Τρίτη 21 Μαρτίου 2023

Η Ιστορία που δεν θέλουμε να ξέρουμε… - π. Βασίλειος Θερμός

Η Ιστορία που δεν θέλουμε να ξέρουμε…



π. Βασίλειος Θερμός
Ψυχίατρος παιδιών καί εφήβων.
Δρ. Θεολογικής Σχολής του Παν/μιου Αθηνών.
Καθηγητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών

Καθώς πλησιάζει η επέτειος της εθνεγερσίας θα ακουστούν και θα γραφτούν πολλά ωραία και αληθινά. Και θα διαμαρτυρόμαστε εύλογα γιατί η νέα γενιά «δεν μαθαίνει σωστά την Ιστορία». Μήπως, άλλωστε, τήν μάθαμε εμείς οι παλιότεροι; Ελάχιστα στοιχεία για την Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα διδαχθήκαμε ως προς το 21. Τι ξέρουμε για τα αντίστοιχα κινήματα εθνικής ανεξαρτησίας στην Μακεδονία, στην Κρήτη, στην Κύπρο; Ποιος απόφοιτος Λυκείου είναι σε θέση να αρθρώσει στοιχειώδεις πληροφορίες πχ για την ιστορία των Επτανήσων ή του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και της Αιγύπτου;

Αλλά πέρα από αυτά τα ελλείμματα, τα οποία δεν ξέρω αν υπάρχει πρόθεση να θεραπευτούν ποτέ, αποφάσισα σήμερα να αναρτήσω ένα κείμενο ενοχλητικό για όλους μας.

Με αφορμή τα διακόσια χρόνια από το 1821 και τα εκατό χρόνια από το 1922 διάβασα πολύ. Και τα λίγα οδυνηρά τα οποία αμυδρά γνώριζα έγιναν πολλά και βαριά. Τόσο που αδυνατώ να τά κρατήσω μέσα μου και αποφάσισα να τά μοιραστώ, με αναγνώστες τους οποίους μάς συνδέει η κοινή μέχρι τώρα άγνοια. Απότοκος της κακής παιδείας, φυσικά. Εντός και εκτός σχολείου.

Θα είμαι επιγραμματικός για να μην κουράσω.

                                                          *

Η σφαγή αμάχων στην αλωθείσα Τριπολιτσά παραμένει απαρομοίαστη. Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν την τριήμερη ασύδοτη αιματοχυσία. Ο Σολωμός αφιέρωσε αρκετές στροφές του «Ύμνου εις την Ελευθερίαν» στο ασύλληπτο αυτό κακό.

Κατά την εκκένωση της πόλης ή του κάστρου στην Καλαμάτα, στο Νιόκαστρο της Πύλου, στην Κυπαρισσία, στα Λαγκάδια της Γορτυνίας, στην Αθήνα και αλλού δολοφονήθηκαν άμαχοι αιχμάλωτοι. Αυτή η πράξη γίνεται ακόμη πιο τραγική αν λάβουμε υπόψη ότι στις περισσότερες περιπτώσεις οι Έλληνες είχαν εγγυηθή την ασφάλεια των αιχμαλώτων, στη δε συνέχεια παρέβησαν τον λόγο τους.

Ότι δεν αποτελούσε η έκβαση αυτή αναπόφευκτη πραγματικότητα αποδεικνύεται από την αναίμακτη και υποδειγματική εκκένωση της Μονεμβασιάς. Επίσης και από την περίπτωση του Αθανάσιου Διάκου ο οποίος τήρησε την υπόσχεσή του στην Λιβαδειά.

Επίσης στο Βραχώρι (Αγρίνιο) εσφάγησαν άμαχοι Εβραίοι επειδή χρεώθηκε στο γένος τους βεβήλωση της σορού του Πατριάρχη Γρηγορίου.

Εν πλω, μεταξύ Ψαρών και Κέας, σκοτώθηκαν άμαχοι αιχμάλωτοι όταν καταλήφθηκε πλοίο, μεταξύ αυτών και ο σεϊχουλισλάμης τον οποίο εξόρισε ο Σουλτάνος από την Κωνσταντινούπολη επειδή αρνήθηκε να υπογράψει την γενική σφαγή των Χριστιανών Ρωμιών! Δολοφονήθηκε εκείνος στον οποίο το γένος χρωστούσε ευγνωμοσύνη.

Τα παραπάνω προέρχονται όλα από καταγραφές Ελλήνων, προκαλούν δε την αποδοκιμασία και φρίκη συγγραφέων όπως ο Φωτάκος, ο Κασομούλης, ο Μιχαήλ Οικονόμου, ο Αμβρόσιος Φραντζής, ο Σπυρίδων Τρικούπης κ.ά. Φανερή στα κείμενά τους είναι η ανησυχία ότι θα γίνουν γνωστές οι φρικαλεότητες στην Δύση, οπότε θα σταματήσει η συμπάθειά της προς τους αγωνιζόμενους Έλληνες.

                                              *

Επόμενος χώρος ωμοτήτων, η Κρήτη. Το 1897 ο αγώνας κλιμακώνεται με μεθοδευμένο σχέδιο που θα εξανάγκαζε τους Τούρκους να αποχωρήσουν. Αυτό ξεκίνησε με εμπρησμούς των χωραφιών τους (και ελαιώνων) και κατέληξε σε δολοφονίες αμάχων στην επαρχία Σελίνου.

Σε τουλάχιστον 3 χωριά της Σητείας Έλληνες κλείνουν γυναικόπαιδα Τούρκων στο τζαμί και βάζουν φωτιά. Σκοτώνουν όσους επιχειρούν να βγουν ενώ ξεκοιλιάζουν και μία έγκυο.

                                               *

Παραλείπω κάποια μεμονωμένα κρούσματα κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, για να φτάσω στην πανωλεθρία της πολεμικής ηθικής, την Μικρασιατική Εκστρατεία. Εδώ διστάζει η πένα να περιγράψει τα γενόμενα.

Από ημερολόγια αποκλειστικά Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών διαθέτουμε πολλά στοιχεία (μαζί με την καταγραφόμενη αποστροφή και έκπληξή τους). Όπως γνωρίζουμε, οι σύμμαχοι ζήτησαν την παρουσία του στρατού μας στην ευρύτερη περιοχή Σμύρνης. Από τις πρώτες κιόλας μέρες η ‘τάξη’ επιβάλλεται με φόνους και βιασμούς. Κάποιοι, ελάχιστοι, πέρασαν από στρατοδικείο. Η Διασυμμαχική Επιτροπή θα καταλογίσει ευθύνες στον στρατό μας. Αργότερα οι βιαιότητες των Ελλήνων θα γίνουν θέμα συζήτησης στο Βρετανικό κοινοβούλιο.

Τα ίδια σε λίγες μέρες στο Αϊδίνι, με πυρπόληση της Τουρκικής συνοικίας. Εμείς γνωρίζουμε τις (εκδικητικές) σφαγές Ελλήνων από Τούρκους στην περιοχή αυτή, αλλά πριν από αυτές 25.000 Τούρκοι διασκορπίστηκαν αλλού για να γλυτώσουν από την τρομοκρατία του στρατού μας.

Παντού, τόσο κατά την προέλαση όσο και κατά την υποχώρηση, ο στρατός μας καίει συστηματικά χωριά. Σοδιές λεηλατούνται. Κοπέλες βιάζονται ομαδικά, ενίοτε μπροστά στα μάτια της οικογένειάς τους. Ανήμερα Χριστουγέννων του 1920 αξιωματικός μας βρίσκεται αντιμέτωπος με ομαδικό βιασμό και η γυναίκα τόν ικετεύει να τή σώσει. Αυτός αποχωρεί άπρακτος επειδή οι υπόλοιποι τόν απείλησαν. Αλλού κάποιος επιδεικνύει κομπολόι φτιαγμένο από γυναικείες θηλες…

Στο Καραμουρσάλ του Μαρμαρά Έλληνες στρατιώτες καίνε 14 χωριά και σκοτώνουν 100 αγρότες που προσπαθούσαν να ξεφύγουν, ενώ κάποια μέρα επιλέγουν τυχαία και εκτελούν 14 άντρες. Στην Πάνορμο καίνε άμαχους Τούρκους μέσα στο τζαμί και πυροβολούν όσους τρέχουν έξω να γλυτώσουν. Στο Ουσάκ οι κάτοικοι καταφεύγουν στο νεκροταφείο για να κρυφτούν. Στην Κίο και στη Νικομήδεια σφαγές. Στη Μαινεμένη πυροβολούν ανεξέλεγκτα κόσμο και λεηλατούν σπίτια. Και φωτιές, εννοείται, σε σπίτια και χωράφια.

(Τον Ιούλιο του 1921 εκδίδεται ημερησία διαταγή μεραρχίας η οποία στηλιτεύει τα αίσχη, αλλά δεν εισακούεται όπως απέδειξε η συνέχεια).

Για να πάρουμε μια ιδέα των τραυματικών βιωμάτων του Τουρκικού λαού, ας αναλογιστούμε τις βαθειές (σχεδόν μυθικές) διαστάσεις που έχει λάβει η Γερμανική κατοχή στην συλλογική συνείδηση του λαού μας. Πόσο διήρκεσε αυτή, όμως; Τρία και μισό χρόνια. Πόσο διήρκεσε η δική μας κατοχή στην Μικρά Ασία; Τρία χρόνια και τέσσαρες μήνες. Σχεδόν το ίδιο!

Και, ακόμη πιο πέρα, ποιοτικά δεν υπάρχει καμία σύγκριση ανάμεσα σε όσα διέπραξαν οι κατακτητές σε εμάς και όσα διαπράξαμε εμείς στους γείτονες. Οι Γερμανοί έκαψαν χωριά και σκότωσαν αμάχους, όχι αναίτια αλλά ως αντίποινα, και σε σαφώς λιγότερες περιπτώσεις. Επιπλέον ούτε βιασμούς γυναικών είχαμε ούτε λεηλασία σοδειάς. Βασανιστήρια και εκτελέσεις έκαναν σε όσους συμμετείχαν στην αντίσταση.

Ας μην σπεύσει κάποιος, παρακαλώ, να μέ κατηγορήσει ότι αμνηστεύω τα πασίγνωστα εγκλήματά τους. Απλώς καλώ τους αναγνώστες να μπουν στην θέση του άλλου και να προβούν σε ψυχρές συγκρίσεις γεγονότων. Ο πατριωτισμός δεν είναι αντίθετος με την αμεροληψία και την εντιμότητα. Έχει και ο ξένος ψυχή…

                                                      *

Τέλος, ο κατάλογος της ντροπής συμπληρώνεται με τα ‘ανδραγαθήματα’ της ακροδεξιάς ΕΟΚΑ-Β στην Κύπρο την μαύρη διετία 1973-74 (η οποία μόλυνε το όνομα της ηρωικής πρώτης ΕΟΚΑ). Αφήνω τους εκφοβισμούς και τις μεμονωμένες εκτελέσεις Τουρκοκυπρίων και προχωρώ στα μεγάλης κλίμακας. Οι εθνικιστές αυτοί δολοφόνησαν Τουρκοκύπριους αμάχους της Τόχνης, της Αλόας, της Μαράθας, του Σανταλάρη – μεταξύ αυτών 14 μικρά παιδιά! – οι σοροί των οποίων βρέθηκαν σε μαζικούς τάφους. Δεν έγινε καμία προσπάθεια να βρεθούν οι ένοχοι και να δικαστούν.

Όταν προ ετών βρέθηκα σε δημόσια εκδήλωση στην Κύπρο και αναφέρθηκα στη σιωπή η οποία έχει σκεπάσει τα εγκλήματα αυτά, παρενέβη παριστάμενος μητροπολίτης αντιτάσσοντας ότι δεν επρόκειτο για κεντρική απόφαση αλλά για επιμέρους πράξεις ακραίων στοιχείων. Μα, προφανώς! Αλλά δεν αλλάζει ότι επρόκειτο για αποτρόπαιες πράξεις Ελλήνων. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι βιασμοί Ελληνοκυπρίων γυναικών κατά την εισβολή δεν αποτελούσαν επίσημη οδηγία του Τουρκικού κράτους, αλλά πράξεις επιτιθέμενων που ‘μέθυσαν’ από την εξουσία τους.

Όπως παντού. «Μέχρις ότου η ανθρώπινη φύση θα είναι τέτοια», θα έλεγε ο Θουκυδίδης. Με άλλα λόγια, δεν υπήρχε κανένας λόγος για να αποτελέσει το έθνος μας εξαίρεση…

                                                     *

Ζητώντας την συγγνώμη των αναγνωστών για το επώδυνο ταξίδι στο οποίο τούς κάλεσα, δηλώνω ότι δεν έχουν καμία θέση εδώ δικαιολογίες ότι «και οι άλλοι τα ίδια έκαναν» ή «έτσι δυστυχώς γίνεται πάντα στους πολέμους» κτλ. Τα γνωρίζουμε αυτά. Αποτιμούμε εδώ συμπεριφορές του Ελληνικού Στρατού, δηλαδή Ορθοδόξων Χριστιανών και όχι Μουσουλμάνων.

Οι ένδοξες σελίδες του στρατού μας δεν θίγονται, εννοείται. Αλλά είναι απαράδεκτο να γνωστοποιούνται μόνο αυτές.

Φυσικά δεν κρίνουμε με βάση τις σύγχρονες αντιλήψεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όσο και αν οι εποχές διαφέρουν, όμως, η προστασία των αιχμαλώτων και των αμάχων αποτελούσε πάντοτε άγραφη ηθική αρχή.

Και καταλήγω σε προτάσεις:

-Να ενσωματωθούν στο μάθημα της Ιστορίας Γυμνασίου και Λυκείου μερικά βασικά πληροφοριακά στοιχεία για τις Ελληνικές ωμότητες στα αντίστοιχα κεφάλαια. Αυτό δεν θα βλάψει την εθνική συνείδηση, όπως κάποιοι φοβούνται. Αντίθετα, θα μειώσει τον παθολογικό εθνικισμό (ο οποίος ξεκινάει από νεαρές ηλικίες) και θα μάς κάνει πιο προσεκτικούς στο μέλλον. Με την πατρίδα μας συμβαίνει ό,τι και με τους γονείς μας: δεν τούς αγαπούμε επειδή είναι τέλειοι αλλά επειδή είναι γονείς μας. Η φιλοπατρία δεν επιτυγχάνεται με εξιδανικεύσεις. Αγαπούμε τη χώρα μας επειδή αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ταυτότητάς μας, όχι επειδή τάχα είναι η καλύτερη χώρα!

-Να σταματήσει ο εθνικιστικός εκκλησιαστικός λόγος ο οποίος συνοδεύεται από στερεότυπα για τον τόσο καλό χαρακτήρα των Ελλήνων, για την ηθική μοναδικότητα του έθνους μας, για τον δίκαιο χαρακτήρα όλων των αγώνων μας κ.ο.κ. Αναφέρομαι σε εκκλησιαστικό λόγο κατά το κήρυγμα, την κατήχηση, τις εγκυκλίους, την εκκλησιαστική δημοσιογραφία κ.ά. Ιδιαίτερη ζημιά εδώ προκαλεί ο εξωπραγματικά εθνικιστικός (και λυρικά ρητορικός) λόγος κάποιων θρησκευτικών οργανώσεων, οι οποίες συνειδητά εξάπτουν το θυμικό των ακροατών και οι οποίες αγνοούν πλήρως τις εκτεθείσες φρικτές πράξεις, ή δεν θέλουν να τίς ξέρουν.

-Να καταργηθή αμέσως και με αυστηρότητα η επικρατήσασα αίτηση, κατά την Μεγάλη Είσοδο της Λειτουργίας και κατά τις σχετικές επιμνημόσυνες δεήσεις, υπέρ των «πεσόντων εν τοις ιεροίς του έθνους ημών αγώσι», η οποία ουδεμία σχέση φυσικά έχει με το πρωτότυπο λειτουργικό κείμενο και μάλλον εισχώρησε μετά την ανεξαρτησία του νέου Ελληνικού κράτους. Κανένας απολύτως πόλεμος δεν είναι ιερός! Ιδιαίτερα, μάλιστα, αν συνοδεύεται από φρικαλεότητες εναντίον έμψυχων εικόνων του Θεού. Αρκεί η διατύπωση «των πεσόντων κατά τους αγώνας του έθνους ημών».

Αδελφοί, το άδικο και το ψέμα δεν ευλογούνται! Δεν είμαστε τα αιώνια θύματα, έχουμε υπάρξει και θύτες!

Όσο διατηρούμε τη νοοτροπία ‘άσπρο ή μαύρο’ στις σχέσεις μας με τους ξένους, τόσο θα διαιωνίζεται η πόλωση και στην εσωτερική μας πολιτική και εκκλησιαστική σκηνή. Το φαινόμενο είναι το ίδιο, παρόμοια τοξική παθολογία διαπερνά όλες μας τις συμπεριφορές!

Με αφορμή την πρόσφατη τραγωδία η Ελένη Αρβελέρ είπε αλήθειες που θα έπρεπε να έχουμε διατυπώσει εμείς οι Χριστιανοί: «Έχουμε διαστρεβλώσει όλη μας την ιστορία. Το πρόβλημα για μένα είναι το ‘γνώθι σαυτόν’. Τι σημαίνει; Μάθε ότι δεν είσαι Θεός. Αν τό καταλάβεις αυτό, έχεις κάποια ταπείνωση. Και την ταπείνωση ο ελληνικός λαός δεν τήν έχει γνωρίσει ποτέ. Αντιθέτως, έχει αναπτύξει την αίσθηση του αδικημένου» (Καθημερινή, 12-3-2023).

                                                     *

ΥΓ= Στοιχεία για τα παραπάνω οι αναγνώστες μπορούν να βρουν στις εξής πηγές:

-Αιχμάλωτοι και αγνοούμενοι της Ελληνικής επανάστασης, εκδ. Καστανιώτη.

-Πόλεμος και εθνοκάθαρση: η ξεχασμένη πλευρά μιας δεκαετούς εθνικής εξόρμησης, 1912-1922, εκδ. Βιβλιόραμα.

-Έλληνες στρατιώτες και Μικρασιατική εκστρατεία: πτυχές μιας οδυνηρής εμπειρίας, εκδ. Εστίας.

- https://dialogos.com.cy/sfages-t-k-apo-ton-ellinokypriako-fasismo-i-tragiki-istoria-ton-maratha-aloa-santalari


Επίσης θίγω τα ζητήματα α) της προβληματικής μας Ιστοριογραφίας στο κείμενο Η διχασμένη Ελληνική Ιστοριογραφία, στο βιβλίο μου ‘Φυγή προς τα εμπρός’, β) του ριζικού διαχωρισμού σε ‘καλούς’ και ‘κακούς’ στο κείμενο Η αντιχριστιανικότητα του ναζισμού, στο ίδιο βιβλίο, καθώς και στο κείμενο Ανομία στη νεοελληνική κοινωνία, στο βιβλίο μου ‘Το ρίγος της ύπαρξης’.

13 σχόλια:

Αθανάσιος Κοταδάκης είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...



Θα μπορούσα να συνυπογράψω το κείμενο του π. Βασιλείου

ΑΝ:

1. Δεν υπήρχε η πρόταση να καταργηθεί - ΑΜΕΣΩΣ ΜΑΛΙΣΤΑ -

η δέηση υπέρ "των πεσόντων εν τοις ιεροίς κλπ"

΄Ωστε, π. Βασίλειε, δεν αξίζει να προσευχηθούμε για τον Αθανάσιο Διάκο!!! Ούτε για τον Ρωγών Ιωσήφ!!! Ούτε για τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄!!! Ούτε για τον παπα-Γιώργη Σκρέκα!!!

Ούτε να τελούμε επιμνημόσυνες δεήσεις για όσους σκοτώθηκαν για την ελευθερία μας!!! Ο αγώνας του 1821 δεν ήταν ιερός επειδή συνέβησαν και έκτροπα!!! Ούτε η αντιφασιστική και αντιχιτλερική ελληνική εθνική αντίσταση!!! Ούτε τα θύματα των ναζί στα Καλάβρυτα, στο Κομμένο και στους Λιγγιάδες ή και τα θύματα των ισλαμοναζί Τσάμηδων στην Παραμυθιά κλπ κλπ

2. Μέρος του κειμένου αυτού δεν "περιείχε" τόσο ακραίο, κακόγουστο, ΑΝΤΙΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ και εκφυλιστικό διεθνισμό!!!

Συνεχίστε π. Βασίλειε,
να γράφετε μέσα στην ασφάλεια του γραφείου σας και την ελευθερία που οι Ελευθερωτές μας εξασφάλισαν χωρίς να πληρώνετε π. χ. χαράτσι για να στέκεται το κεφάλι σας στην πλάτη σας για ένα χρόνο !.. Πρέπει να δείξουμε ... κατανόηση σε εκείνους που εισέπρατταν το χαράτσι ... Να έλθουμε στη θέση των χαρατσοεισπρακτόρων, ρε αδερφέ!!! Το είχαν ανάγκη οι άνθρωποι ...

Και ένα τελευταίο: Μην ξεχάσετε να μας κατηγορήσετε ως ... εθνικιστές και αντικομμουνιστές, αρτηριοσκληρωτικούς ή ανώνυμους.-

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα με προσοχή το άρθρο σας. Ο Λαός δεν έχει εκπαιδευτεί για να ακούσει όλα αυτά. Θέλει δουλεία για κάτι τέτοιο και κανένας δεν τολμά να θέση έστω και τον θεμέλιο λίθο φοβούμενος ότι θα ότι τα λιθάρια που θα του πετάξουν θα είναι σύννεφο και ο εξοστρακισμός θα είναι το παράσημο.
Άγγελος

Bardanus Filippicus είπε...

O Μυριβήλης αναφέρει πώς (ίσως ο ίδιος στον πόλεμο της Μικράς Ασίας) γλύτωσε δυο κοπέλες Τούρκισσες από βιασμό στο σπίτι τους, πριν το κάψει ο στρατός μας (σίγουρα το γεγονός των βιασμών και πυρπολήσεων δεν ήταν μεμονωμένο).
Ο μακεδονομάχος Μόδης στις διηγήσεις του τονίζει τη μικρή αξία που είχε η ζωή για τους αντάρτες Έλληνες και κομιτατζήδες Βούλγαρους (παρόλο που ήταν μαχητής ο ίδιος, δεν διστάζει να τα πει και για τις δικές μας ωμότητες).
Απ' ό,τι κατάλαβα, σε κάθε πόλεμο γίνονται τέτοια φρικτά πράγματα, δεν εκπλήττομαι τι συμβαίνει στην Ουκρανία.
Ας μην ξεχνάμε το Άγιο Παίσιο που στον πόλεμο προσπαθούσε, όσο μπορούσε ως ασυρματιστής, να μην οδηγεί σε στρατιωτικές συγκρούσεις.

Γιάννης Ιωαννίδης είπε...

Γεγονός είναι πάντως ότι αν θέλει να μιλήσει κανείς για εγκλήματα ομαδικά, τα εγκλήματα που διέπραξαν οι ελληνόφωνοι κομμουνιστές στον λεγόμενο εμφύλιο πόλεμο (και πριν) και επίσης οι αλβανόφωνοι, μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Εμβέρ, βρίσκονται στην κορυφή της ανθρώπινης εγκληματικής συμπεριφοράς. Ακόμη και ο πιο αναίσθητος άνθρωπος λυγίζει από την ανάγνωσή τους. Προσωπικά είναι το ανάγνωσμα που δεν αντέχω, που με λυπεί περισσότερο. Το κυριότερο είναι ότι τα σκέπασε η επιτηδευμένη λήθη και το χειρότερο ότι οι αυτουργοί τους χαρακτηρίζονται και θεωρούνται ειλικρινώς από τους πολλούς σήμερα ως «ήρωες».
Το τρέχον δε πρόβλημα και στην ιστορική έρευνα και στην πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα δεν είναι ότι εκθειάζονται υπέρ το δέον οι ιεροί αγώνες του έθνους και αποσιωπώνται οι αρνητικές πτυχές των αγώνων αυτών, αλλά ότι καταστροφικές και δαιμονικές ιδεολογίες, με πρώτο τον κομμουνισμό και τον αναρχισμό, αντιμετωπίζονται με αδιαφορία, ανοχή και συγκατάβαση αν και ακόμη και σήμερα -και περισσότερο σήμερα -ανοικτά παλεύουν για να οδηγήσουν στην κατάρρευση και τον αφανισμό το κράτος μας και τον λαό μας, χρηματοδοτούμενοι βεβαίως και ενισχυόμενοι οι φορείς τους από εχθρικές προς την Ελλάδα δυνάμεις.

Ανώνυμος είπε...

Τοποθετήσεις όπως του 9:49μμ απλώς μας καθηλώνουν στην αυτοαναφορικοτητα μας. Όμως οι αληθείς όσο πικρές κι αν είναι πρέπει να λέγονται γιατί ελευθερώνουν και ανοίγουν δρόμους!
Ιφ

Ανώνυμος είπε...

Η Αποδόμηση είναι χαρακτηριστικό των τελευταίων 2 - 3 δεκαετιών.
Αποδόμηση στην Θρησκεία, στην Ηθική, στην Ιστορία, στις Κοινωνικές Αξίες, στον Χριστιανικό τρόπο ζωής, στα πάντα.
Πρόσφατα μάλιστα γνωστός τηλεοπτικός σταθμός προσπάθησε να μάς εξηγήση σε συνέχειες την Ιστορία της Επανάστασης του 1821, καί ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών για τις διαστρεβλώσεις καί τις ανακρίβειες που περιείχαν οι εκπομπές της σειράς.
Μέσα στο κλίμα της εποχής λοιπόν είναι αναμενόμενο να δημοσιεύωνται τέτοια κείμενα, που προσπαθούν να "αποκαλύψουν" τις κρυφές πτυχές του Απελευθερωτικού Αγώνα των Ελλήνων.
Καί βέβαια η θεώρηση είναι καθαρά μονόπλευρη.
Ούτε νύξη δέν υπάρχει για τα παθήματα που υπέστησαν επί 400 χρόνια οι πρόγονοι των στρατιωτών - βιαστών.
Αλλά η κορύφωση του κειμένου ευρίσκεται, κατά τη γνώμη μου, στη φράση "Πόσο διήρκεσε η δική μας κατοχή στην Μικρά Ασία ;"
Είναι η πρώτη φορά, αν δέν κάνω λάθος, που η Απελευθέρωση της Ιωνίας (περιοχής από 3000 χρόνια Ελληνικής, με μνημεία, αρχαίους ναούς, θέατρα, επιγραφές) χαρακτηρίζεται "ΚΑΤΟΧΗ" !!
Και εις ανώτερα !!

Ορφέας είπε...

(Επειδή αρέσκεστε στον διάλογο/αντίλογο γεγονός που είναι προς τιμήν σας)

Η ιστορική αλήθεια δεν πρέπει να φοβίζει κανένα και μάλιστα την εκκλησία.
Η Τριπολιτσά κατά την γνώμη μου πρέπει να διδάσκεται ως μελανή σελίδα, εάν είναι έτσι.
---------------
Πέραν τούτου.
Η αυτοσυνειδησία κάθε έθνους είναι νομίζω μοιραίο να γέρνει προς την πλάστιγγα του αφηγήματος περί ηρωικού-«ιερού» υπέρ βωμών και εστιών αγώνα.
Αυτό δεν είναι ούτε κοροϊδία, ούτε επιλεκτική μνήμη ούτε κάποιου είδους κόμπλεξ: Κάπως έτσι χτίζεται διαπολιτισμικά η ταυτότητα των ανθρώπων που κατοικούν σε έναν τόπο από αρχαιοτάτων χρόνων.
Όχι ο Καραϊσκάκης δεν ήταν παιδί του κατηχητικού, αλλά την ζωή του μία φορά την έδωσε για τον τόπο του.
Οπότε, η συγκυρία την σημαντικότερης επετείου εθνικής ανεξαρτησίας με την ανάρτηση ενός κειμένου για τα «ιστορικά μας άπλυτα» είναι νομίζω κάπως ατυχής.
Όπως ατυχής είναι και η (μερική) ταύτιση της μικρασιατικής εκστρατείας στην ιστορικά ελληνική Ιωνία με την εξάπλωση του Γ΄ Ράιχ- ανεξάρτητα εάν η έμφαση δίνεται στις πρακτικές.!
Ή, η άρνηση του δικαιώματος στην Εκκλησία να μνημονεύει τους νεκρούς ενός τόπου έστω μπαίνοντας συνειδητά προς στιγμήν στον ιστορικό πλαίσιο του εγκόσμιου "ιερού" αγωνά. Όταν ο Πατριάρχης Σέργιος έτρεχε με την εικόνα της Παναγίας στα τείχη της αμυνόμενης Πόλης, τι διαφορετικό (ή λάθος) έκανε άραγε;

Φυσικά άνθρωποι με ζωώδη πάθη πολεμούν και από εδώ και από εκεί. Χρειάζεται αυτή η παραδοχή και όποιος πιστεύει το αντίθετο, έχει πρόβλημα.
Επίσης όμως -νομίζω πως- πρόβλημα έχει και όποιος πιστεύει πως έννοιες όπως του ελέους, της φιλανθρωπίας, και στην αγάπης στον συνάνθρωπο δεν διαφέρουν δομικά μεταξύ των πολιτισμών και θρησκειών ανεξάρτητα εάν τυχαίνει να υπηρετούνται από μικρούς και αδιάφορους ανθρώπους.
Ευχαριστώ
Χ.Π.

Ανώνυμος είπε...

Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς!
Έναν Σταυρό στοιχίζει το όλον!
π. Βασίλειε σάς ευχαριστούμε!
w

Ανώνυμος είπε...

Σε όλες τις χώρες υπάρχει διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας για πολιτικούς ή εθνικιστικούς λόγους. Το ίδιο και στην πατρίδα μας. Λίγους τους ενδιαφέρει η ιστορία υπάρχουν πολλά συγγράμματα που μπορούν να ανοίξουν δρόμους σκέψεις μέσα από τα ιστορικά αρχεία. Κανένας δεν τα ψάχνει αρκούμαστε σε κορώνες πατριωτισμού και μόνο. Στα σχολικά εγχειρίδια κυριαρχούν τα πιστεύω των εκάστοτε ενοίκων που κυβερνούν.

«…και διηγώντας τα να κλαις. Και ακαρτέρει, και ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά,»

Δεν θάβρεις στην ιστορία πουθενά

Ανώνυμος είπε...

Μήπως τελικά π. Βασίλειε η καταστροφή και η σφαγή της Σμύρνης δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας συνωστισμός όπως είπε η κα Ρεπούση; Μήπως η σφαγή των κατοίκων της Κωνσταντινουπόλεως το 1955 δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μόνο εσωτερική υπόθεση και επεισόδια ;. Μήπως ήρθε η ώρα να δικαιωθεί ο Τέννερ (Γερμανός Αξιωματικός) για το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων;Και βέβαια καταδικάζουμε τις βιαιότητες απ' οπουδήποτε και αν προέρχονται. Τέτοιες όμως έκαναν και οι Χριστιανοί στην Αλεξάνδρεια και για ενάμισυ αιώνα οι εικονομάχοι στο Βυζάντιο.Αλλά και στη σύγχρονη εκκλησία (ας μην ξεχνάμε τους 12 μητροπολίτες θύματα του Σεραφείμ)Δεν νομίζουμε ότι θα γίνουμε καλύτεροι αν ενθυμούμαστε ότι και εμείς είμαστε εξ ίσου άγρια θηρία. Και βέβαια αν χρειασθεί να πολεμήσουμε ποιοί θα πολεμήσουν; οι νεαροί του κινητού και του τάμπλετ; ή δεν πρέπει να πολεμήσουμε και να παραδοθούμε αμαχητί στον όποιον εισβολέα;Μήπως πρέπει να καταργηθεί και η εννοια της πατρίδας;

vasileios thermos είπε...

Πολλά σχόλια αναδεικνύουν, κατά την γνώμη μου, αυτό που τελικά υποστηρίζει το κείμενό μου. Ότι δεν θέλουμε να ξέρουμε την αλήθεια...
Ποια στάση τηρούν όσοι αποδοκιμάζουν αυτά που έγραψα; Πρώτον, εξομαλύνουν τις αγριότητες μας επειδή έχουμε υποστή τα πάνδεινα από τους Τούρκους. Δεύτερον, τις σχετικοποιούν 'επειδή έτσι πάντα γίνονται στους πολέμους'. Τρίτον, μού αποδίδουν ισχυρισμούς που δεν λέω, όπως εθνομηδενιστικές αντιλήψεις. Μάλιστα κάποιος νόμισε πως υποστηρίζω κατάργηση των δεήσεων υπέρ των πεσόντων! Σε τέτοιο σημείο φθάνει η ταραχή τους που δεν ξέρουν τι διαβάζουν...
Δεν επιτρέπω σε κανέναν να αμφισβητεί τον πατριωτισμό μου. Με πονούν βαθύτατα τα δεινά του λαού μας και με συγκινούν οι ηρωικές πλευρές του. Μικρό παιδί έζησα στο Μεσολόγγι και ζυμώθηκα με τον παλμό των τελετών της εξόδου. Αργότερα με άγγιξε βαθιά το δράμα της Κυπριακής εισβολης, ενώ έχω επισκεφθή τα κατεχόμενα απ' άκρου εις άκρον. Έχω γράψει ποιήματα για τους ήρωες της ΕΟΚΑ και έχω διδάξει στο κατηχητικό γι' αυτούς. Στην Αμερική με δόνησε ψυχικά η παρέλαση των ομογενών μας για την εθνική επέτειο.
Αλλά έχω μάθει να ξεχωρίζω τον πατριωτισμό από τον εθνικισμό, κάτι το οποίο διδάσκω και στους φοιτητές στο μάθημα της Χριστιανικής Ηθικής. Ε, λοιπόν, όσο και αν δεν αρέσει σε κάποιους, δεν θεωρώ τις ψυχές των Ελλήνων ανώτερες από τις ψυχές των Τούρκων, ούτε τον πόνο τους βαρύτερο. Η σύγκριση με τους Γερμανούς, όπως φαίνεται στο κείμενο, δεν ασχολείται με το κίνητρο (το οποίο για τους ναζί ήταν η γενοκτονία) αλλά με την οδύνη την οποία προκάλεσαν τα 'παλικάρια' μας και τις επιπτώσεις τις οποίες αυτή είχε στον απλό λαό των γειτόνων μας. Όποιος καίει χωριά και βιάζει γυναίκες με την δύναμη των όπλων είναι θρασύδειλος.
Η εθνική συνείδηση δεν πλάθεται με ψέματα σε ψυχές ντοπαρισμένες από τον φανατισμό. Σκοπός του κειμένου αυτού είναι να μας παροτρύνει να πάρουμε στα σοβαρά την μελέτη της ιστορίας ώστε να πάψουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας αιώνια θύματα! Με τέτοια νοοτροπία, άλλωστε παραμένουμε στατικοί ως λαός και δεν πάμε μπροστά 'αφού είμαστε οι μόνιμοι αδικημένοι'! Παρεμπιπτόντως ας έχουμε υπόψη πως οι Τούρκοι μάς θεωρούν τα χαϊδεμένα παιδιά των μεγάλων δυνάμεων.
Δυστυχώς η νοσηρή νοοτροπία πέρασε και στην λατρεία μας. Και ενώ διαθέτουμε χιλιάδες θαυμάσιων τροπαρίων τα οποία περιγράφουν το πνευματικό νόημα του Σταυρού, καταστήσαμε απολυτίκιο και κοντάκιο των εορτών του δύο τροπάρια που εκφράζουν την πολιτική ιδεολογία του Βυζαντίου. Λογική για τότε, αφού αποτελούσε το μόνο χριστιανικό κράτος απέναντι σε βαρβάρους, απολύτως άτοπη για σήμερα αφού στην πραγματικότητα υποστηρίζει πολέμους, δηλαδή φόνους με έμβλημα τον Σταυρό! Και μεταφράζονται αυτά σε διάφορες γλώσσες για να μυηθούν στην στρέβλωση αυτοί όλοι οι Ορθόδοξοι της οικουμένης!
Αδελφοί, συγχωρήστε μου την επανάληψη: το έθνος μας το αγαπούμε διότι αποτελεί μέρος της ταυτότητάς μας. Δεν το αξιολογούμε, όμως, ως καλύτερο ηθικώς από τα άλλα. Τουλάχιστον αν θέλουμε να λεγόμαστε Χριστιανοί.

vasileios thermos είπε...

Συμπληρωματικά: φίλος μού υπέδειξε πως ο σεϊχουλισλάμης δολοφονήθηκε εν πλω από ομοεθνείς του πριν το πλοίο συναντήσει τους Έλληνες. Ευχαριστώ για την διόρθωση η οποία δεν αλλάζει τις βασικές θέσεις του κειμένου.
Και μια κουβέντα για τους αντιρρησίες επιτιθέμενους πάλι. Όταν κάποιος σού φέρνει δυσάρεστη πληροφορία δεν έχει νόημα να χτυπάς ή να βρίζεις τον αγγελιαφόρο...