Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, στο χωριό Καλάνιστρα Πατρών, στο δημοτικό σχολείο η δασκάλα έβαλε ως θέμα στην έκθεση: "τί θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω". Ένας μαθητής απάντησε ότι θέλει να γίνει ιερέας, γιατί επιθυμεί να βοηθάει τους ανθρώπους. Αυτός ο μαθητής ονομαζόταν Παύλος Χριστοδουλής. Κάθε Σάββατο μαζί με άλλα παιδιά έτρεχε με πόθο στον εσπερινό, κοντά στον μακαρίτη πια ιερέα Ιωάννη Σταθόπουλο, για να ψάλλει, πολλές φορές φεύγοντας κρυφά από τις ασχολίες που του είχε αναθέσει η οικογένειά του, και ενίοτε προκαλώντας και την δυσανασχέτηση των μεγαλυτέρων αδελφών του.
Όταν τελείωσε το δημοτικό σχολείο κατέβηκε στην πόλη των Πατρών με απώτερο σκοπό την ιερωσύνη. Εργαζόταν στα κτήματα ενός γαιοκτήμονα, από πρωίας έως εσπέρας, και το βράδι συνέχιζε την μόρφωσή του στο νυχτερινό Γυμνάσιο. Θυμάμαι το εξής περιστατικό που ο ίδιος μου διηγήθηκε: τον κάλεσε ο καθηγητής των μαθηματικών στον πίνακα για να τον εξετάσει σε κάποια άσκηση την οποία δεν ήξερε. Ο καθηγητής κάπως οργισμένος τον επέπληξε λέγοντάς του, γιατί, τί δουλειά κάνεις; και τότε ο μαθητής Παύλος του είπε: έσκαβα. Ο καθηγητής συγκινημένος του σήκωσε ψηλά τα παιδικά ροζιασμένα χέρια δείχνοντάς τα στους συμμαθητές του. Μέχρι την στράτευσή του εργαζόταν στα κτήματα και τρεφόταν κυρίως με πορτοκάλια καθ’ ότι....
Εισήλθε εν τέλει στην σταυρική διακονία της ιερωσύνης! Ως μικρό παιδί στο χωριό κάθε καλοκαίρι τον θυμάμαι να συλλειτουργεί με τον προαναφερθέντα π. Ιωάννη, ο οποίος υπήρξε με το απλό ήθος ενός απλοϊκού λευίτη ο αρχικός χειραγωγός του στη ιερωσύνη, όπως και τινών άλλων. Θα τον θυμάμαι να βγαίνει την καθημερινή του απογευματινή βόλτα με την οικογένειά του διδάσκοντας με την περιβολή και την συμπεριφορά του...
Δεν θα λησμονήσω την σαν μικρό παιδί χαρά του, όταν έμαθε ότι θα ιερωθώ, και την με ιδιαίτερο πάθος και πόθο- κάτι που ιδιαίτερα τον χαρακτήριζε ως άνθρωπο-, ανάληψη της ευθύνης να με "οδηγήσει" ως πνευματικός πατέρας και όχι μόνο ως θείος, στο ιερό θυσιαστήριο.
...Θα θυμάμαι την φράση που μου είπε την ημέρα που κατεβαίναμε για τελευταία φορά τις σκάλες του σπιτιού του, για να ανέβει στην Αθήνα, στηριζόμενος στο χέρι μου: "τα παιδιά σου πατέρα Παναγιώτη, τα παιδιά σου". Κι όταν κάθησε κατόπιν στο αυτοκίνητο: με αποχαιρέτησε κουνώντας το χέρι του, σαν να μου έλεγε θα συναντηθούμε ξανά στην κοινή ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης στον π. Παύλο.
Αιωνία η μνήμη αυτού!
Όταν τελείωσε το δημοτικό σχολείο κατέβηκε στην πόλη των Πατρών με απώτερο σκοπό την ιερωσύνη. Εργαζόταν στα κτήματα ενός γαιοκτήμονα, από πρωίας έως εσπέρας, και το βράδι συνέχιζε την μόρφωσή του στο νυχτερινό Γυμνάσιο. Θυμάμαι το εξής περιστατικό που ο ίδιος μου διηγήθηκε: τον κάλεσε ο καθηγητής των μαθηματικών στον πίνακα για να τον εξετάσει σε κάποια άσκηση την οποία δεν ήξερε. Ο καθηγητής κάπως οργισμένος τον επέπληξε λέγοντάς του, γιατί, τί δουλειά κάνεις; και τότε ο μαθητής Παύλος του είπε: έσκαβα. Ο καθηγητής συγκινημένος του σήκωσε ψηλά τα παιδικά ροζιασμένα χέρια δείχνοντάς τα στους συμμαθητές του. Μέχρι την στράτευσή του εργαζόταν στα κτήματα και τρεφόταν κυρίως με πορτοκάλια καθ’ ότι....
Εισήλθε εν τέλει στην σταυρική διακονία της ιερωσύνης! Ως μικρό παιδί στο χωριό κάθε καλοκαίρι τον θυμάμαι να συλλειτουργεί με τον προαναφερθέντα π. Ιωάννη, ο οποίος υπήρξε με το απλό ήθος ενός απλοϊκού λευίτη ο αρχικός χειραγωγός του στη ιερωσύνη, όπως και τινών άλλων. Θα τον θυμάμαι να βγαίνει την καθημερινή του απογευματινή βόλτα με την οικογένειά του διδάσκοντας με την περιβολή και την συμπεριφορά του...
Δεν θα λησμονήσω την σαν μικρό παιδί χαρά του, όταν έμαθε ότι θα ιερωθώ, και την με ιδιαίτερο πάθος και πόθο- κάτι που ιδιαίτερα τον χαρακτήριζε ως άνθρωπο-, ανάληψη της ευθύνης να με "οδηγήσει" ως πνευματικός πατέρας και όχι μόνο ως θείος, στο ιερό θυσιαστήριο.
...Θα θυμάμαι την φράση που μου είπε την ημέρα που κατεβαίναμε για τελευταία φορά τις σκάλες του σπιτιού του, για να ανέβει στην Αθήνα, στηριζόμενος στο χέρι μου: "τα παιδιά σου πατέρα Παναγιώτη, τα παιδιά σου". Κι όταν κάθησε κατόπιν στο αυτοκίνητο: με αποχαιρέτησε κουνώντας το χέρι του, σαν να μου έλεγε θα συναντηθούμε ξανά στην κοινή ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης στον π. Παύλο.
Αιωνία η μνήμη αυτού!
π. Παναγιώτης Ρόδης.
4 σχόλια:
Οντως πολύ καλός ο ιερέας αυτός.
Τον παπά-Παύλο τον ζήσαμε για αρκετά χρόνια στον Μητροπολιτικό Ναό της Ευαγγελιστρίας, ήταν σοβαρός, μετρημένος, οι συζητήσεις του πνευματικές. Στην τέλεση της θείας Λειτουργίας πάντα προσηλωμένος και προσεκτικός. Και εγώ πιστεύω ότι την ιεροσύνη του την ζούσε και την χαιρόταν. Ας είναι η μνήμη του αιώνια.
Τα στοιχεία αυτά από την ζωή του π. Παύλου πολύ συγκινητικά και συνάμα ζωντανά. Ήταν ευλογημένη ψυχή ο π. Παύλος. Με συγκίνησε και η συμβουλή του για τα παιδιά σας και γενικότερα για τα παιδία μας. Σας ευχαριστώ για την μεταφορά εδώ αυτών των πτυχών της ζωής του καλού κληρικού.
Αυστηρός μεν, καλός και δίκαιος δε. Ήταν από τους παπάδες που χαιρόσουν να τους βλέπεις.
Δημοσίευση σχολίου