταίω εγώ, που σε έκανα δεσπότη. Αν δεν σε έκανα δεσπότη εγώ, θα ήσουνα ένα ασήμαντο παπαδάκι». Ή αυτό που έλεγε στους μετατεθέντας σε πλούσιες μητροπόλεις, όπως το πρώην Ζιχνών και μετά Πατρών Νικόδημο: «Έπρεπε να μου τα έλεγες αυτά, τότε, που με ικέτευες να σε στείλω στην Πάτρα, και να έβλεπες αν θα πήγαινες». Και στην συνέλευση της Ιεραρχίας τον Μάιο του 1994 ο Κορινθίας Παντελεήμων – δεκανίκι του Σεραφείμ – είπε τούτο το αμίμητο για να φιμώσει τους αντιρρησίες: «Αν ο Μακαριώτατος δεν ευνοούσε κάποιους, που τούτη την ώρα φωνάζουν και ζητούν να εκφράσουν διαφορετική άποψη και δεν τους ανύψωνε χαριστικά στο αρχιερατικό αξίωμα, δεν θα ήταν παρά ασήμαντα παπαδάκια σε κάποια ενορία» (από τα επίσημα πρακτικά της Ιεραρχίας της Εκκλησίας).

Αυτή ήταν μία φωτογραφική πραγματικότητα.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΑΡΧΙΕΠ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Ο διάδοχος του Σεραφείμ, μακαριστός Χριστόδουλος, άλλαξε ρώτα. Διακήρυξε πολλά, αλλά δεν έκανε τίποτα. Αράδιασε όνειρα και δεν έδειξε πράξη. Υποσχέθηκε αξιοκρατία και φιλτράρισμα στις προαγωγές των ρασοφόρων, αλλ’ αντ’ αυτών πλεύρισε με “φιλικό” τόνο, τους πιο πολλούς συνεπισκόπους. Τους έταξε εξυπηρετήσεις ή κάποιες επισκοποιήσεις δικών του υποτακτικών. Δεσμεύτηκε παράλληλα να μη θίξει κανέναν από τους “κραγμένους” για οικονομικές ατασθαλίες ή ηθικά παραπτώματα. και να μη προωθήσει καμία υπόθεση στο Συνοδικό Δικαστήριο με τους Αρχιερείς…

Πεταχτά θα καταχωρήσω και υπογραμμίσω – για την ιστορία – κάποια μικρά αποσπάσματα. Ο διευθυντής του “Ελεύθερου Τύπου” έγραφε: «Ο Αρχιεπ. κ. Χριστόδουλος πρέπει να αξιοποιήσει την εκλογή των νέων μητροπολιτών… Προς το παρόν η κοινή γνώμη δεν προλαβαίνει να αφομοιώσει τις αρνητικές ειδήσεις που προέρχονται από το εσωτερικό της Ιεραρχίας. Καταγγελίες για “περιβάλλον” και συμφέροντα…, “ροζ” σκάνδαλα, συστηματική μείωση του Αρχιεπισκόπου από συγκεκριμένους μητροπολίτες…» (14 Δεκ. 2001).

Ο Χριστόδουλος σε έξαρση θυμού ξεσπάει λέγοντας: «ομολογώ ότι υπάρχουν κληρικοί, ακάθαρτοι… Κάποιοι από μας ενδιαφέρονται για την κοσμική ζωή. Τρώνε καλά, ζουν καλά και ντύνονται καλά. Με αυτόν τον τρόπο ζωής προκαλούν και δημιουργούν κακή εικόνα στην Εκκλησία» («Ελεύθερος Τύπος», 1 Ιουλίου 2002).

Στη Συνέλευση της Ιεραρχίας τον Οκτώβριο του 2002, σε ακροατήριο 75 μητροπολιτών, κατέθεσε ένα δάκρυ (ειλικρίνειας ή υποκρισίας;), λέγοντας: «… Το αίτημα της κάθαρσης προβάλει σήμερα και πάλι ιδιαίτερα επιτακτικό, καθώς στον ιερό χώρο της Εκκλησίας υπάρχουν και επίορκοι, που αντί να διακονούν το Θεό και να αφοσιώνονται στο έργο Του, ασυδοτούν ασχημονούν προκλητικώς σε δημόσιους χώρους και σκανδαλίζουν τον πιστό λαό. Αυτοί πρέπει να αποβάλλονται της λειτουργίας…».

Το φαινόμενο της διαφθοράς και της παρεκτροπής δεν είχαν τελειωμό. Η κραυγή του λαού, κραυγή πληγωμένης καρδιάς, ήταν να καθαρίσει ο τόπος, να φύγουν οι λύκοι, να παραμεριστούν οι ένοχοι, να στρατευτούν οι άριστοι, οι ποιμένες με αποστολικό ήθος και με πατρική αυτοθυσία. Όλα αυτά έμειναν στα λόγια του αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου.

Ούτε την παραμικρή κίνηση για την ενεργοποίηση των διακηρυγμένων σχεδίων του έκανε, ούτε καν απόπειρα μετακίνησης μέρους της κόπρου του Αυγείου, από το πανσέβαστο Ιερό Βήμα. Δεν έπιασε ούτε έναν – έστω συμβολικά – να τον πετάξει έξω. Αντίθετα, όλοι αυτοί, οι φθαρμένοι ρασοφόροι, συνωστίστηκαν επιδεικτικά στην “αυλή του”, του πρόσφεραν βαρύτατα δώρα και κολακείες, και έλαβαν τίτλους τιμής.

Ο χρόνος όμως κυλούσε και είχε καταντήσει πια κοινός τόπος και ανεξάντλητη πηγή σχολίων, στον καφέ κουτσομπολιού, και του μελαγχολικού προβληματισμού από σημαντική μερίδα της Ελληνικής κοινωνίας, της “επαμφοτερίζουσας” συμπεριφοράς του αρχιεπ. Χριστοδούλου, ώσπου τον πρώτο μήνα του 2005 έσκασε το τσουνάμι, άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου. Βουνό οι καταγγελίες, αποκαλυπτικά τα στοιχεία, σκανδαλισμένες συνειδήσεις. Οι εφημερίδες έγραφαν και συνέχιζαν να γράφουν και να αφήνουν υπονοούμενα για το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου. Οι τηλεοράσεις άνοιξαν τα παράθυρα και εμφάνιζαν συνεχώς ανοιχτό το βούρκο και δακτυλοδεικτούσαν ως προστάτη και υποστηρικτή των διαβεβλημένων δεσποτάδων και όχι μόνο, το Χριστόδουλο. Ο μητροπολίτης Ηλείας Γερμανός τον κατηγόρησε στην Ολομέλεια της Ιεραρχίας λέγοντας: «Ο Αρχιεπίσκοπος πρέπει να παραιτηθεί από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, γιατί τον βαραίνει η φήμη, ότι προστατεύει τους σκανδαλοποιούς και ότι επιλέγει στο στενό του επιτελείο άτομα με αμφιλεγόμενο ηθικό ιστορικό».

Σε τηλεοπτική του συνέντευξη ο Χριστόδουλος ομολόγησε ότι υπάρχει διαφθορά στην αυλή της Ιεραρχίας, δεν τόλμησε όμως να κάνει την παραμικρή κίνηση, για την καθαίρεση και τον αποσχηματισμό των ενόχων για την κάθαρση της Εκκλησίας. Αντί αυτού μεθόδευσε κάποιες ύποπτες διαδικασίες με μια τριμελή από έμπιστους μητροπολίτες, που στόχο είχαν, αποκλειστικά και μόνο, όχι να ερευνήσουν τις καταγγελίες και να διαπιστώσουν αν υπάρχουν αδικήματα ώστε να επιβληθούν ανάλογες κυρώσεις στους ενόχους, αλλά σκηνοθέτησε “μαϊμού” ανακρίσεις, έφτιαξε κουκούλες, τους κάλυψε για να μην του παραμείνει η παραμικρή υποψία ενοχής και μετά διασάλπισε την απόλυτη αθωότητα των “φιλήδονων και φιλάργυρων που είχαν μετατρέψει τις Μητροπόλεις τους σε θερμοκήπια αθλιοτήτων…» (!), όπως ο ίδιος είχε καταγγείλει.

Ο ΑΦΩΝΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

Ο διάδοχος του Χριστοδούλου, ο σημερινός αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος μέθυσε με τη χαρά της προαγωγής του, αλλά έμεινε νηπιώδης, με ανώριμη απόλαυση του θρόνου του, χαράσσοντας ένα ΜΕΓΑΛΟ και απογοητευτικό μηδενικό.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε ατέρμονες σελίδες με τα αρχιεπισκοπικά καμώματα που οδήγησαν την Εκκλησία και την κοινωνία σε απογοήτευση. Θα περιορίσουμε όμως τη γραφίδα (αρκετά γράψαμε στον “ΑΓΩΝΑ” αρ. 260) στις σκιαγραφίες μερικών εντυπωσιακών σημείων, που μόνα τους φωτογραφίζουν την απραξία του και τα γλιστρήματά του (Ιερωνύμου) στη ενδεκαετία και των ένδεκα μηδενικών που έφεραν το λαό σε απόγνωση και σε επαναστατική έκρηξη.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σε ομιλία που έκανε στις 9 Νοεμβρίου του 2010 στους νέους φοιτητές στη Θεολογική Σχολή Παν. Αθηνών παραπονέθηκε γι’ αυτά που τον καταλογίζουν λέγοντας: «Πολλοί επιδιώκουν να μας παρουσιάσουν “άφωνους” – και πρόσθεσε – όμως αγρυπνούμε και παρακολουθούμε σοβαρά και όπως πρέπει όλα τα θέματα. Η μάχη και ο αγώνας πρέπει να γίνονται συστηματικά και ουσιαστικά, όχι για το θόρυβο και το φαίνεσθαι, αλλά για το είναι και αποτέλεσμα».

Την απάντηση στο καυτό παράπονο του Ιερωνύμου, τη διατύπωσε με παρρησία ο “άγιος” Καλαβρύτων Αμβρόσιος: «Είναι άφωνος!... Η καθημερινή πραγματικότητα το αποδεικνύει!...».

Ένδεκα ολόκληρα χρόνια βρίσκεται θρονιασμένος στην αρχιεπισκοπική καθέδρα ο Ιερώνυμος Β΄. Ένας άνθρωπος ΑΦΩΝΟΣ και ΑΠΡΑΓΟΣ.

Δεν μίλησε για το μάθημα των θρησκευτικών, η κυβέρνηση σχεδόν το καθιέρωσε. Η επιτροπή του Ιερώνυμου ακόμη συσκέπτεται…

Δεν μίλησε για αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.

Δεν μίλησε για τη Ρεπούσια θεωρία που διαπράχθηκε στο Ζάλογγο και στη Σμύρνη.

Δεν μίλησε για τη μεταπατερική και τη συναφειακή θεολογία.

Δεν μίλησε για την “υπερήφανη” ομοφυλοφιλία.

Δεν μίλησε για τη Μακεδονία μας. Όχι, μάλλον μίλησε, και το χάρηκε που μόνο 9 παραβρέθηκαν στο συλλαλητήριο από τους 82 ιεράρχες!

Δεν μίλησε για την αλλαγή φύλου. Όχι, μάλλον μίλησε λέγοντας: «Όλα αυτά είναι παιγνιδίσματα».

Δεν μίλησε για την κάρτα του πολίτη.

Δεν μίλησε για τον Οικουμενισμό.

Δεν μίλησε για το διορισμό εκατοντάδων ιεροδιδασκάλων του Κορανίου στη Θράκη.

Δεν μίλησε για τους μηδενικούς διορισμούς μονίμων καθηγητών Θεολόγων.

Δεν μίλησε για το χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, όχι, μάλλον συμφώνησε, παρ’ ότι παλαιότερα είχε δηλώσει: «Ο χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους δεν συνάδει με την Ορθόδοξη παράδοση και είναι απραγματοποίητος».

Δεν μίλησε για την κατάργηση των Αρχαίων στα σχολεία.

Δεν μίλησε για την κατάργηση της προσευχής στα σχολεία.

Δεν μίλησε για την κατάργηση των σχολικών εορτών.

Δεν μίλησε… Τέλος δεν έχει ο κατάλογος των εν σιωπή ευρισκομένων θεμάτων.

Και συνέχισε ο Αμβρόσιος Καλαβρύτων: «Βαρεθήκαμε πια να ακούμε το τραγούδι του μακαριωτάτου σε στυλ “bouche fermee”! (κλειστό στόμα). Ας ακούσουμε και μια φορά τη βροντερή φωνή του. Είναι ο προκαθήμενος της Εκκλησίας! Να την ακούσουμε εγκαίρως και όχι όταν θα έχουμε ενώπιόν μας τετελεσμένα γεγονότα!».

Άφωνος ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄, προωθεί τους ομοίους του, για να μη γίνεται τίποτα παραπάνω, από όσα ο ίδιος κάνει.

ΣΕΠΤΗ “ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ” ΟΜΗΓΥΡΗ

Η κριτική μου αυτή, σας εξομολογούμε, είναι ισοδύναμη με το κλάμα. Υπάρχετε… ή δεν υπάρχετε…;

Σήμερα ο κόσμος χάνεται. Τα νέα κορμιά και τις νεανικές ψυχές καταβροχθίζει αχόρταγα ο άδης.

Ο αθεϊσμός είναι το καινούργιο κατεστημένο, που υποσχέθηκε να γκρεμίσει το Θεό από το θρόνο του και να βάλει στη θέση του τον άνθρωπο.

Ο δεξιός αθεϊσμός, με καμουφλαρισμένο το πρόσωπό του, καμώνεται πως αγκαλιάζει τους διωγμένους και προσφέρει προστασία και κλίμα απόλυτης ελευθερίας.

Ο αριστερός αθεϊσμός άνοιξε τις πύλες του άδη και καταργώντας τις ευαγγελικές προσταγές, διδάσκει ότι η θρησκεία είναι “το όπιο των λαών”. Παράλληλα ο λαός ακατήχητος, αδυνατισμένος πνευματικά, αποχρωματισμένος, μερισμένος σε κόμματα και παρατάξεις, πέφτει θύμα των εκμεταλλευτών.

Οι άθεοι δε σταμάτησαν να μιλούν ακατάσχετα για να παγιώσουν το αθεϊστικό “πιστεύω” τους και την αθεϊστική θεώρηση.

Οι αιρέσεις σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Ο Οικουμενισμός εξελίχθηκε σε ανίατη ασθένεια και κατατρώει τα κύτταρα του πληρώματος της Εκκλησίας.

Η παιδεία μας, που είναι ο μεγαλύτερος, παγκόσμια, θησαυρός, δέχθηκε την πιο σκληρή επίθεση. Όρμησαν με μανία πάνω της κάνοντας την τραγικότερη ληστεία των αιώνων.

Ο ιστορικός ορίζοντας σκοτείνιασε και τα απόνερα της διαφθοράς ορμητικά, δύσοσμα και καταστροφικά πνίγουν τον πολιτιστικό ανθώνα και ποτίζουν τον ακανθώνα της εξαθλίωσης.

Εσείς, “άγιοι” πατέρες, πού είσαστε να δείτε το χαμό και να χύσετε καυτό δάκρυ, για το κατάντημα της σημερινής νιότης, του ανθού του ποιμνίου σας, να ιδρώσετε, να ματώσετε και να υψώσετε φράχτη αντίστασης στην σατανική κατρακύλα;

Πού είναι η αγάπη σας; Πού είναι ο πόνος σας; Πού είναι η διακονία σας;

Υπάρχετε… ή δεν υπάρχετε…;

Δεν σας είδα πουθενά. Προσπάθησα να αναπλάσω στην οθόνη του λογισμού μου το Θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού, που περπάτησε ξυπόλυτος με μόνο τον άρραφο χιτώνα, άγγιζε τα πλήθη, μετέβαλε τους ληστές, ανύψωσε τους τελώνες, καθάρισε τους λεπρούς και συγκλόνισε τους ασώτους. Κοντοστάθηκα, έριξα ένα βλέμμα στην πανάγια μορφή Του, τη στεφανωμένη με “στέφανον έξ ακανθών ο των αγγέλων Βασιλεύς” (Δοξαστικό Μεγ. Παρασκευής), την ποτισμένη με τον ιδρώτα και το αίμα του για την σωτηρία του κόσμου, και άθελά μου δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου.

“Άγιοι” Πατέρες, στάθηκα σκεφτικός, γεμάτος μελαγχολία, και για νάμαι περισσότερο σωστός και απόλυτα ειλικρινής μπροστά σας, σας είδα μερικές φορές, αλλά μου φανήκατε σαν κρύα, χρυσοφόρα μανεκέν.

Σας είδα, να κλείνεστε στα πολυτελή ανάκτορά σας απολαμβάνοντας τον πλούτο σας και κουβεντιάζοντας με τη χλιδή, νιώθοντας ηγέτες αυτολιβανιζόμενοι με αυταρέσκεια, δεχόμενοι το θυμίαμα της ιδιοτέλειας, το προσφερόμενο από ανθρώπους “φτιαχτών” ιδεολογιών και πεποιθήσεων.

Σας είδα, να κάνετε παρελάσεις στους δρόμους, φορώντας τις παλιές εντυπωσιακές αυτοκρατορικές στολές, άκουσα τα πολλά κουδουνίσματα των αρχιερατικών σάκων, τον επίμονο χτύπο των χρυσοποίκιλτων αστραπτερών ράβδων στο κατάστρωμα του δρόμου, την επίδειξη της χρυσοστόλιστης αυτοκρατορικής μίτρας εν μέσω πλήθους αναζητούντος “άρτον και θεάματα”.

Αυτό δεν είναι λειτουργική τελετή, προέκταση της ευχαριστιακής θυσίας και της μυστικής συνένωσης στο Σώμα του Ιησού Χριστού. Αυτό είναι πληθωριστική συναγωγή, κοσμική ματαιότητα, φαρισαϊκή παρέλαση «εν ταις γωνίαις των πλατειών» (Ματθ. 6, 5).

Σας είδα, να έχετε έτοιμες τις βαλίτσες (με τα πανάκριβα άμφια και με όλα τα φανταχτερά συμπληρώματα) για να ταξιδεύετε από πόλη σε πόλη, από πανηγύρι σε πανηγύρι, από λιτανεία σε λιτανεία (ανά τας οδούς) κεντρικών και επαρχιακών πόλεων λανσάροντας το ηγετικό σας ανάστημα.

Σας είδα (ογδόντα αρχιερείς) να μην τολμάτε να σηκώσετε στους ώμους την ευθύνη του υπουργήματός σας ώστε να συγκροτήσετε μέτωπο αντίστασης, να προτάξετε τα στήθη σας με γενναιότητα στον εχθρό, να αναχαιτίσετε την προέλαση των δυνάμεων του σκότους.

Σας είδα, να κομπορρημονείτε με κείμενα ή ομιλίες, συχνά επαμφοτερίζοντα, έτσι που να ικανοποιούν τα γούστα μερικών, αλλά μόλις κάποιος ισχυρός ή υψηλά ιστάμενος κύριος συνοφρυωθεί, αλλάζετε χρώματα, κρύβεστε – εκτός ολίγων – ζαρώνετε, σφραγίζετε ερμητικά το στόμα ή πετάτε τη γραφίδα ομνύοντες ότι «ουκ είδα τον άνθρωπο…» (Ματθ. 26, 74). Κυκλοφορείτε στο σκοτάδι και στην ανωνυμία ενώ ελάχιστοι έχετε το θάρρος να υψώσετε το ανάστημά σας στα εθνικά, θρησκευτικά και κοινωνικά… θέματα.

Σας είδα, να επικαλείσθε τους Ιερούς Κανόνες μόνο όταν θέλετε να νομιμοποιήσετε τη δική σας εξουσία και κατ’ επέκταση να καλύψετε την δική σας παραβατικότητα κατακυρώνοντας ως Κανονικές τις κραυγαλέες αυθαιρεσίες και απανωτές παρανομίες σας. Οι Ιεροί Κανόνες έχουν θεσπιστεί για ν’ αποτελούν Κανόνα πορείας και να επιλύουν προβλήματα. Οι αυθαιρεσίες όμως σύντομα σας αποκαλύπτουν και σας καταρρακώνουν.

Σας είδα – και πού δεν σας είδα! Υπάρχει ένας τεράστιος κατάλογος που αν τον φυλλομετρήσουμε θα δαπανήσουμε αρκετό χώρο και χρόνο.

Δεν έχω την πρόθεση να γενικεύσω το “ΚΑΤΗΓΟΡΩ” μου και να αρνηθώ την ύπαρξη πνευματικής αντίστασης έστω από λίγα ζωντανά μέλη της Εκκλησίας του Χριστού (Ματθ. 28, 19). Για τους πολλούς όμως η εντολή του Κυρίου μας «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» μένει στο περιθώριο, ως ιστορικό κειμήλιο.

Η Ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας τούτη τη στιγμή περπατάει σε κρίσιμη καμπή. Ο σημερινός αρχιεπίσκοπος ανύψωσε τον εαυτό του σε δεύτερο Πάπα.

Οι επίσκοποι σκύβουν το κεφάλι μπροστά στον πρώτο. Συμμορφώνονται με την οποιαδήποτε εντολή του. Πριν δύο μήνες ζήσαμε τον εκφυλισμό της Ορθόδοξης Ελλαδικής Εκκλησίας όταν στη Σύνοδο της Ιεραρχίας, που πραγματοποιήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2018 με θέμα την επαίσχυντη “Συμφωνία Ιερωνύμου-Τσίπρα”, ο αρχιεπίσκοπος δεν επέτρεψε σε αρχιερείς να μιλήσουν, και σαν να απευθύνονταν σε μαθητούδια της πρώτης δημοτικού, είπε: «όποιος είναι εναντίον της Συμφωνίας…, φεύγει!». Τότε δύο-τρεις πήραν τις “σάκες” τους και έφυγαν ενώ οι υπόλοιποι πανικόβλητοι σταύρωσαν τα χεράκια τους και μηχανικά παρακολούθησαν το λογύδριο του “δασκάλου” αρχιεπισκόπου.

Ογδόντα επίσκοποι ξέχασαν ότι, και ο κάθε πρώτος – αρχιεπίσκοπος – είναι ίσος μεταξύ αδελφών. Αυτό είναι παποσύνη στη χειρότερη έκφρασή του, και μάλιστα με μανδύα ορθόδοξης συνοδικότητας δεδομένου ότι ψηφίζουν σύμφωνα με την προσταγή του. Ως σλόγκαν κυκλοφορεί μεταξύ των δεσποτάδων: «Τι λέει ο πρώτος;». Όλα λειτουργούν “υπό καθοδήγηση”. Μια στενή κλίκα του αρχιεπισκοπικού περιβάλλοντος, σχεδιάζει και καταστρώνει τις εισηγήσεις. Το επισκοπικό σώμα δείχνει ότι δεν διαθέτει μήτε τη δυνατότητα, μήτε το θάρρος να διατυπώσει ελεύθερα τη γνώμη του με αποτέλεσμα να φθάσουμε στο θλιβερό φαινόμενο, οι επίσκοποι να έχουν εξελιχθεί σε καλούς υποτακτικούς και σε κακούς ποιμένες.

ΣΥΝΟΔΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ (έξοδος διαφυγής)

Κάθε φορά που πέφτει κάποιο καυτό θέμα, και ο αρχιεπίσκοπος έχει αποφασίσει να το περάσει, αναγγέλλει με επισημότητα: “Συνοδική Επιτροπή” να μελετήσει το θέμα. Πόσες επιτροπές συστήθηκαν στο διάβα της ενδεκαετούς Ιερωνυμικής θητείας, κανείς δεν γνωρίζει. Όποιος βρει το κουράγιο να κάνει έρευνα και να συγκεντρώσει το υλικό μελέτης και τις αποφάσεις των θα μείνει με την παλάμη αδειανή. Η συγκρότηση επιτροπής είναι η εύκολη λύση, η ΕΞΟΔΟΣ ΔΙΑΦΥΓΗΣ. Με την πονηρή αυτή μαεστρία, στην πραγματικότητα, παραπέμπει το θέμα στον Καίαδα. Μερικές δεν λειτουργούν καθόλου, και άλλες με την πάροδο του χρόνου παραγράφονται, επειδή έχει λήξει η θητεία των συνοδικών μελών. Άλλες λειτουργούν προσαρμοσμένες στις αρχιεπισκοπικές εντολές και άλλες για χρόνια συνεδριάζουν για να συνεδριάζουν – όπως για το μάθημα των θρησκευτικών, που ξεκίνησε από το 2016, έχει εφαρμοστεί στην πράξη από την κυβέρνηση και η επιτροπή της Εκκλησίας αποφάσισε να…. συνεχίσει τον διάλογο για τα θρησκευτικά (19-4-2018) –. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, κάθε σοβαρό θέμα πέφτει στην καταβόθρα της λησμοσύνης. Και αν κάποιοι ευσυνείδητοι επίσκοποι τολμήσουν να φέρουν κάποια απόφαση της επιτροπής για συζήτηση στη Διαρκή Σύνοδο ή στην Σύνοδο της Ιεραρχίας, που δεν ευθυγραμμίζεται με τις προθέσεις του αρχιεπισκόπου, τότε έχουμε το εξής τραγελαφικό: ο πρόεδρος την πνίγει, ή την αφήνει στο χρονοντούλαπο, ή δίνει εντολή στους εξαρτημένους δορυφόρους του να την καταψηφίσουν.

Οι πράξεις περιφρόνησης της νομιμότητας και των Ιερών θεσμών της Εκκλησίας έχουν γίνει ρουτίνα. Η Εκκλησία έμεινε σχεδόν αποίμαντη και ο λαός του Θεού περπατάει την ατέλειωτη έρημο της σύγχρονης ζωής δίχως ηγεσία.

Δεν υπάρχουν οι επίσκοποι που να προβληθούν σαν κανόνες πίστης και διδασκαλικής εγκράτειας.

Δεν υπάρχουν αναστήματα ικανά να σταθούν φωτεινές στήλες και οδηγητικές, για τον πλανεμένο λαό, και παρηγορητικές για τους ανθρώπους του μόχθου. Δεν υπάρχουν αρχιερείς Προδρομικοί να απευθύνουν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω…» (Μαρκ. 1, 3).

Δεν απόσωσα την εξαγόρευση των κριμάτων της εκκλησιαστικής ηγεσίας.

Δεν εξάντλησα την εξιστόρηση. Δεν έπιασα τις μικρές και μεγάλες καταιγίδες.

Αποτόλμησα να συμπτύξω σε λίγες γραμμές το πλάτος και το βάθος της αλλοτρίωσής σας και να φωνάξω δυνατά διαμαρτυρόμενος με πόνο:

“Άγιοι” Αρχιερείς, Υπάρχετε… ή δεν ΥΠΑΡΧΕΤΕ!!!

Πηγή: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΓΩΝΑΣ