Τά ὅρια τῆς ἀγάπης - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Ζ´ Κυριακή
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Τά ὅρια τῆς ἀγάπης

 «Προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθώς καί ὁ Χριστός προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ» (Ρωμ.ιε´7)

Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

 

       Γιά νά κατορθώσετε ὅλοι σας σάν ἕνας ἄν­θρω­πος καί μέ μιά καρδιά νά δοξάζετε τόν Θεό, σᾶς συνιστῶ νά δέχεστε μέ ἀγάπη ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὅπως καί ὁ Χριστός σᾶς δέχθηκε ὅλους καί σᾶς ἔκανε ἀγαπητούς καί δικούς του, γιά νά δοξάζεται ὁ Θεός. 

          Μ᾽αὐτά τά λόγια, πού ἀποτελοῦν καί τήν κατακλείδα τοῦ ἀποστολικοῦ μας ἀναγνώσματος,  ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λύνει οὐσιαστικά τό πρόβλημα τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων καί ἀνοί­γει στίς ψυχές μας ὁρίζοντες ἀπέραντους, ὅπως ἀπέραντη εἶναι καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σ᾽ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους. Ταυτόχρονα ὅμως ἡ ἐφαρμογή τοῦ θεόπνευστου αὐτοῦ λόγου ἀποτελεῖ τήν κατ᾽ἐξοχή δόξα τοῦ Θεοῦ ἀπό μέρους μας.

          Νά δοῦμε λοιπόν μέ περισσότερη προσοχή τό νόημα αὐτῆς τῆς προτροπῆς τοῦ Ἀπο­στόλου, καί πῶς θά μπορέσουμε νά τήν ἐφαρμόσουμε στή ζωή μας.

*****

« Προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, ...»

          Νά δέχεστε ὁ ἕνας τόν ἄλλο μέ ἀγάπη. Ὡς  οἱ χριστια­νοί ἔχετε χρέος νά ἀνοίγετε τήν καρδιά σας καί μέ ὅλη σας τήν ἀγάπη νά δεχόσαστε ὁ ἕνας τόν ἄλλον μέσα σ᾽ αὐτήν. Νά αἰσθάνεστε ἄνετα ἀπέναντι ὅλων καί νά μπορεῖτε νά τοποθετεῖτε τούς πάντες μέσα στήν ψυχή σας. Νά λείπει ἀπό τήν ψυχή σας ὄχι μόνο τό μίσος κατά τοῦ ἄλλου χριστιανοῦ, ἀλλά καί κάθε ἴχνος ψυχρότητας. Νά μήν νιώθετε μέσα σας ἀπόστα­ση ψυχική ἀπό τόν ἄλλον, ἀλλά νά τόν ἔχετε στήν καρδιά σας καί νά ἐπικοινωνεῖτε μαζί του μέ εὐκολία, χωρίς νά αἰσθάνεται ἡ ψυχή σας καμμιά δυσκολία, κανένα κράτημα ἐσωτερικό. Ἀντίθετα μάλιστα νά τόν αἰσθάνεται ὡς ἀδελφό καί μέ θερμότητα νά τόν κλείνει μέσα της.

          Ὅπως ἀντιλαμβανόμαστε τά λόγια τοῦ Ἀπο­στόλου, πού ἀναλύουμε, μᾶς προβάλλουν μιά κα­τάσταση πνευματική πολύ ὑψηλή. Διότι, δυστυ­χῶς, ὀφείλουμε νά ὁμολογήσουμε, ὅτι συχνά ἐπι­κρατοῦν μέσα μας αἰσθήματα τελείως ἀντί­θετα. Ὄχι μόνο δέν θέλουμε νά προσλάβουμε τούς ἄλλους, νά τούς δεχθοῦμε καί νά τούς ἀγκαλιά­σουμε ὡς ἀδελφούς, ἀλλά ἡ ψυχή μας τούς ἀπωθεῖ. Δέν θέλουμε, τί τρομερό πράγμα, νά τούς βλέπουμε. Θέλουμε νά μένουμε μακριά τους. Κάποτε αἰσθανόμαστε καί περιφρόνηση γι᾽ αὐτούς καί ἔχουμε τήν πεποίθηση ὅτι δέν μποροῦμε νά κατεβοῦμε στό δικό τους ἐπίπεδο. Εἴτε διότι ἔχουν κάποια ἐλαττώματα, εἴτε γιατί μᾶς ἔχουν πικράνει, εἴτε καί γιατί ἐξ ἀντικειμένου δέν μᾶς ἀγαποῦν, εἴτε διότι οἱ συγκεκριμένοι ἄνθρωποι μᾶς ἔβλαψαν ἤ καί μᾶς μισοῦν. Πολλοί μάλιστα δέν θέλουν οὔτε καί νά χαιρετίσουν τούς ἀνθρώπους πρός τούς ὁποίους νιώθουν ξένοι καί τό ἀκόμη χειρότερο ἀποστρέφουν τό πρόσωπό τους ἀπ᾽ αὐτούς. Τούς συναντοῦν στό δρόμο ἤ σέ ἄλλο χῶρο καί ἀλλάσσουν δρόμο ἤ γυρίζουν ἀλλοῦ τό πρόσωπο γιά νά μή ποῦν οὔτε καλημέρα.

          Ὅσοι ὅμως λέμε πώς εἴμαστε χριστιανοί καί θέλουμε νά ἔχουμε τή χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας, δέν ἔχουμε δικαίωμα νά φερόμαστε μέ τέτοιο τρόπο. Ἐμεῖς καί ἄν ὁ ἄλλος δέν μᾶς ἀγαπᾶ, ἔχουμε καθῆκον νά τόν ἀγαπᾶμε. Καί ὄχι ἁπλῶς νά τόν ἀγαπᾶμε, ἀλλά ἡ καρδιά μας νά τόν δέχεται μέ εὐχαρίστηση. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς παραγγέλλει νά λέμε στόν ἄλλο: «Ὅσο καί ἄν μέ μισεῖς, ἐγώ δέν θά παύσω νά σέ ἀγαπῶ». Αὐτό μᾶς λέγει εἶναι τό χριστιανικό, ἐνῶ τό ἄλλο εἶναι «διαβολικό», διότι ἐξορίζει τήν ἀγάπη καί χωρίζει τούς πιστούς. Ὁ Κύριός μας μᾶς εἶπε ὅτι oἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, αὐτοί πού δέν ἔχουν σχέση μέ τήν Ἐκκλησία καί ζοῦν στήν ἄγνοια καί τήν ἀπιστία , θά μάθουν ὅτι εἴμαστε μαθητές του ἀπό τό ἄν ἔχουμε ἀγάπη μεταξύ μας. Ἡ ἀγά­­­­πη αὐτή, λέγει,  θά σᾶς ἐξα­σφαλίσει τήν ἀναγνώριση, τό σεβασμό καί τήν ἐκτί­­­μηση τῶν ἀνθρώπων περισσότερο ἀπό τή θαυ­μα­τουρ­­γι­κή σας δράση (Ἰω. ιγ´35). Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στόν ὕμνο τῆς ἀγάπης λέγει ὅτι χωρίς τήν ἀγάπη οὔτε καί αὐτό τό μαρτύριο δέν μᾶς σώζει.

*****

          Ἡ προτροπή λοιπόν τοῦ μεγάλου Ἀποστό­λου προϋποθέτει ὑψηλῆς ποιότητας πνευματική ζωή. Εἶναι κτῆμα ἀνθρώπων πού ἔχουν ξεπεράσει τά μέτρα τοῦ φυσικοῦ. Καί μόνο πού σκεπτό­μαστε τό βαθύτερο νόημά της, μᾶς κατα­λαμβάνει φόβος καί ὁ νοῦς μας ἰλιγγιᾶ. Διότι ὁ ἀποστολικός λόγος οὐσι­αστικά μᾶς λέγει ὅτι ἡ ἀγάπη μας ὀφείλει νά φθά­σει τίς διαστάσεις τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Κα­λούμαστε νά δείξουμε στούς ἄλλους τήν ἀγά­πη πού ἔδειξε σ᾽ ἐμᾶς ὁ Χριστός. Καί ποιά εἶναι ἡ ἀ­γάπη πού μᾶς ἔδειξε ὁ Χριστός, τό ἀποκαλύπτει τό Πανάγιο Πνεῦμα μέσα σέ μιά μικρή πρόταση: «ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε´9). Ἐνῶ εἴμαστε ἁμαρτωλοί καί ἀποστάτες καί ἐχθροί Του μέ τίς ἁμαρτίες μας, Ἐκεῖνος ἀνέβηκε στό Σταυρό γιά νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τό ζυγό τῆς ἁμαρτίας. Ἔπαθε καί σταυρώθηκε γιά τή σωτηρία μας. Ἀναστήθηκε καί ἀνέβασε τό ἀνθρώπινο σῶμα Του στό θρόνο τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἀνοίξει τό δρόμο καί τῆς δικῆς μας ἀνάστασης. Μᾶς ἔκαμε παιδιά τοῦ Θεοῦ Πατέρα, δικούς του ἀδελφούς καί συγκληρονόμους τοῦ ἄπειρου πατρικοῦ Του πλούτου.

          Ὅση ἀγνωμοσύνη ἔδειχναν ἀπέναντί Τοιυ οἱ Ἰουδαῖοι κατά τήν πρώτη ἐπί γῆς παρουσία Του, τόση στροργή τούς ἔδειχνε Ἐκεῖνος καί προσπαθοῦσε νά τούς ἑλκύσει κοντά Του καί νά τούς σώσει. Προσέλαβε τήν ἁμαρτωλή γυναίκα, τόν ληστή καί αὐτό τόν Παῦλο. Καί ἀπό τότε ὅσους τό θέλουν, τούς προσλαμβάνει μέ ὅλη Του τήν προθυμία, μέ ὅλη Του τήν ἀγάπη. Ἡ ἀγαθό­τητά Του εἶναι ἀνοικτή σέ ὅλους.

*****

          Ὅταν λοιπόν ὁ Κύριός μας μᾶς ἔδωσε τέ­τοιο παράδειγμα, μποροῦμε ἐμεῖς νά ποῦμε πώς μᾶς εἶναι ἀδύνατο νά δείξουμε ἀγάπη δίχως ὅρια; Καί ὅμως πολλοί ἀπό μᾶς εἴμαστε ἕτοιμοι νά φωνάξουμε μέ δύναμη ΑΔΥΝΑΤΟΝ.

          Πλήν ὅμως ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καί ὁ θεό­πνευστος λόγος του δέν θά συμφωνήσει μαζί μας. Τό ξέρει ὁ ἅγιος ὅτι γιά τίς ἀνθρώπινες δυ­νάμεις μας ἡ ἀγάπη αὐτή εἶναι ἀκατόρθωτη. Ξέρει ὅμως καί κάτι ἄλλο· ὅτι μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι κατορθωτή καί εὔκολη. Θά πεῖτε: γιά ὅλους; Ναί γιά ὅλους ὅσοι τό θελήσουμε. Τό ὅλο πρόβλημα ἐδῶ εἶναι στό νά θελήσουμε.

          Νά θελήσουμε νά καταφύγουμε στόν Κύ­ριο. Νά καταφύγουμε στή χάρη τῶν θείων Του Μυστηρίων καί νά ἐπιμείνουμε στήν προσευχή. Νά τοῦ ποῦμε μαζί μέ τήν δοκιμασμένη καί πονεμένη ἀδελφή ψυχή: «Κύριε, ἐγώ δέν ἔχω τήν δύναμη νά ἀγαπήσω. Δός μου Ἐσύ, Κύριε, ἀγάπη γιά τόν ἀδελφό μου πού μοῦ φέρθηκε ἄσχημα, ἤ μέ ἀδίκησε, ἤ μέ περιφρόνησε».

          Ἄν τό κάνουμε αὐτό, τότε καί μέσα στήν οἰκογένειά μας θά ἐπικρατήσει ἀγάπη ἀληθινή, καί μέ τούς συγγενεῖς μας θά εἴμαστε ἀγαπημέ­νοι, ἀλλά καί τούς ἐχθρούς μας θά ἀγαπᾶμε, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς τό ζήτησε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος (Ματθ. ε´44).

          Αὐτή τώρα ἡ  χριστιανική ἀγάπη πρός τούς ἄλλους, συν τελεῖ στό νά δοξάζεται ὁ Θεός. «Εἰς δόξαν Θεοῦ» λέγει ὁ Ἀπόστολος. Κάτι τέτοιο ὅμως εἶναι σπουδαῖο καζί ἰδιαίτερα τιμητικό γιά μᾶς. Τό νά γινόμαστε αἴτιοι νά δοξάζεται ὁ Κύριος καί Θεός μας. Νά γινόμαστε ὄργανα τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ. Δέν ὑπάρχει κάτι μεγαλύτερο καί ὑψηλότερο γιά τόν ἄνθρωπο ἀπό τό νά συντελεῖ στήν δόξα τοῦ Δημιουργοῦ του. Καί αὐτή ὀφείλει νά εἶναι ἡ κύρια φροντίδα καί προσπάθεια κάθε χριστιανοῦ.

*****

«Προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθώς καί ὁ Χριστός προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ»

Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ἡ ἐντολή πού μᾶς δίνει σήμερα τό Πανάγιο Πνεῦμα ἔχει τίς δυσκολίες της. Ὅ,τι καί νά λέμε, εἴμαστε ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ μέ ἀδυναμίες καί πάθη. Ὅμως εἶναι ἀνάγκη νά ἀγω­νισθοῦμε καί στό συγκεκριμένο σημεῖο. Ἔχοντας μπροστά μας τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ μας καί ζητώντας τή βοήθειά Του, ἀλλά καί μέ τή σκέψη ὅτι ἡ ἐφαρμογή τῆς συγκεριμένης ἐντολῆς ἔχει κατάληξη τή δική Του δόξα, νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θά νικήσουμε. Καί μαζί μέ τόν ἄλλο μαθητή τῆς ἀγάπης θά λέμε: «Ἐμεῖς γνωρίζουμε ἀπό προσωπική πείρα ὅτι ἔχουμε περάσει ἀπό τόν πνευματικό θάνατο στή ζωή». Ἀκριβῶς διότι ἔχουμε ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς. Ἡ ἀγάπη νικᾶ τόν θάνατο, καί ὅποιος τήν ἔχει εἶναι ζωντανός· ἔχει περάσει ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό· ἀπό τό χρόνο στήν αἰωνιότητα, στήν εὐλογημένη Βασιλεία τῆς Ζωαρχικῆς Τριάδος, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.