Χαιρετισμὸς Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως ΑΝΔΡΕΟΥ κατὰ τὴν Ἐπέτειο τῆς νίκης τοῦ Ἐθνικοῦ Στρατοῦ μας στὸν Γράμμο. (Βούρμπιανη 27.8.2023)

“Νὰ δυναμώσουμε αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις γιὰ νὰ ἀκούγεται πιὸ δυνατὸ τὸ ΟΧΙ τῶν ἡρώων τοῦ Γράμμου, σ’ ὅλες τὶς περιπτώσεις τῆς ἀθλιότητας καὶ τῆς παρακμῆς”.

 "Χθὲς τὸ πρωί, ποὺ εἶχα ἀνέβει στὸ ὕψωμα 2.200, περίπου, μέτρα, ὅπου εἶναι τὸ μνημεῖο τῶν πεσόντων στὸν ἀντικομμουνιστικὸ ἀγῶνα, ἔβλεπα μὲ δέος τὸ ἱερό, ἀλλὰ καὶ φοβερό, συγχρόνως, βουνό, τὸν Γράμμο. Ἄκουγα μέσα στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου τὴν προτροπὴ τοῦ Στρατηγοῦ Τσακαλώτου πρὸς τοὺς φαντάρους, ποὺ τοὺς ἔλεγε : “Λεβέντες μου, θὰ συναντηθοῦμε στὴν κορυφὴ τοῦ Γράμμου, στὸ ἐκκλησάκι τῆς Παναγίας”. Καὶ πράγματι, οἱ περισσότεροι ἀνέβηκαν στὸν Γράμμο. Κάποιοι, ὅμως, δὲν ἀνέβηκαν. Ἔπεσαν ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος.

Καὶ σκεφτόμουνα, γιὰ ποιὰ Πατρίδα ἔπεσαν αὐτοὶ οἱ ἥρωες ; Γιὰ τὴν Πατρίδα ποὺ περιφρονεῖ τὴν ἱερότητα τοῦ γάμου καὶ τρόπον τινὰ δὲν ὑπολογίζει τὸ μυστήριο τοῦ γάμου καὶ προωθεῖ, ἀρκετὸ καιρό, τώρα, ἐπιτρέψτε μου νὰ πῶ, προωθεῖ τὸν γάμο τῶν ὁμοφιλοφύλων ;  Γι’ αὐτὴ τὴν Πατρίδα ἔπεσαν ; Γι’ αὐτὴν τὴν ντροπή καὶ τὸ αἶσχος ; Μ’ αὐτοί, πρὸ ὀλίγου καιροῦ, σὲ μιὰ “παρέλαση” λεγομένης “ὑπερηφανείας”, ἐφώναζαν ἀνάμεσα στὰ ἄλλα συνθήματα “νὰ χαθεῖ ἡ Ἑλλάδα, νὰ ζήσουμε ἐμεῖς”. Πῶς, ἀν εἶναι δυνατὸν, νὰ ζήσει κανεὶς ἄν χαθεῖ ἡ Πατρίδα του ; !

Καὶ εἶναι ὀδυνηρὸ νὰ σκέπτεται κανείς, ὅτι μ’ αὐτὲς τὶς κινήσεις προσβάλονται ἑκατομμύρια ἁγνῶν καὶ ἀληθινῶν οἰκογενειαρχῶν, ἐδῶ στὴν Χώρα μας. Καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι αὐτὰ τὰ δῆθεν “ζευγάρια” θὰ υἱοθετήσουν ἀπὸ παρένθετες μητέρες παιδιά, τὰ ὁποῖα εἶναι ὀρφανά, ἐγκαταλελειμμένα καὶ στὸ τέλος θὰ τὰ κάνουν καὶ αὐτὰ ἀνωμάλους ἀνθρώπους. Γι’ αὐτὸ λέω, συμπληρώνοντας τὴν πρώτη μου σκέψη, πρέπει νὰ δυναμώσουμε αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις γιὰ νὰ ἀκούγεται πιὸ δυνατὸ τὸ ΟΧΙ τῶν ἡρώων τοῦ Γράμμου, σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις τῆς ἀθλιότητας καὶ τῆς παρακμῆς. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη σκέψη ποὺ ἔκανα χθές.

Ἡ δεύτερη, ἔχει νὰ κάνει μὲ αὐτό, ποὺ κάποια χρόνια, ἀκούγεται σὰν “δημιουργία πάρκων ἐθνικῆς συμφιλίωσης”.  Ναί, ὅλοι τὴν θέλουμε τὴν συμφιλίωση, ἀλλὰ πῶς, ὅμως, θὰ γίνει ; Νὰ ἔχουν “τὸ πάνω χέρι” οἱ κομμουνιστές ; Καὶ ἀφοῦ δὲν ἔχουν ζητήσει μέχρι τώρα, οὔτε μιὰ φορά, μία συγγνώμη ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ λαό, ποὺ ὑπέστη τὰ πάνδεινα ἐξ’ αἰτίας τους, γιὰ ποιὰ συμφιλίωση μιλᾶνε ; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ γίνει αὐτὴ ἡ συμφιλίωση ;  Καὶ ἄς μὴ ξεχνᾶμε κάποια γεγονότα ποὺ ὅλοι τὰ γνωρίζετε. Ὅταν ἡ ΓΣΕΕ καὶ ἡ ΑΔΕΔΥ καὶ ἄλλες συνδικαλιστικὲς ἑνώσεις ὀργανώνουν συλλαλητήρια στὴν Ἀθήνα καὶ σὲ ἄλλες μεγάλες πόλεις, καὶ συγκεντρώνονται σὲ ἕνα χῶρο, ἄς ποῦμε στὴν Πλατεῖα Συντάγματος, τὸ ΠΑΜΕ, ποὺ εἶναι ὀργάνωση τοῦ ΚΚΕ, δὲν πηγαίνει ἐκεῖ, κάνει δική του συγκέντρωση, ἄλλη ὥρα, σὲ ἄλλο τόπο. Γιατί ;

Καὶ ἐπιτρέψτε μου νὰ πῶ κάτι τελευταῖο : αὐτὴ ἡ κίνησις γιὰ τὴν “ἐθνικὴ συμφιλίωση” ἄρχισε λίγο μετὰ τὸ 1981. Τότε, κάποια μέρα, ὁ γενναῖος, κατὰ τὰ ἄλλα, καὶ πανάξιος Στρατηγὸς Τσακαλῶτος, ἐμφανίσθηκε στὴν τηλεόραση μὲ τὸν Μᾶρκο Βαφειάδη ἀνταλλάσσοντες φιλοφρονήσεις, χαμόγελα καὶ στὸ τέλος ἐνηγκαλίσθησαν ἀμφότεροι καὶ ἀλληλοασπάσθησαν. Καὶ εἶπαν τότε κάποιοι :  “Νά, βλέπετε, ἦλθε ἡ συμφιλίωση. Γιὰ σκεφθεῖτε τὸν Τσακαλῶτο νὰ συνομιλεῖ μὲ τὸν Βαφειάδη !”  Ἄμ, δὲν ἦταν ὅμως, ἔτσι. Ὁ Τσακαλῶτος, δυστυχῶς, ἔπεσε στὴν παγίδα τοῦ τότε κυβερνῶντος κόμματος. Ποιὰ ἦταν ἡ παγίδα ; Νὰ παρουσιασθεῖ ὁ Βαφειάδης μαζί του, νὰ ξεπλυθεῖ, τρόπον τινὰ ἀπὸ τὸ μίασμα τῆς ἀνταρσίας, καὶ νὰ πεῖ μετὰ τὸ κυβερνόν, τότε, κόμμα : “Ὁρῖστε, ἔχουμε ἕναν νέο βουλευτή, ἄξιο βουλευτή. Ὅπως καὶ ἔγινε. Ἀλλὰ αὐτό, ὅμως, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἐπιτρέψτετό μου νὰ πῶ, μόνο συμφιλίωση δὲν εἶναι. Δὲν εἶναι συμφιλίωση αὐτὴ καὶ πολὺ ὀρθὰ εἶπε ὁ Στρατηγὸς σήμερα στὴν ὁμιλία του, λίγο παρὰ κάτω ἀπὸ ἐδῶ, στὴν Θεοτόκο (χωριό), στὴν στροφὴ τοῦ δρόμου, σὲ ἐμφανέστατο σημεῖο ἔχουν τὸ μνημεῖο, ἄς τὸ ποῦμε, τοῦ λεγομένου “Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ”. Αὐτὸ δὲν εἶναι,  βέβαια, μνημεῖο μίσους, σὰν τοῦ Ἐθνικοῦ Στρατοῦ ! Ἀλλὰ τὶ εἶναι, ὅμως ; Αὐτὰ τὰ μνημεῖα, ποὺ ἔχουν γεμίσει τὸν τόπο, ὄχι μόνο στὴν Θεοτόκο, ἀλλὰ ὅπου καὶ νὰ γυρίσετε τὰ μάτια σας θὰ δεῖτε τέτοια μνημεῖα, εἶναι μνημεῖα ἀγάπης καὶ ἀδελφοσύνης !  Εἶναι μνημεῖα ποὺ λένε “ἐδῶ εἴμαστε. Καὶ ἄν θέλετε θὰ ξανάλθουμε”. Αὐτὰ λένε τὰ μνημεῖα. Γιὰ νὰ μὴν ξανάλθουν, λοιπόν, τέτοιοι καιροί, ὅπως πολὺ ὡραῖα εἶπε ὁ Στρατηγός, καὶ τέτοιες ἡμέρες στὸν ἑλληνικὸ λαό, νὰ μένουμε μονοιασμένοι, ἑνωμένοι, ἀγαπημένοι, καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα καὶ πρῶτα ἀπ’ ὅλα νὰ ἔχουμε τὸν Χριστό, τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Ἐλλάδα.

Εἶπε ἕνας ποιητής, “ἄν κλείσεις μέσα στὴν ψυχή σου τὴν Ἑλλάδα, θὰ νιώσης κάθε εἴδους μεγαλεῖο”. Δὲν ὑπάρχει ἄλλο καλύτερο. Γι’ αὐτό, λοιπόν, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, πρὶν ἐπακολουθήσει ἡ κατάθεση τῶν στεφάνων, νὰ φωνάξουμε, ἤ καλύτερα νὰ βροντοφωνάξουμε :

ΖΗΤΩ  οἱ ἥρωες τοῦ Γράμμου.  - Ζήτω !

ΖΗΤΩ ὁ ἔνδοξος Ἑλληνικὸς Στρατός.  - Ζήτω !

ΖΗΤΩ ἡ ἀθάνατη καὶ ἀγαπημένη μας Πατρίδα, ἡ Ἑλλάδα. - Ζήτω !

Νὰ εἶστε καλά. Χρόνια πολλά. Καὶ ἐγὼ σᾶς δηλώνω ὅτι, ὅσο ὁ Θεὸς θὰ μοῦ ἐπιτρέψει ἀκόμα νὰ περπατάω, καὶ νὰ ἔχω δυνάμεις, θὰ πηγαίνω καὶ στὸ μνημεῖο τοῦ Γράμμου, τὴν παραμονή, καὶ ἐδῶ θὰ ἔρχομαι, ὅσο ἐπιτρέψει ὁ Θεός. Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν δική μου τὴν προαίρεση, αὐτὴν τὴν ἐκδήλωση καὶ τὴν προσπάθεια, σᾶς διαβεβαιώνω, ὅτι δὲν θὰ τὴν ἐγκαταλείψω ποτέ. Ὁ Θεὸς καὶ ἡ Παναγία νὰ εἶναι μαζί σας".