«Τα αυτιά της καρδιάς μας» - π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Κυριακή Δ' Λουκά 

 «Τα αυτιά της καρδιάς μας»

π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Την παλαιότερη εποχή ήταν συνηθισμένη εικόνα. Στον σημερινό κόσμο όμως, και στα νεώτερα παιδιά ακόμα περισσότερο, είναι άγνωστη εικόνα!

Κάποιος που να σπέρνει σ’ ένα χωράφι, πλέον δεν υπάρχει ούτε και σαν ανάμνηση. Σπέρνουν τα μηχανήματα τώρα! Αλλά ανεξάρτητα από αυτό το τεχνικό και το εξωτερικό και δευτερεύον, εκείνο που έχει σημασία είναι η ερμηνεία του περιστατικού στο οποίο ο Χριστός λέει ότι, κάποιος έσπερνε και ρίχνοντας τον σπόρο του, μερικοί σπόροι έπεσαν έξω στον δρόμο, κάποιοι άλλοι έπεσαν ανάμεσα στα άγρια χορτάρια, κάποιος έπεσε πάνω στις πέτρες και φυσικά πολλοί έπεσαν μέσα στο χωράφι που ήταν ήδη καθαρό και καλλιεργημένο. Και συνεπώς με την παραβολή ο Χριστός ταξινόμησε σε τέσσερα ενδεχόμενα την πιθανότητα, του πώς δέχεται κάποιος το λόγο του Θεού.

Ξεκίνησε με το σπόρο και κατέληξε με το άκουσμα. Η συγκεκριμένη παραβολή είναι η μόνη παραβολή την οποία ερμηνεύει ο ίδιος ο Χριστός, και στο τέλος λέει: Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει. Μα γιατί άλλο θα έχει τα αυτιά, Χριστέ μου; Τι είναι αυτό που λες, ότι αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει;

Ο Χριστός ξέρει αυτό που έλεγε η Παλαιά Διαθήκη, γιατί φυσικά ήταν Εβραίος αφ’ ενός, και αφ’ ετέρου ήταν Θεός: Ότι μερικοί άνθρωποι είναι σαν τα κουφά τα φίδια, τα οποία δεν φτάνει που είναι κουφά, βουλώνουν και τ’ αυτιά τους! «Ασπίς κωφή και βύουσα τα ώτα αυτής» έλεγε η Παλαιά Διαθήκη. Δεν μπορεί να κλείσει τα αυτιά του ένα φίδι. Το λέει σαν εικόνα όχι για τα φίδια, αλλά για μας. Ότι πάρα πολλές φορές, ενώ τα αυτιά είναι ο τρόπος με τον οποίο φτάνει στο χωράφι ο σπόρος του Λόγου του Θεού, εμείς τα κλείνουμε. Και μπερδευόμαστε. Και ο σπόρος του Θεού, ο Λόγος του Θεού, από μόνος του μένει χωρίς αποτέλεσμα, γιατί χρειάζεται απ’ την άλλη πλευρά και το χωράφι της δικής μας καρδιάς. Και κει τα πράγματα μπερδεύονται.

Ο σπόρος και το χωράφι είναι αλληλοεξαρτώμενες προϋποθέσεις για την καρποφορία. Κανένα μέρος από μόνο του δεν καρποφορεί. Ο Λόγος του Θεού πρέπει να βρει ένα χωράφι για να καρποφορήσει. Όταν αφήσουμε να μπει ο Λόγος του Θεού μέσα στην καρδιά μας τότε θα την αναταράξει, θα την ανατάξει, για να πούμε καλύτερα, δηλαδή θα βάλει κάθε πράγμα στη σωστή του θέση. Θα αποκτήσουμε από τον λόγο του Θεού ένα κριτήριο για να βλέπουμε τα πράγματα. Το πρόβλημα που μένει είναι, για μας (όχι μόνο για τους τότε), άσχετα με τις εικόνες της σποράς, για μας τους σημερινούς ανθρώπους, που όλη μέρα χαζεύουμε στην τηλεόραση ή στο ίντερνετ και είμαστε απασχολημένοι με χίλια δυο «προβλήματα»: Πώς μπορεί να φτάσει στην καρδιά μας ο Λόγος του Θεού;

Ο Χριστός απευθύνεται σε μας με το λόγο του, με τους φίλους του, με την Εκκλησία του. Ο λόγος του είναι το Ευαγγέλιο, οι φίλοι του είναι οι Άγιοι, η Εκκλησία του είναι η Μυστηριώδης συνθήκη μέσα στην οποία μπαίνουμε, όχι για να είμαστε κάπου εντεταγμένοι, ούτε για να γίνουμε ευπρεπείς άνθρωποι, αλλά προκειμένου να έρθει το Μυστήριο του Λόγου του Θεού στην καρδιά μας και να την κάνει ένα χωράφι που θα δέχεται το λόγο του Θεού.

Αδελφοί μου, η καρδιά μας πλέον είναι ένας δρόμος, πάνω στον οποίο περνάει οτιδήποτε και βέβαια πάνω στο δρόμο ό,τι και να πέσει καταπατείται! Πολλές φορές η καρδιά μας γίνεται, για χίλιους δυο λόγους λαθών μας, πέτρινη. Είναι μια «πέτρα», όπως το λέει ήδη και ο προφήτης στην Παλαιά Διαθήκη: Δώσε μου την πέτρινη καρδιά σου να σου δώσω σάρκινη. Και κάποιες φορές βέβαια αφήνουμε μέσα μας να φυτρώσουν άπειρα αγκάθια, τα οποία πνίγουν το λόγο του Θεού. Επιθυμίες λανθασμένες, διαθέσεις άρρωστες, καταστάσεις νοσηρές, πράγματα τα οποία δεν «χωράνε» μαζί με το λόγο του Θεού.

Ο Θεός είναι ευγενής. Όπου δεν Τον δέχονται φεύγει. Δεν πρόκειται ποτέ να κλωτσήσει καμμία πόρτα για να μπει και δεν πρόκειται ποτέ να κάτσει μαζί με κάποιον ο οποίος δεν Τον θέλει. Αν αυτό δεν το καταλάβουμε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δημιουργήσουμε μαζί Του μια σχέση. Εκείνος θα μένει ευγενής, σιωπηλός, περιμένοντας από μας τη συνθήκη για να φυτρώσει: Την καθαρή καρδιά και τα ανοιχτά αυτιά.

Αυτές οι προθέσεις πρέπει να περπατάνε μαζί. Καθαρή καρδιά και ανοιχτά αυτιά. Η καθαρή καρδιά υπάρχει όταν δεν είναι κολλημένη κάπου, που το θεωρεί θησαυρό της. Αν θεωρώ θησαυρό μου τα χρήματα, τι τον θέλω τον Θεό; Αν θεωρώ θησαυρό μου το κορμί μου, τι τον θέλω τον Θεό; Αν θεωρώ θησαυρό μου τη φιλοδοξία και τις επιτυχίες μου τι τον θέλω τον Θεό; Δεν χωράει ο λόγος Του μέσα μου…

Ο Χριστός λοιπόν θέλει μια καθαρή καρδιά και ανοιχτά αυτιά. Τα αυτιά, από την άλλη, πώς κλείνουν; Κλείνουν όταν νομίζουμε ότι τα ακούσαμε όλα και τα ξέρουμε όλα. Τότε κλείνουν και δεν ακούνε τίποτα! Αν δεν μπούμε σε μια διάθεση μαθητείας, αν δεν γοητευτούμε απ’ το λόγο του Θεού, δεν θα τον αποδεχθούμε, δεν θα τον κάνουμε δικό μας, δεν θα τον αφήσουμε να ριζώσει μέσα μας, δεν θα καρποφορήσει κατ’ επέκταση. Γι’ αυτό ο Χριστός κατέληξε λέγοντας: Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει. Δηλαδή, αυτουνού που τα αυτιά δεν στούπωσαν από την πολλή σαβούρα που μάζεψαν στη διαδρομή της ζωής του. Αυτός που έχει διάθεση να τα καθαρίσει και τα αυτιά του και την καρδιά του.

Και τα δυο μαζί, λέει ο Χριστός στην αρχή της παραβολής, θα φέρουν καρπό εκατονταπλασσίονα. Εκατό φορές περισσότερον απ’ αυτόν που θα δεχθούμε. Ο Θεός να το δώσει για όλους. Αμήν.

 

Ἡ Παραβολή τοῦ σπορέως
Ἀπό τό κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιο,
κεφάλαιο ὀκτώ, στίχοι 5 ἕως 15
 
Ο Κύριος εἶπε τήν ἑξῆς παραβολή: "Βγῆκε ἕνας ἀγρότης νά σπείρει τό σπόρο του. Καθώς ἔσπερνε, μερικοί σπόροι ἔπεσαν στό δρόμο, ὅπου καταπατήθη­καν καί τούς ἔφαγαν τά πουλιά. Ἄλλοι ἔπε­σαν πάνω στίς πέτρες καί, ὅταν φύτρωσαν, ξεράθηκαν, γιατί δέν ὑπῆρχε ὑγρασία. Ἄλλοι σπόροι ἔπεσαν ἀνάμεσα σέ ἀγκάθια καί, ὅταν αὐτά μεγάλωσαν, ἔπνιξαν τούς σπόρους. Ἄλλοι ὅμως ἔπεσαν στό γόνιμο ἔ­δα­φος, φύτρωσαν κι ἔδωσαν καρπό ἑκατό φορές περισσότερο".
    Οἱ μαθητές του τότε τόν ρωτοῦσαν: "Τί σημαίνει ἡ παραβο­λή αὐτή;" Ἐκεῖνος τούς ἀπάντησε: "Σ' ἐσᾶς ἔδωσε ὁ Θεός νά γνωρίσετε τά μυστήρια τῆς βασιλείας Του, ἐνῶ στούς ὑπολοίπους αὐτά δίνονται μέ παραβολές, καί ἔτσι κοιτάζουν ἀλλά δέν βλέπουν καί ἀκοῦνε ἀλλά δέν καταλαβαίνουν"."Ἡ παραβολή αὐτή σημαίνει τό ἑξῆς: Ὁ σπόρος εἶναι ὁ λό­γος τοῦ Θεοῦ. Οἱ σπόροι πού ἔπεσαν στό δρόμο, εἶναι ὅσοι ἄνθρωποι ἄκουσαν μέν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅμως ἔρχεται ὕ­στε­ρα ὁ διάβολος καί παίρνει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπ' τίς καρδιές τους, γιά νά μήν πιστέψουν καί σωθοῦν. Οἱ σπόροι πού ἔπεσαν πάνω στίς πέτρες, εἶναι ἐκείνοι οἱ ἄνθρωποι πού, ὅταν ἀκούσουν τόν λόγο, τόν δέχονται μέ χαρά, δέν ἔχουν ὅμως ρίζα γι' αὐτό πιστεύουν γιά λίγο διά­στημα καί, ὅταν ἔρθει ὁ καιρός τῆς δοκιμασίας, ἀπομακρύνονται. Οἱ σπόροι πού ἔπεσαν στ' ἀγκάθια, εἶναι ἐκείνοι οἱ ἄνθρωποι πού ἄκουσαν τόν λόγο, συμπλέκονται ὅμως μέ τίς φροντίδες, τόν πλοῦτο καί τίς ἀπολαύ­σεις τῆς ζωῆς, πνίγονται ἀπ' αὐτά καί δέν καρποφοροῦν. Μέ τόν σπόρο πού ἔπεσε στό γόνιμο ἔδαφος ἐννοοῦνται ὅσοι ἄνθρωποι ἄκουσαν τόν λόγο μέ καλή καί ἀγαθή καρδιά, τόν ἀφήνουν νά ἀναπτύσσετε  μέσα τους καί καρποφοροῦν μέ ὑπομονή".
          Ἀφοῦ τά εἶπε ὅλα αὐτά, πρόσθεσε μέ ἔμφαση: "Ὅποιος ἔχει "αὐ­τιά γιά ν' ἀκούει" ἄς ἀκούει".-