Ήταν ένας από τους
σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς. Ένας ρωμαλέος και ευγενής Κυπριώτης. Μια
γραφίδα ακαταπόνητη, συστηματική και με ζώσα σοφία.
Με στήριξε στα πρώτα συγγραφικά μου βήματα και με αγαπούσε πατρικά και ανιδιότελως. Χαιρόμουν να τον διαβάζω στις κριτικές του παρεμβάσεις. Ο Νικόλαος Βασιλειάδης ήταν από τους πολυγραφότερους Κυπρίους του εικοστού αιώνα. Από τους πλέον σοφούς του Ελληνισμού στην ανατολή του εικοστού πρώτου αιώνα...
Από τα έτη του εξήντα που η γραφίδα του στην Αθήνα ανέλαβε να διακονήσει τον ελληνικόν λόγον για το καλόν της νεότητος του τόπου και της Εκκλησίας του Χριστού μας, δεν απόκαμε στο μετερίζι του γένους και της ανυπόκριτης αγάπης.
Η πορεία του ήταν κλιμακωτή και σταθερή. Η εμβάθυνσή του αξιοθαύμαστη χωρίς ακροβασίες. Τόλμησε έργα δύσκολα και μεγάλα με έναν τρόπο ταπεινό και χωρίς θορύβους. Ανδρεία όμως και μεθοδικά…
Είναι από τους Έλληνες που μας λείπουν αυτούς τους δύσκολους καιρούς...
Από τα μικρά μου χρόνια είχα γνωρίσει τη γραφή του Νικόλαου Βασιλειάδη όταν ο πατέρας μου έφερε στο μικρό μας βιβλιοπωλείο το βιβλίο του «ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΕΠΟΥΣ 1955 1959».
Το 1984 του έστειλα ένα διήγημα που έγραψα για το διαγωνισμό διηγήματος του Αθηναϊδείου Γυμνασίου. Πριν κλείσουν τα σχολεία και αποφοιτήσουμε ήρθε στην Κύπρο και με την ευκαιρία ζήτησε να με δει. Συναντηθήκαμε στο βιβλιοπωλείο «Ο ΣΩΤΗΡ», όπου είχα γνωρίσει τον μακαριστό φίλο Ηλία Θεοδωρόπουλο. Ήταν μια συνάντηση όμορφη. Με τον κύριο Νίκο γίναμε φίλοι αμέσως. Μια φιλία ακριβή. Μου έγραφε συχνά. Με στήριξε στα πρώτα συγγραφικά μου βήματα. Θα χρειαστώ σελίδες για να καταγράψω τις θύμησές μου...
Ήταν άρχοντας και ευγενής. Πολλές φορές μου έδιδε κουράγιο. Επέμενε να γράφω και το 1990 όταν έφτασα κατάκοπος στην Αθήνα μεγαλοβδομαδιάτικα μετά από δύο μήνες στο Οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, με ένα χαμόγελο έβλεπε τις φωτογραφίες από εκείνο το αντικατοχικό ξέσπασμα.
Αυτός ο γίγαντας της έρευνας και της γραφής επαινούσε εμάς τους ουτιδανούς...
Μια μεγάλη του αρετή που με δίδαξε πολλά ήταν η δεξιότητα να μην χαλά ποτέ τις γέφυρες με τους ανθρώπους που πέρασαν απ’ τη ζωή του. Άφηνε τις πόρτες ανοιχτές και πάντα προσευχόταν.
«Στα γόνατα Γιάννη», μου έγραφε στους καιρούς της δοκιμασίας.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω το παράδειγμά του. Ήθελε όσοι αγαπούσαν την Εκκλησία να συνεργάζονται. Όσους πονούσαν την Κύπρο και το γένος να ‘ναι μονιασμένοι. Επιπρόσθετα δεν ξεχνούσε τους φίλους του από όλες τις περιόδους της ζωής του. Πάντα επικοινωνούσε με τον φίλο του από τα μαθητικά χρόνια της Πάφου, δάσκαλό μου Μιχαλάκη Μαραθεύτη. Δεν ξεχνώ ένα πρωινό που πήγαμε μαζί στο Βιβλιοπωλείο Ιωαννίδη στη Λεμεσό για να δει τον κύριο Αντρέα και να θυμηθούν τα πρώτα τους νεανικά χριστιανικά σκιρτήματά.
Αχ, κύριε Νίκο, φίλε μου καλέ, πρέσβευε και για μας από ψηλά...
Με στήριξε στα πρώτα συγγραφικά μου βήματα και με αγαπούσε πατρικά και ανιδιότελως. Χαιρόμουν να τον διαβάζω στις κριτικές του παρεμβάσεις. Ο Νικόλαος Βασιλειάδης ήταν από τους πολυγραφότερους Κυπρίους του εικοστού αιώνα. Από τους πλέον σοφούς του Ελληνισμού στην ανατολή του εικοστού πρώτου αιώνα...
Από τα έτη του εξήντα που η γραφίδα του στην Αθήνα ανέλαβε να διακονήσει τον ελληνικόν λόγον για το καλόν της νεότητος του τόπου και της Εκκλησίας του Χριστού μας, δεν απόκαμε στο μετερίζι του γένους και της ανυπόκριτης αγάπης.
Η πορεία του ήταν κλιμακωτή και σταθερή. Η εμβάθυνσή του αξιοθαύμαστη χωρίς ακροβασίες. Τόλμησε έργα δύσκολα και μεγάλα με έναν τρόπο ταπεινό και χωρίς θορύβους. Ανδρεία όμως και μεθοδικά…
Είναι από τους Έλληνες που μας λείπουν αυτούς τους δύσκολους καιρούς...
Από τα μικρά μου χρόνια είχα γνωρίσει τη γραφή του Νικόλαου Βασιλειάδη όταν ο πατέρας μου έφερε στο μικρό μας βιβλιοπωλείο το βιβλίο του «ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΕΠΟΥΣ 1955 1959».
Το 1984 του έστειλα ένα διήγημα που έγραψα για το διαγωνισμό διηγήματος του Αθηναϊδείου Γυμνασίου. Πριν κλείσουν τα σχολεία και αποφοιτήσουμε ήρθε στην Κύπρο και με την ευκαιρία ζήτησε να με δει. Συναντηθήκαμε στο βιβλιοπωλείο «Ο ΣΩΤΗΡ», όπου είχα γνωρίσει τον μακαριστό φίλο Ηλία Θεοδωρόπουλο. Ήταν μια συνάντηση όμορφη. Με τον κύριο Νίκο γίναμε φίλοι αμέσως. Μια φιλία ακριβή. Μου έγραφε συχνά. Με στήριξε στα πρώτα συγγραφικά μου βήματα. Θα χρειαστώ σελίδες για να καταγράψω τις θύμησές μου...
Ήταν άρχοντας και ευγενής. Πολλές φορές μου έδιδε κουράγιο. Επέμενε να γράφω και το 1990 όταν έφτασα κατάκοπος στην Αθήνα μεγαλοβδομαδιάτικα μετά από δύο μήνες στο Οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, με ένα χαμόγελο έβλεπε τις φωτογραφίες από εκείνο το αντικατοχικό ξέσπασμα.
Αυτός ο γίγαντας της έρευνας και της γραφής επαινούσε εμάς τους ουτιδανούς...
Μια μεγάλη του αρετή που με δίδαξε πολλά ήταν η δεξιότητα να μην χαλά ποτέ τις γέφυρες με τους ανθρώπους που πέρασαν απ’ τη ζωή του. Άφηνε τις πόρτες ανοιχτές και πάντα προσευχόταν.
«Στα γόνατα Γιάννη», μου έγραφε στους καιρούς της δοκιμασίας.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω το παράδειγμά του. Ήθελε όσοι αγαπούσαν την Εκκλησία να συνεργάζονται. Όσους πονούσαν την Κύπρο και το γένος να ‘ναι μονιασμένοι. Επιπρόσθετα δεν ξεχνούσε τους φίλους του από όλες τις περιόδους της ζωής του. Πάντα επικοινωνούσε με τον φίλο του από τα μαθητικά χρόνια της Πάφου, δάσκαλό μου Μιχαλάκη Μαραθεύτη. Δεν ξεχνώ ένα πρωινό που πήγαμε μαζί στο Βιβλιοπωλείο Ιωαννίδη στη Λεμεσό για να δει τον κύριο Αντρέα και να θυμηθούν τα πρώτα τους νεανικά χριστιανικά σκιρτήματά.
Αχ, κύριε Νίκο, φίλε μου καλέ, πρέσβευε και για μας από ψηλά...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου