ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ

ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ

Να μιλήσουμε αδερφοί για ένα θέμα ταμπού, στόματα κλειστά, 4.000 παιδιά στα αζήτητα, τα παιδιά της Βέρμαχτ στην Ελλάδα, τα παιδιά με Ελληνίδες που άφησαν πίσω τους οι Γερμανοί αξιωματικοί

Η μοναδική που μίλησε για αυτό “ ποιανού είναι τούτα τα παιδιά; παραείναι ξενόλοα” (παράξενα), ξανθή και γαλανομάτα η Μαρίζα Κώχ που ξεχώριζε σαν την μύγα μες στο γάλα..

«δεν πολυκαταλαβαίναμε η αδελφή μου και εγώ γιατί η μάνα μας ήθελε να λούσει τα μαλλιά μας με κυπαρισσόμηλα, για να σκουρύνουν...

Τρεις μήνες αφότου είχαν μπει οι Γερμανοί στην Αθήνα, ο πατέρας της, ωραίος άντρας που μιλούσε αρχαία ελληνικά, ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα τη Σαντορινιά Μαργαρίτα, κόρη παπά, όταν την αντίκρισε σε ένα φωτογραφείο της πλατείας Καρύτση.

Έζησαν τέσσερα χρόνια μαζί και απέκτησαν δύο κόρες που υπεραγαπούσαν.

Με την αποχώρηση των Γερμανών, τα ίχνη του χάθηκαν.

Η Μαργαρίτα φόρεσε μαύρα και δεν τα ξαναέβγαλε ποτέ.

" Όταν τελείωσε ο πόλεμος, η μάνα μας είπε ότι ο πατέρας μας είχε σκοτωθεί....Μας λάτρευε. Αν ζούσε, ακόμα και με ένα πόδι θα μας είχε αναζητήσει και θα ήταν μαζί μας”.

Αμέσως μετά την πτώση της χούντας, η Μαρίζα συμμετέχει στη συναυλία του Γ. Μαρκόπουλου στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, παρών και ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος που γυρίζει το γεγονός σε ντοκιμαντέρ, η Μαρίζα τον ακούει να λέει:

-«Κωχ; Τι όνομα είναι αυτό; γιατί τόση ξενομανία;».

«θυμωμένη τον πήρα α λα μπρατσέτα...

-Κωχ είναι το επίθετο του πατέρα μου, ήταν πολύ καλός άνθρωπος, το κράτησα για να τον τιμήσω”,.. πιάσαμε κουβέντα.

Το τελευταίο μήνυμα που είχε στείλει ο πατέρας μου στη μητέρα μου ήταν από το Πειραματικό Σχολείο, απέναντι από τον Άγιο Διονύσιο στο Κολωνάκι, που λειτουργούσε ως κρατητήριο, εκεί είχαν συγκεντρώσει όσους Γερμανούς είχαν κάνει οικογένειες στην Ελλάδα.

Νεαροί ΕΠΟΝίτες είχαν ανέβει στο καμπαναριό και πυροβολούσαν και ο Κούνδουρος ήταν ένας από αυτούς που παρακολουθούσε το μακελειό, ο τελευταίος άνθρωπος που είχε δει ζωντανό τον πατέρα μου!

-“Αδελφή δεν έχω, θέλεις να γίνουμε αδέλφια;”... και γίναμε!

Στην δικτατορία συγκατοικούσε με τον Μάνο Λοίζο και την γυναίκα του στο Λονδίνο

-«βρήκα εκεί μια τρύπα, ένα καφέ-ρεστοράν και τραγουδούσα, έκλεβα τα μέλια και τα βούτυρα απ' το μπρέκφαστ των Άγγλων, οι σερβιτόροι ήταν Κύπριοι και έκαναν τα στραβά μάτια, έτσι εξασφαλίζαμε οι τρείς μας τουλάχιστον ένα γεύμα.

Στο Λονδίνο υιοθέτησα το λουκ μου, άφησα πολύ μακριά τα μαλλιά μου και φόρεσα πολύχρωμα ινδοπρεπή ρούχα, ξυπόλυτη όλη μέρα στο Χάιντ Παρκ με ήξεραν όλοι, τα έχω κρατήσει όλα μου τα ρούχα, μόνο η Φλέρυ Νταντωνάκη είχε το δικαίωμα να ανοίγει την ντουλάπα μου και να φεύγει με όποιο φόρεμα της άρεσε!

Γυρίζει όλο τον κόσμο και κάνει γνωστή την Ελληνική παραδοσιακή μουσική τραγουδώντας « Πέρα στους πέρα κάμπους, πέρα στους πέρα κάμπους, που είναι οι ελιές….. Το 1980, όχι μόνο η πρώτη Ελληνίδα αλλά η πρώτη Δυτική καλλιτέχνιδα που τραγούδησε στο Πεκίνο « βγαίνουμε σε ένα ξύλινο θέατρο και μου λέει ο πρόξενος, μη στενοχωρηθείς αν δεν σε χειροκροτήσουν, εδώ δεν το συνηθίζουν».

Γεμάτο το θέατρο από φαντάρους κι εγώ αμέσως σκέφτομαι ότι τα πεντατονικά της Ηπείρου θα τους αρέσουν, ζητάω επιπλέον κρουστά κι αρχίζω το «Μωρή κοντούλα λεμονιά, με τα πολλά λεμόνια....».

Οι φαντάροι αρχίζουν να χτυπάνε ρυθμικά τα πόδια τους, σε λίγη ώρα νόμιζες ότι θα πέσει το θέατρο.

Την επομένη ήρθε στην παράσταση σύσσωμη η Κινέζικη κομμουνιστική κυβέρνηση, έμεινα εκτός προγράμματος άλλη μια εβδομάδα στην Κίνα δίνοντας παραστάσεις! .

Κατά πολλούς η καλύτερη ever συμμετoχή της Ελλάδας στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον "με εντολή Χατζιδάκι γράφω μοιρολόι για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο". Στη Χάγη ξεκίνησαν πορείες διαμαρτυρίας από Τούρκους μετανάστες κατά της ελληνικής συμμετοχής.

Η αστυνομία με ενημέρωσε ότι υπήρχε ελεύθερος σκοπευτής μέσα στην αίθουσα και κινδύνευε η ζωή μου, έβαλα υπογραφή ότι τραγουδώ με δική μου ευθύνη.

Όταν παίχτηκε το κομμάτι μας, η τουρκική τηλεόραση διέκοψε την μετάδοση και έδειξε χορό της κοιλιάς.

-Πιστεύετε κ. Μαρίζα στον Θεό;

-Αν δεν πίστευα, δεν θα είχα επιβιώσει. Πιστεύω πως με τη δύναμη του Θεού ζω.

Και μη σου φανεί μελοδραματικό.

Ζω με τη χαρά ότι η ζωή τούτη είναι μια δοκιμασία και το επάνω είναι ένα όνειρο.!

Η σκέψη μου είναι στον… ουρανό!

Νιώθω από τώρα τη χαρά της «αρπαγής».!

-Έχετε βιώσει το θαύμα στη ζωή σας;

-Έχω καταλάβει πολύ βαθιά το «Γεννηθήτω τω θέλημα σου». Στη ζωή, παλεύω, δεν παραιτούμαι.

Και όταν εξαντλούνται τα δικά μου όρια, Του λέω:

«Παύω να ασχολούμαι. Βλέπεις ότι ζορίζομαι… Κανόνισε». Όταν με ξεπερνά η δυσκολία, Του κάνω ανάθεση έργου!

-Γίνεται πάντα κάτι μετά;

-Ναι, κι αυτό είναι το θαύμα!

Απόσπασμα στο περιοδικό “ΕΓΩ”