«Πελταστές»
Οι φίλοι
έφυγαν ένας, ένας.
Στη θέση τους έμεινε μια ακαθόριστη αίσθηση
Του χώρου που άδειασε
Πλάνεμα των ματιών σε μια απέραντη έρημο
Αμφίβολοι ιριδισμοί στο φως της μνήμης
Τη νύχτα κατέβηκα στο πεζούλι της αυλής.
Ο άνεμος σφύριζε μια παλιά επωδό
Ανάμεσα σε δέντρα καψαλιασμένα από τους / Κεραυνούς
Να γίνω αναχωρητής σκέφτηκα θάταν μια λύση
Ένα γυμνό σπαθί που θάκοβε στα δυο το είναι σου
Μα τη ζωή σου δεν την θέλησες εκεί!
Στη θέση τους έμεινε μια ακαθόριστη αίσθηση
Του χώρου που άδειασε
Πλάνεμα των ματιών σε μια απέραντη έρημο
Αμφίβολοι ιριδισμοί στο φως της μνήμης
Τη νύχτα κατέβηκα στο πεζούλι της αυλής.
Ο άνεμος σφύριζε μια παλιά επωδό
Ανάμεσα σε δέντρα καψαλιασμένα από τους / Κεραυνούς
Να γίνω αναχωρητής σκέφτηκα θάταν μια λύση
Ένα γυμνό σπαθί που θάκοβε στα δυο το είναι σου
Μα τη ζωή σου δεν την θέλησες εκεί!
Δημήτρης
Δασκαλόπουλος
2 σχόλια:
Αυτοί που φεύγουν δεν είναι φίλοι είναι απλά γνωστοί που ανα πάσα στιγμή την κάνουν με ελαφριά πηδηματάκια.
Να μην γίνεις αναχωρητής αλλά τους φίλους αυτούς να τους διαγράψεις από την ζωή σου και αν τους δεις να τους προσπεράσεις.
Καλό το ποίημα του πατρινού αυτό λογοτέχνη.
Δημοσίευση σχολίου