ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΟΜΙΛΙΑΣ ΓΙΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΒΡΙΗΛΙΑ - Γερόντισσας Φιλοθέης

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΟΜΙΛΙΑΣ ΓΙΑ

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΒΡΙΗΛΙΑ

ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΣΤΟ ΑΠΘ 

(31-10-19)

Γερόντισσας Φιλοθέης,

Καθηγουμένης του Ιερού Ησυχαστηρίου ΄΄Παναγία Βρυούλων΄΄

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ἡ γερόντισσα Γαβριηλία γεννήθηκε στήν Κων/πολη στίς 2 Ὀκτωβρίου 1897 ἀπό πλούσια καί πολύ εὐσεβῆ οἰκογένεια. Ἡ μικρή τότε Αὐρηλία ἔμαθε ξένες γλῶσσες, ἔπαιζε ὑπέροχα πιάνο, πῆγε σέ πολύ καλά σχολεῖα, ὅμως προπάντως ἔμαθε ἀπό μικρή  ν’ἀγαπᾶ τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους.

Τό 1923, μέ τήν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν ἔρχεται στήν Θεσσαλονίκη ὅπου παρακολουθεῖ μαθήματα στήν Φιλοσοφική Σχολή.

Τό 1938 πηγαίνει στήν Ἀγγλία ὅπου σπουδάζει ρεφρεξιολογία καί μένει ἐκεῖ μέχρι τό τέλος τοῦ Β Παγκοσμίου πολέμου. Ἐπιστρέφει στήν Ἑλλάδα τό 1947 καί ἀνοίγει μεγάλο ἰατρεῖο στό Κολωνάκι μέ φοβερή πελατεία. Βγάζει πολλά χρήματα ἀλλά μέχρι τό βράδυ τά ἔχει μοιράσει ὅλα. Κάνει καί δωρεάν θεραπεῖες καί ἐπίσης σπουδάζει πολλά παιδιά στήν Ἀγγλία.

Τό 1954, ἀνήμερα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, πεθαίνει ἡ μητέρα της καί ἀπό τότε δέν ἔχει πιά κανένα δεσμό μέ τόν κόσμο. Πουλᾶ ὅλα της τά ὑπάρχοντα, τά μοιράζει στούς φτωχούς καί φεύγει γιά τήν Ἰνδία.

Ἐκεῖ ἔμεινε πέντε χρόνια κάνοντας φυσιοθεραπεῖες καί διακονῶντας σέ ἕνα λεπροκομεῖο, δίχως ποτέ νά ἔχει ἤ νά δεχτεῖ χρήματα. Ἐκείνη τήν ἐποχή βοήθησε καί πολλούς εὐρωπαῖους πού παρασυρμένοι ἀπό τό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς, ταξίδευαν στήν Ἰνδία γιά νά γνωρίσουν τόν διαλογισμό. Τούς βοηθοῦσε νά ἐπανέλθουν στήν ὀρθόδοξη πίστη. Ἔκανε πάρα πολλά ταξίδια, θεραπεῖες σέ  πλούσιους καί σέ πάμπτωχους. Ἔλεγε πάντα «ναί» σέ ὅποιον ζητοῦσε τήν βοήθειά της ἔχοντας τήν ἀκλόνητη πίστη ὅτι ὁ Χριστός θά τήν προστατεύει. Παντοῦ ἔβλεπε τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί δέν πίστευε σέ τύχη καί κακή ὥρα.

Τό 1959 πηγαίνει στήν Βηθανία καί γίνεται μοναχή καί μέ τήν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ της, τοῦ Ἁγ Ἀμφιλοχίου τῆς Πάτμου, συνέχισε τήν ἱεραποστολή.

Τό 1979 μέχρι τό 1989 ἔμενε στήν Ἀθήνα, σέ ἕνα μικρό σπιτάκι στήν Ὁδό Μηδείας στά Πατήσια, ὅπου ἐκεῖ χιλιάδες ἄνθρωποι τήν ἐπισκέπτονταν καί βοηθήθηκαν ἀπό ἐκείνη. Στήν συνέχεια πῆγε γιά ἕνα μικρό διάστημα στήν Αἴγινα ὅπου ἔζησε ἁπλά καί ταπεινά στήν Ἁγία Σκέπη, ἕνα μικρό μετόχι τοῦ Ἁγ Νεκταρίου. Ἀρρώστησε ἀπό καρκίνο καί θεραπεύτικε θαυματουργικά. Ἀμέσως μετά πῆγε στήν Λέρο ὅπου καί κοιμήθηκε εἰρηνικά στίς 28 Μαρτίου 1992 μετά ἀπό μία σύντομη παραμονή της στό νησί.

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ

Αὐτό πού τήν διέκρινε ἦταν ἡ μεγάλη της πίστη. Ἔλεγε συνέχεια «τρία πράγματα μᾶς χρειάζονται, πρῶτον πίστις, δεύτερον πίστις, καί τρίτον πίστις». Καί πίστη ἐννοοῦσε ἐμπιστοσύνη, δηλ. οὐσιαστικά, ἄφημα στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Σέ ὅλη της τήν ζωή ἐφήρμοσε τό Εὐαγγέλιο.

Ξεκίνησε τήν ἐν Χριστῶ ζωή της μέ τό «ὕπαγε, πώλησον τά ὑπάρχοντα σου,δός πτωχοῖς, καί ἀκολούθει μοι». Δίχως καθόλου χρήματα πάνω της, εἶδε, ὅπως διηγεῖται ἡ ἴδια, παντοῦ τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ μας.

Στήν συνέχεια μέ τό «Ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὥς σεαυτόν», δίχως νά ξεχωρίζει τούς ἀνθρώπους. Παντοῦ σεβόταν τίς παραδόσεις τοῦ τόπου καί προσπαθοῦσε νά βρεῖ κοινά σημεῖα ἐπαφῆς. Πολλοί γίνονταν χριστιανοί μόνο ἀπό τό παράδειγμά της. Ἀγαποῦσε τούς πάντες δίχως ὅρια ἀλλά ὄχι καί δίχως ὅρους. Δέν εἶχε τήν ἀγωνία νά σώσει κανέναν.

Στεκόταν στούς ἀνθρώπους μέ σεβασμό καί μέ μέτρο γνωρίζοντας καλά πῶς μόνο ὁ Χριστός σώζει ὅταν ἔρθει ἡ κατάλληλη ὥρα. Ἔβλεπε καθημερινά πολλούς ἀνθρώπους καί ταυτιζόταν μέ τόν καθένα μέ ἀποτέλεσμα νά νοιώθουν ἄνετα καί νά ἀνοίγουν τήν καρδιά τους.

 Ἐπίσης προσπαθοῦσε νά ἐφαρμόσει τό «μήν κρίνετε ἵνα μή κριθεῖτε» καί ἔτσι ἦταν πολύ ἀναπαυμένη βλέποντας στούς ἀνθρώπους μόνο τό καλό καί ἀφήνοντας τήν κρίση μόνο γιά τόν μόνο Κριτή . Ζοῦσε μόνο τό σήμερα ἀφήνοντας γιά τό αὔριο νά μεριμνήσει ὁ Κύριος. Δέν τήν ἀπασχολοῦσε τό παρελθόν ἀφοῦ «εἶναι ἕνα φάντασμα», οὔτε τό μέλλον ἀφοῦ «δέν ὑπάρχει», ἀλλά «τό αἰώνιο παρόν» πού ζεῖς τώρα μέ τόν Χριστό.

Ἐφήρμοζε ἐπίσης τό « ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν». Ἔτσι δέν ἔνοιωθε ὅτι ἔχει ἐχθρούς. Κοίταζε μόνο μέσα της καί τόν Θεό. Δέν τήν ἀπασχολοῦσε καθόλου ἀν τήν ἀγαποῦσε κάποιος, ἀν τήν συκοφαντοῦσε, ἀν τήν ζήλευε. Δηλαδή τῆς ἔφτανε μόνο ὁ Θεός στήν ζωή της. Ὅλα τά ἄλλα, καί τά εὐχάριστα καί τά δυσάρεστα ἤξερε ὅτι εἶναι ὅλα περαστικά καί μάταια.

Τέλος πάντα ἔλεγε νά λέμε «δόξα σοι ὁ Θεός» καί «εὐχαριστῶ» γιά ὅλα, καί τά καλά καί τά ἄσκημα. «Γιατί μερικές φορές παραχωρεῖ καί τό κακό γιά νά μᾶς παιδαγωγήσει». Γι αὐτό καί τό πρόσωπό της ἀκτινοβολοῦσε μιά γαλήνη καί χαρά πού τήν ἀντλοῦσε διαρκῶς ἀπό τήν μεγάλη της πίστη, ἐμπιστοσύνη στόν Χριστό. «Τά πάντα ἐξαρτῶνταια ἀπό τό πόσο ἐκπέμπουμε τήν χαρά τοῦ Χριστοῦ. Καί γιά νά ἐκπέμπουμε τήν χαρά τοῦ Χριστοῦ, δέν πρέπει νά τόν ξεχνᾶμε ποτέ στήν ζωή μας. Ἀνά πᾶσα ὥρα καί στιγμή νά γίνει τό κέντρο τῆς ὑπάρξεώς μας.Τότε ὅλος ὁ κόσμος θά εἶναι ὑπέροχος».

Τήν εὐχή της νά ἔχουμε ὅλοι.

Υ.Γ. Την χαρά του Χριστου, δέν πρέπει νά τόν ξεχνάμε ποτέ στην ζωή μας. Ανα πάσα ώρα καί στή νά γίνει τό κέντρο της ύπαρξής μας. Τότε όλος ο κοσμος θα ειναι υπέροχος».