ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

(Μαρκ 15, 43 – 16, 8)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ομιλίας στην Κερασούντα, στις 28/4/1996)

Η ουσία του αποστολικού έργου

Ακούσαμε στο αποστολικό ανάγνωσμα, ότι ο Απόστολος Πέτρος κάλεσε τους χριστιανούς και τους είπε: Έχουμε κάνει ένα λάθος. Ασχοληθήκαμε ιδιαίτερα και δεσμευτήκαμε με την μέριμνα των πτωχών. Όμως δεν είναι καλό πράγμα να αφήσουμε το λόγο του Θεού και να ασχολούμεθα με την παράθεση φαγητού σε μια μικρή μερίδα ανθρώπων. Η αποστολή που μας ανέθεσε ο Χριστός είναι να κηρύξουμε τον λόγο Του, όχι μόνο στους πτωχούς αλλά σε όλους τους ανθρώπους, γιατί η Βασιλεία του Θεού είναι για όλους. Και αλλοίμονο εάν εμείς, οι Απόστολοι, συνδεθούμε με μια ομάδα ανθρώπων και εγκαταλείψουμε τους άλλους. Γι’ αυτό την μέριμνα για τους φτωχούς, είπε ο Απόστολος Πέτρος στους χριστιανούς, θα την αναλάβετε εσείς. Εμείς, θα ασχοληθούμε με τον λόγο του Θεού και την διδασκαλία.

Είναι βέβαια ιερό έργο να χορταίνεις ένα άδειο στομάχι, αλλά πολύ προτιμότερο είναι να χορταίνεις μια άδεια ψυχή. Είναι ιερό πράγμα να ντύνεις έναν γυμνό από ρούχο, αλλά πολύ περισσότερο είναι ιερό και θέλημα του Θεού να ντύνεις μια ψυχή, γυμνή από την χάρη του Θεού. Και αν είναι φιλάνθρωπο να προσφέρεις ένα πουκάμισο σε έναν άνθρωπο, φαντασθείτε πόσο είναι φιλάνθρωπο να ντύσεις κάποιον με τον Χριστό! «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε».

Είναι συγκινητικό να βλέπεις ένα παπά ή ένα δεσπότη να περιποιείται ένα άρρωστο. Και τον επαινούμε γιατί καταπιάνεται με εκείνα που απαιτεί το πνεύμα της εποχής και κάνει καλή εντύπωση στον κόσμο. Αλλά αδελφοί μου, λέει ο Απόστολος Πέτρος, δεν είναι αυτό το ζητούμενο, γιατί έργο του παπά και του δεσπότη είναι να κηρύσσει την Βασιλεία του Θεού, και να βοηθήσει τους ανθρώπους να καταλάβουν την αξία της. Να καταλάβουν γιατί ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, γιατί σταυρώθηκε και γιατί αναστήθηκε. Καλή η φιλανθρωπία, αλλά η ουσία είναι να τραφούν οι πεινασμένες ψυχές και να ντυθούν οι γυμνές ψυχές. Να τραφούν με τον Χριστό και να ντυθούν τον Χριστό, για να αξιωθούν της Βασιλείας Του. Γιατί το φυσικό τέλος του ανθρώπου, είναι να πάει στη Βασιλεία του Θεού και όχι απλά να συγκινείται πρόσκαιρα και επιφανειακά από κάποιες ωραίες εντυπώσεις.

Αναβαίνω προς τον πατέρα μου και πατέρα υμών

Η ουσία του κηρύγματος είναι η ανάσταση του Χριστού. Όσοι αυτό δεν θέλησαν να το καταλάβουν, μίσησαν τον Χριστό, τον σταύρωσαν και τον έβαλαν στον τάφο. Και πηγαίνουν οι Άγιες Μυροφόρες στο μνήμα του Χριστού. Πήγε η Μαρία η Μαγδαληνή, στάθηκε απέναντι από το μνημείο και έκλαιε. Το μνημείο ήταν ανοιχτό, γιατί ο Χριστός είχε αναστηθεί, αλλά που να το ξέρει η Μαρία; Και κλαίει γιατί είχε χάσει την ελπίδα. Είχε ακούσει από τον Χριστό το κήρυγμα της Βασιλείας, είχε καταλάβει τη σημασία της καλλιέργειας της ψυχής, την αξία του λόγου του Θεού, και τώρα ψάχνει για τον Υιό του Θεού και δεν Τον βλέπει. Και βλέποντας το κενό μνημείο κουνούσε το κεφάλι της και έλεγε: «Χριστέ μου, μπροστά στο άγιο μνημείο Σου στέκω. Πού αλλού να πάω; Ολόκληρος ο κόσμος είναι ένα άδειο μνημείο. Πού να περπατήσεις σ’ αυτό τον κόσμο, που δεν σε αγάπησε; Σε ποιόν να μιλήσεις; Σε αυτούς που σε σταύρωσαν; Πώς να βαδίσω στους δρόμους της Ιερουσαλήμ που είναι μνήματα ανοιχτά, χωρίς χάρη και χωρίς φως από τον Θεό;».

Εμείς θα προσθέταμε: Πού να καταφύγω, Χριστέ μου, έτσι όπως κατάντησε ο κόσμος;

Πού έφτασαν οι οικογένειες; Τρώγεται ο άντρας με την γυναίκα του, χωρίζουν. Τους ένωσε ο Χριστός και χωρίζουν «για ψύλλου πήδημα», γιατί; Γιατί δεν δέχθηκαν τον Χριστό στην καρδιά τους. Και παγώνουν οι καρδιές των μικρών παιδιών τους, γιατί βλέπουν την ζωή τους από εκεί και πέρα κόλαση αληθινή. Παγώνει, αδελφοί μου, η σκέψη του ανθρώπου ακόμα και όταν μπαίνει σε εκκλησίες και βλέπει τους ανθρώπους, αντί να στέκουν με «άνω τας καρδίας», προς τον Χριστό, να φέρονται με ασέβεια μέσα στην εκκλησία. Τι θλιβερό θέαμα! Αν για μας είναι έτσι, φανταστείτε τι πίκρα είναι για τους Αγίους και για την Υπεραγία Θεοτόκο, που περιέρχεται, από εκκλησία σε εκκλησία για να καμαρώνει τα τέκνα του Χριστού, και αντί να τα καμαρώνει, γεμίζει λύπη από τη συμπεριφορά τους!

Ξαφνικά η Μαρία η Μαγδαληνή ακούει μια φωνή, «γύναι τι κλαίεις; τίνα ζητείς;». Γιατί κλαις; Ποιόν γυρεύεις; Πού τον γυρεύεις; Η απάντηση της Μαρίας ήταν: Το πεθαμένο Σώμα Του, την σπασμένη ελπίδα μου ψάχνω να βρω. Γι’ αυτό «Κύριε, ει συ εβάστασας αυτόν;», ειπέ μοι πού έθηκας αυτόν, καγώ αυτόν αρώ». Τον σκότωσαν, Τον έθαψαν, τελείωσε, η ελπίδα έσβησε, αλλά θέλω να πεθάνω με τα λόγια του Χριστού και με εκείνους που Τον αγαπούν. Αυτή ήταν η απάντηση της Μαρίας, αυτή ήταν και των Αγίων Αποστόλων. Γιατί έχοντας καταλάβει ότι ο Χριστός ήταν ζωή, είπαν: Θα πεθάνουμε μόνοι μας, όσοι βρέθηκε και Τον ακολουθήσαμε και ακούσαμε τον λόγο Του. Θα πεθάνουμε αποκομμένοι από τον κόσμο, αλλά με την καρδιά μας γεμάτη από τον λόγο Του, γιατί ήταν Θεού λόγος. Αλλά, να, από πίσω της ακούει να της φωνάζει κάποιος: Λάθος, Μαρία, δεν κατάλαβες σωστά.

Σαν άκουσε η Μαρία το όνομα της, γνώρισε την φωνή, «και στραφείσα εις τα όπίσω είπε, ραββουνί» διδάσκαλέ μου, και πήγε να τον προσκυνήσει και να φιλήσει τα πόδια Του. Αλλά ο Χριστός την σταμάτησε και της είπε: «Μη μου άπτου», δεν κατάλαβες τι έγινε; Με σταύρωσαν, μπήκα στον τάφο, αλλά ζω, αναστήθηκα. Όχι για λίγο, όχι για μια συνέχεια της επίγειας ζωής, αλλά «αναβαίνω προς τον πατέρα μου και πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών». Πρόσεξε! Μη γυρίζεις προς τα πίσω, μην κοιτάς, μαρτύρια, ακάνθινο στεφάνι, πληγές στα χέρια μου και στα πόδια μου, μην κοιτάς την ταπείνωση που είχε έλθει επάνω μου. Βάλε το μέσα σου, ότι «αναβαίνω προς τον πατέρα μου και πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών»

Θυμάστε το τροπάριο: «αναβαίνω προς τον πατέρα μου και πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ», και θα σας πάρω όλους εσάς, που πιστεύετε σε μένα και με ακολουθείτε, μαζί μου, «εις την άνω Ιερουσαλήμ εις την Βασιλεία των ουρανών»

Όταν θέλει ο Χριστός, αναστατώνει τα πάντα

Τι πικρές σκέψεις που κάνουμε, όταν βλέπουμε την ταπείνωση του Χριστού στον κόσμο! Ανοίγει ένας το στόμα του και τον βρίζει. Και δεν πέφτει κεραυνός ούτε κόβεται η γλώσσα που βλασφημεί. Όρμησαν άνθρωποι με μαχαίρια και έβγαλαν μέσα στις εκκλησίες τα μάτια των Αγίων και δεν πέθαναν την ίδια στιγμή. Όρμησαν και γκρέμισαν εκκλησίες. Σαράντα χρόνια χρειάστηκαν να χτιστεί μια εκκλησία του Χριστού Σωτήρος τη Ρωσία. Και με διαταγή του Λένιν την γκρέμισαν γελώντας και τραγουδώντας. Όμως δεν έπεσε φωτιά να τους κάψει. Να η ταπείνωση του Χριστού! Τότε τον ενέπαιζαν, τον έφτυναν και τον ράπιζαν οι ιερείς Του, οι ιερείς των Εβραίων, σήμερα τα πάθη εκείνα συνεχίζονται. Και ξαναλέει ο Χριστός, «μη μου άπτου», μην ασχολείσθε με αυτά. «Αναβαίνω προς τον πατέρα μου και πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών».

Αυτό είναι το μήνυμα της Αναστάσεως και της Αναλήψεως. Αυτό πρέπει να βάλουμε μέσα μας. Όταν πάμε να κοινωνήσουμε, τι θα δούμε; Τον Χριστό στον Σταυρό. Τι ήταν ο Χριστός στον Σταυρό; Ένας άνθρωπος για λύπηση. Και όταν βλέπουμε την Θεία Ευχαριστία στο άγιο Ποτήριο, βλέπουμε ένα κομματάκι ψωμί και λίγο κρασί, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Όταν τα βλέπεις, αδελφέ μου, μην θυμάσαι μόνο αυτά. Αλλά να θυμάσαι ότι, «αναβαίνω προς τον πατέρα μου και πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών. Και ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός και της βασιλείας ουκ έσται τέλος»

Όταν θέλει ο Χριστός, αναστατώνει τα πάντα. Ξέρετε τι συνέβη με το ναό του Σωτήρος Χριστού στη Ρωσία; Που είχαν κάνει σαράντα χρόνια να την χτίσουν και την γκρέμισαν σε ένα μήνα; Υπολόγιζαν στον ίδιο τόπο να φτιάξουν το ψηλότερο κτίριο του κόσμου. Αλλά όταν το θεμελίωναν το θεμέλιο δεν έπιανε ποτέ. Έτσι ο τόπος έμεινε οικόπεδο της εκκλησίας. Μετά την πτώση του καθεστώτος ξανάχτιστηκε ο ναός και μάλιστα έκανε εκεί το Πάσχα ο Πατριάρχης Αλέξιος. Εβδομήντα χρόνια κράτησε τον τόπο ελεύθερο ο Θεός και σε ένα χρόνο ξανάφτιαξε το ναό ο λαός Του εις δόξαν του Χριστού.

Ο Θεός εκείνους που πηγαίνουν κοντά Του, τους δοξάζει «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε». Αποστολή των ιερέων είναι, με το βάπτισμα, με την Θεία Κοινωνία, με τον λόγο τους και με την αγία ζωή τους, να δείχνουν την πορεία προς τον Χριστό, για να γίνεται πραγματικότης αυτό που λέει ο Παύλος: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε». Πρέπει λοιπόν στην καρδιά μας, στα έργα μας, στις σκέψεις μας, στην πορεία μας να φαίνεται ο Χριστός. Για να γίνει αυτό που είπε: «και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ», να πάρει και εμάς κοντά Του. Όσοι ζουν έτσι, μοσχοβολάει η ψυχή τους, μοσχοβολάει η συμπεριφορά τους, γίνονται ευωδία Χριστού. Χαίρεται ο κάθε άνθρωπος να είναι κοντά τους, να ακούει τον λόγο τους, να βλέπει την συμπεριφορά τους.

Ζωή αληθινή είναι να πιστεύει κανείς στον Χριστό και στην Ανάσταση Του. Ζωή αληθινή είναι να το έχει βάλει βαθιά μέσα του ο άνθρωπος ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο οποίος ήρθε στον κόσμο για τη σωτηρία μας. Και ότι σταυρώθηκε και έχυσε το Αίμα Του, για να γίνει λουτρό της ψυχής μας. Και ότι ανέβηκε στον ουρανό και είπε: «αναβαίνω προς τον πατέρα μου και πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών». Είθε να συνανυψώσει και όλους εμάς στην Βασιλεία Του, «εις την άνω Ιερουσαλήμ». Αμήν.-

Πηγή: Ι. Μ Πρ. Ηλιού