Μια προσφυγοπούλα που ανασύρθηκε μέσα από
τα ερείπια
Χρήστος Νάκης
Σελίδα 99 από το βιβλίο μου “ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ ΑΓΑΠΗ”.
κεφ. 7 Καταυλισμός Ριτσώνας.
Είναι μια χειμωνιάτικη κρύα νύκτα στο camp Ριτσώνας και η φωτιά κάνει παιχνίδια με τη μορφή
νεαρού Έλληνα εθελοντή. Ο ίδιος είχε αγκαλιάσει ένα ανάπηρο κοριτσάκι έξω από
τη σκηνή που διέμεναν τον χειμώνα του 2016. Η μικρή προσφυγοπούλα ανασύρθηκε
σοβαρά τραυματισμένη μέσα από τα ερείπια, μας ενημέρωσε ο πατέρας της. Έκτοτε
δεν περπάτησε δεν ξαναμίλησε και δε γέλασε πάλι. Τουλάχιστον αυτή επέζησε, μας
είπε. Ήταν η πρώτη φορά που η μικρούλα ένιωσε ως οικείο πρόσωπο, κάποιον ξένο.
Το μελαγχολικό βλέμμα της ακόμη και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν
μπορεί να ξεχαστεί.
Ο πατέρας της στεκόταν δίπλα της την ώρα που η φωτιά έκαιγε ό,τι υπήρχε για να
ζεστάνει και να διώξει λίγο την υγρασία. Οι υπόλοιποι ήμασταν όρθιοι έξω από τη
σκηνή και τον ακούγαμε να τραγουδά ένα μοιρολόι. Η μελαγχολική μικρούλα σιγά
σιγά κοιμήθηκε, καθώς ο νεαρός εθελοντής εξακολουθούσε να της χαϊδεύει τα
μαλλιά, δίπλα στις φλόγες που υψώνονταν έξω από τη σκηνή. Κάπου στο διαδίκτυο
υπάρχει ακόμα αναρτημένο υλικό με θολωμένα τα πρόσωπα από αυτή την ιερή στιγμή
όπου ένα παιδί του πολέμου αναπαύεται καθώς νοιώθει για λίγες στιγμές γαλήνη
και ασφάλεια.
Ο νεαρός εθελοντής δέχτηκε να μας μιλήσει για το πώς έζησε ο ίδιος αυτό το
περιστατικό. Ας τον ακούσουμε:
«Ήταν ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ. Είχαμε πάει επίσκεψη με την εθελοντική μας
ομάδα στο νεοσύστατο camp
Ριτσώνας. Οι εικόνες που βλέπαμε ήταν πολύ έντονες. Εκεί στο ξέφωτο ενός μικρού
δάσους είχαν στηθεί σκηνές για τους πρόσφυγες. Παντού βλέπαμε καπνούς από τις
φωτιές, που είχαν ανάψει οι άνθρωποι για να ζεσταθούν και να βλέπουν στο
σκοτάδι. Είχαμε ήδη δώσει τις προμήθειες, που είχαμε μαζί μας και εκεί που
καθόμασταν και παίζαμε με τα μικρά προσφυγάκια, ήρθε μια εθελόντρια της ομάδας
μας και μας είπε πως σε διπλανή σκηνή βρίσκεται ένα κοριτσάκι που φαίνονταν
παράλυτο από τη μέση και κάτω. Το κοριτσάκι αυτό κάθονταν σε μια πλαστική
καρέκλα, δε χαμογελούσε και όλη την ώρα πεταγόταν τρομαγμένο σαν να έβλεπε
κάποιον εφιάλτη, ενώ τα άλλα παιδιά γύρω της έπαιζαν. Μας είπε πως δεν είχε
ξαναδεί πιο μελαγχολικό και φοβισμένο παιδί. Μετά από λίγο, κατευθυνθήκαμε προς
τη συγκεκριμένη σκηνή και είδαμε απέξω όλη την οικογένεια καθισμένη γύρω από
μια φωτιά, ενώ ακούγονταν στη διαπασών μοιρολόγια! Ένα συνεχόμενο
ανατριχιαστικό πένθος!
Ασυναίσθητα εγώ πλησίασα τη μικρή, λύγισα τα γόνατά μου, κάθισα δίπλα της και
άρχισα να της χαϊδεύω τα χεράκια της και τα μαλλιά της. Αυτή η συγκεκριμένη
στιγμή έρχεται και ξαναέρχεται στη σκέψη μου και είναι σαν να την ξαναζώ.
Πέρασα αρκετή ώρα καθισμένος δίπλα της την οποία ούτε καν κατάλαβα καθώς ήμουν
βυθισμένος σε σκέψεις. Έχασα κυριολεκτικά την αίσθηση του χρόνου. Κάποια στιγμή
ωστόσο είδα τον πατέρα της να δείχνει το κοριτσάκι του, να βουρκώνουν τα μάτια
του και να συζητάει κάτι με την υπόλοιπη οικογένεια. Ασυναίσθητα γύρισα το
βλέμμα μου στη μικρή και είδα πως είχε αποκοιμηθεί.
Λίγο πριν αναχωρήσουμε, μάς φώναξε ο πατέρας του κοριτσιού και μας έδειξε στο
κινητό του το πρωτοσέλιδο από μια διεθνή εφημερίδα με ένα κοριτσάκι που
κατάφεραν να ανασύρουν ζωντανό μέσα από τα συντρίμμια ενός κτιρίου. Είναι η
κόρη μου, μας είπε. Το παιδί είχε μείνει εγκλωβισμένο μέσα στα συντρίμμια για
αρκετές μέρες έχοντας κρατήσει ανέπαφο και έξω από τον τσιμεντένιο εκείνον τάφο
μόνο το κεφαλάκι της. Η ζημιά στα πόδια της ήταν αποτέλεσμα του τραυματισμού σε
εκείνον τον βομβαρδισμό. Έκτοτε και για πολλούς μήνες μετά, δεν μπορούσε να
κοιμηθεί εύκολα και συγχρόνως πεταγόταν φοβισμένη όπως και όπου και να καθόταν.
Εκείνη η νύχτα ήταν η πρώτη φορά μετά από τόσους μήνες που η μικρή χαλάρωσε και
την πήρε τόσο εύκολα ο ύπνος».
Πηγή: Ενοριακό Κέντρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου