Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ὁλότητα. Ἢ τὸν δεχόμαστε ὡς σύνολο ἢ τὸν ἀπορρίπτουμε.

Πολλοί, ἐὰν κάποτε ἐξετάσουν τὸν ἑαυτό τους, συνηθίζουν νὰ τὸν ἀθωώνουν. Μὲ ἕνα τρόπο πολὺ ἁπλό: Σκέπτονται μόνο τὶς ἐντολὲς ποὺ τήρησαν. Αὐτὲς ποὺ παρέβησαν, τὶς παραβλέπουν. Γενικότερα ὑπάρχει μιὰ τάση νὰ προσέχουμε ὄχι «τοῖς ἀκουσθεῖσι», ὄχι σὲ ὅσα ἔχουν λεχθεῖ ἀπὸ τὸν Κύριο, ἀλλὰ σὲ ὅσα ἠχοῦν πιὸ εὐχάριστα στὰ αὐτιά μας. Καὶ στὸ τέλος κάνουμε μιὰ ἐπιλογή, παραμερίζουμε τὰ πιὸ δύσκολα -κατὰ κανόνα τὰ σοβαρότερα- καὶ προσέχουμε ὅσα μᾶς ταιριάζουν, ὅσα μᾶς ἀρέσουν.  

Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ὁλότητα. Ἢ τὸν δεχόμαστε ὡς σύνολο ἢ τὸν ἀπορρίπτουμε. Μεσαῖες λύσεις δὲν ὑπάρχουν. «Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου».

«Ἐξ ὅλης» ἐπαναλαμβάνει. Δὲν μᾶς ζητάει ὁ Χριστὸς κάποια ἀγάπη, ἕνα μερίδιο ἀγάπης. Ὁλόκληρη τὴν ἀγάπη μας θέλει καὶ μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις μας. Μοίρασμα δὲν δέχεται. Τὸ «λίγο ἀπ᾽ ὅλα» ἐδῶ δὲν ἔχει θέση. Οὔτε τὸ λίγος Χριστιανισμός, ἀλλὰ καὶ μερικοὶ συμβιβασμοὶ μὲ τὴν ἁμαρτία. Εἴμαστε ἀποφασισμένοι γιὰ τὸ «περισσοτέρως»….