Επιστολή προς Πινόκιο

Επιστολή προς Πινόκιο

Γλυκέ μου Πινόκιο,

Ήμουν δεν ήμουν επτά χρονών όταν διάβασα τις περιπέτειές σου για πρώτη φορά. Και δε μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ τις αγάπησα και πόσο συχνά επέστρεφα σε αυτές για να τις ξαναδιαβάσω… Γιατί, σε σένα ως παιδί αναγνώριζα κάτι από το δικό μου εαυτό. Στον δικό σου περίγυρο αναγνώριζα πολλά πράγματα που ανήκαν και στη δική μου ζωή.

Σε θυμάμαι που συνήθιζες να τρέχεις στα δέντρα και στους αγρούς, στη θάλασσα αλλά και στα δρομάκια της πολιτείας όπου ζούσες. Και μαζί σου έτρεχαν ο Άπληστος Γάτος και η Πονηρή Αλεπού, ο Μεντόρο, ο σκύλος της Γαλάζιας Νεράιδας και τα αγόρια από την Παιχνιδούπολη. Ήταν εντυπωσιακό πόσο πολύ όλα αυτά έμοιαζαν με το πώς ήμουν κι εγώ: πώς έτρεχα με τους φίλους μου μέσα στα δρομάκια και τους αγρούς του χωριού μου.

Σε θυμάμαι που συνήθιζες να πηγαίνεις να δεις τις άμαξες που έφθαναν στη μεγάλη πλατεία: το ίδιο έκανα κι εγώ. Σε θυμάμαι που κατσούφιαζες, και γκρίνιαζες, και κρυβόσουν κάτω από τα παπλώματα, όταν έπρεπε να πιείς μια κουταλιά από κανένα απαίσιο πικρό σιρόπι: το ίδιο έκανα κι εγώ. Μία φέτα ψωμί αλειμμένη με βούτυρο και από τις δύο πλευρές, ένα ζαχαρωτό με μαλακή γέμιση, ένας κύβος ζάχαρη και, συχνά, ακόμη και ένα αυγό ή ένα φρούτο, ή έστω ένα κομμάτι από ένα ζουμερό αχλάδι, ήταν υπέροχα κεράσματα για το λιχούδικο, πεινασμένο αγόρι που ήσουν: το ίδιο ήταν και για μένα.

Όπως εσύ, έτσι και εγώ βρισκόμουν συχνά μπλεγμένος σε τσακώματα από και προς το σχολείο: με χιονόμπαλες το χειμώνα και με μπουνιές τις υπόλοιπες εποχές του χρόνου. Έτρωγα μπόλικες μπουνιές, έδινα και εγώ κάμποσες, προσπαθώντας πάντα να μην τύχει και φθάσω στο σπίτι χτυπημένος… Γιατί αν με έβλεπαν οι δικοί μου, κλαμένο και δαρμένο, σίγουρα θα αποτελείωναν με την κατσάδα τους αυτό που οι συμμαθητές μου είχαν αρχίσει.

Τώρα εσύ είσαι και πάλι κοντά μας και μάς μιλάς, όχι πια από τις σελίδες ενός βιβλίου, αλλά μέσα από τους δέκτες της τηλεόρασης. Κι όμως εξακολουθείς να είσαι το παιδί που πάντα ήσουν. 

Εμένα όμως με πήραν τα χρόνια. Και πλέον βρίσκομαι μάλλον από την άλλη πλευρά της όχθης, όπως λένε συνήθως. Τώρα πια, δε μπορώ, Πινόκιο, να ταυτισθώ μαζί σου. Περισσότερο μπορώ να ταυτισθώ με τους κηδεμόνες σου: τον υπομονετικό μαστρο-Τζεπέτο, το λαλίστατο και σοφό κύριο Γρύλλο, τον Κόρακα και τον Παπαγάλο, την Πυγολαμπίδα, τον Κάβουρα και το Σκίουρο. Όλοι αυτοί προσπαθούν σκληρά, και όχι πάντα επιτυχώς (με εξαίρεση ίσως τον Τόνο, το ηρωικό ψάρι που σας βοήθησε να δραπετεύσετε από την κοιλιά της Φάλαινας), να σε συμβουλεύουν για τον καλύτερο τρόπο που πρέπει να ζεις την παιδική σου ζωή. Έτσι τώρα και εγώ θα προσπαθήσω να σου δώσω μερικές συμβουλές για τη μελλοντική σου ζωή ως εφήβου και ως νέου άνδρα. Και μη βιαστείς να με αποπάρεις με το σφυρί σου! Δεν είμαι έτοιμος να έχω την τύχη που επεφύλαξες στο δύσμοιρο κύριο Γρύλλο… 

Θα παρατήρησες πως στη λίστα των κηδεμόνων σου δεν συμπεριέλαβα τη Γαλάζια Νεράιδα. Βλέπεις, το έκανα επίτηδες, γιατί δε σου κρύβω πως δεν επικροτώ τον τρόπο της. Όταν σε καταδίωκαν δολοφόνοι σε κάποια από τις περιπέτειές σου, έφτασες λαχανιασμένος στην πόρτα της και χτυπούσες με απόγνωση για να σου ανοίξει… Εκείνη σε κοιτούσε από το παράθυρο, απαθής, με ένα πρόσωπο παγωμένο, και δε σου άνοιγε για να σε αφήσει να σε πιάσουν και να σε κρεμάσουν…

Βέβαια, αργότερα, ήρθε και σε απελευθέρωσε από τη βελανιδιά όπου σε είχαν δέσει, αλλά και πάλι σου επεφύλαξε ένα πονηρό και μακάβριο κόλπο, όταν έστειλε να μπουν στο δωμάτιο, όπου ξάπλωνες άρρωστος στο κρεβάτι, τέσσερις μαυροντυμένοι κούνελοι που υποβάσταζαν στους ώμους τους ένα ξύλινο φέρετρο… Και δεν αρκέστηκε μόνο σε αυτό. Μία άλλη φορά, όταν κατάφερες να δραπετεύσεις, ως εκ θαύματος, από τον Ψαρά που ήταν έτοιμος να σε τηγανίσει στο τρομερό πράσινο τηγάνι του, γύρισες στο σπίτι κατάκοπος και μουσκεμένος ως το κόκκαλο. Ήταν μία παγερή νύχτα και έβρεχε καταρρακτωδώς. Η Γαλάζια Νεράιδα όμως τα είχε κανονίσει ώστε η πόρτα να είναι σφαλιστή και αμπαρωμένη. Και αφού σε άκουσε που χτυπούσες με απόγνωση για ώρα, έστειλε το Σαλίγκαρο από τον τέταρτο όροφο να έρθει να σου ανοίξει και να σου δώσει κάτι να φας. Βέβαια, ο Σαλίγκαρος έκανε εννέα ολόκληρες ώρες μέχρι να φτάσει στην πόρτα και να σου ανοίξει… Όσο για το φαγητό που σου έφερε, ήταν ένα κομμάτι κιμωλία βαμμένη σα ψωμί, ένα κομμάτι χαρτόνι ζωγραφισμένο σα κοτόπουλο και τέσσερα βότσαλα μεταμφιεσμένα για να μοιάζουν δήθεν σαν αληθινά βερίκοκα. 

Λοιπόν, εγώ νομίζω πως κανείς δε πρέπει να φέρεται έτσι σε ένα παιδί όταν κάνει κάποιο λάθος. Ιδίως μάλιστα όταν πρόκειται να μπει ή έχει ήδη εισέλθει στη γνωστή και ως «δύσκολη» περίοδο, δηλαδή πάνω-κάτω, στην ηλικία από τα δεκατρία μέχρι τα δεκαέξι, που είναι και η ηλικία στην οποία σύντομα θα βρεθείς και εσύ, Πινόκιο.

Πρέπει να κάνεις υπομονή, γιατί αυτή η περίοδος θα είναι δύσκολη τόσο για σένα όσο και για τους δασκάλους σου. Δεν είσαι πια παιδί, κι έτσι η συντροφιά, τα βιβλία και τα παιχνίδια των παιδιών θα σου προκαλούν δυσφορία. Όμως, δεν είσαι ούτε άνδρας ακόμη, κι έτσι θα αισθάνεσαι πως οι μεγαλύτεροι δε μπορούν να σε καταλάβουν και συνεχώς σε απορρίπτουν.

Σωματικά, θα αναπτύσσεσαι πολύ γρήγορα, και αυτό θα είναι κάτι κουραστικό. Θα αισθάνεσαι ξαφνικά πως τα πόδια σου είναι τεράστια, τα χέρια σου είναι μακριά σα του γορίλα και πως η φωνή σου είναι βραχνή και ξεκούρδιστη. 

Θα αισθάνεσαι μία απέραντη ανάγκη για αναγνώριση και επιβεβαίωση από τους άλλους. Από τη μία θα βρίσκεσαι σε μία διαρκή σύγκρουση με το περιβάλλον σου, το σπίτι σου, τους γονείς, το σχολείο. Από την άλλη, θα διψάς για την αλληλεγγύη και την έγκριση της παρέας. Από τη μία, θα ζητάς ελευθερία και αυτονόμηση από την οικογένειά σου. Από την άλλη, θα εκλιπαρείς για την αποδοχή και την εμπιστοσύνη των συνομηλίκων σου.

Πόσο πολύ θα τρέμεις στην ιδέα πως οι φίλοι σου μπορεί να σε απορρίψουν! Όπου θα πηγαίνει η συμμορία, θα θέλεις να τρέχεις από πίσω. Όπου η συμμορία θα σταματά, θα θέλεις και εσύ να σταματάς. Η γλώσσα, η συμπεριφορά, τα καμώματα των άλλων θα πρέπει να γίνουν και δικά σου με τρόπο απαράλλακτο. Θα θέλεις να ντύνεσαι όπως και αυτοί. Αν φορούν τι-σέρτ και μπλου τζίν, το ίδιο θα κάνεις και εσύ. Αν φορούν δερμάτινα μπουφάν και ανοιχτόχρωμα παντελόνια με γυαλιστερά παπούτσια, το ίδιο θα κάνεις και εσύ. Για ό,τι αφορά στους οικείους σου, θα είσαι πάντα πνεύμα αντιλογίας. Για ό,τι αφορά στην παρέα, χωρίς να το καταλαβαίνεις τις περισσότερες φορές, θα είσαι σαν ένα πιστό σκυλάκι.

Αλλά, και οι διαθέσεις σου θα αλλάζουν συνέχεια… Τη μία μέρα μπορεί να είσαι υπάκουος και καλόβολος, όπως όταν ήσουν δέκα χρονών. Την άλλη μέρα, θα είσαι στριμμένος και ανάποδος, σαν κανένας εβδομηντάχρονος γέρος. Τη μία, θα θέλεις να γίνεις πιλότος… Την άλλη, θα θέλεις να γίνεις ηθοποιός. Τη μία, θα είσαι παράτολμος, αυθόρμητος, αισιόδοξος. Την άλλη, θα είσαι μελαγχολικός, ντροπαλός, προβληματισμένος. Σκέψου πόσο υπομονετικός και επιεικής θα πρέπει να είναι ο πατέρας σου, ο Μαστρο-Τζεπέτο. Σκέψου με πόση αγάπη και πόση κατανόηση θα πρέπει να σταθεί δίπλα σου!

Αλλά, το ακόμη πιο κρίσιμο, είναι πως τώρα θα αρχίσεις να κοιτάς και μέσα σου! Δηλαδή, θα αρχίσεις να παρατηρείς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου και να ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα… Πολλές φορές, θα νοιώθεις μία μελαγχολία να ξεχειλίζει από μέσα σου που θα σε κάνει να ονειροπολείς. Πολλές φορές θα φουντώνουν μέσα σου τα συναισθήματα… Και ίσως, όσο είσαι ακόμη στο σχολείο, να ερωτευθείς, όπως την έπαθε και ο νεαρός Δαβίδ Κόπερφιλντ, που τη μία μέρα ήταν θανάσιμα ερωτευμένος με την νεαρή δεσποινίδα Σέπερντ, και την άλλη μέρα, με μία ασήμαντη αφορμή, την είχε κιόλας ξεχάσει. Ξέρεις Πινόκιο, συνέβη στο Δαβίδ Κόπερφιλντ, συμβαίνει σε όλους, θα συμβεί και σε σένα…

Πώς όμως θα σε βοηθήσουν οι δάσκαλοί σου; Όσον αφορά σε αυτή τη φάση της ζωής σου, ίσως ο νεός σου σοφός Κύριος Γρύλλος θα πρέπει να είναι ο παλιός εκείνος δάσκαλος, ο Βιτορίνο ντα Φέλτρε, που στον καιρό του αγαπούσε τα παιδιά πάρα πολύ και έδινε πολύ μεγάλη σημασία, για τη διαπαιδαγώγησή τους, στην επαφή με τη Φύση και στην άθληση. Κολύμβηση, άθληση, ψάρεμα, παιχνίδι στη Φύση, τραγούδι: ήθελε όλες αυτές οι δραστηριότητες να συντελούν σε μία ήρεμη ατμόσφαιρα στο σχολείο που είχε ιδρύσει, και να δρουν ευεργετικά στη σωματική διάπλαση των μαθητών του. Σίγουρα ο Βιτορίνο θα είχε ολόψυχα συμφωνήσει με αυτό που αργότερα είπε ο Παρίνι: «Υπάρχει άραγε κάτι που είναι αδύνατο σε ένα θαρραλέο νεαρό πνεύμα με δυνατά πνευμόνια γεμάτα ζωή; »

Ο καλός σου φίλος, ο Τόνος, αυτός ο όμορφος Ιχθύς που σε πήρε στην πλάτη του και σε ανέβασε στην επιφάνεια του νερού, αφότου σας είχε βοηθήσει να δραπετεύσετε με το μαστρο-Τζεπέτο από την κοιλιά της Φάλαινας, αυτός που είναι πάντα ειρηνικός και πειστικός, θα μπορέσει να σε βοηθήσει σε κάθε κρίση ανασφάλειας που θα περνάς σε αυτή την περίοδο.

Σήμερα, οι νέοι στην ηλικία σου δεν ονειρεύονται μόνο πώς θα αποκτήσουν το δικό τους αυτοκίνητο… Μάλλον αποζητούν ένα ολόκληρο καραβάνι από δικές τους τάχα κατακτήσεις. Θέλουν τα δικά τους ήθη, τις δικές τους επιλογές, τις δικές τους αποφάσεις, τη δική τους αυτονομία, τους δικούς τους αρχηγούς. Πριν από λίγο καιρό, κάποια παιδιά στο Μπολζάνο έφτιαξαν το δικό τους σχολείο, γιατί ήθελαν λέει να διδάξουν τους εαυτούς τους!

Είναι όντως θεμιτό να καταφέρει κανείς να γίνει κύριος των αποφάσεών του, θα έλεγε ήρεμα και με πραότητα ο σοφός φίλος σου, ο Τόνος. Αλλά, κάθε πράγμα στην ώρα του και με το σωστό βηματισμό. Δεν είναι δυνατό να περάσεις, από την εξάρτηση προς τους μεγαλύτερους που έχεις ως παιδί, κατευθείαν στην απόλυτη αυτονομία ενός ενήλικα. Αλλά, ούτε και είναι σωστό να χρησιμοποιηθούν στις σημερινές συνθήκες, οι μέθοδοι που εφαρμόζονταν στο παρελθόν. Όσο σιγά-σιγά μεγαλώνεις, Πινόκιο, τόσο η δίψα για αυτονόμηση και ελευθερία θα μεγαλώνει μέσα σου. Και με τη βοήθεια καλών δασκάλων, θα πρέπει μαζί με τη δίψα για αυτονόμηση, να μεγαλώνει μέσα σου και η διάθεση να συνειδητοποιείς και να αναλαμβάνεις τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά σου, αλλά και να χρησιμοποιείς την ελευθερία σου με αίσθημα ευθύνης και με τη σοβαρότητα που της αρμόζει.

Όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλους τους νέους στις ηλικίες από δέκαεπτά έως είκοσι, έτσι είναι μάλλον βέβαιο πως και εσύ, στο δρόμο σου προς την ενηλικίωση, θα σκοντάψεις στη μεγάλη και κοφτερή κοτρόνα, που είναι το πρόβλημα της πίστης. Θα πρέπει να περιμένεις πως οι αντιθρησκευτικές νοοτροπίες, οι πειρασμοί, οι αντιρρήσεις που θα συναντάς καθημερινά θα είναι σαν τον αέρα που αναπνέεις στο σχολείο, στην εργασία, στο σινεμά και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς. Αν για σένα η πίστη είναι σαν ένα γλυκό και αφράτο καλαμπόκι, τότε να περιμένεις πως ένας στρατός ολόκληρος από ποντίκια θα σου επιτεθεί για να το φάει. Αν για σένα η πίστη είναι σαν ένα όμορφο και αγαπημένο ρούχο, να περιμένεις πως χίλια χέρια θα θελήσουν να σε αγγίξουν για να το σχίσουν. Αν πάλι, η πίστη είναι για σένα σαν ένα σπίτι, να ξέρεις πως μία αξίνα θα βαλθεί να το γκρεμίσει πετραδάκι-πετραδάκι. Γι’ αυτό και εσύ πρέπει την πίστη σου να την υπερασπιστείς. Δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσει πίστη στις σημερινές συνθήκες αν δεν προστατευθεί.

Να θυμάσαι πως για κάποιες από τις επιθετικές αντιρρήσεις που θα δεχθείς για την πίστη σου θα μπορέσεις να βρεις πειστικές απαντήσεις για να τις προσπεράσεις. Για άλλες πάλι, είναι πιθανό πως μπορεί εκείνη τη στιγμή να μην έχεις ή να μην ξέρεις τις κατάλληλες απαντήσεις. Τι θα πρέπει να κάνεις εκείνη τη στιγμή; Ό,τι κι αν είναι αυτό, μην προδώσεις την πίστη σου! Ο καρδινάλιος Νιούμαν έλεγε πως δέκα χιλιάδες δυσκολίες δεν επαρκούν για να φτιάξουν μία αμφιβολία.

Και να θυμάσαι δύο πράγματα. Το πρώτο είναι πως πρέπει να σέβεσαι τις βεβαιότητες, ακόμη και αν δεν ανήκουν σε εκείνο το είδος βεβαιοτήτων που αποδεικνύονται με τα μαθηματικά. Το γεγονός πως ο Ναπολέων, ο Ιούλιος Καίσαρας ή ο Καρλομάγνος υπήρξαν δε μπορεί να αποδειχθεί με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να αποδειχθεί πως 2 + 2 = 4, όμως η ύπαρξη των τριών είναι απολύτως βέβαια με όρους ανθρώπινης εμπειρίας και ιστορίας. Κατά ανάλογο τρόπο, είναι απολύτως βέβαιο πως ο Ιησούς Χριστός υπήρξε και πως οι Απόστολοι Τον είδαν. Και μάλιστα είναι βέβαιο πως Τον είδαν και νεκρό, αλλά και Αναστημένο από τους νεκρούς.

Το δεύτερο είναι πως μία κάποια αίσθηση μυστηρίου είναι αναπόφευκτη αλλά και ίσως απαραίτητη στον άνθρωπο. Όπως έλεγε και ο Πασκάλ : «δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο μπορούμε να γνωρίζουμε τα πάντα!» Ξέρω πολλά πράγματα για τον εαυτό μου, όμως όχι τα πάντα. Δεν ξέρω λόγου χάριν ακριβώς πού πηγαίνει η ζωή μου, πως εξελίσσονται οι διανοητικές μου δυνάμεις, η υγεία μου κοκ. Πώς λοιπόν περιμένω πως μπορώ να ξέρω και να κατανοώ τα πάντα για το Θεό;

Οι πιο συχνές αντιρρήσεις που θα ακούσεις θα αφορούν οπωσδήποτε στην Εκκλησία. Αλλά γι’ αυτές, ίσως σε βοηθήσει μία μικρή ιστορία που αναφέρει ο Πιτιγκρίλι: « Σε κάποια γωνιά του Χάιντ Παρκ στο Λονδίνο, ένας ιεροκήρυκας προσπαθούσε να κάνει το κήρυγμά του, αλλά διαρκώς τον ενοχλούσε και τον διέκοπτε ένας βρώμικος ζητιάνος πως φώναζε πως η Εκκλησία υπάρχει δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, αλλά ο κόσμος είναι ακόμη γεμάτος από κλέφτες, από δολοφόνους, από άσεμνους και διεστραμμένους. «Έχεις δίκιο, έτσι είναι», του φώναξε κάποια στιγμή ο ιεροκήρυκας… «Και το νερό στη Γη υπάρχει εδώ και δύο εκατομμύρια χρόνια, αλλά ο σβέρκος σου και το πρόσωπό σου είναι μέσα στις μουτζούρες…»»

Κοντολογίς, είναι βέβαιο πως και κακοί Χριστιανοί υπάρχουν και υπήρξαν, και κακοί ιερείς, ακόμη και κακοί Πάπες… Αλλά τι πάει να πει αυτό; Μήπως πως το Ευαγγέλιο έχει εφαρμοσθεί; Μα ακριβώς το αντίθετο! Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, είτε επρόκειτο για τους κακούς Χριστιανούς, είτε για τους κακούς Πάπες, σημαίνει απλώς πως το Ευαγγέλιο έμεινε τραγικά ανεφάρμοστο.

Γλυκέ μου Πινόκιο, ανακαλώ δύο διάσημες φράσεις για τους νέους ανθρώπους. Η μία είναι του Λακορντέρ και σου τη συνιστώ ανεπιφύλακτα: « Πίστεψε σε κάτι και κάνε αυτή την πίστη να γίνει η δύναμή σου ». Ή άλλη είναι του Κλεμανσώ, και δε θα σου την πρότεινα καθόλου: «Δεν έχει ούτε ιδέες, ούτε πίστη, όμως τις υπερασπίζεται ολόθερμα»…

Επίτρεψε μου, Πινόκιο, να επανέλθω στον προσφιλή μας Δαβίδ Κόπερφιλντ. Η θύμηση της δεσποινίδος Σέπερντ έχει πλέον σβήσει τελείως, ο Δαβίδ είναι δεκαεπτά και τώρα είναι τρελά ερωτευμένος με την δεσποινίδα Λάρκινς. Η μόνη του λαχτάρα είναι πώς θα μπορούσε καθημερινά να τη βλέπει για να του δοθεί η ευκαιρία να της κάνει κάποτε μια βαθιά υπόκλιση. Και σε αυτό το ενδεχόμενο, η μόνη του έγνοια είναι να φορά πάντα τα καλύτερα του ρούχα και να γυαλίζει μανιωδώς τα παπούτσια του. Ο Δαβίδ φαντασιώνεται τον κύριο Λάρκινς να τον περιμένει στην πόρτα του σπιτιού του, και να του λέει: «Αγαπητέ μου Δαβίδ, η κόρη μου μού τα είπε όλα, δεν με πειράζει καθόλου που είσαι τόσο νέος, ορίστε σου δίνω είκοσι χιλιάδες λίρες και την ευχή μου να ζήσετε ευτυχισμένοι.» Φαντασιώνεται και τη θεία του να τους δίνει με χαρά και συγκατάβαση την ευχή της. Ωστόσο, η δεσποινίς Λάρκινς πηγαίνει εν τω μεταξύ και αρραβωνιάζεται έναν εύπορο καλλιεργητή λυκίσκου…

«Είμαι καταρρακωμένος εδώ και δύο εβδομάδες» μονολογεί ο Δαβίδ… « Δε φορώ πια το δαχτυλίδι μου, ούτε τα καλύτερα μου ρούχα, ούτε γυαλίζω τα παπούτσια μου… Και πολύ συχνά με παίρνουν τα δάκρυα για το ξεραμένο πια λουλούδι της δεσποινίδος Λάρκινς». Όμως, πριν περάσει ελάχιστος σχεδόν καιρός, να που ο Δαβίδ ερωτεύεται παράφορα τη δεσποινίδα Ντόρα. « Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς την αγάπη της Ντόρα. Δεν θα άντεχα, ούτε θα ήθελα να ζω μια τέτοια ζωή. Γιατί, την έχω αγαπήσει ολοκληρωτικά σε κάθε παραμικρό λεπτό, σε μέρα και σε νύχτα, από τη στιγμή που την είδα. Την ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα και απόλυτα, από την πρώτη στιγμή. Πολλοί εραστές αγάπησαν στο παρελθόν, και άλλοι εραστές θα αγαπήσουν στο μέλλον. Όμως, ποτέ κανένας δεν θα μπορούσε ή δε θα είχε τη θέληση να αγαπήσει τόσο, όσο αγαπώ εγώ τη Ντόρα.»

Αυτές οι φράσεις έρχονται αυτούσιες από το στόμα του Δαβίδ και είναι κατάδηλες των προβλημάτων που θα αντιμετωπίσεις και εσύ, Πινόκιο, σε σχέση με το θέμα της αγάπης και της δέσμευσης. Για το θέμα αυτό, πολλοί σήμερα θα υποστήριζαν μια ηθική, ευρύτατα ελεύθερη ή μάλλον ελευθεριάζουσα. Αλλά ακόμη κι αν δεχτούμε πως η ηθική του παρελθόντος ήταν ενδεχομένως αυστηρή υπέρ το δέον, δε νομίζω πως πρέπει να αποδεχθούμε μια τέτοια ελευθεριότητα, ούτε εμείς, ούτε πολύ περισσότερο οι νέοι. Η αγάπη των νέων πρέπει να είναι Αγάπη με Α κεφαλαίο, να είναι όμορφη σα τριαντάφυλλο και πολύτιμη σαν διαμάντι, και όχι κοινότυπη σαν ένα ποτήρι νερό.

Οι νέοι πρέπει επομένως, να αποδεχθούν όντως κάποιες θυσίες και να προσπαθήσουν να μείνουν μακριά από ανθρώπους, από μέρη, από διασκεδάσεις και συνήθειες που δίνουν αφορμές για το κακό. «Δε με εμπιστεύεστε!» μπορεί να μου πεις. Όχι, Πινόκιο, σε εμπιστεύομαι! Και δεν είναι θέμα εμπιστοσύνης να σου υπενθυμίσω πως όλοι ανεξαιρέτως είμαστε ευάλωτοι και πρέπει να προστατευόμαστε από τους πειρασμούς. Αν σου λέω κάτι τέτοιο, είναι γιατί σε αγαπώ και γιατί θέλω να αφαιρέσω, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό, ανώφελους και επικίνδυνους πειρασμούς από το δρόμο σου. 

Πάρε παράδειγμα τους οδηγούς. Υπάρχουν οι τροχονόμοι, υπάρχουν οι σηματοδότες, υπάρχουν οι μονόδρομοι, υπάρχουν τα σήματα κυκλοφορίας, και ένα σωρό άλλα πράγματα, που εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαίνονται ενοχλητικά και αχρείαστα. Ωστόσο, ακόμη και αν δείχνουν περιοριστικά, όλα αυτά στην πραγματικότητα είναι πολύτιμα γιατί συντελούν στο να ελαχιστοποιούν τα ατυχήματα, και επιτρέπουν σε όλους να φθάνουν ασφαλείς και με άνεση στον προορισμό τους. 

Και αν μία μέρα θα έχεις μία σχέση – ίσως με τη Ντόρα, τη δεσποινίδα Λάρκινς ή τη δεσποινίδα Σέπερντ… – να θυμάσαι πάντοτε πως πρέπει να τη σέβεσαι. Προστάτεψέ την από τον κακό εαυτό σου. Εσύ θα θέλεις η φίλη σου να σου είναι πιστή και να κρατά την αγάπη της αγνή για σένα, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι και το σωστό, Πινόκιο, αλλά τότε κάνε ακριβώς και εσύ το ίδιο για εκείνη, και μη δίνεις καμία σημασία στον «κολλητό» σου, που καμαρώνει για τις επιτυχίες του με τα κορίτσια και φέρεται αγνοώντας τελείως τα συναισθήματά τους. Να θυμάσαι, Πινόκιο, πως αν κάποιος αξίζει το θαυμασμό σου, είναι εκείνος που μπορεί να ελέγχει τον εαυτό του. Αυτός είναι ο όντως δυνατός και για τον οποίο μπορεί να ειπωθεί πως έχει αυθεντικά αριστοκρατική ψυχή. Και όσο είσαι αρραβωνιασμένος, η αγάπη θα μπορεί να σου δίνει, όχι τόσο αισθησιακή ευχαρίστηση, όσο μια λεπτή πνευματική και ψυχική χαρά: για αυτό η αγάπη σου θα πρέπει εκφράζεται με τρυφερότητα, με σεβασμό και ευγένεια.

Κατά ανάλογο τρόπο, επίτρεψέ μου να απευθύνω μία συμβουλή και στη φίλη σου, αν μπορεί να αντέξει ένα σύντομο «κήρυγμα». Αγαπητή Ντόρα (ή δεσποινίς Λάρκινς ή δεσποινίς Σέπερντ…) επίτρεψέ μου να σου υπενθυμίσω έναν απλό νόμο της Φύσης. Σε θέματα ερωτικά, το κορίτσι έχει πάντα πολύ περισσότερο αυτοέλεγχο από ότι το αγόρι. Γιατί ο άνδρας μπορεί να είναι δυνατότερος σωματικά, η γυναίκα όμως είναι ισχυρότερη πνευματικά. Θα έλεγε μάλιστα κανείς πως ο Θεός έτσι το αποφάσισε, ώστε η καλοσύνη σε έναν άνδρα πάντα να εξαρτάται από την καλοσύνη μιας γυναίκας. Έτσι, πολύ σύντομα, οι ψυχές του άντρα σου αλλά και των παιδιών σου θα εξαρτώνται από τη δική σου καλοσύνη. Γιατί και σήμερα ακόμη, η ψυχή του αγοριού που σε αγαπάει, εξαρτάται πολύ από τη δική σου καλοσύνη. Γι΄αυτό πρέπει να είσαι προσεκτική και να ενεργείς με σωφροσύνη και για τους δυό σας. Θα πρέπει να έχεις τη δύναμη να λες όχι σε κάποια πράγματα, ακόμη και αν τα πάντα γύρω σου σού ζητούν να πεις ναι. Και αν το αγόρι έχει κάποια ποιότητα, θα τρέφει πάντα ευγνωμοσύνη προς εσένα και θα λέει: « Η Ντόρα μου είναι δυνατή, έχει πάντα γνώμονα τη συνείδησή της. Και έτσι θα είναι πιστή σε μένα και τώρα και στο μέλλον». Αντίθετα, το κορίτσι που ενδίδει εύκολα, οπωσδήποτε δε γεννά εμπιστοσύνη αλλά μάλλον κινδυνεύει να βάλει δυσάρεστες υποψίες στο μυαλό του αγοριού, που αργότερα, κατά τη συζυγική ζωή, μπορεί να θεριέψουν σε ζήλεια και ανίατη καχυποψία.

Αυτά λοιπόν είχα να σου πω, γλυκέ μου Πινόκιο. Και μη μου πεις πως ήταν άκαιρο που σου μίλησα και για το θέμα «Ντόρα». Όταν ήσουν παιδί, είχες τη Γαλάζια Νεράιδα, πρώτα σαν αδελφή, μετά και σα μητέρα. Όταν όμως γίνεις έφηβος και νέος άνδρας, η Γαλάζια Νεράιδα δίπλα σου δεν μπορεί να είναι παρά η αγαπημένη σου ή η σύζυγός σου. Εκτός πια και αν θέλεις να καλογερέψεις…! Αλλά -χωρίς βέβαια να παίρνω όρκο- δεν είμαι σίγουρος πως βλέπω σε σένα σημάδια για μια τέτοια κλίση.  

Πηγή: enoriako