Μεταμόρφωση; ή χρυσός γαϊδαρος; ' π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Για πάρα πολλούς ανθρώπους η Εκκλησία είναι ένας θεσμός πολύ χρήσιμος… Κάνει τους ανθρώπους καλούς (τι θα πει αυτό άραγε;) και έτσι δεν χρειαζόμαστε την… αστυνομία. Γι’ αυτούς, δηλαδή, η χρησιμότητα της Εκκλησίας έχει κοινωνικό αποτέλεσμα…

Για άλλους πάλι είναι επίσης χρήσιμη αλλά για… πιο σοβαρό λόγο! Η Εκκλησία λένε είναι μια παρηγοριά στις θλίψεις… Είναι απαραίτητη όταν κανείς υποφέρει, καταφεύγει σ αυτή και  μαθαίνει την υπομονή που χρειάζεται (πώς άραγε;).

Για κάποιους τέλος είναι πολύ χρήσιμη… γιατί καλμάρει τον φόβο του θανάτου! Ο θάνατος είναι το χειρότερο απ’ όλα, η Εκκλησία λοιπόν καλμάρει αυτόν τον ανεξέλεγκτο φόβο αφού… εξασφαλίζει εισιτήριο για μεταθανάτια ταξίδια… πρώτης θέσεως!!

Αυτά και άλλα πολλά μπορούν να λένε οι άνθρωποι, που βλέπουν επιπόλαια, ή συμφεροντολογικά, ή με αφέλεια, ή με σκοπιμότητες την Εκκλησία.

Για τον Χριστό και τους Χριστιανούς η Εκκλησία είναι το Μυστήριο της σωτηρίας.

Δηλαδή, τι είναι αυτό;

Το Μυστήριο-"καμίνι" μέσα στο οποίο αποφασίζοντας ο άνθρωπος να ζήσει (από αγάπη για τον Χριστό) γίνεται-ενεργεί-και "υφίσταται" την μεταμόρφωσή του, από "ζώο" σε πρόσωπο. Ό άνθρωπος ξεκινάει σαν βιολογική ύπαρξη και πρέπει να γίνει πρόσωπο σαν τον Χριστό.

Γιορτάζουμε αυτές τις μέρες (6 Αυγούστου) την Μεταμόρφωση του Χριστού, δηλαδή την αποκάλυψη του προσώπου Του. Όταν ο Χριστός αποκάλυψε το πρόσωπό Του, η γοητεία της θέας του προσώπου Του ήταν τόση, ώστε οι μαθητές ήθελαν να μείνουν για πάντα εκεί και να βλέπουν διαρκώς αυτή την ομορφιά που δεν  "χορταινόταν". Άραγε αν ξεσκεπάσουμε εμείς τον εαυτό μας, πόσοι αντέχουν να μείνουν δίπλα μας; Θέλουμε να αυταπατόμαστε με την εικόνα που δίνουμε για τον εαυτό μας με τα έξω μας! Ρούχα, θέση, χρήματα, κοινωνική υπόληψη και που φαντάζουν ως εαυτός. Δεν είναι όμως. Διαθέσεις-επιθυμίες-δεσμεύσεις-πάθη-επιλογές φανερώνουν την ποιότητά μας. Σε μας τα έξω είναι όμορφα και τα έσω, στην καλύτερη περίπτωση... άμορφα, ενώ στην κακή δύσμορφα. Ο Χριστός μεταμορφούμενος, μας υπονοίασε για την πραγματικότητα του προσώπου Του, που δεν φαινόταν με τα εξωτερικά, ώστε να μας φανερώσει τον λόγο και τον σκοπό για τον οποίον μας προορίζει. Η Εκκλησία λοιπόν είναι… "χρήσιμη" γιατί μέσα στο μυστήριο της υλοποιείται η διαδικασία μεταμορφώσεως των… αποτρόπαιων "έσω" των δικών μας, σε γοητευτική πραγματικότητα. Δεν έχει σκοπό η Εκκλησία την συμμόρφωση του ανθρώπου σε νόρμες και φόρμες, ούτε υπηρετεί το φαίνεσθαι.

Ο άνθρωπος «γίνεται γάϊδαρος, γιατί είναι ανίκανος να αντισταθεί στα ζωώδη ένστικτά του· και ξαναγίνεται άνθρωπος, όταν καταφέρει να υψωθεί  πάνω απ΄ αυτά» όπως λέει εκείνος ο αρχαίος Απουλήιος του Πλάτωνος. (στο έργο του: «Μεταμόρφωσις ἤ Χρυσοῦς ὄνος»). Στην Εκκλησία ο άνθρωπος ζητάει από τον Χριστό βοήθεια να πάψει νάναι "γάϊδαρος" και… να ξαναγίνει άνθρωπος.

Ο Χριστός μεταμορφώθηκε και έγινε γοητευτικός στους μαθητές του προσευχόμενος. Προσευχή (όταν δεν την φανταζόμαστε θρησκευτικούλικη συνήθεια) τι είναι; ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΑΓΑΠΗΣ!

Πότε την έχουμε; Όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας. Όταν δεν... γαϊδουρεύουμε αλλά γυρεύουμε Αυτόν που ξέχασε τελείως επί Σταυρού (χάριν ημών) τον εαυτό Του!

Στην Εκκλησία λοιπόν "εισέρχεται" κάποιος (δεν μπαίνει γιατί η εκκλησία δεν είναι σπίτι αλλά μυστήριο) όταν στοιχειωδώς "ξεχάσει" τον εαυτό του γοητευμένος από την ομορφιά του Χριστού και αποφασίζοντας να την αποκτήσει. Εισέρχεται κατ΄ αρχάς για να Τον συναντήσει (στα Ευαγέλια και στα μυστήρια)· κατόπιν να Τον γνωρίσει· και τέλος να Τον υπακούσει, ώστε να αρχίσει την σταυροφορία (ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ) της ακολουθίας του Χριστού.

Εισέρχεται και συνειδητοποιεί τις δυσκολίες του δρόμου της αγάπης… κουράστηκα… βαρέθηκα! Θα υπάρξουν κι αυτά! Όμως επιμένω· όχι σ΄ένα μίζερο θρησκευτικό καθήκον, αλλά σε μια αγάπη που ξεχνάει τον εαυτό της, χάριν του αγαπημένου.

Μεταμορφώθηκε ο Χριστός προσευχόμενος, για να μας δείξει τον δρόμο της μεταμόρφωσης, την προσευχή! Δηλαδή να μας ξεκαθαρίσει ότι η αλλαγή μέσα μας θα ‘ρθει από Άλλον. Το έκανε αυτό διδάσκοντάς μας ποιος τελικά είναι ο λόγος και ο ρόλος της Εκκλησίας: Να μας μάθει να προσευχόμαστε, δηλαδή να αγαπάμε. Τότε και μόνον τότε, υπάρχει η πιθανότητα να γίνουμε καλύτεροι (όχι ευπρεπέστεροι) και να έχουμε πραγματική ψυχική γαλήνη, όχι παρηγόριες.  Τότε μόνον θα βλέπουμε κατάματα τον θάνατο που ο Χριστός νίκησε με την αγάπη (και ο οποίος Χριστός δεν θα αφήσει στα "χέρια" του θανάτου τους αγαπημένους του) και τότε θα γίνει και για μας το μεταθανάτιο ταξίδι μια χαρούμενη προσμονή-περιέργεια να δούμε  καταπρόσωπον τον ολόφωτο Πατέρα μας, έχοντες επιστρέψει στον Πατρικό οίκο, και ριγμένοι στην αγκαλιά Του.

Καταλήγοντας η γιορτή της Μεταμορφώσεως στον τελευταίο ύμνο λέμε: «Ἐν τῷ φωτί τῆς δόξης τοῦ προσώπου Σου πορευσόμεθα εἰς τόν αἰῶνα».

Με αγάπη και ευχές

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Πηγή: Ενοριακό info