Κυρηναίος
Το βάρος που σε
λύγιζε
για λίγο θέλησα ν’
αμβλύνω.
Σε βρήκα ξέπνοο,
πνιγμένο μες’ στο κλάμα,
σχεδόν αναίσθητο απ΄
το βάρος.
Ευγενικά αρνήθηκες∙
Γνώριζ΄ η αγάπη σου
τη μωρία της αιτήσεως.
Επέμενα. Με άφησες.
Έσκυψα μα ευθύς
τραβήχτηκα…
Τρόμαξα και πόνεσα.
Κι ήταν το δάκρυ σου
που έσταξε
το πιο βαρύ, το πιο
ασήκωτο απ’ όλα!
Στάχυς
6 σχόλια:
Πολύ συγκινητικό
Το να γράψω ότι είναι εξαιρετικό θα το αδικήσω διότι είναι ξεχείλισμα πηγαίο καρδιάς με αγάπη προς Εκείνον.
Με λίγα εύστοχα λόγια μας είπες πολλά που επηρέασαν την ψυχή μας δεητικά.
Τους λυγμούς και τα δάκρυα των πιστών οι ιερείς που μεταφέρουν την Μ. Πέμπτη τον Εσταυρωμένο δεν τον νιώθουν. Αληθινοί Κυριναίοι είναι οι πιστοί και όχι οι μισθωτοί.
@1.20
Μας κούρασες, φίλε μου, με την εμμονή σου. Δεν το καταλαβαίνεις; Μπαίνεις σε όλες τις αναρτήσεις και γράφεις τις ίδιες κολλημένες ανοησίες περί αληθών πιστών και αργυρώνητων κληρικών.
Παρεμπιπτόντως αναφέρω την ανορθογραφία σου.
Όταν στον Μ. Βασίλειο πήγε ο μάγειρας του επισκοπείου να κάνει θεολογικές υποδείξεις εκείνος του είπε: Εσύ στις κατσαρόλες σου!
Κι εσύ φίλε κοίτα να μάθεις δυο κολλυβογράμματα πριν να κρίνεις τους πάντες και τα πάντα.
w
Ευτυχώς η επιλογή του Κυρηναίου
είναι η σωστή'
άλλοι επιλέγουν τα φρικτά ονόματα
που ενεπλάκησαν
στο μυστήριο της Σταύρωσης,
για να ..".βοηθήσουν"
τον πληγωμένο
και τον κόσμο που σέρνει πίσω του!
Χαίρομαι που κι ένα δάκρυ
ζυγίστηκε σωστά από τον νου και την καρδιά σου!
Δημοσίευση σχολίου