Θεωρούσε (η οσία Μαρία
Σσκομπτσόβα), την εξορία στη Δύση σαν μια θεόσταλτη ευκαιρία να ανανεωθεί η
Εκκλησία με τρόπους που στην πατρίδα της θα είχαν κατασταλεί.
"Τι υποχρεώσεις προκύπτουν απο το δώρο της ελευθερίας το οποίο μας έχει δοθεί στην εξορία; Δεν μπορεί κανείς να μας καταδιώξει. Μπορούμε να γράφουμε, να μιλάμε, να εργαζόμαστε, να ανοίγουμε σχολεία.... Την ίδια ώρα έχουμε απελευθερωθεί από τις αρχαίες παραδόσεις. Δεν έχουμε τεράστιους ναούς, διαμαντοστόλιστα Ευαγγέλια, μοναστηριακούς τοίχους. Έχουμε χάσει το περιβάλλον μας. Είναι αυτό τυχαίο; Είναι κάποια αναποδιά της τύχης;...
Στα πλαίσια της πνευματικής ζωής, δεν υπάρχουν τυχαία γεγονότα ούτε τυχερές ή άτυχες εποχές. Υπάρχουν μάλλον σημεία τα οποία οφείλουμε να κατανοήσουμε και μονοπάτια τα οποία πρέπει να ακολουθήσουμε. Είναι μεγάλη η κλήση μας, καθόσον καλούμαστε στην ελευθερία ".Υάκινθος
2 σχόλια:
Φοβερό!!!!
w
Τρομερή γυναίκα. Ο βίος της κυκλοφορεί και στα ελληνικά και είναι συγκλονιστικό βιβλίο. Δεν ξέρω αν έχει γραφτεί κάτι σχετικό σε αυτό εδώ το ιστολογιο, πάντως θα ήθελα να αναφέρω δύο-τρία πράγματα για την οσία Μαρία. Ήταν πονεμένος άνθρωπος, διότι εκτός από την ταλαιπωρία της εξορίας έζησε τον αβάσταχτο πόνο της απώλειας του παιδιού της. Στο βιβλίο παρατίθεται ένα κείμενο που είχε γράψει μετά τον θάνατο του παιδιού της, το οποίο νομίζω θα ήταν καλό να το διαβάσουν όσοι σ' αυτή τη ζωή κουβαλούν τον ίδιο σταυρό. Μιλάει για το πώς μια τέτοια εμπειρία "είναι ένα ξαφνικό άνοιγμα μιας πύλης προς την αιωνιότητα", και άλλα πολλά. Η αγάπη και η φροντίδα της για τους συνανθρώπους της δεν είχαν όρια, κυρίως τα δύσκολα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στο Παρίσι. Όποιος μπορέσει, ας διαβάσει το βιβλίο, σε καθηλώνει πραγματικά (εγώ προσπάθησα να μην αποκαλύψω πολλά, να μην κάνω σποιλερ, όπως λένε).
Δημοσίευση σχολίου