Ο μακαριστός π. Γαβριήλ Αθανασιάδης

Ο μακαριστός π. Γαβριήλ Αθανασιάδης, 

εξεδήμησε προς Κύριον προ τριών ετών, την Τρίτη 15η Δεκεμβρίου 2020. 

Μου το υπενθύμισε το πρωί ο φίλος και αδελφός π. Χαρίτων Αθανασόπουλος γράφοντάς μου: «Σαν χθες ξημερώματα έφυγε ο π. Γαβριήλ από κοντά μας,  να γράψεις κάτι για την μνήμη του. Να έχουμε την ευχή του.» μου έστηλε τις φωτογραφίες και το βίντεο. Τον ευχαριστώ.

Με δίδασκε γράφοντάς μου προ ετών ο μακαριστός π. Γαβριήλ Αθανασιάδης:

«Η διάκρισις συνδυάζει ακρίβειαν και επιείκειαν, δικαιοσύνην και φιλανθρωπίαν. Το μεγάλο της κίνητρο είναι πάντοτε η αγάπη και συμπάθεια προς τον άνθρωπον, η κατανόησις των βαθυτέρων προβλημάτων του και της πραγματικής του καταστάσεως, η συνεπής και μετρημένη επιείκεια, η οποία γνωρίζει «τον έλεον κατ’ αξίαν επιμετρείν» δηλαδή με σοφίαν και δικαιοσύνη προσφέρει το έλεός του στους άλλους. Όλα αυτά μας λένε ότι εκείνος που κατέχη την αρετήν της διακρίσεως όχι απλώς κατανοεί τον άλλον, αλλά και μπορεί και διακρίνει τι του συμβαίνει και από τι ακριβώς και από τι ακριβώς έχει ανάγκην και πώς θα τον βοηθήση.»

Για όσους τον γνωρίσαμε στο Πετραχήλι και στην συνεργασία, υπήρξε κατά γενική ομολογία άξιος λευίτης Χριστού και ταπεινός λειτουργός της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Είχα την ευλογία να διακονώ πλησίον του στο παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου επί δεκαετία στο ιερό βήμα, το ίδιο και στον Ναό της Αγίας Σκέπης, από των εγκαινίων της και μέχρι που σταμάτησε ο π. Γαβριήλ να ιερουργεί λόγω γήρατος. Ήταν συνειδητός ιεροκήρυκας του Ευαγγελικού λόγου, και υποδειγματικός σε αγάπη Πνευματικός Πατέρας, στου οποίου το πρόσωπο επαληθεύεται, η ζώσα ανά τους αιώνες πραγματικότητα της αγιοπνευματικής εμπειρίας, και ζωής της Εκκλησίας του Χριστού, ότι δηλαδή η αγιότητα είναι κατορθωτή στην ζωή για κάθε άνθρωπο, όπως στον π. Γαβριήλ.

Στο πρόσωπο αυτού του φιλανθρώπου, φιλοστόργου και εναρέτου ιερέως, χωρίς καμιά λεκτική υπερβολή, ευρίσκει την απόλυτη εφαρμογή και επαλήθευσή, το του Ευαγγελίου: «Ος δ’ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη Βασιλεία των ουρανών» (Μθ. 5, 19).

Ο αοίδιμος είχε ακλόνητη πίστη, και ένθεη αγάπη για τον Χριστό, τον οποίο όντως είχε ενθρονισμένο στην όλη ύπαρξή του, και για αυτό αγαπούσε και όλους τους ανθρώπους, προσπαθώντας να μορφώσει στην ψυχή τους δια της μετανοίας το Πρόσωπο του γλυκύτατου Ιησού.

Έσπευδαν πολλοί να ακούσουν από τα χείλη του λόγο Θεού, λόγο Πατερικό, λόγο σοφίας, λόγο που πρώτα βίωνε και μετά δίδασκε.

Στην ζωή του, στην αναστροφή του, ουδέποτε  ήταν οργίλος ή νευρικός, αλλά ταπεινός, πράος, διακριτικός, γλυκύς, ευπροσήγορος, με μεγάλη υπομονή. Δίδασκε όχι μόνο με τους λόγους του, αλλά κυρίως και πρωτίστως με το παράδειγμά του, δείχνοντας ως πνευματική πυξίδα την οδό της αρετής και της αγιότητας. Νουθετούσε όσους τον πλησίαζαν, να μην συκοφαντούν, και να μη κατηγορούν τους συνανθρώπους τους, να είναι ταπεινοί και όχι αλαζόνες και εγωιστές, διότι ο Θεός αναπαύεται στις ταπεινές και ευαίσθητες καρδίες.

Τα χρόνια θα περάσουν, και αρκετοί θα ξεχαστούν, αλλά πρόσωπα τα οποία σφράγισαν ανεξίτηλα και μεταμόρφωσαν με λόγια και έργα την ζωή των χριστιανών ο πανδαμάτωρ χρόνος ουδέποτε θα κατορθώσει να καλύψει με το πέπλο της λησμονιάς το όνομα, την μορφή, την παρουσία, την προσφορά και την ανακαινιστική διακονία του π. Γαβριήλ.

Το άκουσμα και μόνο του ονόματός του προκαλεί σε όσους τον γνωρίσαμε, πνευματική και ψυχική ανάταση, φρονήματος ανάσταση, και ενθυμήσεις αγαθές και ευφρόσυνες μέσα στην κατήφεια και πειρασμική απελπισία της συγχρόνου ζωής. 

Ο π. Γαβριήλ τίμησε σε όλη την επίγεια ζωή του, το ταπεινό ράσο του, την Αδελφότητά του, τον Γενάρχη του έργου Όσιο Ευσέβιο Ματθόπουλο, και με την όλη βιωτή του, επαλήθευσε ότι σε τέτοιους και για τέτοιους άξιους και ενάρετους κληρικούς, απευθύνεται και αρμόζει ο Ευαγγελικός λόγος του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού: «Ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ, επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω. Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου» (Μθ. 25,23).

Άφησε την παρακαταθήκη του στις ομιλίες του, στα βιβλία τα οποία συνέγραψε, αλλά στα τα έργα που πραγματοποίησε. Επί των ημερών του έγινε το πολυώροφο κτίριο της Χριστιανικής Εστίας, επί της οδού Μιαούλη. Την σφραγίδα του φέρουν τα έργα της ζωής του, ο Ναός της Αγίας Σκέπης και  το "Κοινόβιο" η Αγία Σκέπη ως οίκος Ευγηρίας. Όσο διακόνησα -πλέον των 12 ετών- χωρίς μισθό στον οίκο αυτό επί των δημιουργικών ήμερών του, μετά από πρόταση του π. Σωτηρίου Τσάφου, προσπάθησα να μην ξεφύγω σε αντίθετο ρεύμα από τους οραματισμούς του π. Γαβριήλ, μέχρι την αυτόβουλη αποχώρησή μου. Όσοι τον τιμούν στο όνομα, να τον τιμούν και στους οραματισμούς του, και να μην ξεφεύγουν από τις γραμμές και τις αρχές του. 

Ο π. Γαβριήλ Αθανασιάδης. με τον  καθαρό και υποδειγματικό πνευματικό του βίο, καθώς και την εν γένει ιερατική πολιτεία του στην Μητρόπολη των Πατρών την οποία διακόνησε ως άριστος Ιεροκήρυκας, απέδειξε ότι ο Ευαγγελικός λόγος δεν είναι κάτι το ανεφάρμοστο και ουτοπικό για τον κόσμο, ούτε πάλι ότι η αγιότητα είναι προνόμιο των ολίγων και εκλεκτών οι οποίοι εγκαταλείπουν τον κόσμο τούτο.

Σε ώρες περισυλλογής σκέπτομαι τα λόγια του. Τον παρακαλώ όπως επί της γης να με ενθυμείται στο Επουράνιο Θυσιαστήριο.

Αιωνία του η μνήμη.

Αναστάσιος Κ. Κωστόπουλος