Ὁ θρόνος τῆς Χάριτος - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Γρηγορίου Μουσουρούλη

Κυριακή Γ΄ Νηστειῶν

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ὁ θρόνος τῆς Χάριτος (2η ὁμιλία)

«Προσερχώμεθα μετά παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος»

(Ἑβρ. δ΄16)

********

«

         Φθάσαμε μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ στό μέσον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Σήμερα τρίτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἡ Ἐκκλησία μας προ­βάλλει ἐνώπιόν μας τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου, γιά νά τόν προσκυνήσουμε, νά πάρουμε δύναμη ἀπό τό ἀκαταμάχητο ὅπλο καί νά συνεχίσουμε ἀνανεωμένοι τόν ἀγώνα μας μέχρι τέλους. Στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πού ἀκούσαμε κατά τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ θεόπνευστος Ἀπό­στολος μᾶς εἶπεν ὅτι ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς μας, Κύριος Ἰησοῦς Χριστός «διελήλυθε» τούς οὐρα­νούς, ἔχει περάσει στούς οὐρανούς, ἔχει καθίσει στόν θεϊκό Του θρόνο, καί γι᾽αὐτό μποροῦμε νά καταφεύγουμε μέ θάρρος στόν θρόνο Του, τόν θρόνο τῆς Χάριτος.

Ἄς δοῦμε λοιπόν σήμερα ποιός εἶναι αὐτός ὁ θρόνος τῆς Χάριτος καί  τί σημασία ἔχει αὐτό γιά τή ζωή μας.

****

«Προσερχώμεθα μετά παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος»

****

         Ποιός εἶναι ὁ θρόνος τῆς Χάριτος  τό μαθαίνουμε ἀπό τά λόγια τοῦ προφή­τη Ἡσαΐα, τά ὁποῖα εἶπεν ὀκτώ αἰῶνες προτοῦ συντελεσθεῖ τό σωτήριο Πά­θος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπό τούς  προφητικούς αὐτούς λόγους δέν δυσκο­λευόμαστε νά ἀναγνωρίσουμε ὡς ἐπίγειο Θρόνο τῆς χάριτος τόν τίμιο καί ζωοποιό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ μας.

         Ὁ θρόνος αὐτός εἶναι κατ᾽ἐξοχήν ὀδυνηρός, ὀδυνηρότατος, γιά Ἐκεῖνον πού κάθεται πάνω σ᾽ αὐτόν ἤ μᾶλλον εἶναι προ­σηλωμένος, καρφωμένος ἐπάνω του, αἱμόφυ­ρτος. Αὐτός ὁ αἱμόφυρτος θρόνος, ὁ Τίμιος Σταυρός, εἶναι γιά μᾶς πηγή αἰώνιας λύτρωσης καί σωτηρίας, ἀφοῦ πάνω σ᾽ αὐτό τόν θρόνο ἀπέθανεν ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου, ὁ ἀναμάρτητος Υἱός τοῦ Θεοῦ. Δεί­χνοντας, θά τολμούσαμε νά ποῦμε, ὁ προφήτης αὐτόν πού κρέμεται πάνω στόν σταυρό, μᾶς λέγει: « Οὗτος τάς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καί περί ἡμῶν ὀδυνᾶται». Σηκώνει ἐπάνω του τό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας καί πονᾶ καί ὑποφέρει πρός χάριν μας (Ἡσ. νγ´4). Καί συνεχίζει: «τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν» (Ἡσ.νγ´5). Τά τραύματα τοῦ Ἀ­χράντου Πάθους μᾶς ἐχάρισαν τή θεραπεία, τή λύτρωση, τήν ἀπαλ­λαγή ἀπό τόν θανατηφόρο ἰό τῆς ἁμαρτίας, τό φαρμακερό κεντρί τοῦ θανά­του καί τήν ἀπάτη τοῦ κόσμου πού βρίσκεται κάτω ἀπό τήν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ διαβόλου (Α. Ἰω. ). Εἶναι θρόνος αἱματοβαμένος ὁ ἐπίγειος θρόνος τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως μας, ὄχι γιατί τόν ἔβαψε μέ αἽματα ἀθώων πού ἔχυσε γιά νά κατακτήσει τή βασιλεία,  ἀλλά μέ τό δικό Του πανάσπιλο Αἷμα γιά νά χαρίσει στούς ἀνθρώπους τή λύτρωση καί τή σωτηρία. Ὅπως γράφει ὁ θεῖος Ἀπόστολος Πέ­τρος, οἱ ἄνθρωποι λυτρωθήκαμε «οὐ φθαρτοῖς ἀρ­γυρίῳ ἤ χρυσίῳ» (Α´Πέτρ.α´18-19). Ἀπό τόν αἰώ­νιο πνευματικό θάνατο καί τήν καταδίκη τῆς αἰώ­νιας κόλασης ἐλευθερωθήκαμε ὄχι μέ λύτρα φθαρ­τά, ὄχι μέ ἀργυρᾶ ἤ χρυσᾶ νομίσματα, ἀλλά μέ τό πολύτιμο, τό ἀτίμητο  αἷμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χρι­στοῦ, ὁ Ὁποῖος ὡς ἀμνός ἀμόλυντος καί κατακά­θαρος ἀπό κάθε ἁμαρτία θυσιάσθηκε γιά μᾶς.

         Θρόνος τῆς χάριτος, ἀδελφοί μου, ὑπῆρξεν ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου γιά ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος. Τίποτε δέν μπορούσαμε νά προσφέρουμε ἤ νά κάνουμε ἐμεῖς γιά νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν ἐνοχή τῶν ἁμαρτιῶν μας, γιά νά ἐπιτύχουμε τή σωτηρία μας. Ἐκεῖνο πού μᾶς ἔσωσε εἶναι ἡ σταυ­ρική θυσία τοῦ Λυτρωτοῦ μας Χριστοῦ. «Δωρεάν τῇ αὐτοῦ χάριτι» (Ρωμ. γ´24) σωθήκαμε μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

         Αὐτός ὁ ὀδυνηρός ἐπίγειος θρόνος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ μεγάλου Ἀρχιε­ρέως μας, εὐθύς ἀμέσως μετά τήν τριήμερη ἔνδο­ξη Ἀνάστασή Του καί  τήν θριαμβευτική Ἀνάληψή Του στούς οὐρανούς μεταβλήθηκε σέ θρόνο βα­σι­λικό ὁλόλαμπρο, θρόνο πού ἀκτινοβολεῖ θεία καί οὐράνια δόξα. Κάθεται τώρα στά δεξιά τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Οὐρανίου Πατρός Του, πά­νω σέ θρόνο βασιλικό. Ὡς αἰώνιος Ἀρχιε­ρεύς συνεχίζει τό ἀπολυτρωτικό του ἔργο προσ­φέροντας τώρα μέν μέ τρόπο ἀναίμακτο πάνω στά ἐπίγεια Θυσιαστήρια τή λυτρωτική θυσία τοῦ Σταυροῦ, μεσιτεύοντας ὅμως καί δεόμενος ὑπέρ ἡμῶν στόν Οὐράνιο Πατέρα Του. Νά λοιπόν γιατί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προτρέπει νά προσερχό­μαστε μέ παρρησία στό θρόνο τῆς χάριτος.

         Αὐτό σημαίνει πώς Ἐκεῖνος  πού κάθεται πά­νω σ᾽αὐτό τό θρόνο δέν ἐκτοξεύει κεραυνούς ἐνα­ντίον τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων. Ἀντίθετα Προσ­φέρεται ἔλεος καί συγγνώμη. Αὐτός πού κάθεται  στόν θρόνο τῆς χάριτος δέν εἶναι ἕνας κριτής βλοσυρός καί ἐκδικητικός, ἀπρόσιτος καί ἀπρο­σπέλαστος. Ἀντίθετα εἶναι ἐλεήμων καί συμπαθής, εἶναι ὁ γεμάτος ἀγάπη καί μακροθυμία Σωτήρ τῶν ἀνθρώπων, ὁ Ὁποῖος «οὐκ ἦλθε καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» (Λουκ. ε´32). Δέν πρόκειται Αὐτός πού κάθεται στόν θρόνο τῆς χάριτος νά προδώσει τά συμφέροντα μας χάριν τῶν ἰδικῶν του. Καί δέν μπορεῖ νά τό κάνει, διότι γιά χάρι μας «ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης κατα­φρονήσας» (Ἑβρ. ιβ´2). Ἄν οἱ μεγάλοι καί ἰσχυροί τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι διαχειρίζονται τίς ὑποθέ­σεις ἀτόμων καί λαῶν ἀποδεικνύονται ὄχι σπάνια μικροί καί ἰδιοτελεῖς στούς ὑπολογισμούς καί τίς ἐνέργειές τους, ὁ βασιλιάς τοῦ κόσμου ὁ Ὁποῖος προτίμησε ὡς θρόνο του τόν Σταυρό, δέν μᾶς προδίδει ποτέ. Ὁ θρόνος Του καί στή γῆ  (ὁ Τίμιος Σταυρός) καί στόν Οὐρανό ὁ βασιλικός θρόνος στά δεξιά τοῦ Πατρός  εἶναι πραγματικά «θρόνος χάρι­τος». Εἶναι πηγή θείων δωρεῶν. Πῶς λοιπόν νά μή μᾶς προτρέψει ὁ Ἀπόστολος νά πλησιάζουμε μέ θάρρος καί παρρησία σ᾽Αὐτόν;

*****

         Τί σημαίνουν τώρα ὅλα αὐτά γιά μᾶς;

Τό πρῶτο στό ὁποῖο μᾶς καλεῖ ὁ Ἀπόστολος εἶναι νά «κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας». Νά κρατᾶμε στα­θερά τήν πίστη μας, νά δώσουμε ὅλη τήν ἐμπιστο­σύνη τῆς καρδιᾶς μας στόν Κύριό μας, πού μᾶς ἀγάπησε μέχρι θανάτου, σταυρώθηκε γιά μᾶς καί τώρα στόν οὐρανό, ὡς δοξασμένος Μέγας Ἀρχιε­ρεύς μας, μεσιτεύει γιά μᾶς.

         Συνιστᾶ ὅμως, ὅπως ἤδη ἀναφέραμε, νά προσερχόμαστε σ᾽Αὐτόν «μετά παρρησίας»· νά καταφεύγουμε μέ θάρρος, μέ ἄφοβη πεποίθηση στόν θρόνο τῆς χάριτος. Γιατί μέ θάρρος;  Διότι καταφεύγουμε ἐκεῖ στηριζόμενοι ὄχι σέ τυχόν δική μας ἀρετή, ἀλλά στή σταυρική θυσία τοῦ Ἀρχηγοῦ καί τελειωτοῦ τῆς πίστέως μας, τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς ζωῆς μας, τή μόνη ἅγια προσφορά τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεόν, τήν πανάσπιλη καί τελείως θεάρε­στη. Νά καταφεύγουμε μέ εἰλικρινῆ μετάνοια, καί ὁπωσδήποτε θά βρίσκουμε ἔλεος, ὅποιες καί ὅσες καί ἄν εἶναι οἱ ἁμαρτίες μας, διότι ἡ δύναμη τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου εἶναι ἄπειρη, ἀφοῦ Ἐκεῖνος πού θυσιάστηκε ἦταν Θεάνθρωπος. Τά πελάγη τῶν ἁμαρτιῶν ὅλων τῶν ἀνθρώπων δέν μποροῦν νά νικήσουν τήν ἀπύθμενη ἄβυσσο τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, πού ἐκχύθηκαν στόν κόσμο ἀπό τόν ματωμένο Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ.

         Ἐπίσης προσθέτει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος ὅτι πρέπει νά καταφεύγουμε στόν θρόνο τῆς χάριτος, ὥστε νά λαμβάνουμε «χάριν εἰς εὔκαιρον βοή­θειαν· πλούσια δηλαδή χάρι, δύναμη καί ἐνίσχυση στόν ἀγώνα γιά τόν ἁγιασμό καί τή σωτηρία μας, εἰδικά δέ βοήθεια στήν κατάλληλη περίσταση, στήν κρίσιμη ὥρα τοῦ κάθε πειρασμοῦ.

         Καί αὐτή τήν ὥρα ὁ πειρασμός γιά ἄτομα, οἰκογένειες καί λαούς σ᾽ὅλο τόν πλανήτη εἶναι μεγάλος, εἶναι βίαιος, εἶναι θυελλώδης. Ὅλοι μιλᾶνε γιά πόλεμο, πόλεμο μέ ἐχθρό ἀόρατο πού ρίχνει κάτω καί τόν πιό γερό ὀργανισμό, ἄν τό ἐπιτρέψει ὁ Θεός. Λοιπόν, ἀδελφοί, «στῶμεν κα­λῶς», «ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας». Καιρός νά στραφοῦμε ὅλοι μέ μετάνοια, συντριβή καί στενα­γμούς ἐκ βάθους ψυχῆς στόν θρόνο τῆς χάριτος γιά νά λάβουμε «χάριν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν». Ἀσάλευτη πίστη στόν Λυτρωτή καί ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν. Σταθερός πνευμα­τικός ἀγώνας, καί πάλιν λέγω εἰλικρινή μετάνοια γιά τίς ἁμαρτίες μας. Πυκνή καταφυγή μέ ἐλπίδα ἀκράδαντη καί πίστη ἀνυπόκριτη καί ἀδιάκριτη, στόν θρόνο τοῦ φιλανθρωποτάτου Ἀρχιερέως μας, γιά νά ἀντλοῦμε ἔλεος πάνω στό ἔλεος καί νά λαμβάνουμε «χάριν ἀντί χάριτος» (Ἰω. α´16). Αὐ­τά ἀπομένουν νά κάνουμε ἐμεῖς, χωρίς νά ἀγνο­οῦμε ἤ νά παραθεωροῦμε τίς ὁδηγίες τοῦ κράτους καί τῶν εἰδικῶν γιά τήν διασφάλιση τῆς ὑγείας τῶν πολιτῶν, προκειμένου νά γευθοῦμε πρῶτον τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία καί δεύτερον νά νικήσουμε τόν πειρασμό τῆς λοιμικῆς νόσου.

****

«Προσερχώμεθα μετά παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος»

          «Δεῦτε πιστοί τό ζωοποιόν Ξύλον προσκυ­νή­σωμεν, ἀκοῦμε αὐτή τή μέρα στούς ναούς μας. Ἐλᾶτε νά προσκυνήσουμε τό Ξύλο μέ τό ὁποῖο μᾶς χαρίστηκε ἡ ζωή. Ἐλᾶτε νά θαυμάσουμε τό μυστή­ριο τοῦ Σταυροῦ. Τή σοφία, τή δύναμη, τήν ἀγάπη πού κρύβεται σ᾽αὐτή τή θυσία. Ὁ Τίμιος τοῦ Κυρί­ου Σταυρός εἶναι ἡ ἀδιάψευστη ἐγγύηση ὅτι κοντά στόν Χριστό θά βροῦμε τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί τήν αἰώνια σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Κοντά Του θά γαληνεύσει ἡ συνείδησή μας καί θά βρεῖ τήν εἰρήνη καί τήν ἀνάπαυση ἡ ψυχή μας. Ἀπό Αὐτόν θά πάρουμε δυνάμεις ψυχικές καί σω­ματικές γιά νά ζήσουμε στή συνέχεια ὡς γνήσιοι καί ἀφωσιωμένοι δοῦλοι Του. Τώρα πού ἡ ἀγαθό­της τοῦ Θεοῦ μᾶς προσφέρει χρόνο ζωῆς καί μᾶς προσκαλεῖ, ἄς ἀνταποκριθοῦμε στήν φιλάνθρωπη πρόσκληση. Ἄς προσερχόμαστε «μετά παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος».

Ἱερός Καθεδρικός Ναός Ἁγ.Ἰωάννου, Λευκωσία

Κυριακή 22.03.2020