Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ  ΣΤΟ  ΕΚΑΣΤΟΤΕ  ΣΗΜΕΡΑ  ΤΟΥ  ΚΟΣΜΟΥ     

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

        Αναφορά σε καίρια μηνύματα της εισαγωγικής  ομιλίας του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίου στο Διεθνές Συνέδριο της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα. «Η Ορθόδοξη Θεολογία στον 21^ο αιώνα. Προκλήσεις και προοπτικές»-26-28.11.2024.

       «Οίδα άνθρωπον», Οιακοστρόφον της κατ’ Ανατολάς Ορθοδοξίας, να ανοίγει το Χριστό στο σήμερα του κόσμου δυναμικά, δημιουργικά, ρεαλιστικά τριάντα τρία έτη συναπτά. Κινούμενος στη γραμμή του μέντορα αυτού. «Η Αλήθεια-Χριστός- δεν προδίδεται, όταν ενσαρκούται εις κάθε ιστορικήν εποχήν. Προδίδεται όταν συντηρείται ως εις μουσείον εκ του φόβου μη μολυνθή από την ιστορίαν»-Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων Χατζής.     

        Να προσφέρει ολόκαρδα και ειλικρινά. «Τα κοινά καινώς, και τα καινά κοινώς». Έχοντας αδιάκοπα στο νου ότι: «Η μοίρα του κόσμου κρέμεται απ’ την επινοητική στάση της Εκκλησίας, από την τέχνη της να γίνεται αποδεκτή». Αλλά και ότι ως γράφει Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: «Είμαστε εκτεθειμένοι σε κολασμό, όχι μόνο για το κακό που διαπράξαμε, αλλά και για το καλό που παραλείψαμε, και για το ότι δεν αγαπήσαμε τον πλησίον μας».

      Να επισημαίνει έντονα κι εμφατικά ότι. «Οι σύγχρονοι χριστιανοί δε ζουν, ούτε στην εποχή του Χριστού, ούτε στην περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ούτε στην «εποχή του Αντίχριστου». Ζουν σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, σε διαφορετικούς πολιτισμικούς χώρους, με απτά προβλήματα, αντιφάσεις και ενδεχόμενη προοπτική.

Για την οποία μπορούν να έχουν οδοδείκτη και οδηγό τη θεολογία των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας, μια  θεολογία υπαρξιακή και συγκεκριμένη, όχι άσαρκη, ούτε νοησιαρχική, αλλά εκκλησιογενή και εκκλησιοτραφή», ήγουν, αυτής της Αλήθειας-Πίστης Χριστός ο Θεός τε και άνθρωπος, διαρκώς σαρκούμενης σε πράξη αγάπης και ζωής ! Προσθέτω, απέναντι «τοις μακράν», μη χριστιανοι, «και τοις εγγύς», χριστιανοί που χάθηκαν  για κάποιο λόγο καθ’ οδόν-Παραβολή του χαμένου πρόβατου.

      Και το άξιο όσης πολλής εδώ προσοχής είναι ότι. Οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας δε ζούσαν κλεισμένοι σε γυάλα. Ήταν «ανοιχτοί στον κόσμο, και τον πολιτισμό, με αλληλοπεριχώρηση και αλληλοεμπλουτισμό» ! Κι αναζητούσαν, κι εύρισκαν χρυσή τομή μηνύματος, που έκανε ν’ ακούγεται, να διαβάζεται, να επηρεάζει τα πράγματα της εποχής τους ο Χριστός, χωρίς ποσώς να παραβιάζεται ο όρος. «Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας»!

******   ***   ******

      Στην εποχή μας, όπου οι θρησκείες εμφανίζουν ένα δυναμισμό. «Η μεγαλυτέρα πρόκλησις δια τον Χριστιανισμόν δεν είναι πλέον η εκκοσμίκευσις, αλλά η παρουσία αυτών -των μη χριστιανικών- και η συνάντησις με αυτάς». Ώστε να προαχθεί «ο ειρηνοποιητικός ρόλος των θρησκειών», και να ληφθεί υπόψη ο λόγος τους «ενώπιον των πλανητικών προβλημάτων, όπως το οικολογικόν, το μεταναστευτικόν, αι κοινωνικαί και πολιτικαί αντιπαραθέσεις, αι μεγάλαι φυσικαί καταστροφαί, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός και άλλα ... Το λάδι του θρησκευτικού βιώματος-επί του προκειμένω αυτό του, «ο Θεός Αγάπη εστί»-να χρησιμοποιείται για να επουλώνει πληγές, όχι να αναζωπυρώνει τη φωτιά των πολεμικών συρράξεων».

    Και καθώς «ο 21^ος αιώνας εχαρακτηρίσθη ως «ο αιών της ανθρωπολογίας», δια την Εκκλησίαν και την Θεολογίαν» επείγει να μιλήσει για τα νέα καίρια θέματα, «της παγκοσμιοποιήσεως… της κυριαρχίας της τεχνολογίας … των εξελίξεων της γενετικής μηχανικής … Γίνεται δε λόγος περί της ανάγκης αναπτύξεως μιας «οικουμενικώς αποδεκτής χριστιανικής ανθρωπολογίας».

    Πού όμως έγκειται η δυσκολία σήμερα εδώ. Κοιτάζοντας ευρύτερα τα πράγματα παρατηρούμε ότι «έχει καταστεί πλέον σαφές ότι η απώθησις ή η λήθη του θείου προορισμού του ανθρώπου» με όλα τα δυσάρεστά παρεπόμενα της αποτελεί πια ή περίπου κυρίαρχη αντίληψη. Και απέναντι στην Αλήθεια Χριστός-Εκκλησία έχει ορθωθεί και στέκει «εν τη εννοία ενός «υπερανθρώπου» με εξαιρετικάς ικανότητας και ισχύν επί της κτίσεως και της ιστορικής εξελίξεως χάρις εις την επιστήμην και την τεχνολογίαν», που φυσικά αδυνατεί να καταλάβει ότι «κατ’ ουσίαν είναι ο συρρικνωμένος άνθρωπος» εστερημένος των δημιουργικών υπαρκτικών δυνατοτήτων του».

     Από τη χριστιανική πλευρά τώρα δεν είναι τόσο ότι η εποχή των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας είναι πολύ μακριά, είναι πιο πολύ ότι η χριστιανοσύνη είναι πολλά κομμάτια, όχι η μία και ενωμένη ως τη δική τους εποχή ! Και μπορεί «η Ορθόδοξος Εκκλησία, να είναι «ο κατ’ εξοχήν χώρος της βιώσεως της «ευρυχωρίας της ελευθερίας» -Βασίλειος Γοντικάκης- και αναδείξεως της αληθείας και ιερότητος του ανθρώπινου προσώπου», το ερώτημα είναι από ποιον και με ποιο τρόπο θα διακινηθεί αυτό και θα προκαλέσει την όποια ευδοκήσει η ανεξιχνίαστη άβυσσος της θείας φιλανθρωπίας επιρροή, επίδραση, και αγαθή των πραγμάτων μεταβολή !

     Όμως «ζει Κύριος ο Θεός» και μπορεί να γεννήσει ελπίδα και οδό από την ευχή προσευχή.

Αθανάσιος Κοτταδάκης