Μία ἄλλη δυσκολία νὰ πλησιάσουν οἱ νέοι τὴν Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀδυναμία τῶν
ἐνοριῶν, τῶν μεγάλων κυρίως ἐνοριῶν, ποὺ ἀριθμοῦν σήμερα πολλὲς χιλιάδες ἐνοριτῶν,
νὰ φανερώσουν τὴν εὐχαριστιακὴ καὶ ἐκκλησιολογικὴ συγκρότηση τῆς ἐνορίας. Δηλαδὴ
κάποιος νὰ πάει στὴν ἐνορία του, νὰ αἰσθανθεῖ τὴν εὐχαριστιακὴ σύναξή της καὶ νὰ
πεῖ ὅτι, «ἐδῶ εἶναι ἡ οἰκογένειά μου, ἡ οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ· ἐδῶ εἶναι τὸ σπίτι
τοῦ Θεοῦ καὶ Πατέρα μου. Ἐδῶ εἴμαστε ὅλοι μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἴμαστε
ἡ ἐν Χριστῷ ἀδελφότητα καὶ κοινωνία. Ἐδῶ ὁ ἱερέας εἶναι ὁ πνευματικός μου
πατέρας καὶ ἐγὼ γιὰ νὰ μπορῶ νὰ συμμετέχω σ’ αὐτὴ τὴν εὐχαριστιακὴ σύναξη τοῦ
λαοῦ τοῦ Θεοῦ, δὲν πρέπει νὰ χωρίζομαι μὲ τὴν ἁμαρτία οὔτε ἀπὸ τὸ Θεὸ οὔτε ἀπὸ
τὴν Ἐκκλησία.
Καὶ ἔχω τὴν εὐχέρεια, ὅταν ἁμαρτήσω, νὰ πάω στὸν ἱερέα, στὸν
πατέρα καὶ Πνευματικό μου νὰ τοῦ πῶ τὴν ἁμαρτία μου. Αὐτὸς νὰ μὲ συγχωρέσει καὶ
ἐγὼ νὰ μπορῶ νὰ συμμετέχω στὴν ἐν Χριστῷ σύναξη τῆς ἀδελφότητας καὶ οἰκογένειάς
μας ποὺ εἶναι ἡ ἐνορία μου καὶ νὰ μετέχω τῶν Ἄχραντων Μυστηρίων».
Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου