Παραιτημένου απορία - Στάχυς

 

 Παραιτημένου απορία

 

Τριάντα έτη και οκτώ ανέμενες…

Μισή ζωή ανάπηρος, ανήμπορος, στο περιθώριο.

Σπίθες το βλέμμα σου πετούσε

σημάδια του πρώτου ενθουσιασμού

του θαύματος η βεβαιότητα, της άσειστης πεποίθησης.

Μα μεταξύ μας τώρα, 

Δε λύγησες ποτέ; Δε δείλιασες;

Σκέψεις δεύτερες και τρίτες

είναι δυνατόν να μη γεννήθηκαν;

Ο νους σου δε σκοτίσθη;

 

Πενήντα έτη ακριβώς,  στο χάραμα των εσχατιών μου

δεν περιμένω τίποτα.

Στο πλάι στέκομαι παραιτημένος, 

θρηνώντας μια υπέροχης αρχής το τέλος.

 

Μα πες μου ειλικρινά

Πώς πίστεψες σ’ Ανάσταση πριν καν Αυτός Αναστηθεί;

Πες μου, πώς;

 
 

Στάχυς