π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος
Ό,τι κάνουμε εμείς οι άνθρωποι
είναι θνησιγενές. Δηλαδή, γεννιέται και πεθαίνει μαζί μας. Είναι σαν μια
φωτοβολίδα που αφού εντυπωσιάσει σκάει και σβήνεται. Οι άνθρωποι είμαστε χθιζοί
και ολιγοήμεροι. Οι ενέργειές μας έχουν μια μικρή ζωή και τα λόγια μας ακόμα
μικρότερη. Όλα αυτά, έργα και λόγια, πεθαίνουν μαζί μας. Κάποιων, πιο διάσημων
και σοφών, διατηρούνται περισσότερο.
Αν όμως είσαι ένας απλός παπάς,
και μάλιστα σε κάποιο άκρο της αχανούς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και μάλιστα ένας
γέρος με περασμένα, ήδη μια επταετία, τα εκατό... τότε τα πράγματα
διαδραματίζονται σε άλλη βάση. Τότε αναφύονται υπαρξιακές και όχι διανοητικές
απορίες. Τότε τα θέματα είναι στην καθημερινή ζωή και όχι στο μυαλό. Τότε τα
χάνεις απορώντας:
α. Από πού γεννιέται και πού
βασίζεται μια τέτοια ζωντάνια και ζωή;
β. Τι «αναδεικνύει» από τον κουρνιαχτό της καθημερινής τύρβης ένα τέτοιο πρόσωπο και πώς αποχτάει κύρος στις συνειδήσεις;
γ. Πώς εξαφανίστηκε η σωματική
του παρουσία και πώς συνεχίζει να "φαίνεται" η δύναμη του προσώπου
του και να συνέχει, ακόμα και σήμερα, ο λόγος του τους ανθρώπους του σήμερα;
δ. Ποια γοητεία κάνει τους τότε
βασανιστές του να αλλάζουν και τι γοητεύει τους σημερινούς ανθρώπους από αυτόν
που, τελικά και τότε και τώρα, λάμπει από χαρά;
Ας δούμε αντιστοίχως τις
απαντήσεις.
Ο Χριστός είπε «εγώ είμαι η Ζωή».
Όταν το διαβάζεις ή το ακούς έχεις τον κίνδυνο να το προσλαμβάνεις βιολογικά.
Φυσικά ισχύει και βιολογικά, ΟΜΩΣ ο Χριστός το έλεγε για την
ΖΩΗ που δεν εξαρτάται από τους χτύπους της καρδιάς και τα εγκεφαλικά κύματα!
Θέτει θέμα πολύ περισσότερο και μεγαλύτερο από την κρύα εγκεφαλοκαρδιακή
λειτουργία ή τον εγκεφαλικό θάνατο. Ο Χριστός μας βοηθά να ξεμπερδέψουμε την
αντικειμενικότητα της ιατρικής από την αυθεντικότητα της ελεύθερης επιλογής ή
απόρριψης.
«Κάνε κάτι περισσότερο από το να
υπάρχεις: ΖΗΣΕ» μας φωνάζει αυτός ο εσχατόγερος Χαραλάμπης! Εμείς
κουλουριασμένοι στο λίκνο της αυταρέσκειάς μας εξαντλούμε τα πάντα στην αφελή
θρασύτητα...: «Υπάρχει μόνο ό,τι βλέπω»! Λες και «βλέπουμε» την αγάπη, την
καλοσύνη, την θυσία των άλλων, και βέβαια το... μυαλό μας...!!
Τι τα "γεννάει" όλα
αυτά;
"Γεννιούνται" από τον
ουρανό!! Είναι καρπός της γης που έχει τις... «ρίζες» στον ουρανό και δεν
αξιολογεί τον άνθρωπο ως προηγμένο θηλαστικό με επαναλαμβανόμενο ενστικτώδη
κύκλο και συγκεκριμένη ημερομηνία λήξεως. «Τρέφεται» από τις ουράνιες ρίζες του
και αποκτά την μονιμότητα της αιωνιότητας.
Για μας τους σημερινούς όμως,
ατυχώς, κυριολεκτεί ο ποιητής: «Βυθισμένος σε βαθιά πολυθρόνα -πιο βαθιά και
από την ψυχή του- ο σημερινός άνθρωπος ατενίζει το ταβάνι και είν’ ευτυχής, που
μπορεί να κοιτά προς τα πάνω, χωρίς τον κίνδυνο να αντικρύσει τον ουρανό»!
(Αργ. Χιόνης)
Ο άγ. Χαραλάμπης είχε προλάβει
την Φλάννερυ Ο’ Κόνορ και έλεγε πριν από αυτήν: «Δώσε μου την Χάρη να αδημονώ
για την στιγμή που θα Σε συναντήσω και θα Σε αντικρύσω πρόσωπο προς πρόσωπο και
δεν θα χρειάζομαι πια άλλο ερέθισμα για να σε δοξολογήσω»!! Αυτό έκανε. Μια
δοξολογία εκατό και πλέον χρόνων, φυσικῷ τῷ λόγῳ, θεωρούσε το μαρτύριο
διαβατήριο για την «πρόσωπο προς πρόσωπο» συνάντηση!
Μέσα στην ψυχή του υπήρχε
αναμμένη μια μεγάλη φωτιά πίστεως, για την οποία ίσχυε η λογική παρατήρηση που
λέει ότι: Μια μικρή φωτιά σβήνεται από την καταιγίδα, ενώ η μεγάλη
φωτιά δυναμώνει απ’ αυτήν! Δυνάμωσε τόσο η φωτιά της πίστεώς του και
έδειξε καθαρίζοντας (...όπως κάθε φωτιά) την ποιότητα της εικόνας του προσώπου
του, τόσο λαμπρή, ώστε ακόμα και οι βασανιστές του ακολούθησαν την πίστη και τον
τρόπο ζωής του αγίου Χαραλάμπη.
Σε μας τους Πρεβεζάνους, που
καταδέχτηκε να γίνει συμπολίτης μας ευεργετώντας μας, έχει να μας πει πολλά. Ας
έχουμε τη σύνεση να τον αφουγκραζόμαστε. Ο σύγχρονος θόρυβος, που περνάει
για... ζωή στις μέρες μας (!), μας δυσκολεύει και ατυχώς μας εμποδίζει να
ακούμε τι μας λέει ο πολιούχος μας. Αυτός δηλαδή στου οποίου τα χέρια οι
παππούδες μας παρέδωσαν την πόλη.
Φέτος λοιπόν μας λέει να
προσπαθήσουμε να ενοποιήσουμε τον τόσο διασπασμένο εαυτό μας. Μας φωνάζει:
Ποτέ μην διαχωρίζετε την αγία
από την συνηθισμένη ζωή. Γιατί, τελικά, τι είναι βασικά η χριστιανική ζωή παρά
το να κάνετε εξαιρετικά καλά τα καθημερινά πράγματα;
Τα Ευαγγέλια είναι το στολίδι της
ανθρώπινης σκέψης και λογοτεχνίας, παρ’ όλο που απευθύνονται όχι σε φιλοσόφους
ή θεολόγους, αλλά σε ράφτρες, ψαράδες και συζύγους.
Ατυχώς εμείς δεν γράφουμε μεγάλα
πράγματα και αλήθειες αρκετά απλά. Ξεχνάμε ότι το μεγαλείο πρέπει να είναι
γυμνό και οξύ και όχι ντυμένο με λέξεις επιτηδευμένες, επιπέδου...
ουρανοξύστη!!!
Οι κρίσεις της εποχής είναι τόσο
τεράστιες και το μυστήριο του κακού τόσο ακατανόητο! Η δράση και των
καλοπροαίρετων ανθρώπων είναι πολλές φορές τόσο παράλογη και τείνει τόσο πολύ
να συμβάλει στα ίδια κακά που προσπαθεί να ξεπεράσει! Όλα αυτά πρέπει να μας
δείξουν ότι πραγματικά, ο αληθινός τρόπος αντιμετώπισης είναι η προσευχή και η
μετάνοια και η εγγύτητα στον Θεό.
Με τις ευχές και τις πρεσβείες του, ακολουθώντας τον, να μάθουμε να κάνουμε «εξαιρετικά καλά τα καθημερινά πράγματα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου