Την
πρώτη Γέννηση του Χριστού-ως του Θεού Λόγου-οφείλουμε να τιμούμε με σιωπή ! Να μην επιζητούμε, ούτε να
πολυπραγμονούμε να τη συλλάβουμε με δικές μας έννοιες. Πώς, αλήθεια, να
συλλάβουμε πράγματα που γίνονται και υπάρχουν, πριν υπάρξει ο χρόνος, πριν
μεσολαβήσουν οι αιώνες ! Πριν βρεθεί τρόπος προσέγγισης αυτών που δεν είδε
κανείς, δεν άκουσε, δεν αφηγήθηκε, και δεν μπορεί να συλλάβει νους ανθρώπου ή
να φανταστεί. Πιο πολύ να τα κάνει γράμμα και γραφή. «Ο Πατέρας υπήρχε πάντα, κι
ο Υιός γεννήθηκε». Μη ρωτήσεις όμως, μην πεις, πότε; Προσπέρασε αυτή την
ερώτηση. Και μην επιζητήσεις να ρωτήσεις, με ποιο τρόπο; Είναι αδύνατη η
απάντηση. Γιατί, το πότε παραπέμπει σε χρόνο, και το πώς προκαλεί
διολίσθηση σε αντιστοίχιση με τη δεύτερη, την
ενσώματη Γέννηση.
Ωστόσο υπάρχει απάντηση, μάλιστα της Γραφής. «Ο Υιός, λέει, είναι η ακτινοβολία του μεγαλείου του Θεού, η τέλεια έκφραση της θεϊκής υπόστασης»-Παύλος. Επειδή όμως μια απάντηση σαν αυτή, της καταφυγής στην άρρητη θεία δόξα, και ομολογίας του αδιανόητου για τον ανθρώπινο λογισμό, και ανέκφραστου με ανθρώπινα λόγια του τρόπου της θεϊκής γέννησης του Υιού ως του Θεού Λόγου μπορεί να μην ικανοποιεί τη σκέψη σου, και πάλι μην προχωρείς, και μη λες. «Αν γεννήθηκε, δεν υπήρχε» ! Μη συναρπάζεσαι απ’ την απειρόκαλη κακοποίηση των νοημάτων, των λόγων, των ως τώρα παραδειγμάτων, και καταλυμαίνεσαι την αλήθεια, και καταρρυπαίνεις τη θεολογία !