Ο Ερντογάν,το Μαντζικέρτ και …εμείς - Γεώργιος Διον. Κουρκούτας

  Πώς η Ιστορία γίνεται εργαλείο Πολιτικής

Ο Ερντογάν, το Μαντζικέρτ και …εμείς

Πέραν από τις τακτικές προκλήσεις και απειλές των Τούρκων γειτόνων, εκπλήξεις μας προσφέρει ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Και οι «εκπλήξεις» (που, φυσικά, δεν αποτελούν εκπλήξεις για όσους γνωρίζουν το πρόγραμμα και τον ψυχισμό του Ερντογάν) δημιουργούν δυσάρεστες αντιδράσεις σε όλους μας.  Πρόσφατα παραδείγματα οι αποφάσεις του για μετατροπή σε τεμένη,  πρώτα της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, μετά της Μονής της Χώρας και έπεται… συνέχεια.

Δεν έχουμε (ως επίσημη Ελλάς) αντιληφθεί ότι ο Ρ. Τ. Ερντογάν θέλει 1.να επαναφέρει την Τουρκία στο «Οθωμανικό μεγαλείο» της (σβήνοντας τα ίχνη του Κεμαλισμού από την τουρκική κοινωνία) και 2.να μετατραπεί ο ίδιος ως κορυφή (ο νέος Χαλίφης, κατά την σουνιτική μεθοδολογία) του Ισλάμ. Όλα αυτά τα αποκαλύπτουν και οι διακηρύξεις του και οι επιλογές Του. το πρόβλημα με τον πολιτικό κόσμο της Ευρώπης και της ευρύτερης Δύσεως (πχ. ΗΠΑ), τους οποίους επικαλούμαστε για … συμπαράσταση (δικαίως, βέβαια) είναι πως δεν έχουν αντιληφθεί 2 πράγματα.

Ή, καλύτερα, δεν έχουν πάρει θέση επί 2 θεμάτων (ζωτικών για τον χώρο όπου κινείται η Τουρκία) : 1.Ποιον συμφέρει η μετατροπή της Τουρκίας από ένα κοσμικής δομής κράτος (κληρονομιά του Κεμάλ) σε μία βαθέως Ισλαμική περιοχή; Και 2.Τι πιστεύει η (κατά τα άλλα, χριστιανική) Δύση για το Ισλάμ;

Η Υποκρισία της Δύσης

Όσον αφορά το τελευταίο, απλώς αξίζει να επισημάνουμε την υποκρισία των περισσοτέρων κρατών της Δύσεως (και ημών αναπόφευκτα συμπεριλαμβανομένων) που (από την μια μεριά) θεωρούν ότι δεν έχουν πρόβλημα με το Ισλάμ (αλλά και με τους πιστούς του, που με την μορφή προσφυγιάς ή μετανάστευσης εισέρχονται στα Δυτικά Κράτη, χωρίς διάθεση προσαρμογής στα δεδομένα Δυτικού τύπου). Από την άλλη μεριά, οι Μυστικές Υπηρεσίες των Δυτικών κρατών (πχ. Γαλλίας, Γερμανίας, Βελγίου κλπ) στέλνουν πράκτορες στα τεμένη των μουσουλμάνων στις χώρες τους, για να παρακολουθούν τους πιθανούς και μελλοντικούς τρομοκράτες!

Τελικά, κινδυνεύει ή όχι ο Δυτικός Κόσμος από το Ισλάμ; Και δεν μιλάμε για «πολεμική κατάκτηση», αλλά για ευτελισμό Δυτικών αξιών ή Χριστιανικής Διδασκαλίας (στα οποία, ούτως ή άλλως, κινούνται οι Δυτικές κοινωνίες), λόγω επικρατήσεως των διδαχών φανατικών ισλαμιστών, περί κατωτερότητος των γυναικών, πολέμου κατά των απίστων, μη ανοχής σε διαφορετικότητα κλπ….. Μπορεί  να απαντήσει κάποιος ηγέτης υπεύθυνα, αντιμετωπίζοντας ωστόσο τον φόβο να τον χαρακτηρίσουν «ισλαμοφοβικό» οι οπαδοί της Πολιτικής Ορθότητος;

Η υποκρισία διαφαίνεται και στην μερίδα του Δυτικού Κόσμου που αδιαφόρησε ή συνέβαλε στην καταστροφή της Συρίας από τους Τζιχαντιστές (τους οποίους στήριζε το καθεστώς Ερντογάν), μιας χώρας υπόδειγμα στην Μέση Ανατολή, που συμβόλιζε την εποικοδομητική συνύπαρξη λαών και θρησκειών.

Ο Ερντογάν, το Βυζάντιο και το Μαντζικέρτ

Ας δούμε επίσης τον Ερντογάν που εκτός από τις στρατιωτικές και διπλωματικές προκλήσεις (πχ. είσοδος ερευνητικού σκάφους σε ελληνικά ύδατα) προβαίνει και σε προώθηση ιστορικών προτύπων. Αυτές τις ημέρες τίμησε το (όντως) ιστορικό γεγονός της νίκης των Σελτζούκων Τούρκων, τον Αύγουστο του 1071, κατά των Βυζαντινών του Ρωμανού Δ’ στο Μαντζικέρτ. Το αποτέλεσμα της μάχης (στο οποίο συνέβαλε και η έσωθεν προδοσία Βυζαντινών αξιωματούχων- συνήθης εικόνα σε καταστροφές του Ελληνισμού) ήταν να παύσει ο Βυζαντινός έλεγχος στην Μικρά Ασία και τουρκικά φύλα να εισβάλουν σε αυτήν. Κάτι που διατηρείται έως σήμερα. Ένα από αυτά τα φύλα θα εξελιχθεί στους γνωστούς μας Οθωμανούς, που θα κατακτήσουν το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Μεσογείου (και του Ελληνισμού) για αιώνες.

Τιμώντας τα περασμένα μεγαλεία του Τουρκισμού, ο Ερντογάν προσφέρει ένα όραμα στον Λαό του (άσχετα αν η Οικονομία του κατρακυλά). Ακόμη κι αν φαντάζει αιθεροβάμων ή λαϊκιστής ή γραφικός, τελικά ο Ερντογάν γίνεται αποδεκτός από μέγα μέρος του Λαού του και υπολογίσιμος από τους πάντες (που σπεύδουν να τον βοηθήσουν, όπως οι Ρώσοι, ή να τον εξευμενίσουν, όπως οι Γερμανοί, ή να στέκονται διφορούμενα, όπως οι Αμερικανοί). Και η Ιστορία είναι ένας καλός χώρος για  άντληση οραμάτων και προτύπων, κάτι που ξέρουν οι ειδικοί αναλυτές.

Οι δικές μας επέτειοι;

Εμείς φέτος έχουμε μία ξεχωριστή επέτειο, που αφορά και την σχέση μας με τον Δυτικό Κόσμο. Και, προπαντός, με τις θυσίες μας για τις Ελευθερίες των Λαών ή τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Είναι τα 80 έτη από το ηρωικό ΟΧΙ του 1940. Έχοντας πλέον ελαχίστους Πολεμιστές του ’40 ζώντες ανάμεσά μας (υπεραιωνόβιους τους περισσοτέρους), θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε την επέτειο, για να καταδείξουμε τις διαρκείς μας θυσίες για Ελευθερία και Ανθρώπινα Δικαιώματα; Ή θα περάσει κι αυτή η επέτειος (όπως οι προηγούμενες, των 50 ή 70 ετών) στην σιωπή κι ύστερα θα …θρηνούμε που οι λοιποί Δυτικοί δεν «αναγνωρίζουν» τα όσα προσέφερε ο Ελληνισμός!

Και ξέρουμε όλοι τι θυσίες και πληγές υπέστη ο Ελληνισμός το 1940 και στην Κατοχή.

Την ίδια ώρα η Τουρκία του Ερντογάν, προκλητική και αδιάφορη για το διεθνές κλίμα κάνει τους δικούς της σχεδιασμούς για το παρόν και το μέλλον. Και για τον σκοπό αυτόν η χρήση (ή η κατάχρηση) της Ιστορίας γίνεται προτεραιότητα για την Τουρκική ηγεσία, όσο κι αν μας ξενίζει ή το θεωρούμε γραφικό…

Γεώργιος Διον. Κουρκούτας

Καθηγητής φιλόλογος