Μνήμη του οσίου Ακακίου του Ομολογητού (31 Mαρτίου)

Η Αγία μας Εκκλησία τιμά σήμερα, Τρίτη 31 Μαρτίου, τη μνήμη του Ιερομάρτυρα Υπατίου επισκόπου Γαγγρών, καθώς και του Οσίου Ακακίου του Ομολογητού, επισκόπου Μελιτηνής.

Ο Άγιος Υπάτιος έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου και καταγόταν από την Κιλικία της Μικράς Ασίας. Έγινε επίσκοπος Γαγγρών της Παφλαγονίας και διακρίθηκε για τον ιεραποστολικό του ζήλο και το φιλανθρωπικό του έργο. Η χάρη του Θεού τον αξίωσε με το χάρισμα της θαυματουργίας, από το οποίο και ευεργετήθηκε ο ίδιος ο αυτοκράτορας.

Πήρε μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο που συγκροτήθηκε στην Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ. και ανέπτυξε σημαντική αντιαιρετική δράση κατά των αρειανών και των ναυατιανών. Οι ναυατιανοί, κατά τη διάρκεια της πορείας του από την Κωνσταντινούπολη προς την επισκοπική του έδρα, τον συνέλαβαν σε ερημική τοποθεσία και αφού τον βασάνισαν, τον οδήγησαν σε μαρτυρικό θάνατο.

Ο Ἀγιος Ακάκιος, Επίσκοπος Μελιτινής, έζησε τον 3^ο αιώνα μ.Χ. Το ιεραποστολικό του έργο και ο ζήλος του για την εν Χριστώ ζωή, προκάλεσαν το φθόνο των ειδωλολατρών, οι οποίοι δεν άντεχαν τους πνευματοφόρους ανθρώπους. Τον κατήγγειλαν και δεμένο τον οδήγησαν στον Ύπατο Μαρκιανό, ενώπιόν του οποίου ομολόγησε την αληθινή πίστη στον Τριαδικό Θεό. Μάλιστα είχε το σθένος να αναλύσει στον Ύπατο την όλη θεολογία της Εκκλησίας για τη Θεία Οικονομία, δηλ. τη φιλανθρωπία και συγκατάβαση του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Παράλληλα, στηλίτευσε και αποδοκίμασε τους θεούς των εθνικών και ξεσκέπασε την πλάνη τους.

Αποτέλεσμα αυτών των λόγων του, ήταν τα διάφορα μαρτύρια και ο εγκλεισμός του στη φυλακή. Μέχρι την ειρηνική του κοίμηση ο Ιεράρχης Ακάκιος συνέχισε το έργο της Εκκλησίας με σταθερή αυταπάρνηση, φέροντας μέχρι τον τάφο τα στίγματα του μαρτυρίου στο σώμα του.

Αποδεικνύεται ακόμη μια φορά με τους τιμώμενους σήμερα Αγίους Υπάτιο και Ακάκιο, ότι η παρρησία των Αγίων στο θρόνο του Θεού διατηρείται αναλλοίωτη στη συνείδηση των πιστών, οι οποίοι επικαλούνται τις πρεσβείες τους.

Η ευχή, η οποία επαναλαμβάνεται αυτές τις ημέρες σε όλες σχεδόν της ακολουθίες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής περιλαμβάνει με ρεαλισμό την αποτίμηση της κατάστασης του εαυτού μας με το Θεό και το συνάνθρωπό μας. Μια σχέση που όσο αγωνίζεται ο άνθρωπος τείνει να ομοιάσει με τον παράδεισο ή με κάθε άλλο αντίθετο από αυτή τη χαρμόσυνη ευφροσύνη.

«Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καὶ ἀργολογίας μή μοι δῷς.

Πνεῦμα δὲ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.

Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Αμήν».

Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου