Δεύτερη μέρα - Κρατικό Νοσοκομείο - Παναγιώτης Ζάχος

Δεύτερη μέρα - Κρατικό Νοσοκομείο

"Προετοιμασου ψυχολογικά", μου ειπε ο Επίσκοπος Προδρομος, με ήρεμη όπως πάντα φωνή. Τον κοίταξα λοξά, καθώς οδηγούσε στους τρελούς δρόμους, με παιδιά και τρίκυκλα ποδήλατα - ταξί να πετάγονται από παντού. Δεν πολύέδωσα σημασια. Υπερβάλλει, σκέφτηκα. Πόσο μπορούσε να με ξαφνιάσει ένα νοσοκομείο της επαρχίας;

Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα ήταν η αίθουσα ανάνηψης, μετά από ένα χειρουργείο. Παγωσα. Οι τοίχοι ραγισμένοι, το πάτωμα γυμνό κι ο αέρας βαρύς, γεμάτος σκόνη και ανάσες πονεμένων ψυχων. Οι ασθενείς ξαπλωμένοι σε κρεβάτια χωρίς στρώμα, φέρνουν μαζί τους τα απαραίτητα για να επιβιώσουν. Πόνος διπλός. Η αρρώστια από τη μια κι από την άλλη, η ανάγκη να καλύψουν τις βασικές ελλείψεις του ίδιου του νοσοκομείου.

Περπατώ στους διαδρόμους και σταματώ. Κοιτώ γύρω μου. Απογνωση. Οι άνθρωποι πεινούν, όμως το νοσοκομείο δεν προσφέρει ούτε ένα πιάτο φαγητό. Οι συγγενείς τους τρέχουν να βρουν τα βασικά, αγωνιούν να μην αφήσουν τους αγαπημένους τους νηστικούς και μόνους, κι όμως, πολλοί δεν μπορούν καν να έρθουν, γιατί δεν έχουν χρήματα. Στα δωμάτια, οι ασθενείς περιμένουν με τα βλέμματά τους χαμηλωμένα, σχεδόν παραιτημένοι.

Ρώτησα τον συνάδελφο γιατί το νοσοκομείο είναι τόσο άδειο. "Δεν έχουν χρήματα," μου είπε. "Πόσο κοστίζει η νοσηλεία;", τον ρωτησα. Για να βρεις μια θέση στο νοσοκομείο, το ελάχιστο κόστος είναι 0,20 ευρώ… κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καν αυτά τα λιγοστά λεπτά.

Η μονάδα εντατικής θεραπείας, ένας ενιαίος χώρος, χωρισμένος πρόχειρα με κουρτίνες. Αδιανόητες εικονες. Αισθάνομαι έναν κόμπο στον λαιμό, καθώς βλέπω τα βλέμματα εκείνων που παλεύουν να ανασάνουν, παλεύουν για μια ευκαιρία ζωής, πίσω από πρόχειρες κουρτίνες.

Σε αυτή τη στιγμή της απόλυτης δυστυχίας, η σκέψη στρέφεται στην ορθόδοξη κλινική. Μια όαση πραγματικά ανάμεσα στην έρημο αυτής της εγκατάλειψης. Εκεί, δεν υπάρχει κόστος, δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός, κανένα "πρέπει να πληρώσεις". Κάθε ασθενής, κάθε ψυχή, βρίσκει φροντίδα και στήριξη. Το έργο της Επισκοπής απλώνεται σαν φως μέσα στο σκοτάδι, ανακουφίζοντας τους άπορους, τους ξεχασμένους, τους πιο ευάλωτους.

Αισθάνομαι ένα κύμα ευγνωμοσύνης, ανάμεικτο με συγκίνηση. Σαν γιατρός, νιώθω το βάρος της αδυναμίας μου να κάνω τα πάντα, μάλλον να κάνω το παραμικρο. Και ταυτόχρονα την απέραντη χαρά ότι συμμετέχω σε αυτό το έργο αγάπης. Μέσα από την κλινική, η ελπίδα ξαναγεννιέται εκεί που μοιάζει να έχει σβήσει. Κάθε ασθενής που δέχεται δωρεάν περίθαλψη είναι μια νίκη της πίστης και της ανθρωπιάς.

Αναλογίζομαι πως ο καθένας από εμάς είναι ένα μικρό κομμάτι σε αυτή τη ζωντανή εικόνα του Θεού, που αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο, κάθε πληγή. Και μέσα σε αυτή την αλήθεια, βρίσκει κανείς γαλήνη.

Παναγιώτης Ζάχος

Σημείωση ιστολογίου:

Δες και την άλλη πλευρά στην Ορθόδοξη κλινική της Επισκοπής Τολιάρας Νοτίου Μαδαγασκάρης όπου με θυσιαστικό πνεύμα ο Επίσκοπος Πρόδρομος διακονεί τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική οντότητα.  εδώ (Α.Κ.Κ)