Η τριμερής τακτική του διαβόλου, Η διακονία των δώδεκα και η διακονία των επτά - π. Χριστοφόρου Χρόνη

 

Η τριμερής τακτική του διαβόλου

Η διακονία των δώδεκα και η διακονία των επτά

 

Πρωτοπρεσβυτέρου Χριστοφόρου Χρόνη

Εφημερίου Ι. Ν. Αγίου Χριστοφόρου Αγρινίου 

(Δρ. Θεολογίας-Μ.Α Φιλοσοφίας)

 

         Είναι γνωστό πως όπου υπάρχει πνευματική ωφέλεια εκεί υπάρχει και ο ανάλογος πειρασμός. Ο μεγάλος πειραστής, ο διάβολος πειράζει τον  αγωνιζόμενο χριστιανό και την Εκκλησία όχι με ερασιτεχνισμούς και αυτοσχεδιασμούς, αλλά με συγκεκριμένη τακτική, στηριζόμενη σε τρεις άξονες. Η πρώτη και πιο ωμή τακτική του διαβόλου είναι η σωματική βία και ο διωγμός. Απόδειξη αυτού το νέφος των μαρτύρων^[1] και νεομαρτύρων. Επίσης, σύμφωνα με διεθνείς έρευνες και στατιστικές, το 2022 360 εκατομμύρια χριστιανοί σε 76 χώρες, υπέστησαν διωγμό και κοινωνική διάκριση, 20 εκατομμύρια περισσότεροι από το 2021.^[2] Προσπαθεί συνεχώς να συντρίψει την Εκκλησία με τη βία.

         Η δεύτερη και πιο λεπτή τακτική του διαβόλου είναι ο ηθικός συμβιβασμός και η διαφθορά. Αφού απέτυχε να καταστρέψει την Εκκλησία από έξω, προσπαθεί να τη διαφθείρει εκ των έσω. Σκάνδαλα, διαφθορά, αναξιότητα, ανηθικότητα, αδικία, αίρεση, εκκοσμίκευση, γνωσιμαχία κ.α., αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Όμως η Εκκλησία συνεχίζει να πορεύεται και να επιτελεί το έργο της καθοδηγούμενη από την κεφαλή της, τον Αρχιποιμένα και επίσκοπο των ψυχών μας,^[3] Κύριό μας Ιησού Χριστό.

        Η πορεία της Εκκλησίας αναγκάζει τον διάβολο να χρησιμοποιήσει την πιο ύπουλη τακτική του: τον περισπασμό ή τον αποπροσανατολισμό από τον αρχικό σκοπό. Μία αποπροσανατολισμένη Εκκλησία, ένας αποπροσανατολισμένος και περισπασμένος^[4] χριστιανός, γίνεται εύκολο θύμα της αίρεσης, της πλάνης και της δεισιδαιμονίας. Αυτά είναι τα κύρια όπλα του διαβόλου: διωγμός, διαφθορά, περισπασμός.^[5]

        Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Μυροφόρων μπορούμε ξεκάθαρα να διακρίνουμε την τρίτη τακτική του διαβόλου κατά της πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας. Είναι η εποχή μιας συναρπαστικής και απροσδόκητης αύξησης της Εκκλησίας του Χριστού. Οι χριστιανοί πληθύνονται καθημερινά.^[6] Συγχρόνως όμως ξεσπά διαμάχη μεταξύ των Ελληνιστών Ιουδαίων (η γλώσσα τους ελληνική και ο πολιτισμός τους ελληνικός) και των Εβραίων ( η γλώσσα τους εβραϊκή και ο  πολιτισμός τους εβραϊκός). Οι πρώτοι διαμαρτύρονται κατά των δεύτερων επειδή οι χήρες τους αδικούνται στην καθημερινή διανομή του φαγητού. Αντιμέτωποι με αυτά τα προβλήματα, οι δώδεκα απόστολοι ενήργησαν με σοφία. Δεν επέβαλαν κάποια λύση, τη λύση τους. Δεν ήθελαν να απομακρυνθούν από το κύριο έργο τους, τη διάδοση του Ευαγγελίου, και να περισπαστούν με άλλα ζητήματα, σοβαρά μεν, αλλά ήσσονος σημασίας. Αντίθετα, κάλεσαν σε συνάντηση όλο το σώμα της Εκκλησίας, αναζητώντας την καθολική σοφία του σώματος. Οι απόστολοι πρότειναν να εκλέξει το σώμα επτά σοφούς και φωτισμένους άνδρες ώστε να επιφορτιστούν με το ζήτημα των χηρών. Το σώμα εξέλεξε τους επτά άνδρες και οι δώδεκα επικύρωσαν την εκλογή με τη χειροθεσία των επτά διακόνων (οι δύο είχαν πλήρως ελληνικά ονόματα-Στέφανος, Φίλιππος).

        Το έργο των δώδεκα και το έργο των επτά φέρει το ίδιο όνομα: διακονία. Διακονία του λόγου^[7] και διακονία των τραπεζών.^[8] Και οι δύο διακονίες χρειάζονται στο ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας. Υπάρχει όμως ιεράρχηση διακονιών. Η διακονία του λόγου, ως το κύριο έργο της Εκκλησίας, ανήκει στους κορυφαίους δώδεκα αποστόλους. Η κοινωνική διακονία, ανήκει στους επτά διακόνους. Ο Θεός καλεί όλους τους χριστιανούς να διακονήσουν. Ο Θεός καλεί διαφορετικούς ανθρώπους σε διαφορετικές διακονίες. Ο Θεός επιθυμεί ο καθένας να διακονεί στην διακονία που έχει κληθεί και όχι να περισπάται και να παρεκκλίνει από το έργο του. Αυτό έκαναν οι δώδεκα. Έμειναν πιστοί στη διακονία του λόγου και δεν παρασύρθηκαν από τον διάβολο να περισπαστούν με άλλες διακονίες.

         Εξαιρετικά πονηρή και ύπουλη η τακτική του περισπασμού. Είναι ύπουλη διότι δεν την αντιλαμβανόμαστε. Ενώ διακονούμε στο ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας, κουραζόμαστε, ταλαιπωρούμαστε, θυσιάζουμε χρόνο από την οικογένειά μας, εν τούτοις δεν βλέπουμε το αποτέλεσμα που περιμένουμε. Αυτό συμβαίνει επειδή διακονούμε σε άλλη διακονία από αυτή που έχουμε ταχθεί. Ενώ έχουμε ταχθεί π.χ. ως ιερείς και αρχιερείς να διακονούμε την Εκκλησία του Χριστού με το λειτουργικό, κηρυκτικό, κατηχητικό, προσευχητικό, εξομολογητικό έργο, δυστυχώς αποσπάται η προσοχή μας και η ενέργειά μας με άλλες δευτερεύουσες και τριτεύουσες διακονίες ή ακόμα και με διακονίες που εμείς τις βαπτίζουμε διακονίες-αρρωστημένη προσκόλληση στα διοικητικά, ακτιβισμός, άσκοπες και συνεχείς περιφορές ιερών λειψάνων και θαυματουργών εικόνων, απαίτηση χρημάτων, πληθώρα δίσκων, πολυτελή άμφια, και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.

        Φαίνεται ότι ο διάβολος είναι εντελώς αδίστακτος και στερείται φαντασίας. Δεν έχει αλλάξει την τακτική του καθόλου. Είναι ακόμα ίδια και απαράλλακτη. Διωγμός, διαφθορά, περισπασμός. Καλούμαστε επομένως, όπως οι δώδεκα απόστολοι, να παραμείνουμε εστιασμένοι στον στόχο μας και να μην παρεκκλίνουμε δεξιά και αριστερά.

Στῶμεν καλῶς

---

[1] Εβρ. 12,1.
[2] Ewelina U. Ochab, “One In Seven Christian Minorities Under Threat In 2022”, https://www.forbes.com/sites/ewelinaochab/2022/01/20/one-in-seven-christian-minorities-under-threat-in-2022/?sh=2c4a77f97d2d
[3] Ά Πετρ. 2,25.
[4] Βλ. Γ. Μπαμπινιώτης, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, εκδ. Κέντρου Λεξικολογίας, Αθήνα 2002², σ. 1385, λήμμα περισπασμός: η απόσπαση της προσοχής σε δευτερεύοντα θέματα, η απομάκρυνση της σκέψης από το βασικό, πρωτεύον ζήτημα.
[5] John Stott, The Living Church, IVP Books 2007, σ. 71.
[6] Πραξ. 6,1.
[7] ό.π., 6,4.
[8] ό.π., 6,2.