Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

 
Κυριακή Α´Νηστειῶν (τῆς Ὀρθοδοξίας)
Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ

 «Ραββί, σύ εἶ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, σύ εἶ ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ» (Ἰω. α´50)

Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

(†11/01/2021)

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

 Αὐτή τήν σπουδαία ὁμολογία ἔκαμε γεμᾶ­τος ἐνθουσιασμό ὁ Ναθαναήλ, ὅταν ἐγνώρισε ἀπό κοντά τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Διδάσκαλε, τοῦ εἶπε, σύ εἶσαι πράγματι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, σύ εἶσαι ὁ βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ, πού περιμέναμε σύμφωνα μέ τίς προφητεῖες. Ἡ ὁμολογία αὐτή τοῦ Ναθαναήλ, εἶναι ἀγαπητοί, ἡ χρυσή βάση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Καί τοῦτο διότι κέντρο καί οὐσία τῆς ἁγίας πίστεώς μας εἶναι τό πανάγιο καί προσκυνητό Πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ὁ βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ, τοῦ παλαιοῦ καί τοῦ νέου Ἰσραήλ, τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

          Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας λοιπόν μέ τήν ἀναστήλωση τῶν ἁγίων εἰκόνων, καί τήν ἀνάμνη­ση τῶν ἀγώνων,  τῶν θριάμβων καί τοῦ μεγαλεί­ου τῆς χριστιανικῆς πίστης, μᾶς προκαλεῖ νά ἐμβαθύνουμε στίς δύο αὐτές ἔννοιες καί νά νιώσουμε ἔτσι βαθύτερα τόν Ἀνίκητο Νικητή, τόν Θεάνθρωπο Κύριο καί Σωτήρα.

*******

«Ραββί, σύ εἶ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, σύ εἶ ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ »

          Ὁ Φίλιππος μόλις γνώρισε τόν Ἰησοῦ, ἔτρεξε νά φέρει καί τόν φίλο του τόν Ναθαναήλ κοντά στόν Θεῖο Διδάσκαλο. Ἡ ἀνακοίνωση ὅτι ὁ Μεσσίας γιά τόν ὁποῖο ἔγρα­ψαν ὁ Μωσαϊκός νό­μος καί οἱ προφῆτες ἦλθε καί κυκλοφορεῖ ἀνά­μεσα στούς ἀνθρώπους ὡς ἄνθρωπος  δέν ἔκα­μεν ἐντύπωση στόν Ναθαναήλ. Ἡ συνάντηση του ὡστόσο μέ τόν Ἰησοῦ, κι ὁ θαυμασμός του ἀπό τήν ὑπερφυσική γνώση τοῦ Μεσσία, τόν ἔκαμαν νά ὁμολογήσει ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Αὐτή τήν ἴδια ἀλήθεια διακήρυξε καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ὅταν εἶπε στόν Κύριο: «Σύ εἶ ὁ Χριστός, ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ματθ. ιστ´16). Σύ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ φυσικός καί μονο­γενής Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού δέν εἶναι νεκρός ὅπως τά εἴδωλα, ἀλλά ζεῖ παντοτινά. Καί ὁ Κύριος δέ­χτηκε τήν ὁμολογία του, διότι ἦταν σωστή, καί μάλιστα τόν ἐμακάρισε γι᾽ αὐτήν.

          «Υἱοί Θεοῦ» βέβαια ὀνομάστηκαν μέσα στήν ἱστορία καί πολλοί ἐνάρετοι ἄνθρωποι γιά τήν ἁγιότητά τους. Αὐτοί ὅμως ἔγιναν υἱοί κατά χάριν. «Υἱοί Θεοῦ» ὀνομάζονται καί οἱ ἄγγελοι γιά τήν ὑπακοή τους στόν Θεό. Ὁ κατά φύσιν ὅμως Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἕνας καί μοναδικός ὑπῆρξε μόνον ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

          Ἡ ἀλήθεια αὐτή τονίζεται καί στό Σύμβολο τῆς πίστεως, ὅταν λέμε: «Πιστεύω... καί εἰς ἕνα Κύρι­ον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, τόν μονογενῆ, τόν ἐκ τοῦ Πατρός γεννηθέντα πρό πάντων τῶν αἰώνων...». Μέ τά λόγια αὐτά ὁμο­λογοῦμε ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι ὁ Μονογε­νής Υἱός τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, διότι γεννήθηκε ἀπό τήν οὐσία τοῦ Πατρός πρό πάντων τῶν αἰώνων. Ἡ ἀλήθεια αὐτή τονίζεται καί στό βιβλίο τῶν Ψαλμῶν ἀπό τά χρόνια ἀκόμη τῆς Παλαιᾶς διαθήκης. Ὁ Οὐράνιος Πατέρας κατά τόν ψαλμικό λόγο εἶπε στόν Υἱό Του: «Υἱός μου εἶ σύ, ἐγώ σήμερον γεγέννηκά σε» (Ψαλμ. β΄7). Υἱός μου, τόν ὁποῖο ἐγγέννησα ἐκ τῆς οὐσίας μου εἶσαι Σύ. Ἐγώ σέ ἐγέννησα σήμερα, ὅταν ἀνέστησα ἀπό τόν τάφο καί ἐδόξασα τήν ἀνθρώπινη φύση σου τήν ὁποία μέ τρόπον ὑπερφυσικό σοῦ ἔδψωκα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου.

Ὅταν λοιπόν ἀ­παγγέλλουμε τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, θά πρέ­πει ὄχι μόνο νά δίνουμε τήν ὁμολογία αὐτή μέ ὅλη μας τήν ψυχή ἀλλά καί νά τήν κάμνουμε πρός ὅσους μᾶς τήν ζητοῦν.

          Ἰδιαίτερα μάλιστα σήμερα, σέ ἐποχή θρη­κευτικοῦ συγκριτισμοῦ καί προώθησης τῆς ἰδέας γιά μιά παγκόσμια θρησκεία, εἶναι ἀναγκαία ἡ ὁμολογία πίστης στήν θεότητα καί τήν ἀνθρώπι­νη φύση τοῦ Κυρίου. Διότι ὁ πόλεμος κατά τοῦ Θεανδρικοῦ Προσώπου τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ δέν ἔπαυσεν, ἀδελφοί μου. Οἱ διάφοροι αἱρετικοί πα­λαιοί καί νέοι μέ διάφορους τρόπους ἐξεστόμι­σαν καί ἐκστομίζουν  κατά τοῦ Κυρίου μας πολλά καί διάφορα, ὅσα ὁ σκοτισμένος νοῦς των τούς ἐμ­πνέ­ει,  μέ σκοπό νά μειώσουν ἤ καί νά ἀμφι-σβητήσουν εἴτε τήν θεότητα εἴτε τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χρι­στοῦ μας, παρασύροντας ἔτσι στήν κατα­στρο­φή ὅσους ἀπερίσκεπτα μπλέκονται στά πλοκάμια τους.

          Τήν ἀπάντηση ὅμως τήν ἔχουν λάβει ἀπό τίς ἑπτά Οἰκουμενικές Συνόδους, οἱ ὁποῖες διατύ­πωσαν τήν ὀρθόδοξη πίστη καί διατύπωσαν σέ θεόπνευστα δόγματα, ὅσα ἡ συνείδηση τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἀπ’ ἀρχῆς δεχόταν καί φύλασσε ὡς θησαυρό καί ἅγια παρακαταθήκη.

          Γιά τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό λοιπόν ἡ Ἐκκλησία διακήρυξε, ὅτι ἦταν καί εἶναι τέλειος Θεός, διότι γεννήθηκε ἀπό τήν οὐσία τοῦ Πατρός πρό πάντων τῶν αἰώνων.

******

          Συγχόνως ὅμως εἶναι καί ἄνθρωπος, διότι γεννήθηκε, ὅταν ἦρθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἀπό τήν Παρθένο καί Θεοτόκο Μαρία. Εἶναι λοιπόν  τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, ὁ Ὁποῖος ἦταν ἴσος πρός τόν Πατέρα κατά τήν θεότητα, ὅπως βεβαιώνει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο διά τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου μέ τά λόγια «καί Θεός ἦν ὁ Λόγος» (Ἰω. α´11). Ἔμεινε ὅμως ἴσος καί μέ ἐμᾶς κατά τήν ἀνθρωπότητα, κατά τήν ἀνθρώπινη φύση δηλαδή. Γι᾽ αὐτό καί ὀνομάζεται καί «Υἱός τοῦ ἀνθρώπου».

          Στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας, λοιπόν,  ἑνώθηκαν μέ τρόπο θαυμαστό καί ἀνερμήνευτο, ἡ θεία φύση του, τήν ὁποία προαιωνίως κατεῖχε, καί ἡ ἀνθρώπινη φύση, τήν ὀποία ἐν χρόνῳ ἔλαβε, μέσα ἀπό τά πανάγια σπλάγχνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Αὐτή εἶναι σέ ἁπλές γραμμές ἡ ὀρθή πίστη γιά τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος πρός χάριν μας ἄφησε τήν θεϊκή Του δόξα καί ἔγινε ταπεινός ἄνθρωπος, γιά νά μᾶς σώσει ἀπό τήν ἀμαρτία.

*****

Σύμφωνα ὅμως μέ τήν μαρτυρία τοῦ Ναθαναήλ ὁ Ἰησοῦς εἶναι καί ὁ «βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ». Εἶναι βασιλιάς τοῦ περιούσιου λαοῦ τῆς πρό Χριστοῦ καί μετά Χριστόν ἐποχῆς. Δέν εἶναι ὅμως βασιλιάς κοσμικός καί ἐπίγειος. Ὅταν Πιλᾶτος τοῦ ὑπέβαλε τήν ἐρώτηση «σύ εἶ ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων» καί «οὐκοῦν βασιλεύς εἶ σύ» (Ἰω. ιη´37) ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: «ἡ βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰω. ιη´36).  Ὁ Κύριος, εἴπαμε, δέν εἶναι κοσμικός βασιλιάς. Εἶναι βασιλιάς πνευματικός  καί βασιλιάς τῶν ἀνθρώπινων ψυχῶν. Οἱ βασιλιάδες τῆς γῆς εἶναι καχύποπτοι καί γιά νά ἐπικρατήσουν ἐξοντώνει ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Ὁ Χριστός εἶναι βασιλιάς τῆς εἰρήνης καί δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τή βία καί τόν ἐξαναγκασμό γιά νά ἐπικρατήσει. Ἡ δύναμή Του εἶναι ἡ ἀγάπη.  Κυβε-ρνᾶ μόνο ἐκείνους πού ἐλεύθερα τοῦ ἀνοίγουν τήν καρδιά τους καί τόν προσκυνοῦν μέ ταπείνω-ση καί εὐγνωμοσύνη ὡς Κύριο καί Θεό τους.

Ἡ βασιλεία του εἶναι οὐράνια καί ἐπίγεια. Ἡ οὐράνια ἀποτελεῖται ἀπό τά μακάρια πνεύματα τῶν ἀγγέλων, τῶν νοερῶν καί ἀσωμάτων δυνάμεων καί ἀπό τίς μυριάδες τῶν ψυχῶν τῶν ἀγίων, πού βρίσκονται στήν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία. Ἡ ἐπίγεια βασιλεία Του εἶναι ἡ στρατευομένη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία παρά τούς σκληρούς διωγμούς καί τά φοβερά μαρτύρια πού ὑπέστη, παρά τίς πολυάριθμες αἱρέσεις, παρά τίς συκοφαντίες τῶν ἐχθρῶν της καί ... τίς ἁμαρτίες καί πτώσεις τῶν μελῶν της, μέ τήν χάρη τοῦ Χριστοῦ παραμένει ζωντανή, ἀκμαία, δυνατή καί ἀήττητη.

Μέ τή σκέψη, λοιπόν, ὅτι ὁ Κύριός μας εἶναι «Μέγας καί μεγάλη ἡ ἰσχύς αὐτοῦ» (Ψαλμ. 146), ὁπλιζόμαστε μέ ἀκατάβλητο θάρρος καί ἀλύγιστη ἀνδρεία. Παίρνουμε μυστικές δυνέμεις γιά τόν ἀγώνα τῆς ἀρετῆς. Ἡ καρδιά μας γεμίζει μέ πίστη καί αἰσιοδοξία γιά τή νίκη. Μᾶς κάνει νά παραμένουμε ἀτρόμητοι στίς δυσκολίες, καί νά ἔχουμε ἀκλόνητη τή βεβαιότητα πώς ὁ Κύριος εἶναι προστάτης καί βοηθός μας. Πολεμάει μαζί μας καί ἡ νίκη εἶναι πάντα δική Του. Τό δικό Του τόξο εἶναι παντοδύναμο καί ἀποτελεσματικό. Ξέρει νά συντρίβει τήν ὑπερήφανη δύναμη τοῦ ἐχθροῦ. «Τόξον συντρίψει καί συνθλάσει ὅπλον καί θυρεούς κατακαύσει ἐν πυρί» λέει ὁ ποιητής τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. (Ψαλμ. 45,10). Συντρίβει μιά γιά πάντα κάθε ἐχθρικό τόξο καί τσακίζει κάθε πολεμικό ὅπλο καί καίει στή φωτιά τίς ἀσπίδες. Ἡ πανοπλία τοῦ Κυρίου εἶναι ἰσχυρότερη ἀπό κάθε ἄλλη πανοπλία.

Ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Ματθαῖος μᾶς πληροφορεῖ πώς, ὅταν ὀ Ἡρώδης ἄκουσε γιά τή γέννηση ἑνός νέου βασιλιά «ἐταράθη». Ἀνησύχησε καί φοβήθηκε. Ἔτσι ὅμως παθαίνει κάθε ἀντίπαλος τοῦ Ἰησοῦ. Ἐκεῖνος πού περισσότερο φρίττει καί τρομοκρατεῖται καί ταράσσεται εἶναι ὁ ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου διάβολος. Ὁ διάβολος προσποιεῖται τόν γενναῖο μπροστά στούς ἀνθρώπους, ἀλλά πανικοβάλλεται καί τρέπεται σέ φυγή μόλις ἀντικρύσει τόν Ἰησοῦν. «Φρίττει καί τρέμει, μή φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν». Μέ τή δύναμη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καί τήν προστασία τοῦ Τιμίου Του Σταυροῦ καί τά μικρά παιδιά νικοῦν τίς παγίδες τοῦ διαβόλου. Ἑπομένως τί ἔχουμε νά φοβηθοῦμε ὅταν βρισκόμαστε κάτω ἀπό τήν σκέπη τοῦ παντοδύναμου βασιλεά Χριστοῦ;

*****

«Ραββί, σύ εἶ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, σύ εἶ ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ »

          Ἀδελφοί μου, Ἡ Ὀρθοδοξία νίκησε. Ἡ ἀλήθεια θριάμβευσε. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός συνεχίζει νά κατακτᾶ ψυχές. Χάρις στούς ἀγῶνες τῶν Πατέρων μας μποροῦμε κι ἐμεῖς σήμερα νά γνωρίζουμε τόν Κύριο, νά ἑνούμεθα μαζί Του καί νά ἀπολαμβάνουμε τή γλυκειά θαλπωρή τῆς ἀγάπης Του, καί τήν λύτρωση πού μᾶς παρέχει, μέσα στήν ἀγκάλη τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας.

          Εἴθε ὅλοι μαζί μέσα στήν ἀγκάλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας νά μποροῦμε νά ὁμολογοῦμε μαζί μέ τόν Ναθαναήλ: : «Ραββί σύ εἶ ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, σύ εἶ ὁ λυτρωτής τοῦ κόσμου». Σύ εἶσαι ὁ Κύριο καί Θεός μου, ὁ βασιλιάς τῆς καρδιᾶς μου, ὁ αἰώνιος κατακτητής, ὁ αἰώνιος Νικητής.