Συνάντηση με τους επισκόπους, τους ιερείς, τους μοναχούς και τις μοναχές, τους ιεροσπουδαστές και τους κατηχητές ' Πάπας Φραγκίσκος

Συνάντηση με τους επισκόπους, τους ιερείς, τους μοναχούς και τις μοναχές, τους ιεροσπουδαστές και τους κατηχητές

 Πάπας Φραγκίσκος

Αγαπητοί αδελφοί επίσκοποι,
Αγαπητοί ιερείς, μοναχοί, μοναχές και ιεροσπουδαστές,
Αγαπητοί κατηχητές, αδελφές και αδελφοί, καλημέρα!

Σας χαιρετώ με χαρά και ευχαριστώ τον Αρχιεπίσκοπο Stanislav Zvolenský για τα λόγια που μου απηύθυνε.  Σας ευχαριστώ που με προσκαλέσατε να νιώσω εδώ σαν στο σπίτι μου: έρχομαι ως αδελφός σας και ως εκ τούτου αισθάνομαι ένας από εσάς.  Είμαι εδώ για να μοιραστώ το ταξίδι σας —αυτό πρέπει να κάνει ο επίσκοπος, ο Πάπας—, τις ερωτήσεις σας, τις προσδοκίες και τις ελπίδες αυτής της Εκκλησίας και αυτής της χώρας.  Και μιλώντας για τη χώρα, μόλις είπα στην κυρία Πρόεδρο ότι η Σλοβακία είναι ένα ποίημα!  Το μοίρασμα ήταν το χαρακτηριστικό της πρώτης χριστιανικής κοινότητας: συμπαραστέκονταν ο ένας στον άλλον και ομονοούσαν, προχωρούσαν χέρι-χέρι (πρβλ. Πράξεις 1, 12-14).  Μάλωναν κιόλας, αλλά πορεύονταν μαζί.

Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που χρειαζόμαστε: μια Εκκλησία που συμπορεύεται, που βαδίζει στους δρόμους της ζωής με αναμμένη τη δάδα του Ευαγγελίου.  Η Εκκλησία δεν είναι φρούριο, δεν μια ισχύς, ένα κάστρο που βρίσκεται ψηλά και κοιτάζει τον κόσμο με απόσταση και αυτάρκεια.  Εδώ στη Μπρατισλάβα υπάρχει ήδη ένα κάστρο και είναι πανέμορφο!  Αλλά η Εκκλησία είναι η κοινότητα που επιθυμεί να προσελκύσει τους ανθρώπους στον Χριστό με τη χαρά του Ευαγγελίου —όχι με το κάστρο!—, είναι η μαγιά που διογκώνει το Βασίλειο της αγάπης και της ειρήνης μέσα στη ζύμη του κόσμου.  Σας παρακαλώ μην ενδώσετε στον πειρασμό της μεγαλοπρέπειας, του κοσμικού μεγαλείου!  Η Εκκλησία πρέπει να είναι ταπεινή όπως ήταν ο Ιησούς, που άδειασε τον εαυτό του από τα πάντα, που έγινε πάμπτωχος για να μας πλουτίσει (βλ. Β΄Κορ. 8, 9): έτσι ήρθε να κατοικήσει ανάμεσά μας και να θεραπεύσει την πληγωμένη μας ανθρωπιά.

Πόσο όμορφη είναι μια ταπεινή Εκκλησία, που δεν διαχωρίζεται από τον κόσμο και δεν κοιτάζει τη ζωή από απόσπαση, αλλά κατοικεί μέσα σε αυτήν.  Κατοικεί μέσα στον κόσμο, ας μην ξεχνάμε: μοιράζεται, συμπορεύεται, καλωσορίζει τις ερωτήσεις και τις προσδοκίες των ανθρώπων.  Αυτό μας βοηθά να βγούμε από την αυτοαναφορικότητα: το κέντρο της Εκκλησίας ... Ποιο είναι το κέντρο της Εκκλησίας;  Δεν είναι η Εκκλησία!  Όταν η Εκκλησία κοιτάζει τον εαυτό της, καταλήγει σαν τη γυναίκα του Ευαγγελίου: καμπουριασμένη, κοιτάζει τον αφαλό της (πρβλ. Λκ. 13, 10-13).  Το κέντρο της Εκκλησίας δεν είναι ο εαυτός της.  Ας βγούμε από την υπερβολική ανησυχία για τον εαυτό μας, για τις δομές μας, για το πώς μας βλέπει η κοινωνία.  Διότι κάτι τέτοιο θα μας οδηγήσει τελικά σε μια «θεολογία του μακιγιαρίσματος»… Πώς μπορούμε να μακιγιαριζόμαστε καλύτερα… Αντί γι’ αυτό, ας βυθιστούμε καλύτερα στην πραγματική ζωή, την πραγματική ζωή των ανθρώπων και αναρωτηθούμε: ποιες είναι οι πνευματικές ανάγκες και προσδοκίες των συνανθρώπων μας;  Τι περιμένουμε από την Εκκλησία;  Μου φαίνεται σημαντικό να προσπαθήσω να απαντήσω σε αυτές τις ερωτήσεις και τρεις λέξεις έρχονται στο μυαλό μου.

Η πρώτη είναι η ελευθερία.  Χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει πραγματική ανθρωπιά, διότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ελεύθερος και για να είναι ελεύθερος.  Οι δραματικές περίοδοι στην ιστορία της χώρας σας διδάσκουν ένα μεγάλο μάθημα: όποτε πληγώθηκε, παραβιάστηκε και εκμηδενίστηκε η ελευθερία, η ανθρωπιά υποβαθμίστηκε και ξέσπασαν οι θύελλες της βίας, του εξαναγκασμού και της στέρησης των δικαιωμάτων.

Ταυτόχρονα όμως, η ελευθερία δεν είναι μια αυτόματη κατάκτηση, η οποία παραμένει μια για πάντα.  Όχι!  Η ελευθερία είναι πάντα ένα ταξίδι, μερικές φορές κουραστικό, που πρέπει να ανανεώνουμε συνεχώς, να παλεύουμε γι’ αυτήν κάθε μέρα.  Δεν αρκεί να είσαι ελεύθερος εξωτερικά, ή χάρη στις δομές της κοινωνίας, για να είσαι πραγματικά ελεύθερος.  Η ελευθερία απαιτεί από τον καθένα μας προσωπικά να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των επιλογών μας, να διακρίνουμε και να προωθούμε τις διαδικασίες της ζωής.  Και αυτό είναι κουραστικό, μας φοβίζει.  Μερικές φορές είναι πιο βολικό να αποφεύγουμε την πρόκληση που μας απευθύνουν οι συγκεκριμένες καταστάσεις και αρκούμαστε επαναλαμβάνουμε το παρελθόν, χωρίς να βάζουμε την καρδιά μας σε αυτό που κάνουμε, χωρίς να αναλαμβάνουμε τη διακινδύνευση της επιλογής: καλύτερα, λέμε, να συνεχίσουμε τη ζωή μας κάνοντας αυτό που οι άλλοι —ίσως η μάζα, η κοινή γνώμη ή τα πράγματα που μας πουλάνε στα ΜΜΕ— αποφασίζουν για εμάς.  Αυτό είναι λάθος. Σήμερα ακόμη, πολλές φορές κάνουμε τα πράγματα που αποφασίζουν τα ΜΜΕ για εμάς.  Και χάνουμε την ελευθερία.  Ας θυμηθούμε την ιστορία του λαού του Ισραήλ. Υπέφερε κάτω από την τυραννία του Φαραώ, ήταν υπόδουλος.  Κάποια στιγμή ελευθερώθηκε από τον Κύριο, αλλά για να γίνει πραγματικά ελεύθερος και όχι απλώς απαλλαγμένος από τους εχθρούς του, έπρεπε να διασχίσει την έρημο, να κάνει ένα επίπονο ταξίδι.  Κι έρχονταν κάποιες φορές που οι Ισραηλίτες σκέφτονταν: «Ήταν κάπως καλύτερα προηγουμένως, τουλάχιστον τότε είχαμε μερικά κρεμμύδια να φάμε...».  Μέγας πειρασμός: καλύτερα μερικά κρεμμύδια από την κούραση και τον κίνδυνο της ελευθερίας.  Αυτός είναι ένας από τους πειρασμούς.  Χθες, μιλώντας στην οικουμενική ομάδα, θυμήθηκα τον Ντοστογιέφσκι και τον «Μεγάλο Ιεροεξεταστή».  Ο Χριστός επιστρέφει κρυφά στη γη και ο ιεροεξεταστής τον κατακρίνει επειδή έδωσε ελευθερία στους ανθρώπους.  Λίγο ψωμί και λίγο κάτι τι ακόμα, αρκεί.  Ψωμάκι και κάτι τι άλλο φτάνει.  Πάντα αυτός ο πειρασμός, ο πειρασμός των κρεμμυδιών.  Καλύτερα λίγα κρεμμύδια και ψωμί παρά η κούραση και ο κίνδυνος της ελευθερίας.  Σας αφήνω να σκεφτείτε αυτά τα πράγματα.

Μερικές φορές αυτή η ιδέα μπορεί να διατρέχει ακόμα και την Εκκλησία: καλύτερα να έχουμε όλα τα προκαθορισμένα πράγματα, νόμους που πρέπει να τηρούνται, ασφάλεια και ομοιομορφία, παρά να είμαστε υπεύθυνοι και ενήλικες Χριστιανοί, που σκέφτονται, εξετάζουν τη συνείδησή τους και αμφισβητούν τον εαυτό τους.  Αυτό, το να είναι τα πάντα τέλεια ρυθμισμένα, είναι η αρχή της δικολαβίστικης ηθικολογίας... Στην πνευματική και εκκλησιαστική ζωή υπάρχει ο πειρασμός να αναζητήσουμε μια ψεύτικη ειρήνη που μας αφήνει ήρεμους, αντί για τη φωτιά του Ευαγγελίου που μας ταράζει, που μας μεταμορφώνει.  Τα εξασφαλισμένα κρεμμύδια της Αιγύπτου είναι πιο βολικά από τις αβεβαιότητες της ερήμου.  Αλλά μια Εκκλησία που δεν δίνει χώρο στην περιπέτεια της ελευθερίας, ακόμη και στην πνευματική ζωή, κινδυνεύει να γίνει ένας τόπος άκαμπτος και κλειστός.  Ίσως κάποιοι να έχουν συνηθίσει σε αυτό,  αλλά πολλοί άλλοι —ειδικά στις νέες γενιές— δεν έλκονται από μια πρόταση πίστης που δεν τους αφήνει εσωτερική ελευθερία, δεν έλκονται από μια Εκκλησία στην οποία όλοι πρέπει να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο και να υπακούουν τυφλά.

Αγαπητοί φίλοι, μην φοβάστε να διαπλάσετε ανθρώπους σε μια ώριμη και ελεύθερη σχέση με τον Θεό. Αυτή η σχέση είναι σημαντική.  Ίσως αυτό μας δίνει την εντύπωση ότι δεν είμαστε σε θέση να ελέγξουμε τα πάντα, ότι χάνουμε σε δύναμη και σε αυθεντία.  Όμως η Εκκλησία του Χριστού δεν θέλει να κυριαρχεί πάνω στις συνειδήσεις, ούτε να καταλαμβάνει χώρους. Θέλει να είναι μια «ζωντανή πηγή» ελπίδας στη ζωή των ανθρώπων.  Είναι ρίσκο.  Είναι πρόκληση.  Το λέω πάνω απ’ όλα στους Εφημέριους: ασκείτε τη διακονία σας σε μια χώρα, στην οποία πολλά πράγματα έχουν αλλάξει γρήγορα και έχουν ξεκινήσει πολλές δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά η ελευθερία είναι ακόμα εύθραυστη.  Είναι εύθραυστη ιδιαίτερα στις καρδιές και στο μυαλό των ανθρώπων.  Για αυτό σας ενθαρρύνω να τους κάνετε να «ενηλικιωθούν», να ξεφύγουν από μια άκαμπτη θρησκευτικότητα.  Να ξεφύγουν από αυτήν και να ωριμάσουν ελεύθερα!  Να μην αισθάνεται κανείς ότι συνθλίβεται.  Να μπορέσει ο καθένας να ανακαλύψει την ελευθερία του Ευαγγελίου, εισερχόμενος βαθμιαία στη σχέση με τον Θεό με την εμπιστοσύνη εκείνων που γνωρίζουν ότι μπορούν να φέρουν, ενώπιόν Του, τη δική τους ιστορία και τις πληγές τους χωρίς φόβο, χωρίς προσποίηση, χωρίς να ανησυχούν για το πώς φαίνονται, για την εικόνα τους.  Να μπορούμε να λέμε: «Είμαι αμαρτωλός», αλλά να το λέμε ειλικρινά, όχι να μην χτυπάμε το στήθος μας και μετά να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε δίκαιοι.  Ελευθερία.  Είθε η διακήρυξη του Ευαγγελίου να είναι λυτρωτική, ποτέ συντριπτική.  Και η Εκκλησία να σημαίνει ελευθερία και μια ανοιχτή αγκαλιά!

Είμαι σίγουρος ότι δεν θα γίνει ποτέ γνωστό σε ποιον αναφέρεται αυτό που θα σας πω.  Είναι κάτι που συνέβη πριν από πολύ καιρό. Έχει να κάνει με την επιστολή ενός Επισκόπου αναφορικά με έναν Νούντσιο [διαπιστευμένο εκπρόσωπο του Πάπα].  Έλεγε: «Λοιπόν, περάσαμε 400 χρόνια υπό τους Τούρκους και υποφέραμε.  Μετά περάσαμε άλλα 50 χρόνια υπό τον κομμουνισμό και πάλι υποφέραμε.  Αλλά τα επτά χρόνια με αυτόν τον Νούντσιο ήταν χειρότερα από όλα αυτά! ».  Μερικές φορές αναρωτιέμαι: πόσοι άνθρωποι μπορούν άραγε να πουν το ίδιο για τον επίσκοπό τους ή για τον ιερέα της ενορίας τους;  Πόσοι άραγε;  Όχι, χωρίς ελευθερία, χωρίς πατρότητα, τα πράγματα δεν πάνε καλά.

Δεύτερη λέξη —η πρώτη ήταν η ελευθερία—: η δημιουργικότητα.  Είστε τα παιδιά μιας μεγάλης παράδοσης.  Η θρησκευτική εμπειρία σας πηγάζει από κήρυγμα και τη διακονία των φωτεινών μορφών των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου.  Μας διδάσκουν ότι ο ευαγγελισμός δεν είναι ποτέ μια απλή επανάληψη του παρελθόντος.  Η χαρά του Ευαγγελίου είναι πάντοτε ο Χριστός, αλλά οι τρόποι για να περάσουν αυτά τα καλά νέα στο χρόνο και την ιστορία ποικίλλουν.  Όλοι οι τρόποι διαφέρουν μεταξύ τους.  Ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος ταξίδεψαν μαζί σε αυτό εδώ το μέρος της ευρωπαϊκής ηπείρου και, φλεγόμενοι από το πάθος για την κήρυξη του Ευαγγελίου, έφτιαξαν ένα νέο αλφάβητο για να μεταφράσουν την Αγία Γραφή, τα λειτουργικά κείμενα και το χριστιανικό δόγμα.  Έτσι, έγιναν απόστολοι της καλλιέργειας της πίστης μεταξύ σας.  Επινόησαν νέες γλώσσες για τη μετάδοση του Ευαγγελίου, ήταν δημιουργικοί στη μετάφραση του χριστιανικού μηνύματος και ήταν τόσο κοντά στην ιστορία των λαών που γνώρισαν, ώστε μίλησαν τη γλώσσα τους και αφομοίωσαν τον πολιτισμό τους.  Η Σλοβακία δεν χρειάζεται άραγε κάτι τέτοιο και σήμερα;  Αναρωτιέμαι.  Αυτό δεν είναι ίσως το πιο επείγον καθήκον της Εκκλησίας μεταξύ των λαών της Ευρώπης: να βρει νέα «αλφάβητα» για να αναγγείλει την πίστη;  Έχουμε πίσω μας μια πλούσια χριστιανική παράδοση, αλλά για τη ζωή πολλών ανθρώπων σήμερα αυτή παραμένει σαν μνήμη ενός παρελθόντος που δεν μιλά πλέον και δεν καθοδηγεί πια τις επιλογές της ύπαρξης.  Αντιμέτωποι με την απώλεια της αίσθησης του Θεού και της χαρά της πίστης, δεν χρησιμεύει σε τίποτα να κλαιγόμαστε, να περιχαρακωνόμαστε σε έναν αμυντικό Καθολικισμό, να κρίνουμε και να κατηγορούμε τον κόσμο του κακού, όχι, χρειάζεται η δημιουργικότητα του Ευαγγελίου.  Ας προσέξουμε!  Το Ευαγγέλιο δεν έχει κλείσει ακόμα, είναι ανοιχτό!  Είναι σε ισχύ, είναι σε ισχύ, προχωράει μπροστά.  Ας θυμηθούμε τι έκαναν εκείνοι οι άνδρες που ήθελαν να φέρουν έναν παράλυτο ενώπιον του Ιησού και δεν μπορούσαν να περάσουν από την εξώπορτα.  Άνοιξαν μια τρύπα στην οροφή του σπιτιού και τον κατέβασαν από πάνω (βλ. Μκ 2, 1-5).  Ήταν δημιουργικοί!  Μπροστά στη δυσκολία  —«Μα τι να κάνουμε; ... Α, αυτό να κάνουμε»—, ίσως μπροστά σε μια γενιά που δεν πιστεύει, που έχει χάσει την αίσθηση της πίστης, ή που έχει περιστείλει την πίστη σε μια συνήθεια ή σε μια λίγο πολύ αποδεκτή κουλτούρα, ας προσπαθήσουμε να ανοίξουμε μια τρύπα και ας είμαστε δημιουργικοί!  Ελευθερία, δημιουργικότητα ... Πόσο όμορφο είναι όταν ξέρουμε πώς να βρίσκουμε νέους δρόμους, τρόπους και γλώσσες για να διακηρύσσουμε το Ευαγγέλιο!  Ναι, μπορούμε να βοηθήσουμε με την ανθρώπινη δημιουργικότητα, ο καθένας μας έχει αυτή τη δυνατότητα, αλλά το μέγα δημιουργικό πνεύμα είναι το Άγιο Πνεύμα!  Αυτό μας ωθεί να είμαστε δημιουργικοί!  Εάν με το κήρυγμα και την ποιμαντική μας φροντίδα δεν είμαστε πλέον σε θέση να εισέλθουμε με τον συνηθισμένο τρόπο, ας προσπαθήσουμε να ανοίξουμε διαφορετικούς χώρους, να δοκιμάσουμε άλλους δρόμους.

Κάνω εδώ μια παρένθεση.  Το κήρυγμα.  Κάποιος μου είπε ότι στο «Evangelii Gaudium» επέμεινα πάρα πολύ στο κυριακάτικο κήρυγμα, γιατί είναι ένα από τα προβλήματα αυτής της εποχής.  Ναι, το κυριακάτικο κήρυγμα δεν είναι ένα ιερό μυστήριο, όπως ισχυρίστηκαν κάποιοι Προτεστάντες, αλλά είναι μια ιερουργία!  Δεν είναι ένα Σαρακοστιανό κήρυγμα, όχι, είναι άλλο πράγμα.  Βρίσκεται στην καρδιά της Ευχαριστίας.  Ας σκεφτούμε λοιπόν τους πιστούς, οι οποίοι πρέπει να ακούν ομιλίες διάρκειας 40 λεπτών, 50 λεπτών, για θέματα που δεν καταλαβαίνουν, τα οποία δεν τους αγγίζουν ... Σας παρακαλώ, ιερείς και επίσκοποι, σκεφτείτε καλά πώς να προετοιμάσετε το κήρυγμά σας, πώς να το κάνετε έτσι ώστε να υπάρξει επαφή με τους ανθρώπους και να εμπνευστούν από το βιβλικό κείμενο.  Ένα κυριακάτικο κήρυγμα δεν πρέπει συνήθως να υπερβαίνει τα δέκα λεπτά, διότι μετά από οκτώ λεπτά οι άνθρωποι χάνουν την προσοχή τους, εκτός κι αν το κήρυγμα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.  Ο χρόνος πρέπει να είναι 10 με 15 λεπτά, όχι παραπάνω.  Ένας καθηγητής μου στην κηρυγματική θεολογία, έλεγε ότι μια ομιλία πρέπει να έχει εσωτερική συνοχή: μια ιδέα, μια εικόνα και ένα ζεστό συναίσθημα, ώστε οι άνθρωποι να φεύγουν βαστώντας μέσα τους μια ιδέα, μια εικόνα και κάτι που έχει συγκινήσει στην καρδιά τους.  Η κήρυξη του Ευαγγελίου είναι απλή!  Έτσι κήρυττε ο Ιησούς, έφερνε σαν παράδειγμα τα πουλιά, τους αγρούς, αυτό  κι εκείνο ... πράγματα συγκεκριμένα, που τα κατάλαβαν οι άνθρωποι.  Με συγχωρείτε που επανέρχομαι σε αυτό, αλλά με προβληματίζει ... [χειροκροτήματα] Επιτρέψτε μου να ρίξω μια σπόντα: το χειροκρότημα ξεκίνησε από τις αδελφές, οι οποίες είναι θύματα των κηρυγμάτων μας!

Ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος άνοιξαν αυτή τη νέα δημιουργικότητα, το έκαναν και μας λένε το εξής: το Ευαγγέλιο δεν μπορεί να αναπτυχθεί αν δεν ριζώσει στην κουλτούρα ενός λαού, δηλαδή στα σύμβολά του, στις ερωτήσεις του, στα λόγια του, στο δικό του τρόπο ύπαρξης ..  Τα δύο αδέλφια παρεμποδίστηκαν και κυνηγήθηκαν πολύ, ξέρετε.  Κατηγορήθηκαν για αίρεση επειδή τόλμησαν να μεταφράσουν τη γλώσσα της πίστης.  Εδώ είναι η ιδεολογία που προκύπτει από τον πειρασμό της τυποποίησης.  Πίσω από την επιθυμία για ομοιομορφία υπάρχει μια ιδεολογία.  Αλλά ο ευαγγελισμός είναι μια διαδικασία καλλιέργειας: είναι ένας καρποφόρος σπόρος καινοτομίας, είναι η καινοτομία του Πνεύματος που ανανεώνει τα πάντα.  Ο αγρότης σπέρνει —λέει ο Ιησούς— και μετά πηγαίνει σπίτι και κοιμάται.  Δεν ξυπνάει κάθε τρεις και λίγο για να δει αν η σπορά μεγαλώνει, αν φυτρώσει ... Ο Θεός είναι αυτός που δίνει ανάπτυξη.  Ας κάνουμε το ίδιο κι ας μην ελέγχουμε πάρα πολύ τη ζωή: ας αφήσουμε τη ζωή να μεγαλώσει, όπως έκαναν ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος.  Αυτό που έχουμε να κάνουμε εμείς, είναι να σπείρουμε καλά και να προστατεύουμε σαν πατέρες, ναι.  Ο αγρότης προστατεύει τη σπορά του, αλλά δεν πηγαίνει εκεί κάθε μέρα για να δει πώς μεγαλώνει.  Αν το κάνει αυτό, σκοτώνει το φυτό.

Ελευθερία, δημιουργικότητα και τέλος, ο διάλογος.  Μια Εκκλησία που διαπλάθει στα μέλη της εσωτερική και υπεύθυνη ελευθερία, που ξέρει πώς να είναι δημιουργική βυθίζοντας τον εαυτό της στην ιστορία και τον πολιτισμό, είναι επίσης μια Εκκλησία που ξέρει να συνομιλεί με τον κόσμο, με εκείνους που ομολογούν τον Χριστό κι ας μην είναι «οι δικοί μας», με αυτούς που βιώνουν τον κόπο μιας θρησκευτικής έρευνας, ακόμη και με εκείνους που δεν πιστεύουν.  Δεν είναι συνομιλεί επιλεκτικά με μια μικρή ομάδα, όχι, κάνει διάλογο με όλους: με τους πιστούς, με αυτούς που συνεχίζουν την αγιότητα, με τους χλιαρούς και με τους μη πιστούς.  Συνομιλεί με όλο τον κόσμο.  Είναι μια Εκκλησία που, ακολουθώντας το παράδειγμα του Κυρίλλου και του Μεθοδίου, ενώνει και κρατά μαζί Ανατολή και Δύση, διαφορετικές παραδόσεις και ευαισθησίες.  Μια κοινότητα που, ανακοινώνοντας το Ευαγγέλιο της αγάπης, κάνει την κοινωνία, τη φιλία και τον διάλογο να ξεπηδήσουν μεταξύ των πιστών, μεταξύ των διαφορετικών χριστιανικών ομολογιών και μεταξύ των λαών.

Η ενότητα, η επικοινωνία και ο διάλογος είναι πάντα εύθραυστες, ειδικά όταν πίσω μας υπάρχει μια ιστορία πόνου που έχει αφήσει σημάδια.  Η μνήμη των πληγών μπορεί να οδηγήσει σε μνησικακία, δυσπιστία, ακόμη και περιφρόνηση, ενθαρρύνοντάς μας να υψώσουμε φράχτες μπροστά σε εκείνους που είναι διαφορετικοί από εμάς.  Ωστόσο, οι πληγές μπορεί να είναι ρωγμές, ανοίγματα που, μιμούμενα τις πληγές του Κυρίου, επιτρέπουν να διέλθει το έλεος του Θεού, η χάρη του που αλλάζει τη ζωή και μας μετατρέπει σε ειρηνοποιούς και συμφιλιωτές.  Ξέρω ότι έχετε μια παροιμία: «Σε όποιον σου ρίξει μια πέτρα, δώσε του ένα καρβέλι ψωμί».  Αυτό μας εμπνέει. Είναι πολύ ευαγγελικό!  Είναι η πρόσκληση του Ιησού να σπάσει ο φαύλος και καταστροφικός κύκλος της βίας, στρέφοντας το άλλο μάγουλο σε αυτούς που μας χτυπούν, ώστε να νικήσουμε το κακό με το καλό (πρβλ. Ρωμ. 12,21).  Με εντυπωσιάζει μια λεπτομέρεια στην ιστορία του καρδινάλιου Κόρετς.  Ήταν Ιησουίτης καρδινάλιος, διώχθηκε από το καθεστώς, φυλακίστηκε, αναγκάστηκε να εργαστεί σκληρά μέχρι που αρρώστηε.  Όταν ήρθε στη Ρώμη για το Ιωβηλαίο του 2000, πήγε στις κατακόμβες και άναψε ένα κερί για τους διώκτες του, ζητώντας από τον Θεό να τους ελεήσει.  Αυτό είναι το Ευαγγέλιο!  Αυτό είναι το Ευαγγέλιο!  Αυξάνεται μέσα στη ζωή και στην ιστορία μέσω της ταπεινής αγάπης, μέσω της υπομονετικής αγάπης.

Αγαπητοί φίλοι, ευχαριστώ τον Θεό που βρίσκομαι ανάμεσά σας και σας ευχαριστώ από καρδιάς για αυτό που κάνετε και για αυτό που είστε, και για αυτό που θα κάνετε εμπνεόμενοι από αυτήν εδώ την ομιλία, που είναι επίσης ένας σπόρος που σπέρνω... Ας δούμε αν θα φυτρώσει!  Σας εύχομαι να συνεχίσετε το ταξίδι σας στην ελευθερία του Ευαγγελίου, στη δημιουργικότητα της πίστης και στο διάλογο που πηγάζει από το έλεος του Θεού, ο οποίος μας έχει κάνει αδελφούς και αδελφές, και μας καλεί να είμαστε εργάτες της ειρήνης και της ομόνοιας.  Σας ευλογώ από καρδιάς.  Και σας παρακαλώ, προσευχηθείτε για μένα.  

Ευχαριστώ!

 

Καθεδρικός ναός Αγίου Μαρτίνου (Μπρατισλάβα)

Δευτέρα, 13 Σεπτεμβρίου 2021                       

• Πηγή: megalosadelfos.eu